Λίστα αντικειμένων
Φωτογραφία: Αμερικανική συνοριακή περίπολος σταματά μετανάστες από τη Λατινική Αμερική. Γιούμα, Αριζόνα. Μάιος, 2021. Ringo Chiu / Shutterstock.com
Αυτό το δοκίμιο δημοσιεύτηκε αρχικά στο The Border Chronicle .
3 Νοεμβρίου 2021
Μια νέα έκθεση δείχνει πώς επτά από τους μεγαλύτερους ιστορικούς φορείς εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου στον κόσμο ξοδεύουν πάνω από διπλάσια χρήματα στα σύνορα από τη χρηματοδότηση για το κλίμα.
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Μετάφραση /επιμέλεια Β. Αντωνίου
Σε μια συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας τον Σεπτέμβριο, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν είπε ότι οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής «πέφτουν δυσανάλογα σε ευάλωτους και χαμηλού εισοδήματος πληθυσμούς».
Και συνέχισε, «Και επιδεινώνουν τις συνθήκες και τον ανθρώπινο πόνο σε μέρη που έχουν ήδη πληγεί από συγκρούσεις, υψηλά επίπεδα βίας, αστάθεια».
Διαβεβαίωσε τους συναδέλφους του ότι η κλιματική κρίση είναι «βασικό στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ» και ότι «κάθε διμερής και πολυμερής δέσμευση που έχουμε - κάθε πολιτική απόφαση που λαμβάνουμε - θα επηρεάσει τον στόχο μας να θέσουμε τον κόσμο σε μια ασφαλέστερη, πιο βιώσιμη πορεία .»
Το συναίσθημα του Blinken επαναλήφθηκε από μια έκθεση σχετικά με τον αντίκτυπο της κλιματικής αλλαγής και της μετανάστευσης από τον Λευκό Οίκο νωρίτερα αυτόν τον μήνα, μια από τις πολλές εκθέσεις καθώς οι ΗΠΑ προετοιμάζονταν για τη σύνοδο κορυφής των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή που ξεκίνησε στη Γλασκώβη στις 31 Οκτωβρίου. στην έκθεση, «Η τρέχουσα μεταναστευτική κατάσταση που εκτείνεται από τα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού στην Κεντρική Αμερική παρουσιάζει μια ευκαιρία για τις Ηνωμένες Πολιτείες να μοντελοποιήσουν καλές πρακτικές και να συζητήσουν ανοιχτά την ανθρώπινη διαχείριση της μετανάστευσης [και] να τονίσουν τον ρόλο της κλιματικής αλλαγής στη μετανάστευση».
Υποθετικά, αυτά τα λόγια μπορεί να καθησυχάσουν τα περισσότερα από 1,3 εκατομμύρια Ονδούρα και Γουατεμάλα που εκτοπίστηκαν το 2020 από καταστροφές που προκαλούνται από το κλίμα, όπως ξηρασίες, τυφώνες και πλημμύρες. Αλλά η υψηλή ρητορική έρχεται σε αντίθεση με μια άλλη ιστορία, που λέγεται από τους προϋπολογισμούς της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Κατεβάστε την πλήρη έκθεση στον ιστότοπο TNI .
Σε μια έκθεση με τίτλο The Global Climate Wall , την οποία συνέταξα για το Διακρατικό Ινστιτούτο που εδρεύει στο Άμστερνταμ, συμπυκνώσαμε τα νούμερα του προϋπολογισμού για επτά από τις χώρες που είναι πιο υπεύθυνες για την κλιματική κρίση.
Αυτές οι χώρες ευθύνονται συλλογικά για σχεδόν τις μισές παγκόσμιες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από τα μέσα του 19ου αιώνα. Περιλαμβάνουν τον Καναδά, την Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιαπωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες (οι οποίες οδήγησαν στη χρέωση στο 30,1 τοις εκατό των εκπομπών).
Συνολικά, αυτές οι πλούσιες χώρες με υψηλή ρύπανση δαπανούν υπερδιπλάσιο σε προϋπολογισμούς για την επιβολή των συνόρων και τη μετανάστευση από ό,τι για τη «χρηματοδότηση του κλίματος» — δηλαδή βοηθώντας τις ευάλωτες χώρες να προσαρμοστούν στην κλιματική αλλαγή και στη μετάβαση στην καθαρή ενέργεια.
Ενώ η έκθεση του Λευκού Οίκου δίνει έμφαση στην ξένη βοήθεια (να σημειωθεί, οι υποστηρικτές αναφέρονται στην έκθεση ως « απογοητευτική »), δεν αναφέρει ότι οι ΗΠΑ έχουν αφιερώσει 11 φορές περισσότερα χρήματα για τη στρατιωτικοποίηση των συνόρων τους και τη δημιουργία ενός δρακόντειο σύστημα επιβολής της μετανάστευσης από στη χρηματοδότηση του κλίματος. Και ενώ οι ΗΠΑ έχουν τον μεγαλύτερο προϋπολογισμό συνόρων στον κόσμο (κατά μέσο όρο 19 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως από το 2013 έως το 2018 και σχεδόν 11 προς 1 αναλογία χρηματοδότησης από σύνορα προς το κλίμα), ο Καναδάς (15:1) και η Αυστραλία (13,5:1 ) έχουν ακόμη υψηλότερες αναλογίες. Σε καμία περίπτωση οι Ηνωμένες Πολιτείες, ή οι περισσότερες άλλες χώρες, δεν «διαχειρίζονται» τη μετανάστευση «ανθρώπινα». Ακριβώς το αντίθετο.
Όλοι μαζί, οι μεγαλύτεροι ρυπαντές του κόσμου συνδυάζουν μια ανθρωπογενή καταστροφή με μια άλλη. κατασκευάζουν εναν κόσμο με περισσότερα από 63 τείχη συνόρων, με δεκάδες χιλιάδες συνοριοφύλακες, και δαπανά δισεκατομμύρια για τις τεχνολογίες που αποκλειουν και την ποινικοποιούν ανθρώπους σε απελπιστική κατάσταση και όχι να τους βοηθήσουν.
Περισσότεροι από 44.000 άνθρωποι (ένας τεράστιος αριθμός, σύμφωνα με ερευνητές του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης) έχουν πεθάνει περνώντας τα σύνορα από το 2014 έως το 2020, τόσο στις ερήμους όσο και στις θάλασσες του κόσμου.
Και δεκάδες χιλιάδες άλλοι είναι έγκλειστοι σε ένα παγκόσμιο δίκτυο με περισσότερα από 2.000 κέντρα κράτησης, ενώ οι εταιρείες της συνοριακής βιομηχανίας αναμένουν περισσότερα συμβόλαια σε μια ταραχώδη, εντεινόμενη κλιματική κρίση.
Η εταιρεία G4S, για παράδειγμα, είπε το Climate Disclosure Project το 2014 ότι ο ΟΗΕ «προέβλεψε ότι εμείς [ο πλανήτης] θα έχουμε 50 εκατομμύρια περιβαλλοντικούς πρόσφυγες», κάτι που θα μπορούσε να προσφέρει επενδυτικές ευκαιρίες.
Όπως υπέθεσε το G4S, η μετατόπιση και η μετανάστευση λόγω του κλίματος βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη και αναμένεται να αυξηθούν . Όχι μόνο υπάρχουν πιο συχνές και εντεινόμενες καταιγίδες και πλημμύρες που έρχονται γρήγορα και υποχωρούν, αλλά υπάρχουν και καταστροφές βραδύτερης έναρξης, όπως η ερημοποίηση και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, που αφήνουν αμετάκλητες ζημιές και καθιστούν μέρη ακατοίκητα.
Το Κέντρο Παρακολούθησης Εσωτερικών Μετατοπίσεων υπολογίζει ότι σχεδόν 25 εκατομμύρια εκτοπίζονται ετησίως από το 2008. Αυτοί οι αριθμοί θα γίνουν μεγαλύτεροι μόνο σε ένα σενάριο «business as usual» στο οποίο το 19 τοις εκατό της επιφάνειας της γης —που κατοικείται από σχεδόν το ένα τρίτο του πλανήτη— μέχρι το 2070 θα γίνει μια «μόλις βιώσιμη καυτή ζώνη» .
Πριν από μια δεκαετία, μια άλλη έκθεση, με τίτλο In Search of Shelter , μια από τις πρώτες εμπειρικές μελέτες που συνδέουν την κλιματική αλλαγή και τον εκτοπισμό, προειδοποιούσε ότι στο status quo «η μάζα των ανθρώπων σε κίνηση θα είναι πιθανότατα συγκλονιστική και θα ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο». Μια δεκαετία αργότερα, αυτή η προειδοποίηση φαίνεται ότι δεν εισακούστηκε.
Η απάντηση σε αυτό με αυξημένη οχύρωση των συνόρων είναι να δημιουργήσει μια δυστοπική καταστροφή. Όπως και με τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, πρέπει να μειώσουμε τα εμπόδια, τα drones παρακολούθησης και τις κάμερες υψηλής τεχνολογίας. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι να μετακινηθούν χρήματα από την επιβολή των συνόρων και της μετανάστευσης στη χρηματοδότηση για το κλίμα.
Οι επτά χώρες προφίλ στο The Παγκόσμια τοίχο του κλίματος ήταν μεταξύ των πλουσιότερων χωρών του κόσμου που διαπράχθηκαν να συνεισφέρει συνολικά 100 δις $ το 2020 για τη χρηματοδότηση του κλίματος στη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα στην Κοπεγχάγη το 2009. Αλλά από τότε τα χρήματα που έχει πέσει σύντομη . Σε κάθε περίπτωση, πολλοί, συμπεριλαμβανομένης της Ομάδας των 77, υποστηρίζουν ότι ο στόχος των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων είναι ανεπαρκής για να αντιμετωπίσει το εύρος της κρίσης. Επιπλέον, η χρηματοδότηση για το κλίμα είναι πιο συχνά αφιερωμένη στην κατασκευή σταθερής ανθεκτικότητας, όπως θαλάσσια τείχη, νέες ανθεκτικές καλλιέργειες για να αντέχουν στην ξηρασία και υποδομές για την αντιμετώπιση πλημμυρών.
Ωστόσο, η χρηματοδότηση για το κλίμα πρέπει να επεκταθεί για να βοηθήσει τους ανθρώπους που εκτοπίζονται και αναγκάζονται να μετακινηθούν σε αυτήν την εντεινόμενη οικολογική καταστροφή. Με άλλα λόγια, ακριβώς το αντίθετο από την οικοδόμηση περισσότερων συνοριακών τειχών. Τα κονδύλια θα μπορούσαν να κατευθυνθούν για να βοηθήσουν στο κόστος μετακίνησης ή στη δημιουργία υποδομών σε μέρη όπου μετακινούνται άνθρωποι, πιο συχνά σε πόλεις εντός της ίδιας χώρας. Ακόμη και η έκθεση του Λευκού Οίκου λέει ότι «η μετανάστευση είναι μια σημαντική μορφή προσαρμογής στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και σε ορισμένες περιπτώσεις, μια ουσιαστική απάντηση στις κλιματικές απειλές για τα μέσα διαβίωσης και την ευημερία».
Μια παγκόσμια αποστρατιωτικοποίηση των συνόρων θα μπορούσε να απελευθερώσει τη χρηματοδότηση που απαιτείται για να συμβεί αυτό. Στην έκθεση γράψαμε, «Αυτή η αποεπένδυση και η επένδυση θα μπορούσε να ανακουφίσει την απίστευτη ταλαιπωρία και τον θάνατο που προκαλεί το τρέχον συνοριακό σύστημα και να διευκολύνει τους ανθρώπους να μένουν κοντά στο σπίτι». Αυτό σίγουρα θα ήταν ένα βήμα για τη δημιουργία του ασφαλέστερου, βιώσιμου κόσμου που ανέφερε ο Blinken.
Το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, ωστόσο, έχει άλλα σχέδια. Στις εκθέσεις που κυκλοφόρησε αυτόν τον μήνα για την κλιματική αλλαγή, το DHS καθορίζει το στρατηγικό του πλαίσιο : «Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής εκτείνονται πολύ πέρα από το λιώσιμο των θαλάσσιων πάγων, με ισχυρές συνέπειες για την ασφάλεια των συνόρων μας, την υγεία της τάξης που βασίζεται σε κανόνες και τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής."
Συνεχίζει: «Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής έχουν τη δυνατότητα να αναδιαμορφώσουν την αποστολή του DHS για το άμεσο μέλλον», συμπεριλαμβανομένων «προληπτικών ενεργειών για τη διαχείριση μελλοντικών συνοριακών κρίσεων».
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, λοιπόν, βρίσκεται σε αντίθεση με τον εαυτό της. Ο Λευκός Οίκος προβάλλει μια υψηλή ρητορική περιβαλλοντικής δικαιοσύνης. Οι προϋπολογισμοί του Κογκρέσου διατηρούν το status quo. και οι συνοριοφύλακες και η βιομηχανία, όπως ήταν αναμενόμενο, φωνάζουν για χρήματα. Καθώς το παγκόσμιο περιβαλλοντικό κίνημα προετοιμάζεται να παρακολουθήσει στενά την επικείμενη σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα στη Γλασκώβη, το ερώτημα παραμένει εάν τα λαϊκά αιτήματα για δικαιοσύνη - για αποχρηματοδότηση των συνόρων και για χρηματοδότηση δράσης για το κλίμα - θα εισακουστούν.
Todd Miller
Ο Todd Miller είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας με έδρα το Tucson της Αριζόνα. Είναι ο συγγραφέας του Empire of Borders: The Expansion of the US Border Around the World και του επερχόμενου Build Bridges Not Walls .
πηγη:https://roarmag.org/essays/defund-the-global-climate-wall/