Βλέποντας τα αποτελέσματα το βράδυ του δεύτερου γύρου των εκλογών για τον Δήμο Αθηναίων, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι η ήττα του Μπακογιάννη θα σήμαινε και τη σωτηρία έστω και ενός δέντρου. Όχι από αυτά που φύτευε για να ξεραθούν στην Πανεπιστημίου ούτε από αυτά που πετσοκόβονται στα εργοτάξια του μετρό, αλλά ενός από αυτά τα αιωνόβια δέντρα που θυσιάζονται κάθε χρόνο στον βωμό της φαντασμαγορικής ματαιοδοξίας του δημάρχου της πρωτεύουσας. Έλατα που κάθε χρόνο κόβονται από τα δάση της Ευρυτανίας και στήνονται στην πλατεία Συντάγματος συμβολίζοντας την παντελή αίσθηση σεβασμού στη φύση και στο περιβάλλον. Είχα λοιπόν την ελπίδα πως η εκλογική ήττα Μπακογιάννη θα έβαζε οριστικά τέλος σ’ αυτή την αθλιότητα, μόνο που έπεσα έξω, μιας και ο έως τις 31 Δεκεμβρίου δήμαρχος της Αθήνας είχε σκοπό να ολοκληρώσει τη θητεία του αφήνοντας ως τελευταίο περιβαλλοντικό αποτύπωμα το άψυχο κουφάρι ενός έλατου που θα στολιστεί και φέτος με τα πολύχρωμα λαμπιόνια της προκλητικής αναισθησίας.

Ακόμα ένα έλατο λοιπόν κόπηκε και μεταφέρθηκε στο κέντρο της Αθήνας για να υπενθυμίσει τον τρόπο με τον οποίο όχι μόνο ο Μπακογιάννης αλλά και σημαντικό τμήμα της κοινωνίας αντιλαμβάνονται τη σχέση μας με τον φυσικό πλούτο της χώρας. Ένα έλατο 17 μέτρων, όπως διαβάζουμε στα σχετικά ρεπορτάζ, που χρειάστηκαν δεκάδες χρόνια για να ψηλώσει το μπόι του, θυσιάστηκε μήπως και πάρει μερικούς πόντους το πολιτικό ανάστημα κάποιων ανθρώπων που, όσο και να τους σπρώξουν, δεν θα καταφέρουν να «ψηλώσουν» ποτέ. Είχε μια τελευταία ευκαιρία ο Μπακογιάννης να αποχωρήσει από τα κοινά της Αθήνας αφήνοντας τα δάση της ιδιαίτερης πατρίδας του στην ησυχία τους. Μια ευκαιρία που την έχασε, βάζοντας την υπογραφή του στο τελευταίο περιβαλλοντικό έγκλημα της θητείας του. Δεν θα μας λείψουν ούτε αυτός ούτε το αποτύπωμά του.

www.avgi.gr