Πριν από την πανδημία, υποτίθεται ότι απόλυτη προτεραιότητα της διεθνούς κοινότητας είχε αναδειχθεί η αναχαίτιση της κλιματικής κρίσης και της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ακόμα και ένα σημαντικό τμήμα της παγκόσμιας επιχειρηματικής ελίτ την θεώρησε επιλογή αυτοσυντήρησης των ίδιων των επιχειρήσεων, που είδαν στη ζοφερή προοπτική ανόδου της θερμοκρασίας της Γης και στις ανθρωπογενείς φυσικές καταστροφές κινδύνους και για τα δικά τους συμφέροντα.
Φυσικά, στον αναπροσανατολισμό των πολυεθνικών ομίλων, ακόμη και των πετρελαϊκών, προς την περίφημη πράσινη μετάβαση και τις καθαρότερες μορφές ενέργειας και παραγωγής δεν μπορούσαν να κρυφτούν τα κερδοσκοπικά κίνητρα. Το έξυπνο χρήμα βρίσκει ευκαιρίες και στους αγνότερους σκοπούς.
Ούτε, φυσικά, μπορούσαν να αποκρυβούν οι ανταγωνισμοί των ισχυρότερων χωρών και οικονομιών στο να ελαχιστοποιήσουν το κόστος της μετάβασης σε πολιτικές μείωσης των εκπομπών αερίων και της χρήσης ορυκτών καυσίμων. Ή για να φορτώσουν αυτό το κόστος στις φτωχότερες χώρες του πλανήτη.
Η πανδημία φάνηκε να αναβαθμίζει τις δεσμεύσεις της διεθνούς κοινότητας, ιδιαίτερα της Ευρώπης, στην υλοποίηση των στόχων για μείωση των εκπομπών από ορυκτά καύσιμα. Αποδείχθηκε, όμως, μόνο μια ρητορική αναβάθμιση. Οταν η ενεργειακή κρίση, πολύ πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, άρχισε να δείχνει τα δόντια της ως κορυφαία συνέπεια της παγκόσμιας διαταραχής στην εφοδιαστική αλυσίδα, σχεδόν αυτόματα γεννήθηκαν δεύτερες σκέψεις. Και κυρίως δεύτερες στρατηγικές.
Αρχισαν όχι μόνο οι εκπτώσεις από τους στόχους για μείωση των εκπομπών, αλλά και οι πιέσεις για μετάθεση των οροσήμων. Λες και ο πλανήτης, αλλά κυρίως η ανθρωπότητα, έχει το περιθώριο να ρισκάρει για καμιά δεκαετία ακόμη την προσέγγισή της στο «σημείο βρασμού», στην αύξηση της θερμοκρασίας που μπορεί να αποβεί μοιραία για την επιβίωσή της.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ανακήρυξη της απεξάρτησης από τα ρωσικά ορυκτά καύσιμα σε υπέρτατη προτεραιότητα της Ευρώπης αποτέλεσε το ιδεώδες πρόσχημα όχι μόνο για τις ΗΠΑ, για τους πετρελαϊκούς κολοσσούς και άλλους πρωταγωνιστές του οικονομικού στερεώματος, αλλά και για τις πολιτικές ηγεσίες της Ε.Ε. να ξαναβγούν στο κυνήγι του άνθρακα.
«Πρώτα ο Πούτιν, μετά το κλίμα», είναι η χαρακτηριστική υπόδειξη αμερικανικού ΜΜΕ που απηχεί τις θέσεις της επιχειρηματικής ελίτ. Αδιάφορο αν αυτή η αλλαγή προτεραιοτήτων μπορεί να κοστίσει μια μη αναστρέψιμη καταστροφή. Και αυτοκαταστροφή...
πηγη: https://www.efsyn.gr