Δημήτρης Δαμασκηνός, Εξόριστοι στο "Νησί του Θανάτου". Μαρτυρίες, ντοκουμέντα και δημοσιεύματα για τις εκτοπίσεις αγωνιστών στη Γαύδο. Μαρτυρίες εξορίστων (1929-1951), εκδ. Παρασκήνιο, Αθήνα 2020, σσ. 364 + φωτογραφίες, χάρτες, κατάλογοι, ευρετήρια και εκτενής βιβλιογραφία.

Η ιστορική μονογραφία του Δημήτρη Δαμασκηνού (στο εξής Δ.Δ.) είναι μοναδική στο θέμα διαπραγμάτευσής της, δηλαδή τη Γαύδο ως τόπο εξορίας για περισσότερους από διακόσιους κομμουνιστές και άλλους αριστερούς αγωνιστές (αρχειομαρξιστές και τροτσκιστές) από το 1929 έως το 1951. Παράλληλα, πρόκειται για μια μονογραφία με ιδιαίτερο, προσεγμένο τρόπο γραφής, που της δίνει μια σχεδόν λογοτεχνική διάσταση, σύντονη με την εξονυχιστική επιστημονική ακρίβεια και τεκμηρίωση που τη χαρακτηρίζει. «Η ιστορία», έλεγε ο Θίοντορ Αντόρνο, «όχι μόνο εφάπτεται στη γλώσσα αλλά την τέμνει». Και πραγματικά, η γραφή του Δ.Δ. άπτει στιβαρά και τέμνει το θέμα που διαπραγματεύεται. 

Τη μονογραφία θα μπορούσαμε να τη συσχετίσουμε και με ένα κινηματογραφικό τρόπο σύλληψης, σα να σκηνοθετεί ο συγγραφέας ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ με –τουλάχιστον- τρία κύρια επεισόδια, με αρκετές σεκάνς το καθένα και εκατοντάδες πλάνα αν πάρουμε ως μέτρο τη δομή της μονογραφίας σε τρία κεφάλαια και έντεκα ενότητες. Η λογοτεχνία, το θέατρο και ο κινηματογράφος αποτελούν αντικείμενα, με τα οποία καταγίνεται συστηματικά ο Δ. Δ. στο πλαίσιο των διδακτικών καθηκόντων του στη Μ.Ε. και ευρύτερα των πολιτιστικών παρεμβάσεων του στα Χανιά, όπου ζει και εργάζεται. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ