Ο Γάλλος δοκιμιογράφος Πασκάλ Μπρικνέρ, στις πρώτες σελίδες του βιβλίου του «Un coupable presque parfait» (Grasset 2020), σημειώνει: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αυτές που ξαπόστειλαν στην Ευρώπη την πανούκλα της φυλετικοποίησης του κόσμου, τον ταυτοτικό εφιάλτη. Πρόκειται όμως για μια πανούκλα στη διάδοση της οποίας εμείς οι Γάλλοι έχουμε σε μεγάλο βαθμό συμβάλει κατά τη δεκαετία του 1970, εξάγοντας στη νέα ήπειρο τους φιλοσόφους μας που πρωτοπορούσαν περισσότερο στην κατεδάφιση του ουμανισμού και του Διαφωτισμού. Εμείς προμηθεύσαμε τον ιό και εκείνοι μας στέλνουν πίσω την ασθένεια». Η ακόλουθη συνέντευξη του Πασκάλ Μπρικνέρ δημοσιεύτηκε στην Corriere della Sera.

• Γιατί η αντι-δυτική θρηνολογία άρχισε στη Γαλλία;

Οι απαρχές της πρέπει να αναζητηθούν στους διανοούμενους του Πανεπιστημίου Paris 8 της Βενσέν, στη δεκαετία του 1970, οι οποίοι επεξεργάστηκαν την αποδόμηση, τη θεωρία της διάλυσης του υποκειμένου. Οι Φουκό, Ντεριντά, Μπαρτ, Ντελέζ θα εξαχθούν με μεγάλη επιτυχία πέραν του Ατλαντικού και στην Καλιφόρνια θα διασκευαστούν σύμφωνα με τον αμερικανικό συρμό, τον κοινοτιστικό και φυλετικό. Εκείνη που οι Αμερικανοί αποκάλεσαν French Theory επέστρεψε σε μας στις αρχές του 2000 με τις Σπουδές για τους υποτελείς (Subaltern studies) και με τις μετααποικιακές σπουδές.

• Εσείς είχατε αντιταχθεί στο πρώτο κύμα, δημοσιεύοντας το βιβλίο σας «Le sanglot de l’ homme blanc» στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ποια είναι η διαφορά με το σήμερα;

Τότε παρακολουθούσαμε τα τελευταία σκιρτήματα του τριτοκοσμισμού, από την Κίνα του Μάο ώς το Βιετνάμ και την Καμπότζη, την ιδέα ότι Ευρώπη και Αμερική θα σαρώνονταν από τις επαναστάσεις που ήταν φορείς μιας νέας ανθρωπότητας. Επειτα ήταν το Ιράν του Χομεϊνί, η Κούβα, οι αφρικανικοί σοσιαλισμοί... Η ιδέα μιας ανατροπής του δυτικού κόσμου, που θα είναι έργο των αποικιών του, υποστηριζόταν από μεγάλες μορφές όπως ο Εντουαρντ Σαΐντ, ο Φραντς Φανόν ή ο Πατρίς Λουμούμπα.

• Και τώρα;

Τώρα δεν είμαστε πλέον στο μαρξιστικό όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας, αλλά βρισκόμαστε σε μια προσέγγιση αρχαϊκή, του 19ου αιώνα, πάλης όλων εναντίον όλων, κάθε κοινότητας εναντίον της άλλης. Δεν υπάρχει πλέον ένα πολιτικό πλαίσιο: ο λευκός είναι ένοχος επειδή είναι λευκός και φέρνει μαζί του ένα είδος μεταφυσικής κατάρας. Είναι η νέα επινόηση του προπατορικού αμαρτήματος από πρόσωπα που αισθάνονται ειλικρινά ότι είναι αντιρατσιστές, αλλά που κατ’ εμέ είναι το πολύ κληρονόμοι του Αρτίρ ντε Γκομπινό και των μεγάλων θεωρητικών του επιστημονικού ρατσισμού του 19ου αιώνα.

• Στο βιβλίο σας αναφέρετε τον Ζαν Μποντριγιάρ και την αναλογία του ανάμεσα σε δυο κινήματα ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης, τα «SOS ρατσισμός» και «SOS φάλαινες»: «Στη μια περίπτωση είναι για να καταγγέλλουμε τον ρατσισμό, στην άλλη είναι για να σώσουμε τις φάλαινες. Και αν στην πρώτη περίπτωση επρόκειτο και για μιαν υποσυνείδητη έκκληση για να σώσουμε τον ρατσισμό;». Είναι σαν η πάλη εναντίον των διακρίσεων να έχει ως παράπλευρο αποτέλεσμα τη διαιώνισή τους.

Το αναφέρω επειδή θεωρώ ότι παρακολουθούμε τη διαρκή καταγγελία και γέννηση νέων ρατσισμών: εκείνου εναντίον των παχύσαρκων προσώπων, εκείνου εναντίον όποιων έχουν διαφορετική προφορά κ.ο.κ. Οποιαδήποτε όψη της ύπαρξης γίνεται η αφορμή για να καταγγείλουμε μια διάκριση. Είναι σαν, μετά το τέλος του μαρξισμού, να μείναμε ορφανοί από μια θεωρία αντίθεσης στον καπιταλισμό και επομένως να ριχνόμαστε στον ανταγωνισμό της φυλετικής πάλης, της πάλης μεταξύ των κοινοτήτων ή μεταξύ των φύλων, ως νέας ιδεώδους υπόθεσης ικανής να κάνει τους νέους να ονειρεύονται.

• Είναι η συχνή κριτική στην Αριστερά ότι εγκατέλειψε τις λαϊκές τάξεις και το κοινωνικό ζήτημα για να αφοσιωθεί μόνο στα δικαιώματα.

Νομίζω ότι είναι ένα μοιραίο λάθος και πράγματι η Ευρώπη στρέφεται όλο και περισσότερο προς τα δεξιά και η Αριστερά πεθαίνει, επειδή απαρνήθηκε το δικό της ιστορικό μήνυμα: πρόοδος, λαϊκότητα, εκπαίδευση. Ολα αυτά δεν υπάρχουν πλέον και αυτό το κενό καλύφθηκε από τα μεταϋλιστικά ζητήματα.

• Θέλετε να πείτε ότι η Αριστερά, καθώς έχει χάσει την αρχική της ψυχή, την αντικαθιστά με μιαν άλλη;

Ακριβώς. Εχει κυριευτεί από τις αμερικανικές θεωρίες και αποφάσισε να τις μετατρέψει σε λόγο ύπαρξής της. Γεννιούνται έτσι ο υπερ-φεμινισμός, ο υπερ-αντιρατσισμός και η εμμονική υπεράσπιση όλων των ταυτοτήτων και όλων των μειονοτήτων, φυλετικών ή σεξουαλικών. Τα αμερικανικά Πανεπιστήμια υπαγορεύουν νόμους στις ευρωπαϊκές ελίτ. Διαφορετικά δεν θα ερχόταν στον νου του προέδρου Μακρόν να πει ότι «η λύση του προβλήματος των προαστίων δεν βρίσκεται βέβαια σε δυο αρσενικούς λευκούς που διαβάζουν μιαν αναφορά». Είναι ένα λεξιλόγιο που στη Γαλλία δεν υπήρχε από τη δεκαετία του 1930 και που αντιπαραθέτει λευκούς και μαύρους, ξεκινώντας από το χρώμα του δέρματος.

• Εσείς καταγγέλλετε υπερβολές και τρέλες αυτής της μανίας εναντίον του λευκού ετεροφυλόφιλου άνδρα. Το να υπογραμμίζετε όμως τις υπερβολές δεν ενέχει τον κίνδυνο να δυσφημίσετε δίκαιες κατά τα άλλα υποθέσεις; Και αυτές οι μορφές εξτρεμισμού ασκούν αληθινά πραγματική επίδραση στην κοινωνία;

Πρόκειται σίγουρα για ριζοσπαστικοποιημένες μειονότητες, αλλά αυτές είναι που κάνουν την ιστορία. Ολη η Αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ είναι διαποτισμένη από το wokeism [την εμμονική πάλη εναντίον των διακρίσεων] και το κίνημα Black Lives Matter ασκεί μεγάλη επιρροή. Στη Γαλλία αυτή η αντίληψη είναι πολύ διαδεδομένη στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στα Πανεπιστήμια.

• Σχετικά με το Black Lives Matter: σίγουρα όλες οι ζωές μετράνε, και όχι μόνον οι ζωές των Αφροαμερικανών, αλλά οι μαύροι είναι εκείνοι που σκοτώνονται συχνότερα από την αστυνομία.

Σίγουρα. Αυτό που δεν έχει νόημα είναι να μεταφέρουμε στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στη Γαλλία, μιαν αμερικανική πραγματικότητα με την οποία εμείς, ευτυχώς, δεν έχουμε καμία σχέση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μιαν ιστορία φυλετικού διαχωρισμού που δεν είναι η δική μας ιστορία, η αστυνομία είναι βίαιη επειδή είναι μια βίαιη χώρα. Αυτό που είναι ακατανόητο είναι το γεγονός ότι έχουμε εισαγάγει στην Ευρώπη ένα ιδιαίτερο αμερικανικό πρίσμα ερμηνείας των γεγονότων. Η δουλεία στη Γαλλία απαγορεύτηκε με διάταγμα του βασιλιά Λουδοβίκου Ι' το 1315 και κάθε δούλος που πάταγε το γαλλικό έδαφος είχε το δικαίωμα να απελευθερωθεί. Η Ευρώπη δεν επινόησε τη δουλεία, επινόησε την κατάργησή της και σε αυτό το θέμα έχει έναν απολογισμό για τον οποίο θα έπρεπε να είναι υπερήφανη. Στο Μαρόκο η τελευταία αγορά των δούλων έκλεισε το 1920 στο Μαρακές. Στον Νίγηρα το εμπόριο ανθρώπινων υπάρξεων κηρύχθηκε παράνομο μόνο το 1999. Για να μη μιλήσουμε για τη μεταχείριση των μαύρων δούλων από τους Αραβες εμπόρους, για την οποία ποτέ δεν γίνεται λόγος, επειδή σε μας τους Δυτικούς αρέσει πολύ να αυτομαστιγωνόμαστε».

• Γιατί οι Δυτικοί είναι τόσο αυτοκριτικοί;

Επειδή η αφετηριακή χριστιανική κουλτούρα συνεπάγεται τη λατρεία της μετάνοιας. Εκπαιδευτήκαμε στην αυτοκριτική και στο να κατηγορούμε τους εαυτούς μας, στη συνήθεια να προλαβαίνουμε να διατυπώσουμε πρώτοι τις παρατηρήσεις που οι άλλοι θα μπορούσαν να κάνουν για μας. […]
πηγη: https://www.efsyn.gr