Απόσπασμα από το βιβλίο Resist Not Evil (Charles H. Kerr & Company, 1903) διαθέσιμο από την ιστοσελίδα Panarchy.org. Ο Clarence Darrow (1857-1938) ήταν δικηγόρος και ακτιβιστής.
Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας
Δημοσιεύθηκε την
Οι ρίζες του κράτους μπορούν να εντοπιστούν στην πρώιμη ιστορία της ανθρώπινης φυλής, όταν ο πιο δυνατός πρωτόγονος άρπαξε το μεγαλύτερο ρόπαλο και με αυτό το όπλο επέβαλε την κυριαρχία του στα υπόλοιπα μέλη της φυλής του. Με τη βοήθεια της δύναμης και της πονηριάς έγινε αρχηγός και άσκησε αυτή την εξουσία, όχι για να προστατεύσει τους αδύναμους, αλλά για να διεκδικήσει τα αγαθά της γης για τον εαυτό του και τους δικούς του. Ένας άνδρας με μόνο τη δική του δύναμη δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πολύ καιρό τη φυλή υποταγμένη στη θέλησή του, γι’ αυτό επέλεξε πρωτοπαλίκαρα και βοηθούς, και αυτοί επίσης επιλέγονταν για τη δύναμη και την ανδρεία τους, και τους δινόταν ένα καλό μερίδιο από τους καρπούς της εξουσίας για την πίστη και τη βοήθεια που προσέφεραν στον αρχηγό τους. Κανένα σχέδιο για το γενικό καλό δεν αποτέλεσε ποτέ μέρος της μεθόδου διακυβέρνησης που ανέπτυξαν αυτοί οι βάρβαροι αρχηγοί. Η μεγάλη μάζα ήταν σκλάβοι και η ζωή και η ελευθερία τους ήταν στην απόλυτη διάθεση του ισχυρού.
Αιώνες εξέλιξης απλά τροποποίησαν την σκληρότητα των πρώτων βάρβαρων Κρατών. Το θεϊκό δικαίωμα του κυβερνήτη, ο απόλυτος χαρακτήρας της επίσημης εξουσίας, παραμένουν πρακτικά τα ίδια ως σήμερα στα περισσότερα έθνη του κόσμου όπως ήταν με τους πρώτους αρχηγούς που επέβαλαν τις εντολές τους με ένα ρόπαλο. Ο αρχαίος ιππότης που, με το πολεμικό τσεκούρι και την πανοπλία του, επέβαλε την κυριαρχία του στους αδύναμους, ήταν απλά ο πρόδρομος του σημερινού συλλέκτη και άρπαγα των φόρων. Ακόμη και στις δημοκρατικές χώρες, όπου ο λαός υποτίθεται πως επιλέγει τους κυβερνήτες του, η φύση της κυβέρνησης είναι η ίδια. Γεννημένες από τις παλιές ιδέες της απόλυτης εξουσίας, αυτές οι δημοκρατίες υπέθεσαν πως κάποιο είδος κυβέρνησης ήταν απαραίτητο για τη μάζα, που μόλις αποτίναξε την μια μορφή δουλείας, ένας άλλος ζυγός επιβλήθηκε στο λαιμό της, για να αποδειχθεί με τον καιρό πως αυτό το νέο βάρος δεν ήταν λιγότερο επώδυνο από το παλιό.
Ούτε κυβερνά περισσότερο ο λαός στις δημοκρατίες από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Δεν επιλέγουν καν τους κυβερνήτες τους. Οι κυβερνήτες επιλέγουν τους εαυτούς τους και με τη βία, την πονηριά και την ίντριγκα φτάνουν στα ίδια αποτελέσματα που έφτασε ο πρωτόγονος πρόγονός τους με τη βοήθεια του ρόπαλου.
Και ποιοι είναι αυτοί οι κυβερνήτες που χωρίς τη βοήθεια τους οι κακοί και οι διεφθαρμένοι θα κατέστρεφαν και θα υπονόμευαν τους ανυπεράσπιστους και τους αδύναμους; Από την αρχή αυτοί οι αυτόκλητοι άρχοντες ξεχωρίζουν για όλα εκείνα τα ελαττώματα που τόσο επίμονα χρεώνουν στον απλό λαό, του οποίου την πλεονεξία, τη σκληρότητα και την ανομία περιορίζουν με τόση γενναιότητα. Τόσο η ιστορία του παρελθόντος όσο και το παρόν αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι αν υπάρχει ή υπήρξε ποτέ κάποια μεγάλη τάξη, από την οποία θα πρέπει να σωθεί η κοινωνία, είναι αυτοί οι ίδιοι οι άρχοντες που έχουν τον απόλυτο έλεγχο της ζωής και της μοίρας των συνανθρώπων τους. Από τους πρώτους βασιλείς που, με κόκκινα από το αίμα χέρια, απαγόρευαν στους υπηκόους τους να σκοτώνουν τους συνανθρώπους τους, μέχρι τον σύγχρονο νομοθέτη, ο οποίος, με τα λεφτά της δωροδοκίας στην τσέπη του, συνεχίζει να κάνει τη δωροδοκία έγκλημα, αυτοί οι κυβερνήτες έφτιαχναν πάντα νόμους όχι για να κυβερνήσουν τους εαυτούς τους αλλά για να επιβάλουν την υπακοή στους υπηκόους τους.
Ο σκοπός αυτής της αυταρχικής εξουσίας ήταν πάντα ο ίδιος. Στις πρώτες φυλές ο αρχηγός έπαιρνε τη γη και τους καρπούς της γης και τα μοίραζε στους ακόλουθούς του, οι οποίοι βοηθούσαν στη διατήρηση της δύναμής του. Από τότε κάθε κυβέρνηση έχει χρησιμοποιήσει την εξουσία της για να μοιράσει τη γη μεταξύ των λίγων ευνοημένων και με τη ισχύ και τη βία να στερήσει από τα εκατομμύρια που μοχθούν, υπομένουν και υποφέρουν οποιοδήποτε μερίδιο των κοινών αγαθών του κόσμου.
Σε πολλά από τα έθνη της γης η πραγματική κυβερνητική δύναμη έχει σταθεί πίσω από το θρόνο, έχει επιτρέψει στα πλάσματά της και στις μαριονέτες τους να είναι οι ονομαστικοί κυβερνήτες των εθνών και των κρατών, σε κάθε περίπτωση όμως οι πραγματικοί κυβερνήτες είναι οι ισχυροί και χρησιμοποιούν το Κράτος για να διαιωνίζουν την εξουσία τους και να εξυπηρετούν τη φιλαργυρία και την απληστία τους.
πηγη:https://geniusloci2017.wordpress.com