Στη συνέχεια, αρχίζει η ατομική πίεση σε έναν-έναν από τους α', β' και γ' γραμματείς των 9 κομματικών επιτροπών. Καλούνται στα γραφεία της Κομματικής Επιτροπής Τασκένδης, ένας-ένας, σε καθορισμένες ώρες και παρουσία πάντα των σοβιετικών γίνεται προσπάθεια από τους Στρίγγο και Τζεφρώνη να προσκυνήσουν τη φράξια. Με φωνές και απειλές ασκείται μια αφόρητη πίεση στα στελέχη, που θυμίζει ανακριτικά γραφεία. Κάθε μέρα, ο χώρος γύρω από τα γραφεία της Κομματικής Επιτροπής Τασκένδης γέμιζε από κομμουνιστές που άκουγαν απ' τα ανοιχτά παράθυρα του 2ου πατώματος το πανδαιμόνιο που γινόταν εκεί μέσα: 10 και 15 άνθρωποι, μαζεμένοι γύρω από έναν, να τον «ψέλνουν», να του βάζουν ερωτήσεις, να τον απειλούν κι αυτό επί ώρες.

Παράλληλα, στις επιχειρήσεις και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στις πολιτείες της κολλεχτίβας, ακόμα και στα νοσοκομεία που νοσηλεύονταν άρρωστοι σύντροφοι, γινόταν ασταμάτητη «δουλιά» από τα αντίστοιχα στελέχη των σοβιετικών οργάνων, για να «σκεφτούν» και να δεχτούν το «νέο σχήμα». Ολος ο Σοβιετικός κρατικός και κομματικός μηχανισμός της Τασκένδης, που είχε σχέση με τη δουλιά και τη ζωή των Ελλήνων προσφύγων, είχε κατάλληλα διαφωτιστεί από τη ρεβιζιονιστική ομάδα της καθοδήγησης του ΚΚΣΕ και εξασκούσε μια αφόρητη ψυχολογική πίεση στους κομμουνιστές της ΚΟΤ.

Αφού το μέτρο της ατομικής πίεσης στα στελέχη των ανώτερων κομματικών οργάνων της ΚΟΤ δεν έφερε κανένα θετικό αποτέλεσμα στη φράξια και στους καθοδηγητές της, ο Στρίγγος υποχρεώθηκε να αρχίσει τις συνελεύσεις στις ΚΟΒ, γιατί ήδη το ζητούσαν τα κομματικά μέλη. Ηθελαν με τον κομματικό τρόπο, με τις καταστατικές διαδικασίες, να πουν τη γνώμη τους γι' αυτό που έγινε στην οργάνωση τους, στο κόμμα τους, χωρίς τη θέληση τους. Αρχισαν τις προετοιμασίες για τις συνελεύσεις, με αχτίφ σε κάθε οργάνωση, σύμφωνα με το πρόγραμμα που καθοριζόταν από τον Στρίγγο. Στην αίθουσα που κάθε φορά θα γινόταν το αχτίφ έρχονταν ο Στρίγγος, με τους σοβιετικούς και δυο-τρεις φραξιονιστές του οργανωτικού γραφείου. Το αχτίφ αποδοκίμαζε τους φραξιονιστές και απαιτούσε να εγκαταλείψουν την αίθουσα, Ο Στρίγγος και οι σοβιετικοί προσπαθούσαν να πείσουν το αχτίφ να δεχτεί να παραμείνουν οι φραξιονιστές. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στις συνελεύσεις των ΚΟΒ.

Καμία συνέλευση και κανένα αχτίφ δεν τελείωσε ομαλά. Οι επίμονες παρεμβάσεις των σοβιετικών δεν έπειθαν τους κομμουνιστές να αναγνωρίσουν τη φράξια του οργανωτικού γραφείου σαν καθοδήγηση της ΚΟΤ. Και αφού αυτό δεν γινόταν, οι σοβιετικοί σηκώνονταν επιδειχτικά και έφευγαν, ακολουθούμενοι από τον Στρίγγο και την παρέα του, δίνοντας έτσι το σύνθημα για τη διακοπή της συνέλευσης ή του αχτίφ. Μετά την αναχώρηση τους, κατά κανόνα έμπαιναν στην αίθουσα, κατάλληλα ειδοποιημένα, τα σοβιετικά υπηρεσιακά όργανα της επιχείρησης στην οποία ανήκε η αίθουσα και απαιτούσαν αμέσως να εκκενωθεί, εμποδίζοντας το αχτίφ ή τη συνέλευση να συνεχίσει τη δουλιά της και να πάρει απόφαση.

Οι ρεβιζιονιστές διαπίστωσαν, ότι η ΚΟΤ αποτελούσε σκληρό καρύδι. Αρχισαν τότε να καταφτάνουν στην Τασκένδη εφεδρείες των φραξιονιστών από τη λεγόμενη νέα καθοδήγηση του ΚΚΕ. Ηρθε ο αποστάτης Πίρόζος που το καλοκαίρι του 1955 δήλωνε επίσημα: «Στην ΚΟΤ υπάρχει όχι απλώς φράξια, αλλά φράξια με μουστάκια και γένια». Τώρα, που ξαναήρθε σαν μαριονέτα πια της φράξιας, δεν μπορούσε παρά να γίνει καταγέλαστος. «Μα εσύ σ. Γκρόζο—τον ρώτησε κάποιος σύντροφος—τότε είχες μιλήσει για μουστάκια και γένια. Πότε έλεγες την αλήθεια τότε ή τώρα;», για να εισπράξει την απάντηση: «τώρα».

Στη συνέχεια κουβάλησαν το «βαρύ πυροβολικό», όλους τους σπασμένους του ΠΓ, Βλαντά, Γούσια, Μπαρτζιώτα και μερικά άλλα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ. Αυτοί είχαν καθαιρεθεί στην 6η Ολομέλεια, όμως στη συνέχεια κοίταζαν μόνο να σώσουν το τομάρι τους. Αξίζει να σημειωθεί η περίπτωση Βλαντά, που αν δεν επενέβαιναν οι κομμουνιστές της Τασκένδης θα είχε γίνει κομματάκια απ' τους μανιασμένους φραξιονιστές στα γεγονότα της 9ης Σεπτέμβρη του 1955. Ομως, όλοι αυτοί, χάνοντας κάθε ίχνος κομματικής συνείδησης, δέχτηκαν να γίνουν άβουλα όργανα της ρεβιζιονιστικής κλίκας, που τους έστειλε στην Τασκένδη για να πείσουν τους κομματικούς της ΚΟΤ, ότι η πολιτική γραμμή του κόμματος, χαραγμένη απ' το 7ο Συνέδριο και την 3η Συνδιάσκεψη, ήταν «λαθεμένη» και ότι ο Ζαχαριάδης έπρεπε να καθαιρεθεί για την «τυχοδιωκτική» και «αντιδΐεθνιστική» πολιτική που επέβαλε δήθεν στο ΚΚΕ, Να πείσουν τους κομμουνιστές, ότι η φραξιονιστική και οπορτουνιστική 6η ολομέλεια είναι σωστή και συνεπώς πρέπει να υποταχτούν στις αποφάσεις της «για να πραγματοποιηθεί η ενότητα στο κόμμα», όπως έλεγαν.

Ολοι αυτοί, όταν τους έφεραν στην Τασκένδη, ήταν ηθικά κουρέλια, χωρίς ψυχή, γι' αυτό και στη συνέχεια οι ρεβιζιονιστές τους πέταξαν στα σκουπίδια σαν στιμμένες λεμονόκουπες. Στις συγκεντρώσεις που κάλεσε το οργανωτικό γραφείο, με σκοπό ν' ακούσουν οι κομμουνιστές με τα ίδια τους τ' αυτιά τα λόγια της προδοσίας από το στόμα του Βλαντά και των άλλων, πήγαν μόνο η φράξια και οι λίγοι οπαδοί της. Υστερα από την αποτυχία τους αυτή, οι φραξιονιστές άρχισαν να τους περιφέρουν από πολιτεία σε πολιτεία, για να τους φέρουν σε αναγκαστική επαφή με τα μέλη της κολλεχτίβας, που ούτε ήθελαν να τους ακούσουν.

Αυτό που ακολούθησε είναι απερίγραπτο. Ποτέ να μη φτάσει άνθρωπος, ιδιαίτερα αγωνιστής, σε τέτια κατάντια. Οταν έφταναν στις πολιτείες, ο κόσμος φώναζε: «ήρθε ο περιοδεύων θίασος» και τους κοιτούσε με απέχθεια και μίσος. Φώναζαν π.χ. του Βλαντά: «Ρε Βλαντά, ξέχασες ότι σε γλυτώσαμε από τους φραξιονιστές;» Και ο αξιολύπητος αυτός άνθρωπος απαντούσε σαν ρομπότ: «Ο Ζαχαριάδης ήταν φταίχτης». «Φτούσου-φτούσου», ήταν η απάντηση του κόσμου. Τους έφτυνε ο κόσμος και οι παρευρισκόμενοι φραξιονιστές και οι καθοδηγητές τους σοβιετικοί γελούσαν ικανοποιημένοι για το έργο τους. Ετσι έφυγε και ο «περιοδεύων θίασος», χωρίς να προσθέσει τίποτα το θετικό στο αντικομματικό έργο των φραξιονιστών και των καθοδηγητών τους. Οι κομμουνιστές της Τασκένδης έδειξαν για μια φορά ακόμη, ότι η πάλη τους ήταν πάλη αρχών και σαν τέτια έμενε ανεπηρέαστη από πρόσωπα, οσοδήποτε ψηλά και αν βρίσκονταν στη κομματική ιεραρχία.



Το φραξιονιστικό οργανωτικό γραφείο, στηριζόμενο στις 4 κομματικές οργανώσεις της Τασκένδης, τις πιο μικρές, με σύνολο κομματικών μελών λιγότερο από 1500, πάντα ύστερα από υπόδειξη των σοβιετικών και με βάση σχέδιο για διάλυση της ΚΟΤ, συγκάλεσε ολομέλεια της Κομματικής Επιτροπής, στην οποία κάλεσε και τους γραμματείς των κομματικών οργανώσεων εργοστασίων και πολιτειών. Στις παραμονές της Ολομέλειας αυτής και μετά από την έντονη απαίτηση της πλειοψηφίας των κομματικών μελών της ΚΟΤ για συντονισμό της πάλης της οργάνωσης ενάντια στους φραξιονιστές, συναντήθηκαν οι 9 γραμματείς για να συζητήσουν και καθορίσουν τη στάση τους απέναντι στη νέα πρόκληση των φραξιονιστών.

Οι 9 γραμματείς, αφού προηγούμενα πήραν τη γνώμη των κομματικών επιτροπών, συμφώνησαν ότι, αφού η οργάνωση αρνείται να αναγνωρίσει το οργανωτικό γραφείο, δεν θα πρέπει οι ίδιοι να παρευρεθούν στην ολομέλεια που αυτό καλεί. Ετσι και έγινε. Από τότε, σαν αναπότρεπτη ανάγκη της συνεχιζόμενης αδιάλλακτης πάλης των κομμουνιστών της ΚΟΤ, δημιουργήθηκε το συντονιστικό γραφείο, στο οποίο οι κομμουνιστές έδωσαν το όνομα: «Οι 9 γραμματείς». Αργότερα, το συντονιστικό αυτό όργανο πλάτυνε, με τη συμμετοχή εκλεγμένων αντιπροσώπων και από τις οργανώσεις όπου επικρατούσαν οι φραξιονιστές, πήρε την ονομασία «αχτίφ των αντιπροσώπων των οργανώσεων» και εξέλεγε πενταμελές γραφείο για την τρέχουσα δουλια.

Η λεγόμενη ολομέλεια της ΚΕ της ΚΟΤ, που δεν είχε καμιά νoμιμη υπόσταση, αφού οι εκλογές στην οργάνωση με τα αποτελέσματα που έδωσαν την είχαν αποκυρήξει και καταδικάσει σαν φραξιονιστική και τα περισσότερα από τα μέλη της δεν είχαν εκλεγεί ούτε αντιπρόσωποι για την συνδιάσκεψη της ΚΟΤ, πήρε μια σειρά αποφάσεις που όλες συνέκλιναν σε ένα βασικό στόχο: στη διάλυση της οργάνωσης. Το οργανωτικό γραφείο, στηριζόμενο δήθεν στις αποφάσεις αυτές, άρχισε να παίρνει αποφάσεις για καθαιρέσεις και διαγραφές από το ΚΚΕ, πρώτα των γραμματέων των οργανώσεων εργοστασίων και πολιτειών. Στη συνέχεια προχώρησε σε καθαιρέσεις των 9 κομματικών επιτροπών, καθώς και γραφείων ΚΟΒ (καθαίρεσε τα γραφεία σε 70 περίπου ΚΟΒ) και σε ομαδικές διαγραφές κομματικών μελών.

Στις μεγάλες κομματικές οργανώσεις των εργοστασίων και επιχειρήσεων υπήρχαν μαζικές ΚΟΒ με 150-200 μέχρι 230 κομματικά μέλη. Σ' αυτές τις ΚΟΒ υπήρχε μια ασήμαντη συνήθως μειοψηφία οπαδών της φράξιας. Αυτή η ασήμαντη μειοψηφία συγκαλούνταν από το οργανωτικό γραφείο σε «συνέλευση» και διέγραφε ομαδικά τους κομμουνιστές. Για παράδειγμα, στη 2η ΚΟΒ της Κ.Ο. Οικοδόμων του Γιορστρόϊ συνήλθαν μ' αυτόν τον τρόπο σε συνέλευση 5 μέλη και διέγραψαν 234 μέλη του κόμματος! Τέτια παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Ετσι, οι ελάχιστοι φραξιονιστές διέγραψαν πάνω από 5.000 μέλη.


Εκείνο που δεν μπόρεσε να καταφέρει η ρεβιζιονιστική κλίκα του ΚΚΣΕ, με τη βοήθεια της φράξιας που δημιούργησε στην ΚΟΤ, ανέθεσε στη συνέχεια στα όργανα της κρατικής ασφάλειας του Ουζμπεκιστάν. Πρώτα δόθηκε εντολή να μην παραχωρούνται αίθουσες για συνελεύσεις και συνεδριάσεις στις νόμιμες οργανώσεις της ΚΟΤ. Η οργάνωση αντιμετώπισε οξύ πρόβλημα. Ωστόσο, άρχισαν να γίνονται συνελεύσεις σε ανοιχτούς χώρους, στους τόπους δουλιάς μετά τη λήξη της. Στην αρχή επιχειρούσαν να διαλύσουν βίαια τις συνελεύσεις αυτές. Η ταχτική ήταν λίγο-πολύ καθιερωμένη: τα κομματικά και παραγωγικά στελέχη των επιχειρήσεων έλεγαν στους συντρόφους να διαλυθούν. Οι σύντροφοι απαντούσαν, ότι πραγματοποιούν κομματική συνέλευση και παρακαλούσαν τα σοβιετικά στελέχη να καθήσουν και να παρακολουθήσουν, ορίζοντας αμέσως και διερμηνέα για τη μετάφρασηι από τα ελληνικά στα ρούσικα. Τα σοβιετικά στελέχη, όπως βέβαια είχαν «διαφωτιστεί», έλεγαν ότι οι συνελεύσεις αυτές έχουν αντισοβιετικό χαρακτήρα και πως έχουν εντολή από παραπάνω να τις διαλύσουν. Ενώ γινόταν αυτή η συζήτηση ανάμεσα σε Ελληνες και Σοβιετικούς, η συνέλευση προχωρούσε γρήγορα, διαβαζόταν η γραπτή απόφαση, ψηφιζόταν παμψηφεί και η συνέλευση τελείωνε.

Οι σοβιετικοί άρχισαν να αλλάζουν ταχτική. Μόλις άρχιζε η συνέλευση και σηκωνόταν ο εισηγητής να μιλήσει, ορμούσαν τα σοβιετικά στελέχη πάνω του, σπρώχνοντας τους συντρόφους, άρπαζαν τη γραπτή ομιλία από τα χέρια του και την έσκιζαν ή την έσαζαν στην τσέπη τους για... αντισοβιετικό ντοκουμέντο. Αν και πάλι δεν σταματούσε η συνέλευση, ειδοποιούνταν τηλεφωνικά τα όργανα της μιλίτσιας, που αναλάμβαναν το έργο της διάλυσης. Στους χώρους των πολιτειών γινόταν το ίδιο. Οι 9 γραμματείς βρίσκονταν σε συνεχή παρακολούθηση. Συνελεύσεις οργάνων γίνονταν στο ύπαιθρο, θυμίζοντας την εποχή της παρανομίας, όταν οι κομμουνιστές προσπαθούσαν να αποφύγουν το μάτι του χαφιέ ή του χωροφύλακα.

Οι προσπάθειες των ρεβιζιονιστών έτειναν να ρίξουν την ΚΟΤ σε παρανομία και έτσι να κολλήσουν τη ρετσινιά του αντισοβιετικού πράχτορα στα στελέχη. Αρχισαν να γίνονται οι συνελεύσεις και τα αχτίφ μέσα σε σπίτια συντρόφων, όπου και προσκαλούνταν επίσημα τα σοβιετικά όργανα των πολιτειών. Ο σοβιετικός νόμος δεν επιτρέπει την παραβίαση του οικογενειακού ασύλου χωρίς έγκριση του εισαγγελέα. Ωστόσο και το νόμο όχι λίγες φορές τον παραβίασαν. Δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις, που για να διαλύσουν μια συνέλευση ή αχτίφ σε σπίτι έφτανε ολόκληρη δύναμη μιλίτσιας με αυτοκίνητα. Οχι λίγες φορές, για να φτάσουν οι μιλιτσανέροι ως τον ομιλητή και να του πάρουν το χαρτί της ομιλίας, έσπρωχναν βίαια, ακόμα και έγκυες συντρόφισσες, μέσα στο κατάμεστο σπίτι. Πάντα, έπειτα από κάθε συνέλευση, τα στελέχη της οργάνωσης που πραγματοποίησε τη συνέλευση καλούνταν στα γραφεία της μιλίτσιας κι απειλούνταν. Το ίδιο γινόταν και με τους συντρόφους που παραχωρούσαν το σπίτι τους για συνέλευση,

Παρ' ολ' αυτά, αδιάλλαχτη η οργάνωση και συμπαγής, αποφεύγοντας τις αναρίθμητες προβοκάτσιες, συνέχισε κάτω από τέτιες πρωτοφανείς για την ιστορία συνθήκες τη δράση της. Ενας άλλος τομέας της ζωής και λειτουργίας της ΚΟΤ ήταν οι κομματικές και εθνικές γιορτές. Στους χώρους των πολιτειών όπου οργανώνονταν οι συνελεύσεις-συγκεντρώσεις, όπως στη γιορτή της ίδρυσης του ΚΚΕ, γιορτή του ΕΑΜ, 25 του Μάρτη, κλπ., καταβαλλόταν κάθε προσπάθεια να διαλυθεί η συγκέντρωση, Σοβιετικά στελέχη κατά κανόνα ξέσκιζαν πρώτα-πρώτα τα πλακάτ με τα συνθήματα και τα πορτραίτα κομμουνιστών και εθνικών αγωνιστών που έπεσαν στους αγώνες του λαού μας.

Επειτα γινόταν η καθιερωμένη επίθεση για το άρπαγμα της ομιλίας. Η μάζα των συγκεντρωμένων προσπαθούσε με τον όγκο της να εμποδίσει τους επιτιθέμενους να φτάσουν ως τον ομιλητή. Μέσα στο πανδαιμόνιο που το ενέτειναν τα μεγάφωνα των πολιτειών με το εκκωφαντικό ουρλιαχτό τους, γινόταν η εκφώνηση του σύντομου πανηγυρικού, κρατιόταν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του αγώνα, και μόνο όταν σταματούσε ο ομιλητής και άρχιζαν τα χειροκροτήματα (χωρίς βέβαια να ακούσει κανείς τίποτε) αποσύρονταν από το στίβο τα σοβιετικά στελέχη για να συνεχιστεί το πρόγραμμα. Ακολουθούσε σβήσιμο των ηλεκτρικών της πολιτείας. Η μιλίτσια έδιωχνε με τη βία τους οργανοπαίκτες που είχαν πληρωθεί για το ψυχαγωγικό πρόγραμμα της γιορτής. Κατάσχονταν τα ποτά του μπουφέ που είχε ετοιμάσει η οργανωτική επιτροπή. Παρ' όλ' αυτά, όμως, στήνονταν ο χορός και γέμιζε η ατμόσφαιρα απ τα επαναστατικά τραγούδια ως αργά τη νύχτα.

Οταν η ρεβιζιονιστική κλίκα του ΚΚΣΕ σχεδίασε την επίθεση για τη βίαιη ανατροπή της πολιτικής γραμμής και της ηγεσίας του ΚΚΕ, ασφαλώς δεν υπολόγιζε, ότι η πραγματοποίηση του αντιδιεθνιστικού αυτού σχεδίου θα συναντούσε τέτια μακρόχρονη πεισματώδη αντίσταση απ' τους κουκουέδες της Τασκένδης. Βασική της επιδίωξη ήταν να ξεμπερδέψει στα γρήγορα ιιε την Τασκένδη και από κει να τραβήξει για την ολοκλήρωση του ρεβιζιονιστικού της έργου σ' όλο το ΚΚΕ. Ετσι, Θα γινόταν το πραξικόπημα χωρίς ντόρο, χωρίς να πάρουν χαμπάρι τα τότε αδελφά κόμματα. Η επικράτηση της αναθεώρησης στο ΚΚΕ θα έπαιρνε τη μορφή μιας σύντομης εσωκομματικής κρίσης, που «διευθετήθηκε», με βάση την αρχή της εσωκομματικής δημοκρατίας. Εκείνο που ήθελε να αποφύγει με κάθε τρόπο η αναθεωρητκή κλίκα του ΚΚΣΕ, ήταν να μην αποκαλυφτεί η επέμβαση της στο ΚΚΕ και βαρύνει έτσι πιο πολύ το τσουβάλι με τις «αμαρτίες» της. Τέτια χοντροκομμένα πραξικοπήματα, όταν αποκαλύπτονται, πληρώνονται ακριβά στον πολιτικό στίβο. Και το 1960, στη Συνδιάσκεψη των 81 κομμάτων στη Μόσχα, ο Χρουτσιόφ έβαζε την υπογραφή του κάτω από τη διακήρυξη που ανάμεσα στ' άλλα έλεγε, ότι οι διαφωνίες ανάμεσα στα κόμματα λύνονται με συζητήσεις και όχι με επεμβάσεις.

Ο αντίλαλος της μακρόχρονης αντιρεβιζιονιστικής πάλης των κουκουέδων της Τασκένδης, παρά τα ιιέτρα που παίρνονταν για την παρεμπόδιση της άλληλογραφίας, βγήκε από τα σύνορα του Ουζμπεκιστάν, πέταξε μακριά, έξω από τη Σοβιετική Ενωση. Εφτασε στις πρώην λαϊκές δημοκρατίες, έφτασε στην Ελλάδα. Αυτό κατατάραξε τους αναθεωρητές. Κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να μη φτάσει στον προορισμό του κανένα ομαδικό επίσημο γράμμα της ΚΟΤ.

Οταν η ΚΟΤ βεβαιώθηκε, ότι τα επίσημα γράμματα της, με τις χιλιάδες υπογραφές κομμουνιστών, δεν έφταναν στις Κεντρικές Επιτροπές των άλλων Κομμάτων, αναγκάστηκε να τα στέλνει στις πρεσβείες τους στη Μόσχα, ιδιοχείρως, με ολιγομελείς επιτροπές από δυο-τρία ανώτερα στελέχη της οργάνωσης, τα οποία και προφορικά ανέφεραν στους υπαλλήλους των πρεσβειών για το κομματικό ζήτημα και για την πάλη των κομμουνιστών στην Τασκένδη. Τέτιες επιτροπές στάλθηκαν 6 φορές. Και τις 6 φορές, τα μέλη τους πιάστηκαν και κρατήθηκαν στη Μόσχα από τα όργανα ασφαλείας, που τους φέρθηκαν σαν να ήταν αλήτες. Τους ανάγκαζαν να εγκαταλείψουν αμέσως την Μόσχα και απαιτούσαν να τους παραδοθούν τα γράμματα της Οργάνωσης προς τις ΚΕ του ΚΚΣΕ και των άλλων κομμάτων.

Οταν τα μέλη των επιτροπών αυτών επέστρεφαν στην Τασκένδη, τα περίμενε το πρόστιμο και το διώξιμο από τη δουλειά. Χαρακτηριστικά της ταραχής που διακατείχε τους αναθεωρητές, κάθε φορά που αναχωρούσε μια τέτια επιτροπή, είναι τα λόγια σοβιετικού στελέχους προς την επιτροπή της ΚΟΤ, όταν για πρώτη και τελευταία φορά έγινε δεχτή στην ΚΕ του ΚΚΣΕ. Αποτεινόμενος στην Επιτροπή, ο κύριος Τερέτσκο της ΚΕ του ΚΚΣΕ, είπε εκνευρισμένος: «Εσείς με τα γράμματα σας ανάβετε φωτιά ανάμεσα στο ΚΚΣΕ και στα άλλα αδελφά κόμματα».


Ανάμεσα στις αναρίθμητες εγκληματικές μεθόδους που σοφίστηκαν οι ρεβιζιονιοτές για να σπάσουν και εξουδετερώσουν την αντίδραση των κουκουέδων της Τασκένδης και των άλλων οργανώσεων του ΚΚΕ στο εξωτερικό, ξεχωριστή θέση για τη σατανικότητά του κατείχε ο επαναπατρισμός. Σπεκουλάροντας με το αίσθημα της νοσταλγίας των πολιτικών προσφύγων, που για χρόνια λείπουν απ' την πατρίδα τους, απ' τα σπίτια τους, απ' τα προσφιλή τους πρόσωπα, υπέδειξαν στη διορισμένη απ' αυτούς κλίκα των φραξιονιστών να μη διστάσει μπροστά σε τίποτα, αρκεί να επιτευχθεί η επιστροφή των πρώην παρτιζάνων στη χώρα τους. Ταυτόχρονα οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες ανοίγουν φαρδιά-πλατειά τις πόρτες για όσους θέλουν να πάνε στην Ελλάδα ή τη Γιουγκοσλαβία. Ενώ για να πάει ένας πολιτικός πρόσφυγας από την Τασκένδη σε μια άλλη ανατολική χώρα, έστω και προσωρινά για να δει τους δικούς του, χρειάζονταν αναρίθμητες και τις πιο πολλές φορές ανυπέρβλητες διατυπώσεις, για την Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία αρκούσε μια απλή αίτηση. Παρ' όλ' αυτά, ελάχιστοι ήταν στην αρχή εκείνοι που υπέκυψαν στη νοσταλγία ή κουράστηκαν από τους διωγμούς των ρεβιζιονιστών και αποφάσισαν να γίνουν πολιτικά ράκη, πηγαίνοντας στην Ελλάδα με δήλωση αποκήρυξης των πολιτικών φρονημάτων και της αγωνιστικής τους ιστορίας, είτε στη Γιουγκοσλαβία του Ιούδα Τίτο.

Τα φτωχά αποτελέσματα που έδωσαν οι πρώτες προσπάθειες των φραξιονιστών δεν ικανοποίησαν τους καθοδηγητές τους, που με τον επαναπατρισμό επεδίωκαν, πρώτο να εξευμενίσουν το ελληνικό κράτος και το αφεντικό του τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, δείχνοντας ότι δεν θέλουν πια να παρέχουν άσυλο στο οργανωμένο επαναστατικά σύνολο των κομμουνιστών και δεύτερο, να εξουδετερώσουν την αντίδραση της πλειοψηφίας των οργανώσεων του ΚΚΕ, μεταβάλλοντας τα μέλη του από αγωνιστές του λαού σε πολιτικά κουρέλια, που πάνω τους θα φτύνει ο λαός της Ελλάδας.

Ετσι, τα συνθήματα των φραξιονιστών, που στην αρχή είχαν τη μάσκα της σεμνότητας («για ένα τίμιο επαναπατρισμό χωρίς όρους»), σιγά-σιγά απέβαλαν και το τελευταίο φύλλο συκής και πρόβαλαν γυμνά, ξετσίπωτα: «όλοι για την Ελλάδα, να φύγουμε όπως μπορούμε». Ολα τα σφυριά εκεί χτυπούσαν: «στην Ελλάδα». Οι διάφορες επιτροπές επαναπατρισμού που δημιούργησαν και η κεντρική τους επιτροπή επαναπατρισμού, έγιναν μόνο και μόνο για να διαλύσουν ό,τι δεν μπόρεσαν να χτυπήσουν με τη βία. Στην Τασκένδη, τα σοβιετικά στελέχη που λόγω δουλειάς είχαν σχέσεις με τους πολιτικούς πρόσφυγες, κατάλληλα δασκαλεμένα, υπόδειχναν στους Ελληνες πως πρέπει να πάνε στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο στρατηγός της μιλίτσιας Ζλονένσκι είπε μπροστά σε συγκεντρωμένους κομμουνιστές: «εσείς βυζαίνετε το αίμα του σοβιετικού λαού». Αυτοί που κατά τον Σλονένσκι βύζαιναν το αίμα του σοβιετικού λαού ήταν οι πολιτικοί πρόσφυγες της Τασκένδης, που μαζί με τους σοβιετικούς πολίτες δούλευαν με αγωνιστικό ζήλο στην παραγωγή. Εκατοντάδες απ' αυτούς είχαν αναδειχτεί με τη δουλειά τους σε παραγωγικά στελέχη ή κέρδισαν τον τίτλο του ουντάρνικου και του νεωτεριστή και χιλιάδες απ' αυτούς έχουν τιμηθεί με τιμητικά διπλώματα και παράσημα της σοσιαλιστικής δουλειάς. Αυτοί τώρα ήταν ανεπιθύμητοι απ' τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές που ήθελαν άρον-άρον να τους διώξουν για την Ελλάδα.


Επειτα από κάθε ολομέλεια της ΚΕ του «Κ»ΚΕ ή συνέδριο, νέες επιθέσεις εξαπολύονταν, νέες πιέσεις ασκούνταν ενάντια στους συντρόφους της Τασκένδης. Νέα διωξίματα απ' τις δουλειές (ακόμη και για κείνους που με την πρωτοπόρο δουλιά τους είχαν αναδειχτεί σε παραγωγικά στελέχη) και από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Προσκυνά το ρεβιζιονισμό και ό,τι θέλεις θα τόχεις. Δεν προσκυνάς; Ούτε ανώτερο σχολείο για τα παιδιά σου, ούτε σανατόριο για ανάπαυση, ούτε ανθρώπινο σπίτι να ζήσεις. Κι αν επιμένεις, σε περιμένει η Σιβηρία και η Καοακαλπακία.

Η πάλη των κομμουνιστών της ΚΟΤ δυνάμωνε όλο και πιο πολύ με αποτέλεσμα οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές να αντιμετωπίζουν πάμπολλα προβλήματα, γι' αυτό αναγκάστηκαν να εξαπολύσουν νέο αιματηρό πογκρόμ ενάντια στην κολλεχτίβα της Τασκένδης.

Στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (Οχτώβρης 1950) είχε παρθεί απόφαση για τη διενέργεια εθελοντικού εράνου τιμής μεταξύ των πολιτικών προσφύγων, για συμπαράσταση στους δεσμώτες αγωνιστές της Ελλάδας. Στην έκκληση του κόμματος ανταποκρίθηκαν όλοι οι κομμουνιστές και λαϊκοί αγωνιστές της κολλεχτίβας της Τασκένδης και ο έρανος τιμής είχε τελειώσει με επιτυχία μέσα στο 1951. Το χρηματικό ποσό που μαζεύτηκε στην κολλεχτίβα της Τασκένδης ξεπέρασε τα 18.000.000 ρούβλια ή 55 εκατομμύρια δρχ., πέρα από διάφορα τιμαλφή και άλλα είδη αξίας.

Μετά την 6η Ολομέλεια, η διαχείριση του εράνου τιμής πέρασε στα χέρια των διορισμένων αναθεωρητών. Αυτοί, στην προσπάθεια τους να πετύχουν αναγνώριση και να απλώσουν την επιρροή τους στην Ελλάδα και ιδιαίτερα ανάμεσα στους φυλακισμένους και εξόριστους αγωνιστές, χρησιμοποίησαν τα χρήματα του εράνου τιμής σαν μέσο πραγματοποίησης της αναθεωρητικής τους πολιτικής. Ετσι, ουσιαστικά εγκαταλείφθηκαν χιλιάδες εξόριστοι και φυλακισμένοι αγωνιστές της Ελλάδας και η προοριζόμενη γι' αυτούς βοήθεια έγινε αντικείμενο παζαρέματος και εκβιασμού. Πολλοί σύντροφοι της κολλεχτίβας της Τασκένδης, σε αίτηση που έκαναν στους διορισμένους αναθεωρητές να βοηθηθούν φυλακισμένοι και εξόριστοι συγγενείς τους, έπαιρναν την απάντηση, ότι η βοήθεια θα δοθεί από την ΚΕ του «Κ»ΚΕ, πράγμα που δεν γινόταν. Με τον τρόπο αυτό, οι αναθεωρητές στερούσαν τη μεγάλη πλειοψηφία των φυλακισμένων και εξόριστων αγωνιστών της Ελλάδας από την αναγκαία για τη σωτηρία τους βοήθεια και μαζί με τον μοναρχοφασισμό τους καταδίκαζαν σε φυσική εξόντωση. Ταυτόχρονα, οι εγκάθετοι έγιναν και κοινοί καταχραστές, γιατί τα χρήματα της κολλεχτίβας των πολιτικών προσφύγων, που η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν τους αναγνώριζε και πάλευε ενάντια στην αναθεωρητική τους πολιτική, τα διέθεταν όχι για το σκοπό που έγινε ο έρανος τιμής, αλλά για την πραγματοποίηση στενών προσωπικών τους σκοπών. Ετσι, οι καταδικασμένοι σε φυσική εξόντωση αγωνιστές της Ελλάδας, μπροστά στις δραματικές και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης που τους επέβαλε ο μοναρχοφασισμός και η εγκατάλειψη των αναθεωρητών, αναγκάστηκαν να απευθυνθούν προς τους Ελληνες αγωνιστές που ζούσαν στο εξωτερικό.

Στις 25 Μάη του 1961, στη Σοβιετική εφημερίδα «Τρούντ» (όργανο των συνδικάτων) δημοσιεύτηκε έκκληση των λαϊκών αγωνιστών που αργοπέθαιναν αλύγιστοι στο στρατόπεδο του Αϊ-Στράτη και ζητούσαν ηθική και υλική συμπαράσταση και βοήθεια. Η έκκληση αυτή βρήκε βαθιά απήχηση στους συντρόφους της κολλεχτίβας της Τασκένδης και αποκάλυψε την εγκατάλειψη των εξόριστων και φυλακισμένων αγωνιστών απ' τους διορισμένους αναθεωρητές. Πολυάριθμα γράμματα που στάλθηκαν από τις φυλακές και τα στρατόπεδα σε συγγενείς, γνωστούς και φίλους στην κολλεχτίβα της Τασκένδης, εύγλωττα και ξεκάθαρα μαρτυρούσαν την εγκατάλειψη τους και ακόμη τον διαχωρισμό που έκαναν οι διορισμένοι για πολιτική εκμετάλλευση.

Υστερα από την κατάσταση που δημιουργήθηκε, με απόφαση του αχτίφ των γραμματέων των οργανώσεων της ΚΟΤ, εκλέχτηκε επιτροπή βοήθειας εξόριστων και φυλακισμένων αγωνιστών της Ελλάδας και άρχισε πλατιά καμπάνια για τη βοήθεια τους. Μέσω των συγγενών, γνωστών και φίλων τους, άρχισε η αποστολή χρηματικής βοήθειας και η ΚΟΤ απευθύνθηκε προς τις αντίστοιχες κομματικές οργανώσεις Τσεχοσλοβακίας και Πολωνίας για την οργάνωση και στις χώρες αυτές βοήθειας προς τους δεσμώτες της Ελλάδας. Εκτός απ' αυτό, η επιτροπή βοήθειας απηύθυνε και έκκληση προς τους ραδιοφωνικούς σταθμούς ρεβιζιονιστικών χωρών και της Σοβιετικής Ενωσης, καθώς και προς τα δημοσιογραφικά όργανα των κεντρικών επιτροπών των αναθεωρητικών κομμάτων, προς τις εφημερίδες «Ουνιτά» και «Ουμανιτέ», για την ηθική συμπαράσταση τους στην πάλη για τη σωτηρία και απελευθέρωση των δεσμωτών αγωνιστών της Ελλάδας. Λόγω όμως της συστηματικής λογοκρισίας που είχαν επιβάλει οι αναθεωρητές, σε συνεργασία πάντα με τα υπεύθυνα σοβιετικά όργανα, στην αλληλογραφία των κομμουνιστών, δεν έγινε γνωστό πόσες εκκλήσεις πήγαν στον προορισμό τους.

Για την ουσιαστικότερη συμπαράσταση της κολλεχτίβας προς τους ηρωικούς δεσμώτες της Ελλάδας και για το γιορτασμό της 20ης επετείου της ημέρας του ξεσκίσματος της χιτλερικής σημαίας στην Ακρόπολη, το αχτίφ των γραμματέων των κομματικών οργανώσεων των πολιτειών Τασκένδης και η επιτροπή βοήθειας πήραν απόφαση για συγκέντρωση-εκδηλωση της κολλεχτίβας στις 27 του Μάη 1962, στον κλειστό χώρο της 10ης Πολιτείας. Για το σκοπό αυτό εκλέχτηκε οργανωτική επιτροπή και άρχισε ολόπλευρη οργανωτικοτεχνική προετοιμασία για τη μαζική συμμετοχή και την επιτυχία της συγκέντρωσης. Καταρτίστηκε πρόγραμμα που, εκτός από την κεντρική ομιλία και τα ψηφίσματα της συγκέντρωσης προς τις διεθνείς δημοκρατικές οργανώσεις για τη σωτηρία και απελευθέρωση των λαϊκών αγωνιστών της Ελλάδας από τα νύχια του μοναρχοφασισμού, περιλάμβανε θεατρικό έργο και λαχειοφόρο αγορά πολύτιμων δώρων που είχαν αγοραστεί από τις προσφορές συντρόφων της κολλεχτίβας.

Η επιτροπή είχε παραγγείλει σε ζωγράφους της Τασκένδης προσωπογραφίες των κλασσικών του μαρξισμού-λενινισμού, των ηρώων του 1821, του Ν. Μπελογιάννη, κλπ., για τη διακόσμηση του χώρου, μαζί με διάφορα συνθήματα σχετικά με το σκοπό της συγκέντρωσης. Ολη η πορεία της προετοιμασίας έδειχνε ότι η συγκέντρωση θα είχε μεγάλη επιτυχία, με πρωτοφανή συμμετοχή της κολλεχτίβας της Τασκένδης. Ο σκοπός της συγκέντρωσης βρήκε βαθιά απήχηση όχι μόνο στους συντρόφους και συντρόφισες της κολλεχτίβας, μα και σε πολλούς οπαδούς των αναθεωρητών. Πολλοί απ' αυτούς με συγκίνηση διαβεβαίωναν, ότι ολόψυχα εγκρίνουν τη συγκέντρωση και ότι θα έπαιρναν ενεργό μέρος. Ετσι η συγκέντρωση δημιουργούσε την αρχή για ακόμη μεγαλύτερη ενότητα και συσπείρωση των επαναστατικών κομματικών δυνάμεων μέσα και έξω από την οργάνωση των διορισμένων αναθεωρητών. Δημιουργούσε τη βάση για να αρχίσει να σπάζει η εχθρότητα, το μίσος και η διάσπαση, που συστηματικά και επίμονα καλλιεργούσε η κλίκα των αναθεωρητών και τα σοβιετικά αφεντικά της. Δημιουργούσε τη βάση για ν' αρχίσει στροφή και στις σχέσεις Ελλήνων και Σλαβομακεδόνων αγωνιστών, μια στροφή στη ζωή της κολλεχτίβας της Τασκένδης και στην πορεία της πάλης ενάντια στον αναθεωρητισμό και στην αντίδραση στην Ελλάδα..

Η συγκέντρωση ακόμη θα έδειχνε πανηγυρικά το συσχετισμό των κομματικών και εσωκομματικών δυνάμεων, θα απέδειχνε ότι οι διορισμένοι βρίσκονται στην ηγεσία του ΚΚΕ μόνο με τη βία, την τρομοκρατία, τις διώξεις, τους εκβιασμούς και εξαγορές συνειδήσεων, χάρη στην αντιδιεθνιστική λικβινταριστική επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ από την χρουτσιοφική καθοδήγηση του ΚΚΣΕ. Ακόμη η συγκέντρωση θα ξεσκέπαζε τους αναθεωρητές σαν κοινούς καταχραστές των χρημάτων του εράνου τιμής, που αντί για βοήθεια των φυλακισμένων και εξόριστων αγωνιστών της Ελλάδας δίνονταν για πολιτική εκμετάλλευση. Αυτή η προοπτική έσπειρε τον πανικό στους αναθεωρητές και στα αφεντικά τους. Σε συνεννόηση και συνεργασία βάλθηκαν να ματαιώσουν τη συγκέντρωση με κάθε τρόπο, χρησιμοποιώντας ακόμη και τα πιο βάρβαρα μέσα. Η καθοδήγηση των αναθεωρητών του «Κ»ΚΕ κατέβασε απόφαση για σαμποτάρισμα της συγκέντρωσης, απαγορεύοντας με απειλή διαγραφής τη συμμετοχή κάθε οπαδού της. Η ΚΕ του «Κ»Κ Ουζμπεκιστάν ασχολήθηκε σε ειδική συνεδρίαση της με τη ματαίωση της συγκέντρωσης.

Πρώτη εκδήλωση της αντιδιεθνιστικής αυτής στάσης ήταν η πρόσκληση από τον διοικητή της αστυνομίας του Υπουργείου Εσωτερικών ορισμένων στελεχών της ΚΟΤ για απειλές και τρομοκρατική προειδοποίηση. Ο στρατηγός Σλονένσκι, με επιθετικό ύφος, χωρίς να επιτρέψει ούτε μια λέξη στον κάθε σύντροφο που καλούσε χωριστά στο γραφείο του, προειδοποιούσε, ότι σε περίπτωση που θα τολμούσαν να πάρουν μέρος στη συγκέντρωση θα έπαιρνε τα πιο σκληρά μέτρα ενάντια τους. Ταυτόχρονα, στους τόπους δουλιάς οι γραμματείς των κομματικών οργανώσεων του ΚΚΣΕ και τα διοικητικά και παραγωγικά στελέχη των επιχειρήσεων καλούσαν κάθε μέρα τους συντρόφους και τους απειλούσαν, ότι θα έπαιρναν μέτρα σε βάρος τους, αν έπαιρναν μέρος στη συγκέντρωση. Ανάμεσα στα μέτρα ήταν και η απόλυση από τη δουλιά, πράγμα που είχε γίνει νωρίτερα, μετά την 6η Ολομέλεια, σε χιλιάδες συντρόφους και η υπόμνηση λειτουργούσε τρομοκρατικά. Στις κολλεχτίβες των πολιτειών, οι σοβιετικοί διοικητές μαζί με τους γραμματείς των αχτιδικών επιτροπών του ΚΚΣΕ και όργανα της κρατικής ασφάλειας, καλούσαν επίσης συντρόφους και ασκούσαν την ίδια τρομοκρατία. Εφτασαν στο σημείο να στέλνουν στα σπίτια των συντρόφων σοβιετικές γυναίκες για να τρομοκρατήσουν τις Ελληνίδες, ότι σε περίπτωση συμμετοχής τους στη συγκέντρωση θα αντιμετωπίσουν όχι μόνο τη βία της μιλίτσιας μα και τα όπλα στρατιωτικών τμημάτων.

Από τις πρώτες μέρες του Μάη του 1962, όλος αυτός ο πολυσύνθετος μηχανισμός, κομματικός και κρατικός, είχε ριχτεί ενάντια στην ηρωική κολλεχτίβα, για να σπάσει τη συγκέντρωση της 27ης του Μάη. Η στάση όλων των συντρόφων υπήρξε περήφανη, αγωνιστική και γεμάτη από εκδηλώσεις ενθουσιασμού και αυταπάρνησης απέναντι στο τρομοκρατικό όργιο που είχαν εξαπολύσει ενάντια τους οι διορισμένοι αναθεωρητές. Ολοι τους, χωρίς καμιά εξαίρεση, έδιναν την αγωνιστική απάντηση που έπρεπε στις απειλές και την τρομοκρατία και δήλωναν, ότι ήταν αποφασισμένοι να εκδηλώσουν την αγωνιστική τους άλληλεγγύη στα βασανιζόμενα αδέρφια τους στην Ελλάδα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Οι σοβιετικές αρχές, βλέποντας ότι όλες οι προσπάθειες τους να ματαιώσουν τη συγκέντρωση με ψυχολογικές πιέσεις και απειλές δεν έφερναν κανένα αποτέλεσμα, τράβηξαν ανοιχτά στην ωμή βία και παρανομία, πέρασαν σε ενέργειες αντίθετες προς το σοβιετικό σύνταγμα και τον προλεταριακό διεθνισμό.

Στις 18 του Μάη γίνεται η σύλληψη του Α' γραμματέα της κομματικής οργάνωσης της 8ης πολιτείας Δήμου Σιδηρόπουλου (πολιτικός επίτροπος της 9ης μεραρχίας του ΔΣΕ), την ώρα που έκανε κομματικό αχτίφ της οργάνωσης του για την προετοιμασία της συγκέντρωσης. Ο Δήμος Σιδηρόπουλος γι' αυτό το λόγο δικάζεται σε 15 μέρες φυλακή με την κατηγορία του κακοποιού (χουλιγάντης). Την επόμενη μέρα, Σάββατο 19 του Μάη 1962, επιτροπές αποτελούμενες από συντρόφους και συντρόφισσες από τις πολιτείες της Τασκένδης παρουσιάστηκαν στη διοίκηση της αστυνομίας της Τασκένδης (ΓΟΥΜ) για να διαμαρτυρηθούν για την παράνομη και αντισυνταγματική αυτή ενέργεια της αστυνομίας. Και ενώ πήραν την υπόσχεση, ότι ο συλληφθείς γραμματέας θα αφήνονταν ελεύθερος, σε λίγο βρέθηκαν μπροστά σε οργανωμένο πογκρόμ, σε βάρβαρη και απάνθρωπη επίθεση από ντρρυζένικους της αστυνομίας και του στρατού, που με λύσσα ρίχτηκαν ενάντια στους σακατεμένους και άρρωστους Ελληνες και Ελληνίδες αγωνιστές και αγωνίστριες. Τους χτυπούσαν με ρόπαλα και ζωστήρες, τους έσερναν αιμόφυρτους στα πεζοδρόμια και τους ποδοπατούσαν. Πολλοί ήταν οι τραυματίες που με το αίμα τους έβαψαν τα πεζοδρόμια της Τασκένδης αυτή τη μέρα. 60 πιάστηκαν και πολλοί απ' αυτούς δικάστηκαν σε 15 μέρες φυλακή σαν κακοποιοί και διασαλευτές της τάξης. Στις 21 Μάη του 1962, οι Α' γραμματείς των κομματικών οργανώσεων των πολιτειών της Τασκένδης παρουσιάστηκαν στην Επιτροπή Πόλης της Τασκένδης του «Κ»Κ Ουζμπεκιστάν, για να διαμαρτυρηθούν για τη βάρβαρη και απάνθρωπη επίθεση της αστυνομίας και του στρατού και για τις παράνομες συλλήψεις των συντρόφων. Οχι μόνο δεν τους δόθηκε καμιά ικανοποιητική απάντηση, μα επί τόπου, μέσα στα κομματικά γραφεία της Ε.Π. Τασκένδης, πιάστηκε ο Α' γραμματέας της ΚΟ 13ης πολιτείας Τουλούδης Πέτρος.

Η βδομάδα από 21 μέχρι 27 Μάη 1962 (μέρα που είχε οριστεί η συγκέντρωση) ήταν μαύρη βδομάδα, βδομάδα πρωτοφανούς τρομοκρατικού οργίου, μα παράλληλα και βδομάδα άφταστου αγωνιστικού μεγαλείου, αξιοπρέπειας και αυταπάρνησης της κολλεχτίβας της Τασκένδης. Οι πολιτείες μπλοκάρονταν από μηχανοκίνητα της αστυνομίας και ασυρματοφόρα αυτοκίνητα, απαγορεύονταν η είσοδος σε κάθε πολιτεία συντρόφων από άλλες πολιτείες, που ήθελαν να επισκεφτούν τους φίλους, τους πατριώτες και τους συγγενείς τους. Οι σοβιετικοί διοικητές των πολιτειών, μαζί με τους γραμματείς των αχτιδικών επίτροπών και τα όργανα της κρατικής ασφάλειας, διανυκτέρευαν στις πολιτείες, στους τόπους δουλιάς εντεινόταν η τρομοκρατία, σύντροφοι και συντρόφισσες διώχνονταν από τη δουλιά. Με υπόδειξη οπαδών των διορισμένων αναθεωρητών, παραβιαζόταν τη νύχτα το οικογενειακό άσυλο, κατάσχονταν χρήματα και άλλα πολύτιμα ατομικά είδη από τα σπίτια των αγωνιστών, σχίζονταν και ποδοπατούνταν οι προσωπογραφίες των ηρώων του 1821, του Ν. Μπελογιάννη, κ.ά., που θα στόλιζαν το χώρο της συγκέντρωσης και επεχτείνονταν οι συλλήψεις κομματικών στελεχών.

Στις 19 και 22 του Μάη συνελήφθησαν οι Ελευθερίου Μήτσος, Α' γραμματέας της ΚΟ 5ης πολιτείας, και Κοτρότσιος Γιώργος, μέλος της ΚΟ 4ης πολιτείας και ύστερα από πολύχρονη αυστηρή απομόνωση δικάστηκαν, ο πρώτος σε 3 και ο δεύτερος σε 4 χρόνια φυλακή, με την προβοκατόρικη κατηγορία του αντισοβιετικού. Στις 25 του Μάη εξορίζονται στην Καρακαλπακία οι Βλαμόπουλος Γιάννης, Α' γραμματέας της ΚΟ των οικοδόμων, Παπάϊωάννου Αχιλλέας, Α' γραμματέας της ΚΟ 7ης πολιτείας και Σταματάκος Σπύρος, Α' γραμματέας της ΚΟ 12ης πολιτείας. Στις 26 του Μάη πιάνονται και φυλακίζονται οι Ονουφριάδης Λάζαρος, μέλος της Κομματικής Επιτροπής της ΚΟ 13ης πολιτείας και Στάμος Λάμπρος, μέλος της κομματικής επιτροπής της ΚΟ 10ης πολιτείας, καθώς και άλλοι αχτιβίστες.

Ολη αυτή η τρομοκρατική επίθεση ενάντια στην ηρωική κουκουέδικη κολλεχτίβα της Τασκένδης καθοδηγείται από τη Μόσχα, που ενημερώνεται σε καθημερινή βάση για την πορεία και τα αποτελέσματα της τρομοκρατίας ενάντια στους Ελληνες αγωνιστές. Η προγραμματισμένη συγκέντρωση αναβλήθηκε μετά από απόφαση των συντρόφων.

Οι ηρωικοί αγωνιστές της Τασκένδης, όμως, συνέχισαν με μεγαλύτερο πείσμα τον αγώνα ενάντια στον αναθεωρητισμό, σοβιετικό και ελληνικό. Ετσι, οι αναθεωρητές άρχισαν νέες διώξεις και εφαρμογή νέων μέτρων. Στις 14 Σεπτέμβρη του 1962, ο στρατηγός Σλονένακι κάλεσε τους Σπύρου Τάκη, Α' γραμματέα της Κομματικής Επιτροπής της ΚΟ 3ης πολιτείας, Δαβή Γιάννη, Β' γραμματέα της Κομματικής Επιτροπής της ΚΟ 13ης πολιτείας, Μάκρη Γιώργο, Β' γραμματέα της Κομματικής Επιτροπής της ΚΟ 6ης πολιτείας, Στρατομήτρο Ταξιάρχη, μέλος της Κομματικής Επιτροπής της ΚΟ 4ης πολιτείας, Ξενίδη Ευγενή, Β' γραμματέα της Κομματικής Επιτροπής της ΚΟ 10ης πολιτείας και τους ανακοίνωσε ότι εξορίζονται στην περιοχή του Πετροπαβλοφσκ. Τους έδωσε προθεσμία 72 ωρών για να προετοιμαστούν και να αναχωρήσουν για τον τόπο της εξορίας τους. Οι παραπάνω σύντροφοι την επόμενη μέρα φεύγουν για τη Μόσχα, με σκοπό να διαμαρτυρηθούν στη σοβιετική κυβέρνηση και στο προεδρείο του ΚΚΣΕ, όμως συλλαμβάνονται και στις 20 του Σεπτέμβρη δικάζονται σε ποινές από 6 μήνες μέχρι ένα χρόνο φυλακή, μετά την έκτιση της οποίας στέλνονται στον τόπο εξορίας τους με συνοδεία.

Στις 20 του Οχτώβρη ο Σλονένσκι καλεί άλλους 24 συντρόφους, στελέχη του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, και τους απαγγέλλει την κατηγορία: «εσείς δεν αναγνωρίζετε την απόφαση της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ τον ΚΚΕ καθώς και το 8ο Σννέδριο τον ΚΚΕ, τον τελενταίο καιρό αναπτύξατε ενεργητική δράση και αγώνα ενάντια στη σημερινή καθοδήγηση τον ΚΚΕ και στην πολιτική γραμμή τον, την οποία αναγνωρίζει και υποστηρίζει το ΚΚΣΕ. Ολο αυτό θεωρείται, εχθρική ενέργεια ενάντια στη Σοβιετική Ενωση, γι' αυτό η σοβιετική κυβέρνηση και ο Ερυθρός Σταυρός σας αφαιρούν την ιδιότητα τον πολιτικού πρόσφυγα και σας εξορίζουν στο Βόρειο Καζαχστάν. Σε 72 ώρες να έχετε εγκαταλείψει το έδαφος τον Ουζμπεκιστάν».

Η κουκουέδικη κολλεχτίβα της Τασκένδης ξεπροβόδισε με συγκινητικές εκδηλώσεις τους πολυαγαπημένους συντρόφους, στελέχη της ΚΟΤ. Παρά το ότι το τραίνο για τον τόπο της εξορίας έφευγε τα μεσάνυχτα, παρά το κλίμα τρόμου που προσπάθησαν να δημιουργήσουν με απειλές για επιβολή νέων μέτρων σ' αυτούς που θα ξεπροβόδιζαν τους συντρόφους για τους τόπους εξορίας, στο σιδηροδρομικό σταθμό κατέβηκαν χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά, για να τους ξεπροβοδίσουν, για να τους εκδηλώσουν τη θερμή και ολόπλευρη συμπαράσταση τους και να τους διαβεβαιώσουν, ότι θα συνεχίσουν την πάλη τους με μεγαλύτερη αδιαλλαξία, υπομονή και σταθερότητα.

Καθώς ξεκίνησε το τραίνο, τα χέρια σηκώθηκαν σφιγμένα σε γροθιά και βροντερό ακούστηκε το τραγούδι:
Το μπουντρούμι δεν τον λυγά
και η σκέψη του τρέχει γοργά
στους συντρόφους που πολεμούν
απ' τα κάτεργα για να βγουν...
...και στο κόμμα μας μπρος
Ζαχαριάδης αρχηγός.

Οι εξορίες, οι φυλακίσεις, το κλείσιμο στα γνωστά ψυχιατρεία, όλ' αυτά συνιστούν ένα αποτρόπαιο έγκλημα σε βάρος των κομμουνιστών της Τασκένδης, που απέβλεπε στη φυσική τους εξόντωση. Αρκεί να σκεφτούμε, ότι εξορίστηκαν ακόμη και ανάπηροι του ΔΣΕ, άνθρωποι σακατεμένοι, άρρωστοι. Το έγκλημα αυτό εκτελέστηκε από τις σοβιετικές αρχές, καθ' υπόδειξη των Ελλήνων αναθεωρητών, οι οποίοι υπέδειχναν τα πρόσωπα και τα «αδικήματα» τους. Ο Σλονένσκι, ανακοινώνοντας την απόφαση για εξορία, δήλωνε, ότι αυτή πάρθηκε μετά από παράκληση της αναθεωρητικής ομάδας. Προφανώς, πρόσφερε στα θύματα μια τελευταία ευκαιρία να «ανανήψουν», δηλώνοντας υποταγή στην αναθεωρητική κλίκα, οπότε θα γλίτωναν τις παγωμένες στέπες. Η σημερινή ηγεσία του «Κ»ΚΕ και της ΕΑΡ έχει ακέραια την ευθύνη για το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα σε βάρος των κομμουνιστών της Τασκένδης.



Οι ρεβιζιονιστές, παράλληλα με την άσκηση τρομοκρατίας πάνω στους Ελληνες κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες, δρούσαν ταυτόχρονα και υπονομευτικά, προσπαθώντας να διαβρώσουν την ΚΟΤ πολιτικά και οργανωτικά από τα μέσα. Πρέπει, όμως, να σημειωθούν και οι αδυναμίες της ΚΟΤ, που διευκόλυναν τη δουλια των ρεβιζιονιστών και της ΚΟΒ. Δεν υπήρχε ανώτατο καθοδηγητικό δυναμικό, δεν υπήρχε σύνδεση με την Ελλάδα και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, δεν υπήρχε με δυο λόγια δυνατότητα διαμόρφωσης μιας συγκροτημένης πολιτικοϊδεολογικής γραμμής. Η ΚΟΤ θύμιζε μια βαρκούλα αποκομμένη μέσα σ' ένα φουρτουνιασμένο πέλαγο.

Η έλλειψη καθοδήγησης από παραπάνω έδωσε κάμποσες φορές τη δυνατότητα στους φραξιονιστές να φέρουν από τα μέσα εμπόδια στη δουλειά της οργάνωσης, με τη δημιουργία προσωρινών κρίσεων, ιδιαίτερα σε ζητήματα ταχτικής. Οι ρεβιζιονιστές συχνά χρησιμοποίησαν άτομα που είχαν υποχωρήσει στις πιέσεις τους, προκειμένου να προωθήσουν μέσα στην ΚΟΤ θέσεις που οδηγούσαν στη διάλυση και τη συνθηκολόγηση. Κάποτε, για παράδειγμα, υποστηρίχτηκε η θέση να μπουν οι κομμουνιστές στις οργανώσεις των φραξιονιστών και να τους πολεμήσουν από τα μέσα. Αν και αποδοκιμάστηκε αυτή η θέση, για ένα διάστημα προκάλεσε σύγχυση στην οργάνωση, γιατί υποστηρίχτηκε από ορισμένα στελέχη που πριν είχαν σταθεί στο πλευρό της νόμιμης καθοδήγησης.

Διασπάσεις και ομαδοποιήσεις έγιναν και πάνω σ' άλλα θέματα. Για παράδειγμα, το 1959 έγινε μια τέτια διάσπαση, όταν μια μερίδα κομμουνιστών με επικεφαλής τον Κώστα Ράφτη (Νεμέρτσικα) επέμενε να περιληφθεί σε γράμμα προς τα αδελφά κόμματα και η γνωστή παράγραφος («πουνκτ» στα ρωσικά) της 5ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, που αναφερόταν στις ευθύνες των σοβιετικών για τα γεγονότα του Σεπτέιιβρη του 1955. Η ομάδα αυτή πήρε την ονομασία «πουνκτιστές» ή «Ραφτικοί» και δέχτηκε αργότερα σκληρή επίθεση από τους χρουτσιοφικούς (στελέχη της και πρώτα-πρώτα ο Κώστας Ράφτης εξοντώθηκαν σε ψυχιατρεία, γιατί τάχθηκε με το ΚΚ Κίνας και υποστήριζε, ότι στην ΕΣΣΔ συντελούνταν παλινόρθωση του καπιταλισμού). Αντίθετα, η άλλη μερίδα της ΚΟΤ (πλην εξαιρέσεων) δεν μπόρεσε να δει το προτσές της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, μολονότι πάντα αντιπάλευε τον χρουτσιοφισμό.

Οι αναθεωρητές χρησιμοποίησαν επίσης, πολύ έντεχνα τα περίφημα «γράμματα» του Νίκου Ζαχαριάδη από το Ιοργκούτ, όπου τον είχαν εξορίσει. Γράμματα κατασκευασμένα, που δεν έδιναν ουσιαστικά καμιά γραμμή, που έθεταν μόνο οργανωτικό ζήτημα στο ΚΚΕ (και όχι ζήτημα αναθεωρητικής γραμμής), γράμματα που θεωρούσαν σαν κύριο εχθρό του μαρξισμού-λενινισμού τον Μάο Τσετούνγκ και όχι τον χρουτσιοφισμό, κλπ, κλπ. Τα «γράμματα» αυτά, που διαδίδονταν μέσα στην ΚΟΤ, έσπερναν τεράστια σύγχυση και δημιουργούσαν νέες ομαδοποιήσεις και διασπάσεις, καθώς ήδη είχε επέλθει η διάσπαση μέσα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε σύσκεψη μελών της ΚΟΤ που έγινε κάπου γύρω στα 1970, όπου σύντροφοι έθεσαν ζήτημα διαγραφής του Ν. Ζαχαριάδη, επειδή δήθεν προσκύνησε τον χρουτσιοφισμό, ενώ οι πιο ψύχραιμα σκεφτόμενοι αντιτάχθηκαν, θεωρώντας ότι το «γράμμα του Ζαχαριάδη» ήταν κατασκευασμένο από την ΚΟΒ.

Θα χρειαζόταν άλλη μια τέτια δουλιά για να αναλύσει κανένας την εξέλιξη της ΚΟΤ, σε σχέση με τις εξελίξεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Κατά τη γνώμη μας, δεν ήταν δυνατό, με τις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες που υπήρχαν, να υπάρξει διαφορετική εξέλιξη. Εδώ στεκόμαστε μόνο στον αγώνα που έδωσαν οι κομμουνιστές της Τασκένδης ενάντια στον αναθεωρητικό πραξικοπηματισμό. Αγώνα που θα μείνει γραμμένος με χρυσά γράμματα στην ιστορία του κινήματος μας, για τις αρχές και τον ηρωϊσμό του, και ταυτόχρονα σαν ανεξίτηλο στίγμα για τα εγκλήματα της αναθεωρητικής κλίκας.

Σαν ελάχιστο φόρο τιμής στον ηρωικό αγώνα των κομμουνιστών της Τασκένδης, δημοσιεύουμε όσα ονόματα εξορισμένων και φυλακισμένων αγωνιστών καταφέραμε να συγκεντρώσουμε:

1} Κυριακίδης Παντελής, Πολιτικός Επίτροπος λόχου του ΔΣΕ, μέλος της ΚΟ 1ης πολιτείας Τασελμάς.
2) Σπύρου Τάκης, ΠΕ τάγματος του ΔΣΕ, Α' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 3ης πολιτείας.
3} Μπάστης Οδυσσέας, Αντ/χης Π Ε του ΔΣΕ, στέλεχος της ΚΟ 3ης πολιτείας.
4) Σουμελίδης Κώστας, ΠΕ τάγματος του ΔΣΕ, Α' γραμματέας της ΚΟ 4ης πολιτείας,
5} Κοτρωτσιος Γιώργος, Π Ε τάγματος του ΔΣΕ, μέλος της ΚΕ της ΚΟ 4ης πολιτείας.
6) Στρατομήτρος Ταξιάρχης, ΠΕ λόχου του ΔΣΕ, μέλος της ΚΕ της ΚΟ 4ης πολιτείας.
7) Ιωσηφίδης Κώστας: Συν/χης πυροβολικού, μέλος της ΚΕ της ΚΟ 5ηο πολιτείας.
8) Κόκας Στέργιος, Αντ/χης του ΔΣΕ, Α' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 6ης πολιτείας.
9) Μακρής Γιώργος, Λοχαγός του ΔΣΕ, Β' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 6ης πολιτείας.
10) Παπαϊωάννου Αχιλλέας, Αντ/ χης Διοικητής της 103ηο επίλεχτης ταξιαρχίας του ΔΣΕ, Α' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ της 7ης πολιτείας.
11) Πολλές Σάββας, Εθελοντής στον εμφύλιο της Ισπανίας, λοχαγός ΠΕ του ΔΣΕ, Β' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 7ης πολιτείας.
12) Βύσσιος Μήτσος, Αντ/χης ΠΕ της 103ης επίλεχτης τοπαρχίας του ΔΣΕ, στέλεχος της ΚΟ 7ης πολιτείας.
13) Σιδηρόπουλος Δήμος, Αντ/χης ΠΕ της 9ης μεραρχίας του ΔΣΕ, Α' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 8ης πολιτείας.
14) Θεολόγος Γιάννης, Λοχαγός του ΔΣΕ, Α' γραμματέας της Κ Ε της ΚΟ 8ης πολιτείας.
15) Γιαννόπουλος Θύμιος, Λοχαγός του ΔΣΕ, Α' γραμματέας της Κ Ε της ΚΟ 10ης πολιτείας.
16) Ξενίδης Ευγενής, ΠΕ λόχου του ΔΣΕ, ακροναυπλιώτης, Β' γραμματέας της ΚΟ 10ης πολιτείας.
17) Ζερβός Αλέκος, Υπ/γος του ΔΣΕ, μέλος της ΚΕ της ΚΟ 10ης πολιτείας.
18) Στάμος Λάμπρος, Υπ/γος του ΔΣΕ, μέλος της ΚΕ της ΚΟ 10ης πολιτείας.
19) Κουλουμαντάς Στέλιος, παλιό στέλεχος του ΚΚΕ, ακροναυπλιώτης, Β' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 11ης πολιτείας.
20) Σταματάκος Σπύρος, Υπ/γος του ΔΣΕ, Α' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 12ης πολιτείας.
21) Κερβεκίδης Γιάννης, Ταγ/χης του ΔΣΕ, στέλεχος της ΚΕ της ΚΟ 12ης πολιτείας.
22) Αμανατίδης Απόστολος, αχτιβίστας της 12ης πολιτείας. : :
23) Τουλούδης Πέτρος, λοχαγόςτου ΔΣΕ, Α' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 13ης πολιτείας.
24) Δαβής Γιάννης, Λοχαγός του ΔΣΕ, Β' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 13ης πολιτείας.
25) Ονουφριάδης Λάζος, ΠΕ τάγματος του ΔΣΕ, μέλος της ΚΟ 13ης πολιτείας.
26) Οικονόμου Στέφανος, Λοχαγός του ΔΣΕ, μέλος της ΚΟ 13ης πολιτείας. :27) Καραστάθης Γιάννης, Υπ/γος του ΔΣΕ, Α' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 14ης πολιτείας.
28) Νικολάου Αντώνης, Ταγ/χης του ΔΣΕ, Β' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 14ης πολιτείας.
29) Βλαμόπουλος Γιάννης, Λοχαγός Π Ε του ΔΣΕ, Α' γραμματέας της ΚΟ των οικοδόμων.
30) Ράφτης Κώστας (Νεμέρτσικας), Αντ/χης του ΔΣΕ,
31) Ελευθερίου Μήτσος, Γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 5ης πολιτείας.
32) Κυργιαννης Κώστας (Λακαρέας), Αν/χης του ΔΣΕ.
33) Μωραϊτόπουλος Μήτσος, Ταγ/ χης του ΔΣΕ.
34) Κουλουμβάκος Γιώργος, Λοχαγός του ΔΣΕ.
35) Κιάκος Γιάννης, Υπολοχαγός του ΔΣΕ, Α' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 6ης πολιτείας.
36) Κιτσικόπουλος Νίκος, Ταγ/χης του ΔΣΕ.
37) Σαράντης Βασίλης, Λοχαγός του ΔΣΕ,