Τα αποκρουστικά επεισόδια των τελευταίων ημερών από νεοναζιστικούς θύλακες σε σχολεία της Θεσσαλονίκης, θυμίζουν σε όλους ότι ο φασισμός και οι πρακτικές του, δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος, αλλά αποτελούν έναν μόνιμο ενεργό κίνδυνο για τη δημοκρατία και τους κοινωνικούς αγώνες. Η ιστορία των ταγμάτων εφόδου δεν είναι σημερινή. Ξεκινά στο Μεσοπόλεμο και φτάνει μέχρι σήμερα αξιοποιώντας πάντα περιόδους οικονομικής κρίσης και ιδεολογικής σύγχυσης. 

Χαρακτηριστικότερη περίπτωση ταγμάτων εφόδου στην καρδιά του Μεσοπολέμου, πριν ακόμα την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, αποτελεί η δημιουργία της σημαντικότερης φασιστικής οργάνωσης της περιόδου «Εθνική Ένωση Ελλάς» γνωστή ως «Τρία Έψιλον» από τα αρχικά του τίτλου της. Ιδρύεται το 1927 στη Θεσσαλονίκη με αντικομουνιστικές, αντικοινοβουλευτικές και αντισημιτικές θέσεις που δεν βρίσκουν ιδιαίτερη ανταπόκριση. Η χρεωκοπία της χώρας το 1931 σε συνδυασμό με τις συνεχείς παρελάσεις της, με πρωτόγνωρη μέχρι τότε ενδυματολογική αμφίεση (μαύρα πουκάμισα, μπότες, χαλύβδινα κράνη και κλομπ), την στρατιωτική πειθαρχία, το έμβλημα του Δικέφαλου Αετού και τις θεωρίες περί ανωτερότητας της ελληνικής φυλής, αυξάνουν σταδιακά την επιρροή και τη δράση της.

Το καλοκαίρι του 1931 τάγματα εφόδου της οργάνωσης, με αντίστοιχη ομοιόμορφη εμφάνιση, συμμετέχουν σε  πολυήμερες επιθέσεις κατά προσφυγικών συνοικιών και της εβραϊκής συνοικίας της πόλης. Στις 25 Ιουνίου οπλισμένα μέλη της Ε.Ε.Ε επιτίθενται στα γραφεία του ισραηλίτικου αθλητικού συλλόγου της Θεσσαλονίκης «Μακαμπί» προκαλώντας μεγάλες ζημιές, ενώ την επόμενη ημέρα συγκρούονται με Εβραίους. Στις 29 του ίδιου μήνα όταν η αστυνομία σταματά εκατοντάδες άτομα που επιχειρούν να πυρπολήσουν τον εβραϊκό συνοικισμό στην Τούμπα, αυτοί, φτάνοντας πλέον τις 2.000 άτομα, στρέφονται στον άλλο ισραηλίτικο συνοικισμό Κάμπελ όπου πυρπολούν έντεκα σπίτια ενώ εμποδίζουν τα πυροσβεστικά οχήματα να πλησιάσουν την περιοχή. Τελικός απολογισμός των επιθέσεων των ομάδων εφόδου της ΕΕΕ είναι η  δολοφονία δύο ανθρώπων, ο τραυματισμός δεκάδων, πολλά κατεστραμμένα σπίτια, και οι δηλητηριασμένες σχέσεις μεταξύ χριστιανών και εβραίων της πόλης.

Η ουσιαστική αθώωση των μελών της οργάνωσης στη δίκη που ακολουθεί γιγαντώνει και αποθρασύνει την ΕΕΕ όπου  αποφασίζει -στα πρότυπα της «Μεγάλης πορείας» του Μουσολίνι προς τη Ρώμη- αντίστοιχη πορεία των μελών της προς την Αθήνα. Έτσι, στις 25 Ιουνίου 1933, περισσότεροι από 1.500 «Τριεψιλίτες» -ή «Χαλυβδόκρανοι» όπως ονομάζονται-  ξεκινούν σιδηροδρομικώς την «Πορεία προς την Αθήνα» με χρηματοδότηση του δήμου Θεσσαλονίκης και τριήμερη φιλοξενία από το δήμο Αθήνας… Φτάνοντας στην πρωτεύουσα «απαντούν» στις επιθέσεις με πέτρες που δέχονται στη διαδρομή, με τυχαίους πυροβολισμούς σε εργάτες, επεισόδια έξω από τα γραφεία της εφημερίδα «Ριζοσπάστης», καθώς και με συνεχείς συγκρούσεις τους με κομμουνιστές. Τελικός απολογισμός,  ένας νεκρός, πολλοί τραυματίες και δεκάδες συλλήψεις κομμουνιστών.

 

Η επέλαση της ΕΕΕ στην Αθήνα ολοκληρώνεται με παρέλαση σχεδόν 3.000 ομοιόμορφα ντυμένων μελών της στους δρόμους της πόλης, που καταλήγει στην πλατεία Συντάγματος όπου αντιπροσωπεία της κυβέρνησης Παναγή Τσαλδάρη τους ετοιμάζει λαμπρή υποδοχή…  
 
 Μεταπολεμικά πλέον, η διάσπαση του Γ Πανσπουδαστικού Συνεδρίου στη Θεσσαλονίκη τον Δεκέμβριο του 1960, μετά από καταγγελίες για τη δράση της νεολαίας της ΕΡΕ για φίμωση των αντικυβερνητικών παρατάξεων και φωνών, οδηγεί στην άμεση δράση ομάδων κρούσης που αυτή τη φορά στρέφονται εναντίον του Τύπου. Στις 23 Δεκεμβρίου τάγματα εφόδου αποτελούμενα από φοιτητές της ΕΡΕ και της ακροδεξιάς εξτρεμιστικής φοιτητικής οργάνωσης ΕΚΟΦ (Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών) ξεχνούν τα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη» που έχουν γαλουχηθεί και επιτίθενται παραμονή Χριστουγέννων στα γραφεία της αντικυβερνητικής εφημερίδας «Μακεδονία».

Έτσι, στις 9.30 το βράδυ 150 και πλέον μαινόμενοι νεαροί, φεύγοντας από δεξίωση που γίνεται προς …τιμήν τους από τον υπουργό βορείου Ελλάδος Θεολογίτη στο κυβερνείο, εισβάλουν στα γραφεία της εφημερίδας φωνάζοντας «σπάστε τα όλα». Προπηλακίζουν φραστικά τους συντάκτες, απειλούν «προδότες θα σας καθαρίσουμε», βιαιοπραγούν κατά του αρχισυντάκτη Ιωαννίδη, πιάνουν δημοσιογράφο από το λαιμό, εμποδίζουν την επικοινωνία με την αστυνομία ενώ σπάνε τζάμια και γραφεία. Όλα αυτά παρουσία του τότε βουλευτή των Φιλελευθέρων Μπακατσέλου στον οποίο επιτίθενται όταν διαπιστώνουν ότι τηλεφωνεί στην αστυνομία. Χρειάζεται η δυναμική επέμβαση των τυπογράφων τις εφημερίδας από τον παρακάτω όροφο για να αποτραπούν τα χειρότερα. Ενώ αυτά συμβαίνουν πάνω,  έξω από κτίριο βρίσκονται συγκεντρωμένοι άλλοι 200 υποστηρικτές των τραμπούκων φωνάζοντας συνθήματα.

Παρότι ο αστυνομικός συντάκτης της εφημερίδας Α. Μπουντούρης έχει πληροφορίες για την επικείμενη επίθεση, η αστυνομία όχι μόνο δεν προστατεύει την «Μακεδονία» αλλά όταν φτάνει μετά από 20λεπτη καθυστέρηση συλλαμβάνει ελάχιστους εισβολείς ενώ οι περισσότεροι διαφεύγουν. Λίγες ημέρες αργότερα οδηγούνται στον εισαγγελέα οκτώ νεαροί τα ονόματα, κάποιων εξ αυτών, πρωταγωνιστούν στη συνέχεια στην πολιτική ζωή της χώρας. Στις 29 Δεκεμβρίου η «Μακεδονία» δημοσιεύει φωτογραφία του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή να περιστοιχίζεται από μέλη της νεολαίας της ΕΡΕ και της ΕΚΟΦ που επιτέθηκαν στα γραφεία της.

Αξίζει να θυμηθούμε κάποια από αυτά όπως τα καταγράφει η εφημερίδα :1) Δημ. Καρέλας, αντιπρόεδρος του συνεδρίου, μέλος της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 2) Άγγελος Μπρατάκος, εκ των ηγετών της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 3) Φωτ. Παπαγεωργίου, πρόεδρος του συνεδρίου. 4) Χάρης Καρατζάς, στέλεχος της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 5) Παύλος Μανωλόπουλος, πρόεδρος της ΕΚΟΦ. 6) Αχιλλέας Καραμανλής. 7). Γ. Βλάχος, στέλεχος νεολαίας ΕΡΕ. 8) Γ.Αλεφαντάκης. Στη φωτογραφία διακρίνονται επίσης οι Χ. Φύσσας, γενικός γραμματέας του συνεδρίου και Ν. Κατσαρός, μέλος του ΔΣ της ΕΚΟΦ.

Ανεξαρτήτως ονομάτων και αποκαλύψεων που γίνονται στη συνέχεια για το ρόλο της ΕΚΟΦ, τη στρατολόγηση μελών της σε παρακρατικές οργανώσεις και την πληρωμή της από μυστικά κονδύλια, στη δίκη που ακολουθεί με κατηγορίες παράνομης βίας, σωματικής βλάβης, φθοράς ξένης ιδιοκτησίας και το νόμο 4.000 περί τεντιμποϊσμού, αρκεί μια συγνώμη των κατηγορουμένων ώστε να αθωωθούν…

 
 

 

Τέσσερα χρόνια μετά, τα ακροδεξιά τάγματα εφόδου κλιμακώνουν τις επιθέσεις τους και από τη δράση κατά εβραίων και κομμουνιστών το 1931, Τύπου το 1960 φτάνουν σε επίθεση μέσα στη ίδια τη βουλή το 1964. Βρισκόμαστε στη τελευταία εβδομάδα προεκλογικής εκστρατείας των δημοτικών εκλογών της εποχής, όταν μετά από ομιλία του υποστηριζόμενου από την ΕΡΕ υποψήφιου Δημάρχου Αθηναίων Γεωργίου Πλυτά στην πλατεία Κλαυθμώνος, μια δυναμική ομάδα οπαδών της ΕΡΕ και ΕΚΟΦιτών με επικεφαλής τον λογοτέχνη Ρένο Χαραλαμπίδη, ξεκινά επεισοδιακή πορεία στο κέντρο της Αθήνας, προκαλώντας επεισόδια στο διάβα της. Φτάνοντας  έξω από το στο κτίριο της βουλής οι συγκεντρωμένοι αιφνιδιάζουν την μικρή φρουρά της και εισβάλουν στους χώρους του κοινοβουλίου. Εν συνεχεία επικρατεί χάος…

Κρατώντας πανό υπέρ του Γεωργίου Πλυτά, φωνάζοντας  συνθήματα όπως «ΕΡΕ-ΕΡΕ», «Κανελλόπουλος- Κανελλόπουλος», «Παραιτήσου παπατζή» πλησιάζουν την αίθουσα συνεδριάσεων που εκείνη την ώρα διεξάγεται  συζήτηση για το Κυπριακό. Οι ελάχιστοι αστυνομικοί που βρίσκονται εκεί παραμερίζουν, αλλά επεμβαίνουν αστυνομικοί με πολιτικά από την προσωπική φρουρά του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Στις μάχες σώμα με σώμα που ακολουθούν μπαίνουν και βουλευτές που βγαίνοντας από την αίθουσα για να δουν τι γίνεται βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα πλήθος τραμπούκων που τους επιτίθεται.

Χτυπήματα σε πόδι και στομάχι δέχεται ο μετέπειτα αποστάτης πρωθυπουργός Ηλίας Τσιριμώκος, ο βουλευτής της Ε.Κ Αποστολάκος, ο υπουργός Εργασίας Μπακατσέλος καθώς και οι βουλευτές Ζορμπάς, Κολοκυθάς, Σιγανίδης, Λαγάκος και Παπαλαζάρου, αλλά και αρκετοί αστυνομικοί και υπάλληλοι της βουλής που βρίσκονται στην καρδιά της επίθεσης του τάγματος εφόδου. 

Στους 32 συλληφθέντες που δικάζονται μετά από μια εβδομάδα με το νόμο 4.000 περί τεντιμποϊσμού, μόνο δύο εξ αυτών καταδικάζονται σε φυλάκιση δυόμιση ετών (Ρένος Αποστολίδης και Αχιλλέας Βήττας) ενώ στους υπόλοιπους επιβάλλονται πολύ μικρότερες ποινές ή αθωώνονται.

πηγη: https://tvxs.gr