Το τέλος αυτής της εβδομάδας ανήκει στις Λαζαρίνες. Τον όμιλο των κοριτσιών που βγαίνουν ανήμερα του Λαζάρου στις γειτονιές, να πουν το ομώνυμο τραγούδι.
Στόλιζαν, παλιότερα, το καλαθάκι τους και περιδιάβαιναν τα σπίτια τραγουδώντας πολλά άσματα, ανάμεσα στα οποία το «καλώς μας ήλθες, Λάζαρε, εφέτο και του χρόνου». Πρόκειται για παιδικό αγερμό.
Οι γιορτές χρειάζονται επικύρωση από τελετουργικό λόγο (αυτό δεν περιορίζεται στο παρελθόν). Κι αλίμονο σε όποια σπίτια αρνούνταν να αντιγυρίσουν τις ευχές με δώρα (αυγά, χρήματα κ.λπ.). Τότε, οι καλαντιστές είχαν έτοιμα τραγούδια, τιμωρητικά για εκείνους που δεν συμμετείχαν στον εθιμικό κύκλο.
Αλλαξαν οι εποχές, άλλαξαν και οι ανάγκες. Οι αγερμοί οργανώνονται από συλλόγους και δήμους, ενίοτε στη λογική των καλλιστείων, με την ανάδειξη του καλύτερου καλαθιού. Ενίοτε, αναβιώνουν οι Λαζαρίνες από ώριμες, παντρεμένες γυναίκες, με εμψυχωτή κάποιον πολιτιστικό σύλλογο.
Εχουν ειπωθεί πολλά για τις Λαζαρίνες. Πως ήταν μια αφορμή για τα νεαρά κορίτσια να ενταχθούν στην κοινοτική ομάδα. Να δηλώσουν την παρουσία τους, ίσως και να μυηθούν στον ρόλο που θα επιφορτίζονταν στην έγγαμη ζωή τους: να διαχειριστούν τα εθιμικά περί τον θάνατο.
Οι νεαροί, όμως, στις παρυφές της Πρέβεζας διάλεγαν αυτές τις ημέρες να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Μάζευαν φουσκινάρες στο βοϊδολίβαδο, που με την είσοδο της άνοιξης έτρεφαν τις προσδοκίες τους να σοδιάσουν κάποια πενηνταράκια της εποχής. Σ’ αντίθεση με τις Λαζαρίνες, φουσκινάρες μάζευαν μόνο τα αγόρια, σχολικής ηλικίας - ή και μεγαλύτερα.
Μάζευαν τα μανουσάκια-ζαμπάκια από τους νάρκισσους, τα έκαναν ματσάκια και διέσχιζαν αποφασιστικά τον Φόρο. Κάθε σπίτι και μαγαζί κι ένα ματσάκι. Οι τσέπες άνοιγαν πιο εύκολα την ημέρα του Λαζάρου. Το ματσάκι στο βάζο αποτελούσε μαρτυρία για τη συμμετοχή στο Λαζαροσάββατο. Για τους νεαρούς του Ελαιώνα οι φουσκινάρες ήταν το δικό τους πατίνι, που τους έβαζε στην πόλη. Να αιχμαλωτίσουν την προσοχή. Και να μαζέψουν κάποια χρήματα. Για το χαρτζιλίκι τους.
Μόνο που χρειάζονταν να εκθέσουν αυτό που έμαθαν να κρύβουν. Την πολιτισμική τους διαφορετικότητα. Το πενηνταράκι ή η δραχμή κυλούσε πιο εύκολα στο ταμείο τους αν τραγουδούσαν τον Λάζαρο. Στη δική τους γλώσσα. Τα βλάχικα.
Οι φουσκινάρες στο καλάθι της λιομαζώχτρας μάνας κινδύνευαν να μαραθούν. Να χαθεί ο κόπος να τις μαζέψουν. Κινδύνευαν οι προσδοκίες τους να βαλτώσουν στους δρόμους της πόλης. Στις πόρτες των μαγαζιών. Το νόμισμα στην παλάμη παρέμενε μετέωρο αν δεν αποκάλυπταν τις δικές τους πληγές. Να ομολογήσουν τη διαφορετικότητά τους. Οσο κι αν ο δάσκαλος κουνούσε το δάχτυλο να μη μιλάνε τη γλώσσα, αυξάνοντας απειλητικά την ένταση της φωνής.
Γκίνι βίνjι, Λάζαρλου, έστανου σ’ντι βουρουάρ(α). Η φωνή ξεψυχισμένη στην αρχή, ψυχωμένη όταν το νόμισμα άλλαζε ιδιοκτησία.
πηγη: https://www.efsyn.gr