Λίστα αντικειμένων
Ο Τοκουγκάβα Ιεγιάσου (徳川家康, 31 Ιανουαρίου 1543 – 1 Ιουνίου 1616) ήταν νταΐμιο (άρχοντας φεουδάρχης) και αργότερα σογκούν της φεουδαρχικής Ιαπωνίας. Αρχικά υπηρέτησε τον Όντα Νομπουνάγκα και τον Τογιοτόμι Χιντεγιόσι, αλλά μετά το θάνατο του τελευταίου απέκτησε τον έλεγχο της χώρας. Ο Ιεγιάσου, που πήρε μέρος σε πάνω από πενήντα μάχες,[6] πέτυχε τους σκοπούς του με πανουργία, υπομονή και καταπληκτική προσήλωση.
Εδραίωσε την οικογένειά του στην Ιαπωνία, όχι μονάχα χάρη στη στρατιωτική του υπεροχή, αλλά και με την ικανότητά του στην αύξηση των εισοδημάτων του και την εξόντωση των εχθρών του, ταλέντα τα οποία κληρονόμησαν και διάδοχοί του. Υπήρξε ο ιδρυτής του Σογκουνάτου Τοκουγκάβα, το οποίο κυβέρνησε την Ιαπωνία από το 1600 ως την Μεταρρύθμιση Μεΐτζι (1868). Με την κυριαρχία του εγκαινιάστηκε η περίοδος Έντο στην ιαπωνική ιστορία, που πήρε τ' όνομά της από την πρωτεύουσά του.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια
Γεννημένος στις 31 Ιανουαρίου 1543, στην επαρχία της Μικάβα του κεντρικoύ Χονσού, ο Τοκουγκάβα Ιεγιάσου, αρχικά ονομαζόταν Ματσουντάιρα Τακετσίγιο (松平 竹千代 Matsudaira Takechiyo). Ο πατέρας του, Ματσουντάιρα Χιροτάντα, τοπικός άρχοντας και αρχηγός του Οίκου των Ματσουντάιρα, ταλαντευόταν ανάμεσα στη συμμαχία με τον Οίκο των Όντα και τον αντίστοιχο των Ιμαγκάβα. Το δίλημμα αυτό βασάνιζε χρόνια τον Οίκο των Ματσουντάιρα, αλλά ο Χιροτάντα φαίνεται πως προτιμούσε τους Ιμαγκάβα.[7]
Όταν το 1548 ο Όντα Νομπουχίντε[i] επιτέθηκε στους Ματσουντάιρα, ο Χιροτάντα ζήτησε βοήθεια από τον Οίκο των Ιμαγκάβα και τον αρχηγό του Ιμαγκάβα Γιοσιμότο. Εκείνος δέχτηκε, υπό τον όρο ο Τακετσίγιο να σταλεί ως όμηρος στο ορμητήριό του, το κάστρο Σούνπου. Η απόφαση ήταν δύσκολη, αλλά τελικά ο Χιροτάντα δέχτηκε. Στην πορεία του, όμως, ο μικρός Τακετσίγιο απήχθη από τον Νομπουχίντε και μεταφέρθηκε στην επαρχία Οβάρι. Δεν κακομεταχειριζόταν στα χέρια του, αλλά απειλούνταν με θάνατο αν ο πατέρας του δε συμμαχούσε με τον ίδιο.[7] Ο Χιροτάντα αρνήθηκε, υποστηρίζοντας ότι η θυσία του γιου του θα εντυπωσίαζε τους Ιμαγκάβα και θα επιβεβαίωνε την αφοσίωσή του στον οίκο τους.[7] Ωστόσο, ο Νομπουχίντε δεν έβλαψε τον Τακετσίγιο.
Το 1549, ο Χιροτάντα και ο Νομπουχίντε απεβίωσαν. Ο Ιμαγκάβα Γιοσιμότο, δίχως καθυστέρηση, ετοίμασε εκστρατεία κατά των Όντα. Το κάστρο όπου βρισκόταν ο Όντα Νομπουχίρο[ii], πρωτότοκος (και νόθος) γιος του Όντα Νομπουχίντε, ήταν σίγουρο πως θα έπεφτε. Έτσι, ο αρχηγός των στρατευμάτων των Ιμαγκάβα, ερχόμενος σε συμφωνία με τον Όντα Νομπουνάγκα (μικρότερος γιος, νόμιμος, του Νομπουχίντε), ζήτησε την επιστροφή του Τακετσίγιο ως αντάλλαγμα για τη ζωή του Νομπουχίρο. Τελικά, ο Τακετσίγιο ταξίδευσε στο Σούνπου. Στην έδρα των Ιμαγκάβα, ο Τακετσίγιο έλαβε την εκπαίδευση που άρμοζε σε έναν νεαρό ευγενή.[8]
Απόκτηση δύναμης
Το 1556 πήρε το όνομα Ματσουντάιρα Μοτογιάσου, ενώ την ίδια χρονιά του δόθηκε η άδεια να επιστρέψει στη Μικάβα. Γυρνώντας στην οικογένειά του, ενεπλάκη σε μια σειρά μαχών ενάντια στους Όντα, για λογαριασμό των Ιμαγκάβα. Όταν το 1560, ο Ιμαγκάβα Γιοσιμότο βάδισε προς το Κυότο, ο Μοτογιάσου πήρε μέρος στην εκστρατεία. Ωστόσο, στάλθηκε να καταλάβει το φρούριο Μαρούνε. Έφερε σε πέρας την αποστολή του, μετά από μια σύντομη και σκληρή πολιορκία. Στη συνέχεια επέτρεψε στους άνδρες του να καταλύσουν εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να αποφύγει τη μάχη της Οκεχαζάμα, στην οποία τα στρατεύματα του Γιοσιμότο ηττήθηκαν από τις δυνάμεις του Όντα Νομπουνάγκα, ενώ ο ίδιος φονεύτηκε.[7] Ο Μοτογιάσου υποχώρησε στα εδάφη του και προσπάθησε να διακόψει κάθε δεσμό με τον οίκο των Ιμαγκάβα, ενώ παράλληλα συμμάχησε με τον Όντα Νομπουνάγκα. Κατά την περίοδο αυτή, άλλαξε το όνομά του σε Τοκουγκάβα Ιεγιάσου, με το επώνυμό του (Τοκουγκάβα) να δηλώνει την περιοχή καταγωγής της οικογένειάς του.[8]
Μέχρι εκείνη την περίοδο, ο Ιμαγκάβα Ουτζιζάνε, γιος του Ιμαγκάβα Γιοσιμότο και νέος αρχηγός της οικογένειας, κρατούσε ως ομήρους μερικούς στενούς συγγενείς του Μοτογιάσου, ανάμεσα στους οποίους τη γυναίκα του και το γιο του.[7] Ο Μοτογιάσου ήλθε σε συμφωνία μαζί του και τους αντάλλαξε με τους γιους ορισμένων υποτελών αρχόντων του Ουτζιζάνε. Μετά από αυτό στράφηκε στην ανανέωση του οίκου του, ενώ συγχρόνως μοίραζε εδάφη στους υποτελείς του.
Ιεγιάσου και Νομπουνάγκα
Παρά το γεγονός ότι ο Μοτογιάσου είχε εξασφαλίσει ελευθερία κινήσεων για τον ίδιο και τον οίκο του, ήταν υποτελής του Όντα Νομπουνάγκα. Μαζί με τον Τογιοτόμι Χιντεγιόσι αποτελούσαν τους δυο σημαντικότερους στρατηγούς του, στον αγώνα για την ένωση της Ιαπωνίας. Όταν ο Νομπουνάγκα κινήθηκε προς το Κυότο το 1568, ο Μοτογιάσου ήταν παρών. Παράλληλα, επέκτεινε την κυριαρχία του προς τα ανατολικά. Αρχικά, συμμάχησε με τον ισχυρό νταΐμιο Τακέντα Σίνγκεν, ώστε να κυριεύσουν τα εδάφη του οίκου των Ιμαγκάβα. Αργότερα όμως, προσέφερε άσυλο στον Ουτζιζάνε και συμμάχησε με τον Ουεσούγκι Κενσίν, μεγάλο εχθρό του Σίνγκεν.[7] Επιπλέον, μετέφερε την έδρα του στην πόλη Χαμαμάτσου, κοντά στα εδάφη του Σίνγκεν, μια κίνηση που ακόμη και ο Νομπουνάγκα χαρακτήρισε προκλητική.[7]
Τον Ιούνιο του 1570, ο Ιεγιάσου οδήγησε τους πολεμιστές του στο πλευρό του Νομπουνάγκα, στη νικηφόρα μάχη της Ανεγκάβα, ενάντια στους νταΐμιο Αζάι Ναγκαμάσα και Ασακούρα Γιοσικάγκε. Το 1572, ωστόσο, ηττήθηκε από τα στρατεύματα του Τακέντα Σίνγκεν στο κάστρο Φουταμάτα. Αποφάσισε, παρά τις συμβουλές των ακολούθων του, να αντιμετωπίσει τον Σίνγκεν σε ανοιχτή μάχη στη Μικαταγκαχάρα.[iii] Ηττήθηκε αποφασιστικά, ενώ μόλις που διέφυγε το θάνατο.[7] Για καλή τύχη του Ιεγιάσου, ο ισχυρός του εχθρός πέθανε την άνοιξη του 1573, αλλά ο γιος και διάδοχός του Τακέντα Κατσουγιόρι κατέλαβε το κάστρο Τακετεντζίν. Το 1575 ο Κατσουγιόρι πολιόρκησε το κάστρο Ναγκασίνο, και ο Ιεγιάσου κάλεσε για βοήθεια τον Νομπουνάγκα. Εκείνος αρνήθηκε, αλλά ο Ιεγιάσου τον απείλησε πως θα συμμαχήσει με τον Κατσουγιόρι κατά του ίδιου.[7] Τελικά, μια στρατιά από δυνάμεις του Νομπουνάγκα και του Ιεγιάσου νίκησε τον Κατσουγιόρι, αλλά δεν τον εξόντωσε. Για καιρό, οι δυο νταΐμιο λεηλατούσαν τα εδάφη, ο ένας του άλλου.
Την άνοιξη του 1582, ο Ιεγιάσου εξεστράτευσε μαζί με τον Νομπουνάγκα, νικώντας τον Κατσουγιόρι στη μάχη του Τεμμοκουζάν. Μέχρι εκείνη την περίοδο, ο Νομπουνάγκα είχε θέσει υπό τον έλεγχό του όλο το κεντρικό Χονσού. Οι σοχέι [iv] είχαν συντριβεί ανελέητα και τώρα έπρεπε να υποταχθούν και οι υπόλοιποι νταΐμιο. Για το σκοπό αυτό ο Ιεγιάσου προέλασε ανατολικά στο Καντό, ενώ στον Χιντεγιόσι ανατέθηκε το δυτικό μέτωπο. Τον Ιούνιο, ωστόσο, του ίδιου χρόνου, ο Νομπουνάγκα εξωθήθηκε σε σεπούκου σε βουδιστικό ναό του Κιότο, αφού ο υποτιθέμενος υποτελής του, Ακέτσι Μιτσουχίντε, τον πρόδωσε και πυρπόλησε το ναό. Η προδοτική αυτή ενέργεια, πιθανώς έγινε με προτροπή του Τογιοτόμι Χιντεγιόσι,[9] ο οποίος νίκησε τον Μιτσουχίντε λίγες μέρες αργότερα στη μάχη του Γιαμαζάκι και έγινε κυρίαρχος της πρωτεύουσας, Κιότο.
Ιεγιάσου και Χιντεγιόσι
Το ταμπλό (γκόμπαν) στο οποίο έπαιζαν γκο ο Χιντεγιόσι και ο Ιεγιάσου
Το 1584, ο Ιεγιάσου συμμάχησε με τον Όντα Νομπουκάτσου, γιο του Όντα Νομπουνάγκα και επίδοξο διάδοχό του, και επιτέθηκε στα εδάφη του Τογιοτόμι Χιντεγιόσι. Ύστερα από μια σειρά άκαρπων μαχών, όμως, ο Χιντεγιόσι έκανε ανακωχή και με τον Νομπουκάτσου, ενώ πρότεινε το ίδιο και στον Ιεγιάσου. Η συμφωνία έκλεισε στα τέλη του χρόνου, με τον Ιεγιάσου να δίνει υπόσχεση καλής θέλησης στο νέο κυρίαρχο της Ιαπωνίας.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1580, ο Τογιοτόμι σχεδίαζε την εξόντωση του Οίκου των Χότζο, στην οποία πήρε μέρος και ο Ιεγιάσου. Το 1590, οδήγησε περίπου 30.000 σαμουράι[7] στην πολιορκία της έδρας των Χότζο, που διήρκεσε από τον Μάιο ως τον Αύγουστο του ίδιου έτους.
Παρά την υποταγή του, ο Χιντεγιόσι συνέχιζε να θεωρεί τον Ιεγιάσου, ως τον πιο επικίνδυνο ανταγωνιστή του. Του προσέφερε το Καντό και ο Ιεγιάσου μετέφερε την έδρα του στο Έντο. Από εκεί υπηρέτησε πιστά τον Χιντεγιόσι, αδυνατώντας να κάνει διαφορετικά: οι γαίες ανάμεσα στο Καντό και το Κιότο είχαν παραχωρηθεί σε έμπιστους υποστηρικτές του Χιντεγιόσι.[10] Ωστόσο, ο Ιεγιάσου είχε γίνει πλέον ένας από τους πλουσιότερους νταΐμιο της χώρας, με εισόδημα κοντά στα 1.000.000 κόκου.[7][v]
Το 1592 ο Χιντεγιόσι έστειλε 160.000 στρατιώτες[10] στην Κορέα. Παρά τις αρχικές επιτυχίες, στους Κορεάτες στάλθηκαν ενισχύσεις από τους Μινγκ και η εισβολή απέτυχε. Το 1593, ο Ιεγιάσου στάλθηκε στο Κιούσου, αλλά δεν ήταν υποχρεωμένος να στείλει στρατεύματα. Ευτυχώς για τον Ιεγιάσου, οι υποτελείς του ήταν ικανοί να διαχειριστούν τα εδάφη του οίκου. Το 1597 έγινε και δεύτερη εισβολή στην Κορέα, και παρά τις καλύτερες προετοιμασίες των αμυνόμενων, το 1598 διαφαινόταν η ιαπωνική νίκη. Το φθινόπωρο όμως, ο Χιντεγιόσι ήταν ετοιμοθάνατος.[vi] Στις τελευταίες του στιγμές, διόρισε τον Ιεγιάσου σωματοφύλακα του γιου του Χιντεγιόρι, αλλά και ένα Συμβούλιο Προκρίτων, για να ασκεί την εξουσία μέχρι να ενηλικιωθεί ο γιος του.[11] Το Συμβούλιο απαρτιζόταν από τους Ιεγιάσου, Μαέντα Τοσίιε, Ουεσούγκι Καγκεκάτσου, Μόρι Τερουμότο και Ουκίτα Χιντέιε. Μπορεί ο Ιεγιάσου να ήταν ο ισχυρότερος όλων, αλλά οι υπόλοιποι τέσσερις ήταν άνδρες πιστοί στον Χιντεγιόσι, ακόμη και μετά το θάνατό του.[7] Ο Χιντεγιόσι πέθανε το 1598 και το Συμβούλιο έσπευσε να απομακρύνει τα στρατεύματά του από την Κορέα και να κάνει ειρήνη με τους Μινγκ, καθώς γνώριζε ότι όλες οι ιαπωνικές δυνάμεις θα χρειάζονταν κατά τον αγώνα για τη διαδοχή του Χιντεγιόσι.
Εκστρατεία διαδοχής του Τογιοτόμι Χιντεγιόσι
Ο Ιεγιάσου είχε γίνει ο πλουσιότερος άρχοντας ολόκληρης της Ιαπωνίας[12] και σύντομα άρχισε να δέχεται στην στήριξη άλλων νταΐμιο. Μόλις το 1599 ο Μαέντα Τοσίιε, ο πιο ευσεβής όλων των Προκρίτων, πέθανε και ο Ιεγιάσου κατέλαβε τα κάστρα του Φουσίμι και της Οσάκα. Η πράξη του αυτή εξαγρίωσε τους υπόλοιπους Προκρίτους, οι οποίοι συνασπίστηκαν γύρω από τον Ισίντα Μιτσουνάρι, πιστό ακόλουθο του αποθανόντος Χιντεγιόσι.
Το 1599, ο Ισίντα Μιτσουνάρι σχεδίαζε τη δολοφονία του Ιεγιάσου, αλλά οι δολοπλοκίες του φανερώθηκαν σε μερικούς στρατηγούς του Ιεγιάσου, οι οποίοι προσπάθησαν να τον σκοτώσουν. Ο Μιτσουνάρι, ωστόσο, διέφυγε και περιέργως βρήκε καταφύγιο στον αντίπαλό του, Ιεγιάσου.[7] Είναι άγνωστοι οι λόγοι που οδήγησαν τον Ιεγιάσου στη συγκεκριμένη απόφαση. Πιθανολογείται ωστόσο πως ο Ιεγιάσου θεώρησε καλύτερα να ηγηθεί ο Μιτσουνάρι του εχθρικού στρατού, παρά κάποιος από τους Προκρίτους, που θα είχε μεγαλύτερη νομιμότητα.[13]
Όλοι σχεδόν οι νταΐμιο της Ιαπωνίας, είχαν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα: το δυτικό στρατό (του Μιτσουνάρι) και τον ανατολικό στρατό (του Ιεγιάσου). Στις αρχές του 1600, ο Μιτσουνάρι ένιωσε αρκετά ισχυρός ώστε να εξαπολύσει γενική επίθεση κατά του εχθρού του. Τον Ιούνιο, ο Ιεγιάσου στράφηκε προς το Κιότο, ενώ στα τέλη του καλοκαιριού ο Μιτσουνάρι κατέλαβε το κάστρο του Φουσίμι. Ο Ιεγιάσου και οι σύμμαχοί του βάδιζαν κατά μήκος του Τοκάιντο, ενώ ο γιος του Τοκουγκάβα Χιντετάντα βάδιζε με 36.000 στρατιώτες,[7] παράλληλα του άλλου σημαντικού δρόμου, Νακασέντο. Η μάχη του Χιντετάντα με τον Σανάντα Μασαγιούκι, καθυστέρησε το στρατό του για την κυριότερη μάχη του πολέμου, στη Σεκιγκαχάρα.
Στόχος του Ιεγιάσου ήταν, εκπορθώντας τη διάβαση της Σεκιγκαχάρα, να καταλάβει την πρωτεύουσα Κιότο και το σημαντικό λιμάνι της Οσάκα. Στις 21 Οκτωβρίου του 1600, χτυπήθηκαν οι δυο εχθρικοί στρατοί. Ο Κομπαγιαγκάβα Χιντεάκι, σύμμαχος του Μιτσουνάρι, από καιρό δολοπλοκούσε και μετά από κάποιες ώρες κινήθηκε εναντίον του. Ο Μιτσουνάρι ήταν προετοιμασμένος για αυτήν την εξέλιξη, αλλά δεν περίμενε πως και άλλοι στρατηγοί του θα στρέφονταν κατά του. Ο στρατός του, βαλλόμενος από παντού διαλύθηκε και τράπηκε σε άτακτη φυγή. Ο ίδιος ο Μιτσουνάρι φονεύτηκε στη μάχη.[12] Δέκα μέρες αργότερα, ο Ιεγιάσου μπήκε στην Οσάκα ως στρατιωτικός κυρίαρχος της Ιαπωνίας.
Εδραίωση
Πρώτο μέλημα του Ιεγιάσου, ήταν η εδραίωσή του: εξολόθρευσε 87 οίκους νταΐμιο, ενσωμάτωσε τα κτήματά τους στα δικά του και κατόπιν τα μοίρασε στους οπαδούς του.[12] Το 1603 έπεισε τον αυτοκράτορα Γκο-Γιοζέι να τον ονομάσει σόγκουν και από το κάστρο του στο Έντο δέχτηκε την υποταγή όλων των νταΐμιο που είχαν επιζήσει.
Ωστόσο, δεν έμεινε ικανοποιημένος με τους όρκους πίστης και απαίτησε από τους υποτελείς του, να τον προμηθεύσουν με άντρες και υλικά για τη δημιουργία μιας νέας κυβερνητικής έδρας στο Έντο.[12] Κατά την δεκαετία που ακολούθησε, ισοπεδώθηκαν λόφοι, αποστραγγίστηκαν έλη, ανοίχτηκαν διώρυγες και ανεγέρθηκαν μεγάλα τείχη για να περιβάλουν ένα ογκώδες φρούριο, το λεγόμενο κάστρο του Έντο.[12]
Ως σογκούν, ο Ιεγιάσου εργάστηκε σκληρά για να προσδώσει σταθερότητα στην Ιαπωνία. Προώθησε ιδιαίτερα το εξωτερικό εμπόριο,[14] στα πλαίσια του οποίου αντάλλαξε δώρα με πολλούς Ευρωπαίους ηγεμόνες, όπως ο Ιάκωβος Α' της Αγγλίας.[8]
Ο Ιεγιάσου κράτησε τον τίτλο του σογκούν μόνο μέχρι το 1605, όταν και πήρε τον τίτλο του ογκόσο (大御所 ōgosho), δηλαδή του αποσυρθέντος σογκούν. Νέος σογκούν, αναδείχτηκε ο γιος του, Τοκουγκάβα Χιντετάντα. Πιθανώς αυτό να έγινε, ώστε να αποφύγει τα τελετουργικά του καθήκοντα, να αποτρέψει τους εχθρούς του να επιτεθούν στο πραγματικό εξουσιαστή της Ιαπωνίας (δηλαδή τον ίδιο), αλλά και να εξασφαλίσει μια ομαλότερη διαδοχή για το γιο του.[15]
Πολιορκία της Οσάκα
Η μόνη απειλή για την ασφάλεια του Ιεγιάσου ήταν ο Τογιοτόμι Χιντεγιόρι, γιος του Χιντεγιόσι, που ακόμη βρισκόταν οχυρωμένος στο κάστρο της Οσάκα. Ο Ιεγιάσου όμως, για πολλά χρόνια τηρούσε την υπόσχεση που είχε δώσει στον ετοιμοθάνατο Χιντεγιόσι, ίσως γιατί δεν ένιωθε αρκετά ισχυρός ή γιατί έτρεφε ελπίδα ότι δεν ήταν απαραίτητο να τον εξοντώσει. Από την άλλη πλευρά, οι κηδεμόνες του Χιντεγιόρι δεν είχαν λόγο να παραβιάσουν την ειρήνη, αφού ο Χιντεγιόρι ήταν νέος, ενώ ο Ιεγιάσου είχε αρχίσει να γερνά.
Το 1614, ο Ιεγιάσου δεν είχε παρά ένα περίπου χρόνο ζωής ακόμη, και πιθανώς να το γνώριζε.[12] Ο Χιντεγιόρι φρόντιζε ως τώρα, να μη δώσει καμία αφορμή στον εξουσιαστή της Ιαπωνίας, αλλά εκείνος τη βρήκε: ισχυρίστηκε ψευδώς ότι μια από τις καμπάνες ενός νεόδμητου ναού στην Οσάκα έφερε μια κινέζικη επιγραφή, προσβλητική προς την οικογένεια των Τοκουγκάβα.[12] Ο Ιεγιάσου βάδισε το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, κατά του φρουρίου της Οσάκα, αρχηγός 150.000 πολεμιστών.[12] Μολαταύτα, στο τέλος του χειμώνα οι επιτιθέμενοι είχαν χάσει πολλούς άνδρες, χωρίς να πετύχουν τίποτα. Όταν ο Ιεγιάσου προσέφερε ευνοϊκούς όρους ειρήνης, φάνηκε ότι ο Χιντεγιόρι είχε κερδίσει μια λαμπρή νίκη. Στη συμφωνία που ακολούθησε, ο Ιεγιάσου ζήτησε ως αντάλλαγμα να καταχωθεί ένα τμήμα της εξωτερικής τάφρου του φρουρίου, παίζοντας με τις εντυπώσεις.[12]
Μετά την υπογραφή της ειρήνης, πολιορκητές και πολιορκημένοι επέστρεψαν στα σπίτια τους, ενώ μια στρατιά από χειρώνακτες έφτασε στην Οσάκα για τη συμβολική κατάχωση της τάφρου. Αλλά το έργο αποδείχτηκε πιο χρονοβόρο από το αναμενόμενο, καθώς για να φτάσουν στην τάφρο οι εργάτες έπρεπε να γκρεμίσουν τον εξωτερικό περίβολο. Όλο και περισσότεροι εργάτες κατέφθαναν και τελικά από κάποιο λάθος καταχώθηκε και τμήμα της εσωτερικής τάφρου, ενώ γκρεμίστηκε τμήμα των εσωτερικών προμαχώνων. Σύντομα όμως, ο Ιεγιάσου επέστρεψε με το στρατό του. Ο Χιντεγιόρι υπερασπίστηκε τα ερείπια του κάστρου του, αλλά τελικά εκτέλεσε σεπούκου.[16] Οι συγγενείς του Χιντεγιόρι και οι πολεμιστές του κυνηγήθηκαν ανελέητα. Με τη νίκη του επί του Χιντεγιόρι, ο Ιεγιάσου έμεινε ο μοναδικός άρχοντας της Ιαπωνίας.
Θάνατος και θεοποίηση
Ο Ιεγιάσου δεν πρόλαβε να απολαύσει το θρίαμβό του επί του Χιντεγιόρι, γιατί πέθανε το επόμενο έτος. Πιθανά αίτια του θανάτου του ήταν καρκίνος ή σύφιλη.[εκκρεμεί παραπομπή] Θεοποιήθηκε με το όνομα Τόσο Νταϊγκόνγκεν (東照大権現 Tōshō Daigongen), που σημαίνει "Μεγάλο Γκόνγκεν, Φως της Ανατολής".[vii] Ο ίδιος ο Ιεγιάσου είχε εκφράσει την επιθυμία να θεοποιηθεί μετά θάνατον. Αρχικά, το σώμα του θάφτηκε στον σιντοϊστικό ναό Κουνόζαν Τόσο-γκου. Μετά την πρώτη επέτειο του θανάτου του, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στο ναό Νικό Τόσο-γκου, όπου βρίσκονται μέχρι και σήμερα.
Κληρονομιά
Η κοινωνία που κληρονόμησε στους διαδόχους του συνέβαλε στο να παραμείνει η δυναστεία των Τοκουγκάβα στην εξουσία επί 250 και πλέον χρόνια.[16] Αν και ο ίδιος ο Ιεγιάσου είχε προωθήσει τις σχέσεις με άλλα έθνη, οι διάδοχοί του αποφάσισαν να απομονώσουν πλήρως την Ιαπωνία, η οποία για περισσότερο από δύο αιώνες αγνοούσε τις διάφορες εξελίξεις στην πολιτική, την επιστήμη και την βιομηχανία, που διαμόρφωναν τον Δυτικό κόσμο. Καθ' όλη τη διάρκεια της περιόδου Έντο, οι Ιάπωνες γνώρισαν μια εσωτερική γαλήνη, που ονόμαζαν "Μεγάλη Ειρήνη".
Εκτός αυτού, ο Ιεγιάσου ανέδειξε τους Τοκουγκάβα στην πλουσιότερη οικογένεια της Ιαπωνίας. Τα κτήματά του, με απόδοση 32 εκατομμύρια μπούσελ ρυζιού,[viii] αντιπροσώπευαν το 1/4 του συνολικού εθνικού πλούτου.[16]
Στη σύγχρονη κουλτούρα
- Ο Ιεγιάσου εμφανίζεται ως αρχηγός του ιαπωνικού έθνους στα παιχνίδια του Σιντ Μάιερ Civilization III και Civilization IV.
- Ο αγώνας του Ιεγιάσου για την διαδοχή του Τογιοτόμι Χιντεγιόσι, καθώς και η μάχη της Σεκιγκαχάρα, αποτελούν μια από τις εκστρατείες του παιχνιδιού στρατηγικής Age of Empires III: The Asian Dynasties.
- Ο Ιεγιάσου κατέχει σημαντικό ρόλο στο μυθιστόρημα "Οι Περγαμηνές των Κούγκα Νίντζα". Το βιβλίο έχει γίνει ταινία (Shinobi: Heart Under Blade) και μάνγκα (Basilisk).
- Στη σειρά παιχνιδιών Sengoku Basara εμφανίζεται ως χαρακτήρας που δεν μπορεί να επιλέξει ο παίκτης.
- Ο Ιεγιάσου εμφανίζεται επανειλημμένως στο μάνγκα Samurai Deeper Kyo.
- Στη σειρά άνιμε Saber Marionette J, ο Ιεγιάσου αποτελεί τον ιδρυτή της πόλης Japoness στον πλανήτη Terra II, όπου διαδραματίζονται τα περισσότερα γεγονότα.
- Η ταινία του Ακίρα Κουροσάβα "Kagemusha" διηγείται φανταστικά γεγονότα που οδήγησαν στην πολιορκία του κάστρου Ναγκασίνο του Ιεγιάσου, από τον Τακέντα Κατσουγιόρι.
- Το αμερικανικό Ίντι ροκ συγκρότημα Vampire Weekend αναφέρει τον Ιεγιάσου στο τραγούδι "Giving up the Sun".
Δείτε επίσης
Σημειώσεις
i. ^ Πατέρας του Όντα Νομπουνάγκα και αρχηγός του ομώνυμου οίκου.
ii. ^ Ο μεγαλύτερος γιος του Όντα Νομπουχίντε και τώρα νέος αρχηγός του οίκου.
iii. ^ Στην πραγματικότητα, ο Σίνγκεν ήθελε να αποφύγει μια σύγκρουση με τον Ιεγιάσου, καθώς σκόπευε να κρατήσει τους πολεμιστές του ξεκούραστους για κάποια πιθανή μάχη με τον Νομπουνάγκα.[17]
iv. ^ Βουδιστές πολεμιστές-μοναχοί της μεσαιωνικής και φεουδαρχικής Ιαπωνίας. Είχαν αξιοσημείωτη δύναμη σε συγκεκριμένες εποχές της ιαπωνικής ιστορίας, υποχρεώνοντας την αυτοκρατορική και στρατιωτική κυβέρνηση να συνεργάζονται μαζί τους.
v. ^ Ένα κόκου ισοδυναμεί με 180 λίτρα ρυζιού.
vi. ^ Ο Τογιοτόμι πιθανώς έπασχε από σύφιλη, που είχαν μεταδώσει στην Ιαπωνία Ίβηρες ναυτικοί.[11]
vii. ^ Γκόνγκεν είναι ένας Βούδας, που ήρθε στη γη με τη μορφή ενός κάμι (πνεύμα) για να σώσει τους ανθρώπους.
viii. ^ Ένα μπούσελ είναι ίσο με 36,3 περίπου λίτρα χωρητικότητας.
Παραπομπές
- books
.google ..co .jp /books?id=h5 _tSnygvbIC&pg=PA865&lpg=PA865&dq=tokugawa+ieyasu+31+january+1543&source=bl&ots=X-ZerhPB3P&sig=ACfU3U3cZmGLWi6U0LMTpUtMatUaOgJ09g&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwjKjoyBp6bnAhULyosBHWtSDV0Q6AEwE3oECAsQAQ #v=onepage&q=tokugawa%20ieyasu%2031%20january%201543&f=false - «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Tokugawa-Ieyasu. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- (Αγγλικά) SNAC. w6d23vjw. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- (Αγγλικά) Find A Grave. 6826472. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) BnF authorities. data
.bnf . Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015..fr /ark: /12148 /cb16127194q - Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 11
- Tokugawa Ieyasu
- BBC History: Tokugawa Ieyasu
- Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 16
- Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 18
- Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 19
- Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 20
- Sadler, σ. 187
- Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 24
- Van Wolferen, σ. 28
- Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 21
- Sadler, σ. 84
Πηγές
- BBC History: Tokugawa Ieyasu
- Sadler, A.L. The Maker of Modern Japan: The Life of Shogun Tokugawa Ieyasu. Olympia Press. ISBN 1608721116
- Van Wolferen, Karl. The enigma of Japanese power: people and politics in a stateless nation. Vintage Books. 1990. ISBN 9780679728023
- Time-Life Παγκόσμια Ιστορία. Τόμος 14. Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος
- Tokugawa Ieyasu
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
