Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 30 Αύγ 2020
Το τέλος του επαναστάτη
Κλίκ για μεγέθυνση
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 30.08.2020, 12:36

 

 
 
Ο δολοφόνος του Τρότσκι καταδικάστηκε για το έγκλημά του με 20 χρόνια κάθειρξη στο Μεξικό, τα οποία εξέτισε χωρίς καμιά στέρηση και με υλική άνεση πρωτοφανή.

Παραμονές του 2ου ιμπεριαλιστικού σφαγείου και ο συναρχηγός της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης εξακολουθεί να επιζεί, ύστερα από 24 απόπειρες δολοφονίας του με διάφορους τρόπους, οι περισσότερες από την Γκεπεού, περιφερόμενος στον πλανήτη χωρίς διαβατήριο και ενώ έχει ζήσει τρομερά οικογενειακά δράματα, όπως την αυτοκτονία της κόρης του της Ζενάιντας στο Βερολίνο, όταν της αφαιρέθηκε από τον Στάλιν η σοβιετική ιθαγένεια, αφήνοντας εκεί μωρό τον γιο της, τον Εστεμπαν Βολκόφ, που τελικά τον παρέλαβε ο πρώτος γιος του Τρότσκι στο Παρίσι, ο Λέον Σέντοφ, ο Λιόβα, πριν τον δολοφονήσουν και αυτόν εκεί, σε μια κλινική που εισήχθη ύστερα από μια πετυχημένη εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας.

Σύζυγος της Ζίνας και πατέρας του Εστεμπαν ήταν ο γνωστός και κλασικός φιλόλογος Πλάτωνας Ιβάνοβιτς Βολκόφ, 1898-1936 μέλος κι αυτός της Αριστερής Αντιπολίτευσης του Τρότσκι, που χάθηκε, όπως και τόσοι άλλοι, στη μεγάλη ρωσική νύχτα της δεκαετίας του 1930 που επισκίασε τον Ρωσικό Οκτώβρη και όλη την ανθρωπότητα. Ο άλλος γιος του, ο Σεριόζα, χημικός, δεν μετείχε στην πολιτική και έμεινε στην ΕΣΣΔ. Δηλαδή δεν εξορίστηκε. Αυτό όμως δεν τον έσωσε. Αρκούσε το ότι ήταν γιος του Τρότσκι. Χάθηκε και αυτός σ’ εκείνη τη σκοτεινή δεκαετία. Ο Εστεμπαν Βολκόφ στάλθηκε από τον Λέον Σέντοφ στον παππού και στη γιαγιά του στο Μεξικό.

Και όταν η Κ.Ε. του Κ.Κ. Μεξικού, με επικεφαλής τον γεν. γραμματέα του, τον διάσημο τοιχογράφο Νταβίντ Σικέιρος, μεταμφιεσμένοι, ντυμένοι χωροφύλακες, μπήκαν στον πύργο όπου έμεναν ο Τρότσκι και οι δικοί του, δήθεν για έλεγχο ασφαλείας, έβαλαν στο σημάδι την κρεβατοκάμαρά τους. Ο Τρότσκι και η Ναταλία στριμώχτηκαν σε μια γωνία και απέφυγαν τις σφαίρες, ενώ ο μικρός Εστεμπαν που ήταν στο διπλανό δωμάτιο τραυματίστηκε στο πόδι.

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά σε συμπόσιο για τον Τρότσκι, στο ορεινό Πανεπιστήμιο του Βούπερταλ στη Γερμανία το 1990. Είναι περήφανος για την ιστορία και τη δράση του παππού του και αγωνιστής, συνεχιστής των ιδεών του.

Σχετικά έχω γράψει στο «Αντί», στην τότε «Ελευθεροτυπία» και στο βιβλίο μου για τον Παντελή Πουλιόπουλο.

Η ζωή και η επαναστατική δραστηριότητα του Τρότσκι αρχίζουν από τα μαθητικά του χρόνια και τελειώνουν με τη δολοφονία του από τον πράκτορα της Γκεπεού, Μερκαντέρ, στις 20 Αυγούστου του 1940.

Αυτή η δράση του υπέρ των καταπιεζομένων όλης της Γης αφορά την κατάσταση της ανθρωπότητας, τον κοινωνικό διαφορισμό της, σε αντίπαλες κοινωνικές τάξεις, καταπιεστές και καταπιεζομένους, με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ένας διαρκής αγώνας ο οποίος στηρίχθηκε σε ιδέες πανανθρώπινες, που ίσχυαν τότε, ισχύουν και σήμερα στο πολλαπλάσιο και θα εξακολουθήσουν να ισχύουν με μεγαλύτερη δύναμη ως κοινωνική αναγκαιότητα, όσο θα υπάρχουν ταξικές κοινωνίες.

Συναρχηγός μαζί με τον Λένιν της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης, που για πρώτη φορά οι καταπιεζόμενοι εργαζόμενοι υπό την ηγεσία των μπολσεβίκων κατακτούν την πολιτική εξουσία και βάζουν σε εφαρμογή την πραγματοποίηση του σοσιαλιστικού τους προγράμματος, ο Λέων Τρότσκι, ως πρόεδρος του σοβιέτ της Πετρούπολης, του οποίου υπήρξε επίσης πρόεδρος και στην πρώτη Ρωσική Επανάσταση του 1905, επικεφαλής της στρατιωτικής του επιτροπής μαζί με τον Αντώνιο Οφσένγκο, καταλαμβάνουν τα χειμερινά ανάκτορα και παίρνουν ως Κόμμα των Μπολσεβίκων την πολιτική εξουσία. Οι Κόκκινοι Φρουροί της Επανάστασης γίνονται υπό την ηγεσία του ο Κόκκινος Στρατός, που αντιμετωπίζει νικηφόρα τόσο την τεράστια αντίδραση των λευκών στρατηγών στο εσωτερικό όσο και τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, που εκστράτευσε και εισέβαλε ομαδικά ενάντια στη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση κατατροπώνοντάς τους.

Αλλά, λόγω της απομόνωσης της επανάστασης με την προδοσία της ευρωπαϊκής και ιδιαίτερα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας το 1914 και το πνίξιμο στο αίμα από την ίδια τη Σοσιαλδημοκρατία της Μεγάλης Γερμανικής Επανάστασης του 1918-1923, ο κίνδυνος του εκφυλισμού της Ρωσικής Επανάστασης είναι εμφανής.

Για «εργατικό κράτος που στηρίζεται στην αγροτιά γραφειοκρατικά παραμορφωμένο» είχε μιλήσει ο Λένιν από το 1920, έχοντας επιτεθεί άγρια ενάντια στον Γεωργιανό Στάλιν και τον Πολωνό Τζερτζίνσκι, με αφορμή το Γεωργιανό Ζήτημα, κατηγορώντας τους για μεγαλορωσικό εθνικισμό και λέγοντας πως «αυτοί οι εκρωσισθέντες ξένοι το έχουν παρακάνει».

Τότε ο Λένιν είχε καλέσει τον Τρότσκι σε μπλοκ συνεργασίας στο προσεχές κομματικό συνέδριο, που όμως δεν έγινε γιατί ο Λένιν «έφυγε» πολύ νωρίς.

Με τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό του κόμματος και του κράτους που αποκρυσταλλώνεται μετά το 1926, ο Τρότσκι ηγείται της Αριστερής Αντιπολίτευσης μέσα στο ΚΚΣΕ και μετά τη διαγραφή του και την εξορία του το 1928 της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης.

Μετά δε τη γερμανική ιστορική καταστροφή του 1933, με τη νίκη του Χίτλερ -«χωρίς την πολιτική του Στάλιν, δεν θα περνούσε ο Χίτλερ» είχε γράψει και πει ο Τρότσκι-, από τότε αρχίζει να προσανατολίζεται στη δημιουργία Νέας Διεθνούς, της 4ης, λέγοντας πως η 3η πέθανε στο Βερολίνο το 1933, όπως και η 2η το 1914.

Για το συγγραφικό έργο του Τρότσκι ο 20ός αιώνας έχει χαρακτηριστεί από τους επαΐοντες, τους γνωρίζοντες, ως προς το συγγραφικό στιλ, «αιώνας Τρότσκι».

Το δε έργο του, «Η Προδομένη Επανάσταση», 1936, είναι η μαρξιστική ανατομία της ΕΣΣΔ κάτω από το καθεστώς του βοναπαρτιστικού σταλινικού Θερμιδώρ.

Το ίδιο και για τη θεωρητική διαφορά Λένιν-Τρότσκι ως προς τον χαρακτήρα της επανάστασης, «Δημοκρατική Δικτατορία Εργατών-Χωρικών με αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα» ώς τον Απρίλη του 1917 που ο Λένιν αναδιαπαιδαγωγεί το κόμμα, «Προλεταριακή Επανάσταση με σοσιαλιστικό χαρακτήρα», Τρότσκι, οι ίδιοι επαΐοντες είπαν πως η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν η στρατηγική του Τρότσκι υπό την ηγεσία του Λένιν.

Η δολοφονία του Τρότσκι είχε μεγάλη σημασία για τον Στάλιν, παραμονές του δεύτερου και μεγαλύτερου στην Ιστορία του Κόσμου ιμπεριαλιστικού σφαγείου. Στη διάρκειά του και κατά τη μεταπολεμική κατάσταση το να σιγήσει μια τεράστια επαναστατική φωνή σαν του Τρότσκι, που η επίδρασή της θα μπορούσε να είχε αποφασιστικές συνέπειες στην κατάσταση, ήταν για τον Στάλιν αναγκαιότητα. Ηταν γι’ αυτόν μεγάλη ανάγκη να απαλλαγεί από τον σημαντικότερο επικριτή του.

Ο δολοφόνος του Τρότσκι Ραμόν Μερκαντέρ, ένας Ισπανός που δήλωνε Βέλγος τροτσκιστής, παλιός πράκτορας της Γκεπεού, χρησιμοποιούσε τα ψευδώνυμα Ζακ Μορνάρ και Φρανκ Τζάκσον. Σχετίστηκε με την Αμερικανίδα τροτσκίστρια Σίλβια Αγκελόφ και έτσι μπήκε στο περιβάλλον του Τρότσκι.

Με πρόφαση πως θέλει τη γνώμη του Τρότσκι για ένα άρθρο του για την ΕΣΣΔ μπήκε στο γραφείο του και όπως ο Τρότσκι άρχισε να το διαβάζει, έβγαλε κάτω από την καμπαρντίνα του τη φονική ορειβατική σκαπάνη και τον χτύπησε στο κεφάλι σπάζοντάς του το κρανίο.

Ο Τρότσκι αντιστάθηκε, έβγαλε μια κραυγή, τον δάγκωσε στο χέρι και του πήρε το όργανο της δολοφονίας.

Και όταν με τις φωνές του μπήκαν στο γραφείο του οι γραμματείς, οι φρουροί του και η γυναίκα του τους είπε: «Μην τον σκοτώνετε. Πρέπει να μιλήσει. Πείτε στους φίλους μου πως η 4η Διεθνής θα περάσει από την αψίδα του θριάμβου».

Την άλλη μέρα, 21 Αυγούστου, ο Τρότσκι πέθανε σ’ ένα νοσοκομείο της Πόλης του Μεξικού. Λένε πως οι επιστήμονες ζύγισαν τον εγκέφαλό του και βρέθηκε πολύ βαρύτερος από τους κανονικούς εγκεφάλους και είπαν ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν γεννιούνται συχνά.

Σε σχέση με την καμπαρντίνα που φορούσε ο Μερκαντέρ, ο Τρότσκι το είχε σχολιάσει αρνητικά την προηγούμενη μέρα που ο δολοφόνος έκανε την τελική πρόβα, θεωρώντας αγένεια το ότι δεν την έβγαλε.

Οι υπεύθυνοι για την ασφάλειά του του είχαν προτείνει να μη δέχεται κανέναν στο γραφείο του μόνος του. Αλλά ο Τρότσκι δεν το είχε δεχτεί, θεωρώντας το κακή διαπαιδαγώγηση της νεολαίας. Ετσι τελικά πέτυχε η τελευταία σταλινική δολοφονική απόπειρα και ο πρώτος ανάμεσα στους θερμιδωριανούς απαλλάχθηκε από τον μεγαλύτερο επικριτή του.

Ο δολοφόνος του Τρότσκι καταδικάστηκε για το έγκλημά του με 20 χρόνια κάθειρξη στο Μεξικό, τα οποία εξέτισε χωρίς καμιά στέρηση και με υλική άνεση πρωτοφανή.

Οταν αποφυλακίστηκε το 1961 επισκέφτηκε την Τσεχοσλοβακία και την τότε Σοβιετική Ενωση και κατέληξε στην Κούβα, όπου πέθανε το 1978. Μετά το έγκλημά του, του απονεμήθηκε από τον Στάλιν το 1940 το βραβείο του «Τάγματος του Λένιν» και το 1961 του «Ηρωα της Σοβιετικής Ενωσης» για τη δολοφονία εκ μέρους του του στενότερου συνεργάτη του Λένιν.

*Συγγραφέας και δημοσιογράφος


πηγη:https://www.efsyn.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου