Η πορεία των 350 προβοκατόρων

«Ο Βελουχιώτης (Κλάρας), εκτός από τ’ άλλα, ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας, που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ίσως κάτι παραπάνω, σαν κομματική φυσιογνωμία, ήταν ένας άνθρωπος, που μόνο να χαντακώσει το Κόμμα μπορούσε. Καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ. Παρ’ όλο ότι και αυτός σε ορισμένα σημεία μπορεί να είχε δίκιο, στη βάση τάχτηκε ενάντια στο Κόμμα. Ήταν ένας μικροαστός – τυχοδιώχτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε. Κι έπειτα είχε αξιώσεις ηγέτη και καθοδηγητή.Το Κόμμα, και όταν σήκωσε δική του μπαντιέρα, του έδωσε τη δυνατότητα και τον βοήθησε να σκεφτεί και να διορθώσει το στραβοπάτημά του. Δε το έκανε όμως αυτό το πράγμα και πήγε κι έφαγε το κεφάλι του. Ο Τίτο τον έβαλε και έφαγε το κεφάλι του.»

Ν. Ζαχαριάδης, 3η Συνδιάσκεψη ΚΚΕ (1950)

«Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες, συνέπεια της επικράτησης του δεξιού οππορτουνισμού στο ΚΚΕ και στο ΚΚΣΕ. Η κατηγορία εναντίον του για συνεργασία με τον ταξικό εχθρό ήταν συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για την καλλιέργεια της προσωπολατρίας και την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του κόμματος η δεξιά οππορτουνιστική στροφή».

Ριζοσπάστης, 27-4-2023

«Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Παράλληλα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Άρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Άρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».

Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Νοέμβριος 2011

«Στο διάστημα που πέρασε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2011, η όλη διαδικασία για τη συγγραφή του Α’ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας, ιδιαίτερα της περιόδου 1939 – 1949, έδωσαν τη δυνατότητα μεγαλύτερης εμβάθυνσης στη δράση και την κατάσταση του ΚΚΕ στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μελετήθηκαν παραπέρα η λειτουργία του Κόμματος και η σχέση του με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης […] Τα παραπάνω ενισχύουν το σκεπτικό ότι η μη κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη δεν εναρμονίζεται με την πολιτική του αποκατάσταση που έγινε το 2011.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποφασίζει να αποκατασταθεί ολόπλευρα ο Άρης Βελουχιώτης.»

Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ «Για την Πολιτική Αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη», 23/06/2018

«Παινεύουμε τους πεθαμένους, για να θάψουμε τους ζωντανούς», είχε πει κάποτε ο γραμματέας του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, προφανώς σε μια έκλαμψη ειλικρίνειας και βέβαια βαθιάς κομματικής γνώσης και «σοφίας».

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, άλλοτε αγαπημένο παιδί του Ιωσήφ Στάλιν και κατόπιν «μαύρο πρόβατο» για το ΚΚΣΕ, λίγο πριν αυτοκτονήσει εκτοπισμένος στο Σουργκούτ της Σιβηρίας την 1-8-1973, στο «Μήνυμα από την άλλη μεριά» που άφησε στο κόμμα του, έγραφε: «Κάποτε θα πρέπει να ζητείστε – ακόμα και με απόφαση συνεδρίου – όλα τα χαρτιά της ΚΔ (σ.σ.: Κομμουνιστικής Διεθνούς), της Τσεκά του ΚΠCC (σ.σ.: ΚΕ του ΚΚΣΕ), του ΚΓΜπε (κρατική ασφάλεια), που αφορούν το ΚΚΕ και το κίνημα, τους αγωνιστές μας που χάθηκαν εδώ στη Σιβηρία (σαν τον Κλειδωνάρη, Φλαράκο, Χαϊντά κ.ά. πολλούς). Αφτή είναι ιερή υποχρέωσή μας. Το 1947 εγώ ζωντανούς βρήκα μονάχα δυο: το Χαλκογιάνη και το Δημητρίου». Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, βέβαια, ήταν προσωπικά υπεύθυνος για την «τύχη» κομματικών στελεχών, όπως ο Καραγιώργης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, που φυλακίστηκε στην Ρουμανία και βασανιζόταν καθημερινά κατ’ απαίτηση του ΚΚΕ, μ’ αποτέλεσμα να αποπειραθεί ν’ αυτοκτονήσει.

Όπως περιγράφει η σύζυγός του Καραγιώργη, «Όταν ζήτησα τη σορό του για να τη φέρω στην πατρίδα, όλοι δήλωσαν άγνοια και κανένας δεν έφερε την ευθύνη για τίποτε. Όταν όμως ο Ζαχαριάδης τον καταδίκαζε σε θάνατο, όλοι είχαν πει “ναι”! Τα πρακτικά για την όλη “υπόθεση Καραγιώργη” ανακρίσεις, μέθοδοι ανακρίσεων κτλ. – τα κρατούσε το κόμμα και τα κρατά ακόμη. Κάπου θα είναι εδώ φυλαγμένα στα βαθιά υπόγεια του Περισσού… Η κόλαση… στις ρουμανικές φυλακές, οι ανακρίσεις στις οποίες υπεβλήθη από στελέχη του ΚΚΕ στα μπουντρούμια της Σεκουριτάτε και ο εγκλεισμός του στο κάτεργο του Μαρτζινένι, ένα συγκρότημα πολιτικών επανορθωτικών φυλακών στην πόλη Πιτέστι, δίχως ποτέ να δικαστεί, τον οδήγησαν στην απόλυτη ψυχολογική και σωματική κατάρρευση και, σε συνδυασμό με τη βαριά φυματίωση από την οποία είχε προσβληθεί, στον θάνατό του, μόνος και αβοήθητος, κατά κάποιους, τον Οκτώβριο του 1954, μια και δεν έχει εξακριβωθεί ακόμη η ακριβής ημερομηνία του θανάτου του! Δεν έγιναν ποτέ γνωστές οι ακριβείς συνθήκες τόσο της κράτησής του (ανακρίσεις, βασανισμοί κτλ.) όσο και οι λεπτομέρειες γύρω από το τραγικό τέλος του. Οι οικείοι του δεν έμαθαν καν πού ετάφη… Από τον Περισσό αν περίμενα αποκατάσταση, θα πρέπει να ήμουν ή ηλίθια ή βλαμμένη ή τρελή. Ο Περισσός, αν τον είχε στα χέρια του, θα του έκανε όχι μόνο αυτά που του έκανε ο “καλύτερος φίλος” του από το 1924, ο “καρδιακός φίλος” του ο Ζαχαριάδης, αλλά θα επινοούσε ό,τι “καλύτερο” είχε ο Μεσαίωνας για να “τιμωρήσει” τον άτακτο, ανήσυχο και προβληματιζόμενο υπήκοό του. Αλλά για τον Περισσό θα μιλάμε τώρα; Ας μου έδινε όλο το αρχείο που έχει κρυμμένο στα βάθη του μεγάρου του και ας μου έλειπαν αυτά που λέτε για “αποκατάσταση της κομματικής τιμής” και λοιπά – “αστεία πράγματα” για τον Περισσό».

Το 1987 συγκροτήθηκε από παράγοντες του ΚΚΕ Εσωτερικού, με πρωτοβουλία του ιστορικού Τάσου Βουρνά και του Βασίλη Νεφελούδη, μια Επιτροπή Πρωτοβουλίας «για την αποκατάσταση της μνήμης των αγωνιστών της Αριστεράς που συκοφαντήθηκαν και εξοντώθηκαν από τμήμα της ηγεσίας της». Μεταξύ των περιπτώσεων που διερευνήθηκαν ήταν και εκείνες των ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, που βρέθηκαν στην ΕΣΣΔ τη δεκαετία 1930–1940 και υπήρξαν θύματα των σταλινικών εκκαθαρίσεων.

Σε αυτά περιλαμβάνονται οι εξής: Ανδρόνικος Χαϊτάς, διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ (1928–1931), Γιώργος Κολοζώφ, διετέλεσε γραμματέας της ΟΚΝΕ (1925–1928), Γιώργος Ντούβας, διετέλεσε γραμματέας της ΟΚΝΕ (1928–1931), Διονύσης Πυλιώτης, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ (1928–1931), Κώστας Ευτυχίδης, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ (1928–1931), Αλέξης Χριστοδουλίδης, διευθυντής του «Ριζοσπάστη» (1928–1931), Απόστολος Κλυδωνάρης, βουλευτής του ΚΚΕ στη Βουλή του 1932, μέλος ΚΕ, Μάρκος Μαρκοβίτης, στέλεχος της ΟΚΝΕ, Γιάννης Γιαννακούτσος ή Γιαννούτσος, Τζαννής Φλαράκος, εργάτης, συνδικαλιστής, στέλεχος του ΚΚΕ, δραπέτευσε από τις φυλακές της Αίγινας, Κουρούκλης, εργάτης, συνδικαλιστής, στέλεχος του ΚΚΕ, δραπέτευσε από τις φυλακές της Αίγινας, Ιορδάνης Ιορδανίδης, παιδαγωγός, στέλεχος του ΚΚΕ, Δεσποτόπουλος, στέλεχος του ΚΚΕ από τον Βόλο, οι εργάτες, δραπέτες από τις φυλακές της Αίγινας Αβραάμ Δερβίσογλου, Δουλγερίδης, Καλογρίδης, Σαρίκας και Θωμάζος, Γιάννης Τσαγκαράκης, στέλεχος της ΟΚΝΕ και Μουτζούρης, μέλος του Γραφείου της ΚΕ της ΟΚΝΕ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι το ΚΚΣΕ επί Στάλιν «χάρισε» στην ιστορία το δολοφονικότερο και πλέον αστυνομικό κράτος όλων των εποχών στην προοπτική κατασκευής του «Νέου Ανθρώπου και της νέας κοινωνίας», όμως στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν τα κομμουνιστικά κόμματα, όπου ανέλαβαν την εξουσία. Εκκαθαρίσεις, εξόντωση εσωκομματικών αντιπάλων, λειτουργία ενός γιγάντιου αστυνομικού μηχανισμού, το πιο τελειοποιημένο επιστημονικό σύστημα σωματικών και πνευματικών βασανιστηρίων, απόλυτη επιτήρηση και έλεγχος από τις μυστικές υπηρεσίες, λογοκρισία, ήταν τα περίφημα στηρίγματα της «επαναστατικής ανοικοδόμησης» και τα «απαραίτητα μεταβατικά μέτρα». O Λένιν, άλλωστε, και οι μπολσεβίκοι θεωρούσαν ότι προβλήματα της σχετικής καθυστέρησης στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δε θα λυθούν από κάποια άλλη ενδιάμεση εξουσία «ανάμεσα στην αστική και την προλεταριακή», αλλά από τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Όπως υποστήριζε ο Τρότσκι, «ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει δίκαιο ενάντια στο κόμμα. Μπορεί να έχει δίκιο μόνο με το κόμμα και μέσω του κόμματος, αφού η ιστορία δεν δημιούργησε άλλο δρόμο για την πραγματοποίηση αυτού που είναι δίκαιο». Όσοι, λοιπόν, μιλούν για «παρεκκλίσεις» από το σχέδιο για την επίτευξη της «καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης», θα πρέπει να μας εξηγήσουν, πρώτα απ’ όλα, πως κάτι τέτοιο συνταιριάζει με την κατασκευή ενός «νέου» ανθρωπότυπου πειθήνιου στο Κόμμα και απόλυτα πιστού, έτοιμου να ενστερνισθεί την «νέα συνείδηση», την «επανεκπαίδευση», να μπολιαστεί από την κομμουνιστική «μόρφωση», την λατρεία άνευ όρων του «πατερούλη». Προφανώς οι νέοι, οι οποίοι κατέδιδαν ακόμα και τους γονείς τους ως «εχθρούς του λαού», απορρόφησαν με τον καλύτερο τρόπο την κομμουνιστική ηθική του Λένιν, σίγουρα καλύτερα από τους «ψιθυριστές», όπως αποκαλούνταν όσοι μιλούσαν ψιθυριστά  για να μην ακουστούν από τους καταδότες.

Και όμως, οι θλιβεροί επίγονοι θριαμβολογούν ακόμη για τα κομμουνιστικά «επιτεύγματα», την νομοτέλεια του κομμουνισμού, τα βήματα για να προσεγγισθεί η …ανώτερη κομμουνιστική βαθμίδα, κεραυνοβολούν τους επικριτές, έτοιμοι παρ’ όλα αυτά να δεχθούν «τις αντιφάσεις, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις, τις αδυναμίες, τις θεωρητικές ανεπάρκειες και τις λαθεμένες εκτιμήσεις».

Και έτσι, απλά και κομμουνιστικά, με «μεγάλη αυτογνωσία των δυσκολιών και των ελλείψεων», ξεκινάει από καιρού εις καιρόν η περίφημη κομματική διαδικασία της «αποκατάστασης», που περιλαμβάνει …ολίγη αναθεώρηση της «κομματικής ιστορίας», αποδοχή των «λαθών» της ηγεσίας, που οδήγησε σε «αδικίες»,  «ατεκμηρίωτη» χαφιεδολογία, και την εξόντωση των αντιφρονούντων. Σ’ ένα απόλυτα καφκικό σκηνικό, το κόμμα «αποκαθιστά», όχι μόνον όσους κατηγόρησε για «χαφιέδες», «εχθρούς του λαού», «πράκτορες της αντίδρασης» και εξόντωσε με εξορίες, φυλακίσεις και βασανιστήρια, αλλά «αποκαθιστά» και όσα κομματικά στελέχη πρωτοστάτησαν στο κομματικό αυτό έργο.

Εν ολίγοις, το Κόμμα «αποκαθιστά» τον εαυτό του και τίποτα περισσότερο, επιβεβαιώνοντας την απόλυτη κομματική εξουσία κυριολεκτικά και επί πτωμάτων!!!

Στο βιβλίο με τίτλο «Πολυτεχνείο Νοέμβρης 1973. Έμπνευση, γνώση και στήριγμα για τους λαϊκούς ξεσηκωμούς του μέλλοντος», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή (Αθήνα 2023) και φέρει την υπογραφή της Κ.Ε. του ΚΚΕ, στις σελίδες 170-171, μεταξύ άλλων αναφέρεται:

«Φυσικά, στο πλαίσιο της γενικά σωστής εκτίμησης για το φοιτητικό και εργατικό-λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, δεν έλειψαν -ειδικά για όσο διάστημα εξακολουθούσε η παρανομία του Κόμματος και επομένως ήταν δυσκολότερη η άντληση συλλογικών συμπερασμάτων- λαθεμένες εκτιμήσεις αναφορικά με τη δράση των προβοκατόρων, ακόμα και όταν θεωρούνταν ότι αυτοί δεν επηρέασαν τις εξελίξεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το φύλλο της “Πανσπουδαστικής” Νο 8, το οποίο κυκλοφόρησε μετά από το Φλεβάρη του 1974, με βασικό στόχο να τον υπερασπιστεί και να διαδώσει τα πολιτικά μηνύματα του φοιτητικού και εργατικού-λαϊκού ξεσηκωμού. Ταυτόχρονα, όμως δημοσίευσε μια αναφορά περί 350 προβοκατόρων των Ρουφογάλλη-Καραγιαννόπουλου που εισήλθαν στο Πολυτεχνείο. Η αναφορά ήταν ατεκμηρίωτη και αποπροσανατολιστική, όχι επειδή δε σημειώθηκε εκτεταμένη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών τις μέρες του εργατικού-λαϊκού ξεσηκωμού, αλλά επειδή οι διάφορες κρατικές υπηρεσίες (όπως το Σπουδαστικό της Ασφάλειας) δρούσαν κυρίως “υπόγεια” στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος και των συγκεντρωμένων, χωρίς να μπορέσουν να καθορίσουν την τροπή των γεγονότων. Εξίσου λαθεμένη ήταν η δημόσια καταγγελία του Διονύση Μαυρογένη ως εντεταλμένου μυστικών υπηρεσιών. Βέβαια, μπορεί γενικά να χρειάζεται η καταγγελία ενεργειών οι οποίες αντικειμενικά δίνουν λαβές για χτύπημα του οργανωμένου κινήματος, όμως χρειάζεται κυρίως η πολιτική αντιμετώπιση όσων λειτουργούν προβοκατόρικα συνειδητά ή ασυνείδητα και όχι ατεκμηρίωτες άστοχες καταγγελίες».

Η περίφημη «αποκατάσταση» του Διονύση Μαυρογένη είναι ένα ακόμη μνημείο κομμουνιστικής αθλιότητας και υποκρισίας. Η χαφιεδολογία, λοιπόν, απλά «ήταν ατεκμηρίωτη και αποπροσανατολιστική», και η «δημόσια καταγγελία» του Διονύση Μαυρογένη απλώς «λαθεμένη», ενώ στο τέλος η «αυτοκριτική» προτάσσει την πολιτική αντιμετώπιση του «προβοκάτορα», είτε λειτούργησε «συνειδητά ή ασυνείδητα». Ας φαντασθούμε τι θα έγραφαν, εάν δεν ήθελαν να τον «αποκαταστήσουν».

Στη σχετική υποσημείωση (182) που συνοδεύει αυτή την αναφορά, προστίθεται: «Στην “Πανσπουδαστική”, φύλλο 8, δημοσιεύτηκε καταγγελία των “Επιτροπών Αγώνα της Φυσικομαθηματικής Σχολής” για τον Διονύση Μαυρογένη, στην οποία καταγγελλόταν ως πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της Χούντας. Οι κατηγορίες σε βάρος του ήταν ατεκμηρίωτες. Ταυτόχρονα, ήταν και αποπροσανατολιστικές αναφορικά με την αντιμετώπιση των επιθέσεων που ο ίδιος εξαπέλυε στις γενικές συνελεύσεις ενάντια σε συνδικαλιστές της Αντι-ΕΦΕΕ (έλεγε, π.χ., “εσύ είσαι κολλιγιανικός, του ΚΚΕ” κλπ., τη στιγμή που σε συνθήκες παρανομίας οι συνδικαλιστές της Αντι-ΕΦΕΕ και τα μέλη των επιτροπών αγώνα δεν παρουσίαζαν δημόσια την πολιτική τους ιδιότητα. Το γεγονός αυτό διευκόλυνε τις διωκτικές Αρχές να παίρνουν μέτρα, να προχωρούν σε συλλήψεις, διώξεις κ.λπ.). Ωστόσο, οι Επιτροπές Αγώνα δε θα μπορούσαν να έχουν γνώση των όσων καταγγέλλονταν, ενώ και ο Διονύσης Μαυρογένης ως συνδικαλιστής φοιτητής δραστηριοποιούνταν στην Επιτροπή Αγώνα της σχολής του. Σημειώνουμε όμως και το κλίμα εκείνης της περιόδου, όπου μηχανισμοί της Χούντας και ισχυρών καπιταλιστικών κρατών δρούσαν και στην Ελλάδα και διεθνώς».

    Σύλληψη από ασφαλίτες

Ας δώσουμε σ’ αυτό το σημείο τον λόγο και στον ίδιο τον Διονύση τον Μαυρογένη.

«Το βράδυ καμιά 15αριά είμαστε στην ταβέρνα του Κιτσίνη στην Καισαριανή. Ήπιαμε αρκετά, τραγουδήσαμε και μερικά αντάρτικα, και λόγω της κούρασης έφυγα να πάω στο σπίτι μου στα Ιλίσια να ξεκουραστώ. Στις 3 τη νύκτα κτυπάει το κουδούνι και ήταν ο Γιώργος ο Παριανός. Τον είχαν συλλάβει πολύ νωρίτερα, τον είχαν «περιποιηθεί» και τον έβαλαν ως δόλωμα, για να ανοίξει την πόρτα η αδελφή μου. Έτσι και έγινε, όρμησε μέσα ο Πεταλάς με 4 εσατζήδες και ενώ βρίσκομαι στο κρεβάτι, μου κολλάει το περίστροφο στο κεφάλι. Με κατεβάζουν στο τζιπ και με πηγαίνουν κατευθείαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Με βάζουν σ’ ένα γραφείο, διαβάζω την ταμπελίτσα, ταγματάρχης Χατζηζήσης. Σηκώνει το βλέμμα του και μου λέει, «Διονυσάκη εσύ είσαι» και γυρνώντας το κεφάλι προς την πόρτα, λέει σε κάτι εσατζήδες «πάρτε τον».

Ορμάνε οι εσατζήδες μαζί με τον περιβόητο Παπά και με το δικό τους «φιλικό» τρόπο με συνοδεύουν στο κελί Νο 2 αριστερά. Στο απέναντι κελί ήταν η Βιργινία Τσουδερού και στο ακριβώς διπλανό μου ο αξιωματικός της αεροπορίας Τάσος Μήνης. Εμένα με ανέλαβε προσωπικά, σε καθημερινή βάση, ο Πέτρου… Βγήκα στις 24 Αυγούστου 1973, ημέρα Παρασκευή, με την αμνηστία. Όταν έφτασα στο σπίτι μου, η μάνα μου δεν με αναγνώρισε, κι όταν κατάλαβε ποιος είμαι, λιποθύμησε! Στις 14 Νοέμβρη του 1973, ημέρα Τετάρτη, γίνεται συνέλευση στη Νομική. Μίλησαν αρκετοί, τέλειωσε την ομιλία της και η Ιωάννα Καρυστιάνη, εγώ ήμουν στα σκαλοπατάκια κρατώντας την ντουντούκα, και δίπλα μου ήτανε ο Λυγερός. Τότε έρχεται ο Γαβριήλ, ο οποίος είχε περάσει πριν από το Πολυτεχνείο, όπου γινότανε μια συνάντηση τοπογράφων, τίποτα ιδιαίτερο, και κλείνοντάς μας το μάτι λέει, «Σφάζουν τ’ αδέλφια μας στο Πολυτεχνείο». Τότε σταματάμε τη συνέλευση και βγήκαμε στους δρόμους. 350 άτομα κατεβαίνουμε την Σόλωνος, μπροστά είναι ο Νίκος ο Λιβέριος και ο Κουμάνταρος. Φτάνουμε στο Πολυτεχνείο και μπαίνουμε μέσα. Ο Λάμπρος ο Τσάνος, ένας μπρατσωμένος συμφοιτητής μας, βουτάει ένα νεράντζι και το πετάει απέναντι σε κάτι αστυνομικούς. Κόβουν κι αυτοί μερικά και ανταποδίδουν. Άρχισε να μαζεύεται κόσμος, κλείσαμε τις πόρτες, αυτό ήτανε….» (Διονύσης Μαυρογένης / Από ήρωας του Πολυτεχνείου… «πράκτορας της ΚΥΠ» TVX S 17-11-2023).

Για τις προσπάθειες στελεχών της ΚΝΕ και του Ρήγα για την «απαγκίστρωση» των φοιτητών και αφού έχει ξεκινήσει η ΚΑΤΑΛΗΨΗ, έχουν γραφεί πολλά: «Συγκεκριμένα, όπως αναφέρθηκε σε συνέλευση της Νομικής (απολογισμού του 1975) και επιβεβαιώθηκε από το ηγετικό στέλεχος της ΚΝΕ Αλαβάνο, την Πέμπτη το βράδυ στο Πολυτεχνείο πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στελεχών με πρωτοβουλία των Αλαβάνου – Παριανού που δήλωσαν ότι εκπροσωπούν επίσημα το ΚΚΕ / ΚΝΕ, και συζητήθηκε το ζήτημα της διάλυσης της κατάληψης. Στη σύσκεψη αυτή πήραν, επίσης, μέρος οι Ματζουράνης, Τσαφαράκης, Λαλιώτης, Μαυρογένης, Μιχαλόπουλος και Τσούρας (οι δυο τελευταίοι στελέχη του ΠΑΚ). Η σύσκεψη αυτή που έγινε γνωστή και στο ΕΑΤ / ΕΣΑ από ομολογίες ορισμένων από τους παραπάνω (ήταν κρατούμενοι) συμφώνησε στην ανάγκη της αποχώρησης (εκτός Μαυρογένη) και προχώρησε στον τρόπο που θα την πραγματοποιούσε» (Σταύρος Λυγερός, «Φοιτητικό κίνημα και ταξική πάλη στην Ελλάδα», σελ. 67-68, Σεπτέμβρης 1977).

Θα θυμίσουμε, επίσης, ότι το ΚΚΕ Eσωτ., η ΕΔΑ, καθώς και ο Ρήγας Φεραίος, δηλαδή η νεολαία του ΚΚΕ Eσωτ. από την οποία προέρχονταν τα περισσότερα μέλη της Συντονιστικής), είχαν εκφραστεί ΥΠΕΡ του «πειράματος Μαρκεζίνη»: «Στον πόλεμο κατά του συντάγματος της χούντας ο λαός μπορεί να χρησιμοποιήσει και αυτό το ίδιο το χουντικό σύνταγμα… Στο βαθμό που η τυπική αναγνώριση του συντάγματος διαστέλλεται κατηγορηματικά απ’ τη νομιμοποίησή του και δεν αποτελεί βήμα για την ένταξή του στην πολιτεία της 21/4/67 αλλά πράξη αναγκαία για να μεταφερθεί ο αγώνας στους θεσμούς… στο βαθμό αυτό δεν αποτελεί πράξη αντιστρατευόμενη στη γραμμή της συνεπούς αντιδιχτατορικής πάλης» (ΚΟΜΕΠ τεύχος 7-8, 1972, σε άρθρο με υπογραφή «στέλεχος από την Ελλάδα»).

Στις 1/6/1973 ο Παπαδόπουλος «αιφνιδιαστικά» καταργεί τη μοναρχία και ανακηρύσσει προεδρική δημοκρατία με επικεφαλής τον ίδιο και αντιπροέδρους τον Παττακό και τον Μακαρέζο, στις 12/6/1973  αναγγέλλει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την αποδοχή ή όχι της τροποποίησης του συντάγματος, που διεξάγεται Ιούλη με το «αποτέλεσμα» να καταγράφει 77,2% ΝΑΙ, 21,7% ΟΧΙ, 1,1% άκυρα και την συμμετοχή να φθάνει το 85%, στις 19 Αυγούστου 1973 ο Παπαδόπουλος ορκίζεται πρόεδρος της δημοκρατίας για 8 χρόνια, εξαγγέλλει γενική αμνηστία, άρση των έκτακτων μέτρων, επίσπευση των εκλογών και νέα κυβέρνηση με πολιτική σύνθεση, στις 8 Σεπτέμβρη με προεδρικό διάταγμα καταργείται το έκτακτο στρατοδικείο Αθήνας και το στρατοδικείο αεροπορίας, στις 1/10/1973 ο… προεδρεύων δικτάτορας δίνει εντολή στον Μαρκεζίνη να σχηματίσει κυβέρνηση η οποία ορκίζεται στις 8 Οκτώβρη 1973, με παράλληλες υποσχέσεις για «ελεύθερες εκλογές» που σχεδιάζονταν να γίνουν την Άνοιξη του 1974.

Τις ενέργειες, λοιπόν, της «φιλελευθεροποίησης» του δικτάτορα Παπαδόπουλου γλυκοκοίταζαν, ανοικτά τα αριστερά κόμματα πάντα βέβαια στο όνομα της «συνεπούς αντιδικτατορικής πάλης». Ο Ρήγας Φεραίος, λόγου χάριν, στους Πολιτικούς Μηχανικούς και στη Νομική κατέβαζε γραμμή για «οικουμενική κυβέρνηση με τη συμμετοχή και της αριστεράς», μια «γραμμή» που επιχειρήθηκε να περαστεί και από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Κατάληψης του Πολυτεχνείου και μάλιστα πραξικοπηματικά. Στην ίδια κατεύθυνση, η «αντιδικτατορική ενότητα» στην οποία καλούσε το ΚΚΕ δεν είχε χώρο ούτε για προωθημένες και ανεξέλεγκτες μορφές πάλης, όπως η κατάληψη, ούτε βέβαια εξεγερτικά ξεσπάσματα: «Είναι αναμφισβήτητο ότι η πολιτική αυτή της ενότητας από τη στιγμή που αποβλέπει σε προσωρινή συμμαχία με μια μερίδα του πολιτικού κόσμου του μεγάλου κεφαλαίου αντιπροσωπεύει ένα συμβιβασμό αλλά τέτοιο που συμφέρει σ’ όλους τους συμβαλλόμενους» (Δ. Σαρλής, Νέος Κόσμος, τεύχος 1, Γενάρης 1973).

Άκρως ενδεικτική είναι και μια έκθεση που συνέταξε προς την καθοδήγηση του ΚΚΕ το Νοέμβριο του 1975 ο Γιάννης Γρηγορόπουλος, φοιτητής τότε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών, μέλος της ΑντιΕΦΕΕ, και συμμετέχων στην κατάληψη του Πολυτεχνείου: «Ερμηνεύοντας αυτή τη διστακτική μας στάση απέναντι στην κατάληψη αλλά και στην εξέλιξή της σε αντιφασιστική – αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση, μπορούμε να διαπιστώσουμε ένα φόβο μπροστά στις ταχύρυθμες εξελίξεις που θα ξέφευγαν –πιθανώς– από τον έλεγχό μας και παραπέρα έναν περίεργο «ρεαλισμό» στην ταχτική μας, που φανέρωνε ότι δε βλέπαμε καθόλου στη μελλοντική μας προοπτική την ανατροπή της διχτατορίας μέσα από μορφές πάλης δυναμικής αναμέτρησης του λαού είτε αγωνιστικής του αντιπαράθεσης με ανώτερες μορφές πάλης ενάντια στη διχτατορία. Εδώ μπαίνει φυσικά το ερώτημα: πως αλλιώς βλέπαμε να εξελίσσονται τα πράγματα έτσι ώστε η ανατροπή της διχτατορίας να μην προέλθει σα συμβιβασμός χούντας και αμερικάνων από τη μία και των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων από την άλλη και με διάδοχη λύση μια κοινοβουλευτική δημοκρατία υπηρέτη των μονοπωλίων –πάλι– αλλά η αλλαγή στη χώρα μας να συνδυαστεί με μια λύση υπέρ των προοδευτικών δυνάμεων και σ’ όφελος του λαού μας».

Μα αυτό ακριβώς ήταν το σχέδιο του ΚΚΕ: συμπόρευση με τις διαδικασίες της ομαλής μετάβασης, αλλά και με τους φορείς της, μ’ αντάλλαγμα την αναγνώρισή του ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη της μεταπολίτευσης.

Γι’ αυτό και 50 χρόνια μετά την Μεγάλη Εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, το ΚΚΕ, κατηγορηματικά και ξεκάθαρα, αρνείται το ίδιο το γεγονός της Εξέγερσης:

«Η απότομη άνοδος της δράσης μέρους των φοιτητών και εργατικών-λαϊκών δυνάμεων δεν πήρε το χαρακτήρα εξέγερσης με την έννοια της δράσης εκείνης που στοχεύει στο τσάκισμα του καταπιεστικού κρατικού μηχανισμού. Ήταν όμως ένας πρωτόγνωρος εργατικός-λαϊκός ξεσηκωμός, ένα ορμητικό ξέσπασμα διαμαρτυρίας. Κάθε υποτίμηση του ξεσηκωμού δε συμβάλλει ούτε στην αποτίμηση του ηρωικού χαρακτήρα του, ούτε στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Αλλά και κάθε υπερτίμηση παραβλέπει ποιες είναι οι ουσιαστικές προϋποθέσεις ανατροπής ενός τυραννικού καθεστώτος, πολύ περισσότερο του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που επιλέγει ως μορφή της πολιτικής του εξουσίας συνήθως την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και σε πιο δύσκολες καταστάσεις πιο ξεκάθαρες μορφές απροκάλυπτης βίας και καταστολής» (ο.π., «Πολυτεχνείο Νοέμβρης 1973. Έμπνευση, γνώση και στήριγμα για τους λαϊκούς ξεσηκωμούς του μέλλοντος» ΚΕ ΚΚΕ).

Πράγματι, η «αποκατάσταση» της κομματικής «αλήθειας» σ’ όλο της το μεγαλείο…

Καμμία εξέγερση, ποτέ και πουθενά δίχως την έγκριση του Κόμματος…

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.243, Δεκέμβριος 2023

από: https://anarchypress.wordpress.com