Υποστηρίχθηκε στην έκκλησή του αυτή από τον Καρλομάν, αδερφό του Πιπίνου. Σε αντάλλαγμα ο Πάπας μπορούσε να παράσχει μόνο νομιμοποίηση, πράγμα που έκανε χρίζοντας και επικυρώνοντας πάλι τον Πιπίνο, προσθέτοντας αυτή τη φορά τους δύο νεαρούς γιους του Κάρολους και Καρλομάν στη βασιλική κληρονομιά, κληρονόμους τώρα του μεγάλου βασιλείου, που ήδη καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής και κεντρικής Ευρώπης. To 754 o Πιπίνος δέχτηκε την πρόταση του Πάπα να επισκεφτεί την Ιταλία για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Αγίου Πέτρου, διαπραγματευόμενος με επιτυχία με τους Λομβαρδούς.
Υπό τους Καρολίγγειους το Φραγκικό βασίλειο εξαπλώθηκε και κάλυψε μια περιοχή, που περιελάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης, και η διαίρεσή του αποτέλεσε τη βάση της σημερινής Γαλλίας και Γερμανίας. Οι θρησκευτικές, πολιτικές και καλλιτεχνικές εξελίξεις, που προήλθαν από την κεντρικά τοποθετημένη Φραγκία, άφησαν καθοριστικό αποτύπωμα στο σύνολο της Ευρώπης.
Πρώτα χρόνια
Ο Άινχαρντ αναφέρει: “Θα ήταν πιστεύω ανοησία να γράψει κανείς έστω και μια λέξη που να αφορά τη γέννηση και τη βρεφική, ή έστω και την παιδική ηλικία του Καρλομάγνου, γιατί δεν έχει τίποτε ποτέ γραφτεί για το θέμα αυτό και δεν υπάρχει κανένας ζωντανός που να μπορεί να δώσει πληροφορίες. Κατά συνέπεια αποφάσισα να το προσπεράσω ως άγνωστο και να προχωρήσω αμέσως να ασχοληθώ με το χαρακτήρα του, το έργο του, όπως και άλλα γεγονότα της ζωής του αξιόλογα και ξεκινώντας να δώσω πρώτα μια περιγραφή του έργου του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, κατόπιν του χαρακτήρα και των στόχων του και τελευταία της διακυβέρνησης και του θανάτου του, μην παραλείποντας που αξίζει ή είναι ανάγκη να γνωρίζουμε”.
Το αμφιλεγόμενο υψηλό αξίωμα
Η επανάσταση της Ακουιτανίας
Η κληρονομιά χώρων πρώην υπό το Ρωμαϊκό δίκαιο δεν σήμαινε μόνο μεταβίβαση περιουσίας και προνομίων αλλά επίσης βαρών και υποχρεώσεων, που συνδέονταν με την κληρονομιά. Ο Πιπίνος όταν πέθανε είχε ξεκινήσει την οικοδόμηση μιας αυτοκρατορίας, δύσκολο έργο. “Εκείνη την εποχή η απλή δημιουργία ενός βασιλείου από τη συσσωμάτωση μικρών κρατών δεν ήταν μεγάλη δυσκολία … Αλλά η διατήρηση του κράτους ενωμένου μετά τη δημιουργία του ήταν κολοσσιαίο έργο … Καθένα από τα μικρότερα κράτη …είχε το δικό του μικρό κυρίαρχο …που …επιδιδόταν κυρίως …σε συνωμοσίες, λεηλασίες και πολέμους”.
Σχηματισμός μιας νέας Ακουιτανίας
Το βασίλειο ήταν κυρίαρχο και ανεξάρτητο. Αφενός η Βασκονία εγκατέλειψε την επιθετικότητα για να γίνει παίκτης στο πεδίο της Ευρωπαϊκής πολιτικής. Αφετέρου όποιες συμφωνίες και αν είχε κάνει ο Φελίξ με τους αδύναμους Μεροβίγγειους ήταν άκυρες και ανίσχυρες. Με το θάνατο του Φελίξ το 670 η κυριότητα της βασιλείας πέρασε εξ ολοκλήρου στο Λούπους. Καθώς οι Βάσκοι δεν είχαν δίκαιο κοινής κληρονομιάς αλλά ακολουθούσαν την πρωτοτοκία, ο Λούπους ίδρυσε μια κληρονομική δυναστεία Βάσκων βασιλιάδων μιας διευρυμένης Ακουιτανίας.
Κατάληψη της Ακουιτανίας από τους Καρολίγγειους
Απώλεια και ανάκτηση της Ακουιτανίας
Μετά το θάνατο του Όντο ο γιος του Χούναλντ συμμάχησε με την ελεύθερη Λομβαρδία. Όμως ο Όντο είχε ασαφώς από κοινού αφήσει το βασίλειο και στους δύο γιους του, Χούναλντ και Χάτο. Ο δεύτερος, πιστός στη Φραγκία, στράφηκε σε πόλεμο κατά του αδελφού του για το σύνολο της κληρονομιάς. Αφού νίκησε, ο Χούναλντ τύφλωσε και φυλάκισε τον αδελφό του, αλλά μετά από τύψεις συνειδήσεως παραιτήθηκε και έγινε μοναχός για να εξιλεωθεί, σύμφωνα με Καρολίγγειες πηγές. Ο γιος του Ουάιφερ τον διαδέχθηκε νέος, γινόμενος δούκας της Ακουιτανίας, και επικύρωσε τη συμφωνία με τη Λομβαρδία. Ο Ουάιφερ αποφάσισε να την τιμήσει, σεβόμενος την απόφαση του πατέρα του, πράγμα που δικαιολόγησε υποστηρίζοντας ότι οποιεσδήποτε συμφωνίες με τον Κάρολο Μαρτέλο ήταν άκυρες μετά το θάνατό του Κάρολου Μαρτέλου. Καθώς η Ακουιτανία ήταν τώρα κληρονομιά του Πιπίνου, ο τελευταίος και ο γιος του, ο νεαρός Κάρλος, κυνήγησαν τον Ουάιφερ, που κατέφυγε σε κλεφτοπόλεμο, και τον εκτέλεσαν.
Μεταξύ των σωμάτων του Φραγκικού στρατού ήταν Βαυαροί υπό τον Τασίλο Γ΄, Δούκα της Βαυαρίας, έναν Αγκιλόλοφιγκ, της κληρονομικά βασιλικής Βαυαρικής οικογένειας. Ο Γκρίφο είχε αυτοαναγορευθεί Δούκας της Βαυαρίας, αλλά ο Πιπίνος τον αντικατέστησε με ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας ενώ ήταν ακόμη παιδί, τον Τασίλο, του οποίου είχε γίνει προστάτης μετά το θάνατο του πατέρα του. Η πίστη των Αγκιλόλοφιγκ ήταν μονίμως υπό αίρεση, αλλά ο Πιπίνος απέσπασε πολλούς όρκους πίστης από τον Τασίλο. Όμως ο τελευταίος είχε παντρευτεί τη Λιουτπέργκη, κόρη του Ντεζιντέριους, βασιλιά της Λομβαρδίας. Σε ένα κρίσιμο σημείο της εκστρατείας ο Τασίλο με όλους τους Βαυαρούς του εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης. Μακριά πια από τον Πιπίνο αποκήρυξε κάθε πίστη προς τη Φραγκία. Ο Πιπίνος δεν μπόρεσε να αντιδράσει, καθώς αρρώστησε και λίγες εβδομάδες μετά την εκτέλεση του Ουάιφερ πέθανε και ο ίδιος.
Το πρώτο γεγονός της βασιλείας των αδερφών ήταν η εξέγερση των Ακουιτανών και των Γασκόνων, το 769, στην περιοχή που είχε διαμοιρασθεί μεταξύ των δύο βασιλιάδων. Πριν ένα χρόνο ο Πιπίνος είχε τελικά νικήσει τον Ουάιφερ, Δούκα της Ακουιτανίας, μετά από ένα δεκαετή καταστροφικό πόλεμο κατά της Ακουιτανίας. Τώρα κάποιος Χούναλντ (κατά τα φαινόμενα διαφορετικός του συνώνυμου δούκα) οδήγησε τους Ακουιτανούς βόρεια μέχρι την Ανγκουλέμ. Ο Κάρολος συναντήθηκε με τον Καρλομάν, αλλά ο Καρλομάν αρνήθηκε να συμμετέχει και επέστρεψε στη Βουργουνδία. Ο Κάρολος ξεκίνησε πόλεμο, οδηγώντας στρατό στο Μπορντό, όπου εγκατέστησε ένα οχυρό στο Φρονζάκ. Ο Χούναλντ αναγκάστηκε να καταφύγει στην αυλή του Δούκα Λούπους Β΄ της Γασκόνης. Ο Λούπους, φοβούμενος τον Κάρολο, με αντάλλαγμα την ειρήνη πρόδωσε το Χούναλντ, που κλείστηκε σε μοναστήρι. Οι Κασκόνοι άρχοντες επίσης παραδόθηκαν και η Ακουιτανία και η Γασκόνη υποτάχθηκαν τελικά πλήρως στους Φράγκους.
Αναγκαστική ένωση
Κατάκτηση του Λομβαρδικού βασιλείου
Παρόλα αυτά στην Ιταλία υπήρχε αστάθεια, Το 776 οι Δούκες Χρόντγκραουντ του Φρίουλι και Χίλντεπραντ του Σπολέτο επαναστάτησαν. O Kαρλομάγνος επέστρεψε ορμητικά από τη Σαξονία και νίκησε σε μάχη το δούκα του Φρίουλι, που σκοτώθηκε. Ο δούκας του σπολέτο συνθηκολόγησε. Ο συν-συνωμότης Αρέτσης δεν υποτάχθηκε και ο Αδάλγης, ο εκπρόσωπος τους στο Βυζάντιο δεν έφυγε ποτέ από εκεί. Η Βόρεια Ιταλία ήταν πλέον πιστή στον Καρλομάγνο.
Νότια Ιταλία
Το 787 ο Καρλομάγνος έστρεψε την προσοχή του στο Δουκάτο του Μπενεβέντο, όπου ο Αρέτσης βασίλευε ανεξάρτητος. Ο Καρολομάγνος πολιόρκησε το Σαλέρνο και ο Αρέτσης έγινε φόρου υποτελής. Εντούτοις, μετά το θάνατό του το 792, το Μπενεβέντο ανακοίνωσε πάλι την ανεξαρτησία του υπό το γιο του Γκρίμοαλντ Γ΄. Ο Γκρίμοαλντ δέχθηκε πολλές φορές επιθέσεις από τον Κάρολο ή τους γιους του, αλλά ο ίδιος ο Καρλομάγνος ποτέ δεν επέστρεψε στη Νότια Ιταλία και ο Γκρίμοαλντ δεν αναγκάστηκε ποτέ να υποταχθεί στη Φραγκική κυριαρχία.
Ο Κάρολος και τα παιδιά του
Κατά την πρώτη ειρήνη κάποιας ουσιαστικής διάρκειας (780-782), ο Κάρολος άρχιζε να διορίζει τους γιους του σε θέσεις εξουσίας μέσα στο βασίλειο, κατά την παράδοση των βασιλιάδων και αυλαρχών του παρελθόντος. To 781 έκανε βασιλιάδες τους δύο νεότερους γιούς του, εστεμμένους από τον Πάπα. Ο μεγαλύτερος από αυτούς Καρλομάν έγινε Βασιλιάς της Ιταλίας, παίρνοντας το σιδηρό Στέμμα, που ο πατέρας του είχε πρώτος φορέσει το 774 και, στην ίδια τελετή, μετονομάσθηκε Πεπίνος. Ο νεότερος από αυτούς Λουδοβίκος έγινε βασιλιάς της Ακουιτανίας. Ο Καρλομάγνος έδωσε εντολή στους Πεπίνο και Λουδοβίκο να αναλάβουν καθήκοντα στα βασίλειά τους και έδωσε στους αντιβασιλείς τους κάποιον έλεγχο των υποβασιλείων τους, αλλά η πραγματική εξουσία ήταν πάντα στα χέρια του, αν και είχε την πρόθεση κάποτε οι γιοί του να κληρονομήσουν τις χώρες τους. Ούτε ανεχόταν ανυπακοή από τους γιους του. Το 792 εξόρισε το μεγαλύτερο, αν και πιθανόν νόθο, γιο του Πεπίνο τον Καμπούρη στο μοναστήρι του Πρυμ (Βεστφαλία), γιατί είχε συμμετάσχει σε μια εξέγερση εναντίον του.
Ο Κάρολος ήταν αποφασισμένος να παράσχει εκπαίδευση στα παιδιά του, ακόμη και στις κόρες του, καθώς ο ίδιος δεν είχε αυτή την ευκαιρία. Τα παιδιά του έμαθαν όλες τις τέχνες και οι κόρες του τον τρόπο ζωής των γυναικών. Οι γιοί του έμαθαν τοξοβολία, ιππασία και άλλες εξωτερικές δραστηριότητες.
Οι γιοί αγωνίστηκαν σε πολλούς πολέμους δίπλα στον πατέρα τους, όταν ενηλικιώθηκαν. Ο Κάρολος ήταν περισσότερο απασχολημένος με τους Βρετόνους, με τους οποίους συνόρευε και που εξεγέρθηκαν σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις αλλά καταπνίγηκαν εύκολα, αλλά εστάλη επίσης κατά των Σαξόνων σε πολλές περιπτώσεις. Το 805 και 806 εστάλη στο Μπέμερβαλντ (σημερινή Βοημία) για να αντιμετωπίσει τους Σλάβους που ζούσαν εκεί (Βοημικές φυλές, πρόγονοι των σύγχρονων Τσέχων). Τους υπέταξε στη Φραγκική εξουσία και κατέστρεψε την κοιλάδα του Ελβα, επιβάλλοντάς τους φόρο. Ο Πεπίνος έπρεπε να φυλάει τα σύνορα με τους Αβάρους και το Μπενεβέντο, αλλά πολεμούσε επίσης τους Σλάβους προς βορρά. Ήταν σε πλήρη ετοιμότητα να πολεμήσει κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όταν τελικά ανέκυψε αυτή η σύγκρουση μετά την αυτοκρατορική στέψη του Καρλομάγνου και μια επανάσταση στο Βένετο. Τελικά ο Λουδοβίκος ήταν επικεφαλής της Ισπανικής Μαρκιωνίας και πήγε επίσης στη νότια Ιταλία για να πολεμήσει το δούκα του Μπενεβέντο σε τουλάχιστον μία περίπτωση. Κατέλαβε τη Βαρκελώνη μετά από μεγάλη πολιορκία το 797.
Η στάση του Καρλομάγνου απέναντι στις κόρες του είναι θέμα μεγάλης συζήτησης. Τις κρατούσε στο σπίτι μαζί του και αρνήθηκε να τους επιτρέψει να συνάψουν επίσημους γάμους – πιθανόν για να αποτρέψει τη δημιουργία κλάδων της οικογένειας, που θα αμφισβητούσαν την κύρια κληρονομική γραμμή, όπως ήταν η περίπτωση του Τασίλο της Βαυαρίας – αν και ανέχθηκε τις χωρίς γάμο σχέσεις τους, ανταμείβοντας ακόμη τους απλούς συντρόφους τους, και προίκιζε τα εξώγαμα εγγόνια που του χάριζαν. Όπως φαίνεται επίσης αρνιόταν να πιστέψει ιστορίες για κακή συμπεριφορά τους. Μετά το θάνατό του οι επιζώσες κόρες του εξορίστηκαν από την αυλή από τον αδερφό τους Λουδοβίκο τον Ευσεβή για να εγκατασταθούν σε μοναστήρια που είχαν κληρονομήσει από τον πατέρα τους. Τουλάχιστον μία από αυτές, η Βέρθα, είχε μια αναγνωρισμένη σχέση, αν όχι γάμο, με τον Αντζιλμπερτ, μέλους του κύκλου της αυλής του Καρλομάγνου.
Η Βασκονία και τα Πυρηναία
Ο καταστροφικός πόλεμος του Πεπίνου στην Ακουιτανία, αν και με επιτυχή έκβαση για τους Φράγκους, απέδειξε ότι η Φραγκική εξουσιαστική δομή νότια του Λίγηρα ήταν ανίσχυρη και αναξιόπιστη. Μετά την ήττα και το θάνατο του Ουάιφερ της Ακουιτανίας το 768, ενώ η Ακουιτανία υποτάχθηκε πάλι στην Καρολίγγεια δυναστεία, ξέσπασε μια νέα εξέγερση το 769 υπό τον Χούναλντ Β΄,πιθανόν γιο του Ουάιφερ. Διέφυγε με το σύμμαχό του δούκα Λούπους Β΄ της Γασκονίας, αλλά φοβούμενος πιθανότατα τα αντίποινα του Καρλομάγνου, τον παρέδωσε στο νέο Βασιλιά των Φράγκων, πέραν της δήλωσης πίστης προς αυτόν, πράγμα που φαινόταν να επιβεβαιώνει την ειρήνη στην περιοχή των Βάσκων νότια του Γαρούνα.
Εντούτοις φοβούμενος νέες Βασκικές εξεγέρσεις, ο Καρλομάγνος φαίνεται ότι είχε προσπαθήσει να μειώσει τη δύναμη του δούκα Λούπους διορίζοντας κάποιον Σέγκουιν ως κόμη του Μπορντό (778) και άλλους κόμητες Φραγκικής προέλευσης σε μεθοριακές περιοχές (Τουλούζη, Κομητεία του Φεζενσάκ), απόφαση που υπονόμευε σοβαρά την εξουσία του δούκα της Γασκονίας (Βασκονία). Ο Βάσκος δούκας με τη σειρά του φαίνεται ότι συνέβαλε αποφασιστικά ή συνέβαλε στη Μάχη του Ρονσβώ (αναφερόμενη ως “Βασκική προδοσία”). Η ήττα του στρατού του Καρλομάγνου στο Ρονσβώ (778) ενίσχυσε την απόφασή του να κυβερνάει απ’ ευθείας την περιοχή, ιδρύοντας το Βασίλειο της Ακουιτανίας (με πρώτο βασιλιά το γιο του Λουδοβίκο τον Ευσεβή), βασισμένο σε μια εξουσιαστική βάση Φράγκων αξιωματούχων, διανέμοντας εδάφη μεταξύ των εποίκων και διαθέτοντας άλλα στην Εκκλησία, που πήρε ως σύμμαχος, ενώ τέθηκε σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα εκχριστιανισμού στα άνω Πυρηναία (778).
Η νέα πολιτική διευθέτηση για τη Βασκονία δεν άρεσε στους τοπικούς άρχοντες. Έτσι πληροφορούμαστε ότι το 788 ο Ανταλρικ πολέμησε και συνέλαβε τον Τορσόν, Καρολίγγειο κόμη της Τουλούζης. Τελικά αφέθηκε ελεύθερος αλλά ο Καρλομάγνος, εξοργισμένος, αποφάσισε να τον καθαιρέσει και διόρισε εντολοδόχο του το Γουλιέλμο της Οράγγης. Ο Γουλιέλμος με τη σειρά του πολέμησε κατά των Βάσκων και τους νίκησε, αφού εκδίωξε τον Ανταλρικ (790).
Από το 781 (Παλάρ, Ριμπαγκόρτσα) ως το 806 (Παμπλόνα υπό Φραγκική επιρροή), έχοντας την Κομητεία της Τουλούζης ως βάση της εξουσίας του, ο Καρλομάγνος κατάφερε να διασφαλίσει τη Φραγκική κυριαρχία, ιδρύοντας εκεί φόρου υποτελείς κομητείες, που επρόκειτο να αποτελέσουν τη Μάρκα Ισπάνικα. Το 794 πληροφορούμαστε για πρώτη φορά για ένα Φράγκο υποτελή, το Βάσκο άρχοντα Μπελάσκο (αλ-Γκαλάσκι, “ο Γαλάτης”) στα μέρη της Αλάβα, αλλά η Παμπλόνα παρέμενε στα χέρια της Κόρδοβας και των ντόπιων μέχρι το 806. Ο Μπελάσκο και οι κομητείες στη Μάρκα Ισπάνικα παρείχαν το αναγκαίο ορμητήριο για επίθεση κατά της Ανδαλουσίας (εκστρατεία που έγινε υπό το Γουλιέλμο Κόμη της Τουλούζης και το Λουδοβίκο τον Ευσεβή για να καταλάβουν τη Βαρλελώνη το 801), έτσι ώστε ο Καρλομάγνος είχε καταφέρει να επεκτείνει την Καρολίγγεια εξουσία σε όλη την περιοχή γύρω από τα Πυρηναία ως το 812, αν και τα γεγονότα στο Δουκάτο της Βασκονίας (επανάσταση στην Παμπλόνα, ανατροπή του κόμη της Αραγονίας, εκθρόνιση του δούκα Σεγκουίν του Μπορντό, εξέγερση των Βάσκων αρχόντων, κλπ.), έμελλαν να την αποδείξουν εφήμερη κατά το θάνατό του.
Η εκστρατεία του Ρονσβάλ
Σύμφωνα με το Μουσουλμάνο ιστορικό Ιμπν-αλ-Ατίρ στη Δίαιτα του Πάντερμπορν (777) είχαν γίνει δεκτοί οι αντιπρόσωποι των Μουσουλμάνων ηγεμόνων της Σαραγόσας, της Ζιρόνας, της Βαρκελώνης και της Χουέσκα, που είχαν στριμωχτεί στην Ιβηρική χερσόνησο από τον Αμπντ αλ-Ραχμάν Α΄, Ομεϋάδη εμίρη της Κόρδοβας. Αυτοί οι “Σαρακηνοί” (Μαυριτανοί και Μουλάντοι (Μοσουλμάνοι τοπικής καταγωγής)) ηγεμόνες πρόσφεραν υποταγή στο μεγάλο βασιλιά των Φράγκων, με αντάλλαγμα τη στρατιωτική του υποστήριξη. Διαβλέποντας μια ευκαιρία να επεκτείνει το Χριστιανισμό και τη δική του εξουσία και πιστεύοντας ότι οι Σάξονες είχαν πια πλήρως κατακτηθεί, ο Καρλομάγνος συμφώνησε να πάει στην Ισπανία.
Το 778 οδήγησε το στρατό της Νεύστριας διά μέσου των Δυτικών Πυρηναίων, ενώ οι Αυστράσιοι, οι Λομβαρδοί και οι Βουργουνδοί πέρασαν από τα Ανατολικά Πυρηναία. Οι στρατοί συναντήθηκαν στη Σαραγόσα και ο Καρλομάγνος δέχθηκε την υποταγή των Μουσουλμάνων ηγεμόνων Σουλαϊμάν αλ-Αραμπί και Κασμίν ιμπν Γιουσούφ, αλλά η πόλη δεν έπεσε. Στην πραγματικότητα ο Καρλομάγνος αντιμετώπισε τη δυσκολότερη μάχη της ζωής του, στην οποία οι Μουσουλμάνοι είχαν το πάνω χέρι και τον ανάγκασαν να υποχωρήσει. Αποφάσισε να επιστρέψει στην έδρα του, καθώς δεν μπορούσε να εμπιστευθεί τους Βάσκους, που τους είχε υποτάξει καταλαμβάνοντας την Παμπλόνα. Γύρισε να φύγει από την Ιβηρική, αλλά καθώς περνούσε από το Πέρασμα Ρονσβάλ συνέβη ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της μακράς του βασιλείας. Οι Βάσκοι επέπεσαν στην οπισθοφυλακή του και στις άμαξες με τις αποσκευές, καταστρέφοντάς τα ολοκληρωτικά. Η Μάχη του Ρονσβώ, αν και λιγότερο μάχη αλλά μια απλή αψιμαχία, άφησε πολλούς διάσημους νεκρούς. Μεταξύ αυτών ο αρχιοικονόμος Εγκιχαρντ, κόμης του ανακτόρου του Ανσελμ, και ο αρχιπαλατίνος της Βρετάνης, Ρολάνδος, εμπνέοντας στη συνέχεια τη δημιουργία του Άσματος του Ρολάνδου (La Chanson de Roland).
Πόλεμοι με τους Μαυριτανούς
Σαξονικοί πόλεμοι
Ο Καρλομάγνος είχε εμπλακεί σε σχεδόν συνεχείς πολέμους καθ’ όλη τη βασιλεία του, συχνά επικεφαλής των επίλεκτων μοιρών σωματοφυλάκων του scara, κρατώντας στο χέρι το μυθικό του ξίφος Joyeuse. Με τους Σαξονικούς Πολέμους, που κράτησαν τριάντα χρόνια και περιελάμβαναν δέκα οκτώ μάχες, κατέλαβε τη Σαξονία και προχώρησε στον προσηλυτισμό των κατακτημένων στο Χριστιανισμό.
Οι Γερμανοί Σάξονες ήταν χωρισμένοι σε τέσσερις υποομάδες σε αντίστοιχες περιοχές. Πλησιέστερα στην Αυστρασία ήταν η Βεστφαλία και πιο μακριά ήταν η Εστφαλία. μεταξύ των δύο αυτών βασιλείων ήταν η Αγκρία και βορείως αυτών των τριών, στη βάση της χερσονήσου της Γιουτλάνδης, ήταν η Νορνταλμπίνγκια.
Στην πρώτη του εκστρατεία ο Καρλομάγνος ανάγκασε τους Αγκριανούς το 773 να υποταχθούν και να κατεδαφίσουν ένα κίονα Ιρμινσούλ (που θεωρείται ότι έπαιζε σημαντικό ρόλο στη Γερμανική ειδωλολατρεία) κοντά στο Πάντερμπορν. Η επιχείρηση διακόπηκε λόγω της πρώτης του εκστρατείας στην Ιταλία. Επέστρεψε το 775, προελαύνοντας μέσω της Βεστφαλίας και καταλαμβάνοντας το Σαξονικό φρούριο του Ζίγκιλμπουργκ. Κατόπιν διέσχισε την Αγκρία, όπου πάλι νίκησε τους Σάξονες. Τελικά νίκησε μια δύναμη Σαξόνων στην Εστφαλία και ο αρχηγός τους Χέσι προσηλυτίσθηκε στο Χριστιανισμό. Ο Καρλομάγνος επέστρεψε μέσω της Βεστφαλίας, αφήνοντας καταυλισμούς στο Ζίγκιλμπουργκ και σο Ερεσμπουργκ, που ήταν σημαντικά Σαξονικά προπύργια. Όλη η Σαξονία, πλην της Νορνταλμπίνγκια ήταν υπό τον έλεγχό του, αλλά η Σαξονική αντίσταση δεν είχε τερματισθεί.
Μετά την εκστρατεία του στην Ιταλία για να υποτάξει τους δούκες του Φρίουλι και του Σπολέτο, ο Καρλομάγνος επέστρεψε πολύ γρήγορα στη Σαξονία το 776, όπου μια εξέγερση είχε καταστρέψει το φρούριό του στο Ερεσμπουργκ. Oι Σάξονες δήλωσαν για μια ακόμη φορά υποταγή, αλλά ο ηγέτης τους Βίντουκιντ κατόρθωσε να διαφύγει στη Δανία, πατρίδα της συζύγου του. Ο Καρλομάγνος κατασκεύασε ένα καινούργιο στρατόπεδο στο Κάρλσταντ. Το 777 συγκάλεσε μια εθνική συνέλευση στο Πάντερμπορν, για να ενσωματώσει πλήρως τη Σαξονία στο Φραγκικό βασίλειο. Πολλοί Σάξονες βαπτίσθηκαν Χριστιανοί.
Το καλοκαίρι του 779 εισέβαλε πάλι στη Σαξονία και ανακατέλαβε την Εστφαλία, την Αγκρία και τη Βεστφαλία. Σε μια συνέλευση κοντά στο Λίπε διαίρεσε τη χώρα σε ιεραποστολικές περιοχές και βοήθησε και ο ίδιος σε πολλές μαζικές βαπτίσεις (780). Επέστρεψε κατόπιν στην Ιταλία και για πρώτη φορά δεν υπήρξε αμέσως Σαξονική εξέγερση και η Σαξονία παρέμεινε ειρηνική από το 780 ως το 782.
Επέστρεψε στη Σαξονία το 782 και θέσπισε ένα νομοθετικό κώδικα και διόρισε κόμητες, τόσο Σάξονες όσο και Φράγκους. Οι νόμοι ήταν δρακόντιοι για θρησκευτικά ζητήματα. Για παράδειγμα ο Capitulatio de partibus Saxoniae προέβλεπε την ποινή του θανάτου για Σάξονες ειδωλολάτρες, που αρνούνταν να προσηλυτιστούν στο Χριστιανισμό. Αυτό αναβίωσε την παλιά διαμάχη. Το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς ο Βίντουκιντ επέστρεψε και ηγήθηκε μιας νέας εξέγερσης. Αναφέρεται ότι σε απάντηση ο Καρλομάγνος διέταξε την εκτέλεση 4.500 Σαξόνων αιχμαλώτων, στο Βέρντεν της Κάτω Σαξονίας, κατά τη γνωστή ως Σφαγή του Βέρντεν (“Verdener Blutgericht”). Οι εκτελέσεις προκάλεσαν τρία χρόνια νέων αιματηρού πολέμου (783–785), κατά τον οποίο υποτάχθηκαν τελικά επίσης οι Φρίσιοι και κάηκε μεγάλο μέρος του στόλου τους. Ο πόλεμος τελείωσε με τον Βίντουκιντ να δέχεται το βάπτισμα.
Στη συνέχεια οι Σάξονες διατήρησαν την ειρήνη για επτά χρόνια, αλλά το 792 οι Βεστφαλιανοί εξεγέρθηκαν πάλι κατά των κατακτητών τους. Μαζί τους ενώθηκαν το 793 οι Εστφαλιανοί και οι Νορνταλμπινγκιανοί αλλά η εξέγερση δεν είχε αποτέλεσμα και καταπνίγηκε το 794. Ακολούθησε μια Αγκριανή επανάσταση το 796, αλλά η παρουσία του Καρλομάγνου, Χριστιανών Σαξόνων και Σλάβων γρήγορα τη συνέτριψε. Η τελευταία εξέγερση του ελευθερόφρονα λαού έγινε το 804, πάνω από τριάντα χρόνια μετά την πρώτη εκστρατεία του Καρλομάγνου εναντίον τους. Τη φορά αυτή οι πιο ανυπάκουοι από αυτούς, οι Νορνταλμπινγκιανοί, είχαν καταστεί ουσιαστικά ανήμποροι για επανάσταση, τουλάχιστον προς το παρόν. Σύμφωνα με τον Άινχαρντ:
Ο Πόλεμος, που είχε διαρκέσει τόσα πολλά χρόνια, τερματίστηκε τελικά με τη συναίνεσή τους στους όρους που τους πρόσφερε ο Βασιλιάς και ήταν η αποκήρυξη των εθνικών θρησκευτικών εθίμων τους και της λατρείας των δαιμόνων, η αποδοχή των μυστηρίων της Χριστιανικής πίστης και θρησκείας και η συνένωση με τους Φράγκους για να αποτελέσουν ένα λαό.
Υποταγή της Βαυαρίας
Εκστρατείες κατά των Αβάρων
Βορειοανατολικές Σλαβικές εκστρατείες
Το 789 με την εμφάνιση των νέων ειδωλολατρών γειτόνων του Σλάβων, ο Καρλομάγνος βάδισε επί κεφαλής ενός Αυστρασιοσαξονικού στρατού, περνώντας τον Έλβα, στα εδάφη των Πολάβων. Οι Σλάβοι υποτάχθηκαν αμέσως υπό τον ηγέτη τους Βίτσιν. Ο Καρλομάγνος αποδέχθηκε κατόπιν την παράδοση των Βελετών υπό τον Νράγκοβιτ και απαίτησε πολλούς ομήρους. Ζήτησε επίσης την άνευ όρων άδεια να στέλνει ιεραπόστολους στην ειδωλολατρική αυτή περιοχή. Ο στρατός προχώρησε στη Βαλτική πριν επιστρέψει στο Ρήνο, αποκομίζοντας χωρίς δυσκολία πολλά λάφυρα. Οι υποτελείς Σλάβοι έγιναν πιστοί σύμμαχοι. Το 795, όταν οι Σάξονες παραβίασαν την ειρήνη, οι Πολάβοι και οι Βελετοί πήραν τα όπλα με το νέο τους ηγεμόνα κατά των Σαξόνων. Ο Βίτσιν πέθανε στη μάχη και ο Καρλομάγνος εκδικήθηκε το χαμό του επιτιθέμενος στους Εστφαλιανούς στον Έλβα. Ο διάδοχος του Βίτσιν, Θράσκο, οδήγησε τους άνδρες του κατά των Νορνταλμπιγκιανών και παρέδωσε τους ηγέτες τους στον Καρλομάγνο, που του απέδωσε μεγάλες τιμές. Οι Πολάβοι παρέμειναν πιστοί μέχρι το θάνατο του Καρόλου και αργότερα πολέμησαν κατά των Δανών.
Νοτιοανατολικές Σλαβικές εκστρατείες
Όταν ο Καρλομάγνος ενσωμάτωσε το μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής Ευρώπης, έφερε το Φραγκικό κράτος αντιμέτωπο με τους Αβάρους και Σλάβους στα νοτιοανατολικά. Οι νοτιοανατολικότεροι γείτονες των Φράγκων ήταν οι Κροάτες, που εγκαταστάθηκαν στην Παννονική Κροατία και στη Δαλματική Κροατία. Ενώ πολεμούσαν με τους Αβάρους, οι Φράγκοι είχαν ζητήσει την υποστήριξή τους. Τη δεκαετία του 790, όταν ο Καρλομάγνος εξεστράτευε κατά των Αβάρων, κέρδισε μια μεγάλη νίκη το 796. Ο Κροάτης δούκας του Πριγκιπάτου της Παννονίας Βοϊνομίρ βοήθησε τον Καρλομάγνο και οι Φράγκοι έγιναν επικυρίαρχοι των Κροατών της βόρειας Δαλματίας, Σλαβονίας και Παννονίας.
Ο Φράγκος διοικητής Ερίκος του Φρίουλι ήθελε να επεκτείνει την κυριαρχία του καταλαμβάνοντας το Δουκάτο της Παραλιακής Κροατίας. Την εποχή εκείνη η Δαλματική Κροατία κυβερνιόταν από το δούκα Βίσεσλαβ, έναν από τους πρώτους γνωστούς Κροάτες δούκες. Στη Μάχη του Τρσάτ (799) οι δυνάμεις του Ερίκου εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και κατατροπώθηκαν ολοκληρωτικά από εκείνες του Βίσεσλαβ. Ο ίδιος ο Ερίκος ήταν μεταξύ των φονευθέντων και η ήττα και ο θάνατός του αποδείχθηκαν μεγάλο πλήγμα για την Καρολίγγεια Αυτοκρατορία.
Ο Καρλομάγνος έστρεψε επίσης την προσοχή του στους Σλάβους δυτικά του Αβαρικού χαγανάτου, τους Καραντανούς και τους Καρνιόλους. Οι λαοί αυτοί είχαν υποταχθεί στους Λομβαρδούς και στους Βαυαρούς, είχαν γίνει φόρου υποτελείς, αλλά ποτέ δεν ενσωματώθηκαν πλήρως στο Φραγκικό κράτος.
Αυτοκρατορία
Η στέψη του Καρλομάγνου ως Αυτοκράτορα, αν και είχε σκοπό να αναδείξει τη συνέχιση της αδιάσπαστης γραμμής Αυτοκρατόρων από τον Αύγουστο μέχρι τον Κωνσταντίνο ΣΤ΄, είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία δύο ξεχωριστών (και συχνά αντιτιθέμενων) Αυτοκρατοριών και δύο χωριστών αξιώσεων αυτοκρατορικής εξουσίας. Επί αιώνες στο μέλλον οι Αυτοκράτορες τόσο της Δύσης όσο και της Ανατολής, θα ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για κυριαρχία επί του συνόλου.
O Άινχαρντ αναφέρει ότι ο Καρλομάγνος αγνοούσε την πρόθεση του Πάπα και δεν ήθελε αυτή τη στέψη:
Αρχικά είχε τέτοια αποστροφή, που δήλωσε ότι δεν θα έμπαινε στην Εκκλησία την ημέρα που του απονεμήθηκαν [οι αυτοκρατορικοί τίτλοι], παρότι ήταν μια μεγάλη γιορτή, αν είχε προβλέψει το σχέδιο του Πάπα.
Πολλοί σύγχρονοι μελετητές όμως υποστηρίζουν ότι ο Καρλομάγνος γνώριζε πραγματικά για τη στέψη. Οπωσδήποτε δεν μπορεί να του είχε διαφύγει το στολισμένο στέμμα, τοποθετημένο στην αγία τράπεζα, όταν ήλθε να προσευχηθεί, ακόμη και μερικές πηγές της εποχής αν αναλυθούν προσεκτικά φαίνεται να το υποστηρίζουν.
Εν πάση περιπτώσει ο Καρλομάγνος χρησιμοποίησε αυτές τις περιστάσεις για να ισχυριστεί ότι ήταν ο ανανεωτής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που είχε φανερά πέσει σε υποβάθμιση υπό τους Βυζαντινούς. Στα επίσημα έγγραφά του ο Κάρολος προτιμούσε τον τίτλο Karolus serenissimus Augustus a Deo coronatus magnus pacificus imperator Romanum gubernans imperium (“Κάρολος, ο γαληνότατος Αύγουστος, εστεμμένος από το Θεό, ο μέγας, ειρηνικός αυτοκράτορας κυβερνών τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία”) από τον αμεσότερο Imperator Romanorum (“Αυτοκράτορας των Ρωμαίων”).
Αυτοκρατορική διπλωματία
Δανικές επιθέσεις
Μετά την κατάκτηση της Νορνταλμπίνγκιας, τα Φραγκικά σύνορα ήρθαν σε επαφή με τη Σκανδιναβία. Οι ειδωλολάτρες Δανοί, που κατοικούσαν τη χερσόνησο της Γιουτλάνδης, είχαν ακούσει πολλές ιστορίες από το Βίντουκιντ και τους συμμάχους του, που είχαν καταφύγει σ’ αυτούς, για τον κίνδυνο των Φράγκων και την οργή που ο Χριστιανός βασιλιάς τους μπορούσε να στρέψει κατά των ειδωλολατρών γειτόνων.
Το 808 ο βασιλιάς των δανών Γκούντφρεντ ανήγειρε το τεράστιο Ντανεβίρκε, σε όλο το πλάτος του ισθμού του Σλέσβιγκ. Αυτή η οχύρωση, που χρησιμοποιήθηκε για τελευταία φορά στο Δανοπρωσσικό Πόλεμο του 1864, ήταν ένα προτείχισμα-επιχωμάτωση μήκους 30 χιλιομέτρων. Το Ντανεβίρκε προστάτευε τη Δανική χώρα και επέτρεπε στο Γκούντφρεντ να παρενοχλεί τη Φρισία και τη Φλάνδρα με πειρατικές επιδρομές. Υπέταξε επίσης τους συμμάχους των Φράγκων Πολάβους και πολέμησε τους Βελετούς.
Ο Γκούντφρεντ εισέβαλε στη Φρισία, αλλά πριν προλάβει κάτι περισσότερο δολοφονήθηκε από Φράγκο δολοφόνο ή από έναν από τους άνδρες του. Τον διαδέχθηκε ο ανιψιός του Χέμιγκ, που συνήψε με τον Καρλομάγνο τη Συνθήκη του Χαϊλίγκεν στα τέλη του 811.
Θάνατος
Το 813 ο Καρλομάγνος κάλεσε το Λουδοβίκο τον Ευσεβή, βασιλιά της Ακουιτανίας, το μοναδικό επιζώντα νόμιμο γιο του, στην αυλή του. Εκεί ο Καρλομάγνος έστεψε το γιο του με τα ίδια του τα χέρια ως συναυτοκράτορα και τον έστειλε πίσω στην Ακουιτανία. Στη συνέχεια πέρασε το φθινόπωρο κυνηγώντας πριν επιστρέψει στο Άαχεν την 1η Νοεμβρίου. Τον Ιανουάριο αρρώστησε με πλευρίτιδα. Έπεσε στο κρεββάτι με βαθειά κατάθλιψη στις 21 Ιανουαρίου (κυρίως επειδή πολλά από τα σχέδιά του δεν είχαν ακόμη πραγματοποιηθεί) και, όπως λέει ο Άινχαρντ:
Ο θάνατος του Καρλομάγνου επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τους υπηκόους του, ιδιαίτερα εκείνους του φιλολογικού κύκλου, που τον περιέβαλλε στο Άαχεν. Ένας ανώνυμος μοναχός του Μπόμπιο θρηνούσε:
Από τις χώρες όπου ο ήλιος ανατέλλει μέχρι τις δυτικές ακτές οι άνθρωποι κλαίνε και θρηνούν … οι Φράγκοι, οι Ρωμαίοι, όλοι οι Χριστιανοί έχουν πληγεί από πένθος και μεγάλη ανησυχία … οι νέοι και οι ηλικιωμένοι, ένδοξοι ευγενείς θρηνούν για την απώλεια του Καίσαρά τους … ο κόσμος θρηνεί το θάνατο του Καρόλου … Ω Χριστέ, συ που κυβερνάς την ουράνια κατοικία, παραχώρησε ένα ειρηνικό μέρος για τον Κάρολο στο βασίλειό σου. Αλίμονο σε μένα το δυστυχή.
Τον διαδέχθηκε ο επιζών γιος του Λουδοβίκος, που είχε στεφθεί τον προηγούμενο χρόνο. Η αυτοκρατορία του διατηρήθηκε στο σύνολό της μόνο για μια ακόμη γενιά. Η διαίρεσή της, σύμφωνα με τα έθιμα, μεταξύ των γιων του Λουδοβίκου, μετά το θάνατο του πατέρα τους, έθεσε τα θεμέλια των νεότερων κρατών, Γαλλίας και Γερμανίας.
Ως κυβερνήτης, ο Καρλομάγνος ξεχωρίζει για τις πολλές του μεταρρυθμίσεις: νομισματικές, διοικητικές, στρατιωτικές, πολιτιστικές και εκκλησιαστικές. Είναι ο βασικός πρωταγωνιστής της “Καρολίγγειας Αναγέννησης”.
Θεωρείτο επί μακρόν ότι η στρατιωτική κυριαρχία του Καρλομάγνου βασιζόταν σε μια “επανάσταση του ιππικού” του Κάρολου Μαρτέλου τη δεκαετία του 730. Εντούτοις ο αναβολέας δεν είχε εισαχθεί στο Φραγκικό βασίλειο μέχρι τα τέλη του όγδοου αιώνα. Αντίθετα η επιτυχία του Καρλομάγνου στηρίχτηκε κυρίως στις νέες πολιορκητικές τεχνολογίες και την άριστη υλικοτεχνική υποστήριξη. Εντούτοις την εποχή του Καρλομάγνου ο Φραγκικός στρατός χρησιμοποιούσε μεγάλο αριθμό αλόγων. Και αυτό γιατί τα άλογα παρείχαν μία γρήγορη μέθοδο μεταφοράς στρατευμάτων σε μεγάλες αποστάσεις, γεγονός κρίσιμο για τη δημιουργία και τη διατήρηση μιας τόσο μεγάλης αυτοκρατορίας.
Οικονομικές και νομισματικές μεταρρυθμίσεις
Ο Καρλομάγνος είχε σημαντικό ρόλο στον καθορισμό του άμεσου οικονομικού μέλλοντος της Ευρώπης. Ακολουθώντας τις μεταρρυθμίσεις του πατέρα του, ο Καρλομάγνος κατάργησε το νομισματικό σύστημα που βασιζόταν στο χρυσό σόλιδο υιοθέτησαν το σύστημα που είχε εφαρμόσει και, τόσο αυτός όσο και ο Αγγλοσάξονας Βασιλιάς Όφα της Μερκίας υιοθέτησε το σύστημα που είχε υιοθετηθεί από τον Πεπίνο. Υπήρχαν πραγματικά ισχυροί λόγοι για την εγκατάλειψη αυτής της σύνδεσης με το χρυσό, κυρίως η ίδια η έλλειψη χρυσού.
Η έλλειψη χρυσού ήταν άμεση συνέπεια της σύναψης ειρήνης με το Βυζάντιο, που είχε ως αποτέλεσμα την παραχώρηση της Βενετίας και της Σικελίας στην Αναστολή και την απώλεια των εμπορικών τους δρόμων προς την Αφρική. Η τυποποίηση που προέκυψε εναρμόνισε οικονομικά και ενοποίησε το περίπλοκο σύνολο νομισμάτων που ήταν σε χρήση στην αρχή της βασιλείας του, απλοποιώντας έτσι τις συναλλαγές και το εμπόριο.
Ο Καρλομάγνος καθιέρωσε μια νέα μονάδα, τη livre carolinienne (από τη Λατινική libra, τη σύγχρονη λίρα), που βασιζόταν σε μια λίβρα-λίρα αργύρου – μονάδα τόσο χρήματος όσο και βάρους – που άξιζε 20 sou (από το λατινικό σόλοδο [που ήταν κυρίως λογιστική μονάδα και ποτέ δεν κόπηκε ως νόμισμα] το σημερινό σελίνι) ή 240 deniers (από το Λατινικό δηνάριο, τη σημερινή πένα). Την περίοδο αυτή η livre και το sou ήταν μονάδες μέτρησης, μόνο το denier ήταν νόμισμα του βασιλείου.
Ο Καρλομάγνος καθιέρωσε αρχές για τη λογιστική πρακτική μέσω των Capitulare de villis του 802, που θέσπισαν αυστηρούς κανόνες για τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να καταγράφονται έσοδα και έξοδα.
Στις αρχές της κυβέρνησης του Καρλομάγνου σιωπηρά επέτρεπε στους Εβραίους να μονοπωλούν το δανεισμό χρημάτων. Στη συνέχεια ο δανεισμός με σκοπό το κέρδος απαγορεύθηκε το 814, όντας αντίθετος με τον εκκλησιαστικό νόμο της εποχής. Ο Καρλομάγνος εισήγαγε τον Εβραϊκό Θεσμό, μία απαγόρευση για τους Εβραίους να ασχολούνται με δανεισμό χρημάτων, λόγω των θρησκευτικών πεποιθήσεων της πλειοψηφίας των υπηκόων του, απαγορεύοντάς τον στην ουσία σε όλα τα επίπεδα, σε μια αντιστροφή της προηγούμενης καταγεγραμμένης γενικής πολιτικής του. Εκτός από αυτή την προσανατολισμένη στα μακροοικονομικά μεταρρύθμιση, ο Καρλομάγνος υλοποίησε σημαντικό αριθμό μικροοιοκονομικών μεταρρυθμίσεων, όπως ο άμεσος έλεγχος των τιμών και των εισφορών για ορισμένα αγαθά και εμπορεύματα.
Ο Εβραϊκός Θεσμός του πάντως δεν ήταν αντιπροσωπευτικός της συνολικής οικονομικής σχέσης ή στάσης τους προς τους Φράγκους Εβραίους και οπωσδήποτε όχι η προγενέστερη σχέση του με αυτούς, όπως είχε εξελιχθεί κατά τη διάρκεια της ζωής του. Για παράδειγμα ο επ’ αμοιβή προσωπικός γιατρός του ήταν Εβραίος, απασχολούσε τουλάχιστον ένα τουλάχιστον Εβραίο για τις διπλωματικές του αποστολές, ο Ισαάκ ήταν ο προσωπικός του απεσταλμένος στο Μουσουλμανικό χαλιφάτο της Βαγδάτης. Του έχουν αποδοθεί επιστολές, που προσκαλούν Εβραίους να εγκατασταθούν στο βασίλειό του, για οικονομικούς λόγους, καλωσορίζοντάς τους γενικά με τις συνολικά προοδευτικές πολιτικές του.
Ο Καρλομάγνος εφάρμοσε το σύστημα αυτό στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρωπαϊκής ηπείρου και η μονάδα του Οφα υιοθετήθηκε εθελοντικά από το μεγαλύτερο μέρος της Αγγλίας. Μετά το θάνατο του Καρλομάγνου το νόμισμα της Ευρωπαϊκής ηπείρου υποβαθμίστηκε και το μεγαλύτερο μέρος της κατέφυγε στη χρήση του διαρκώς υψηλής ποιότητας Αγγλικού νομίσματος μέχρι περίπου το 1100.
Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις
Μέρος της επιτυχίας του Καρλομάγνου ως πολεμιστή και διοικητή και κυβερνήτη μπορεί να αποδοθεί στο θαυμασμό του για τη μάθηση και την εκπαίδευση. Η βασιλεία του και η εποχή που αυτή εγκαινίασε αναφέρονται συχνά ως Καρολίγγεια Αναγέννηση λόγω της άνθησης των γραμμάτων, της λογοτεχνίας, της τέχνης και της αρχιτεκτονικής, που τη χαρακτηρίζουν. Ο Καρλομάγνος, ερχόμενος σε επαφή με τον πολιτισμό και τη γνώση των άλλων χωρών (ιδιαίτερα της Βησιγοτθικής Ισπανίας, της Αγγλοσαξωνικής Αγγλίας και της Λομβαρδικής Ιταλίας) λόγω των μεγάλων κατακτήσεών του, αύξησε σημαντικά τις χορηγίες προς μοναστηριακές σχολές και σκριπτόρια (κέντρα αντιγραφής βιβλίων) στη Φραγκία.
Τα περισσότερα από τα σωζώμενα σήμερα έργα της κλασικής Λατινικής αντιγράφηκαν και διατηρήθηκαν από Καρολίγγειους λόγιους. Στην πραγματικότητα τα αρχαιότερα διαθέσιμα χειρόγραφα για πολλά αρχαία κείμενα είναι Καρολίγγεια. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι όποιο κείμενο διασώθηκε την Καρολίγγειο περίοδο σώζεται ακόμη.
Η πανευρωπαϊκή φύση των επιρροών του Καρλομάγνου φαίνεται από την καταγωγή πολλών από εκείνους που εργάστηκαν για αυτόν: ο Αλκουίν, Αγγλοσάξονας από την Υόρκη, ο Τέοντουλφ, Βησιγότθος, πιθανόν από τη Σεπτιμάνια, ο Παύλος ο Διάκονος, Λομβαρδός, ο Πέτρος της Πίζας και ο Παυλίνος της Ακυληίας, Ιταλοί, και οι Αλτζινμπερτ, Αντζιλραμ, Άινχαρντ και Βάλντο του Ράιχεναου, Φράγκοι.
Ο Καρλομάγνος έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για τα γράμματα, προωθώντας τα στην αυλή, δίνοντας εντολή τα παιδιά και τα εγγόνια του να λάβουν καλή εκπαίδευση και μελετώντας ακόμη και ο ίδιος (σε μια εποχή που ακόμα και οι ηγεμόνες που προωθούσαν την εκπαίδευση δεν διέθεταν χρόνο για να μορφωθούν οι ίδιοι) υπό την καθοδήγηση του Πέτρου της Πίζας, από τον οποίο έμαθε γραμματική, του Αλκουίν, με τον οποίο μελετούσε ρητορική, διαλεκτική (λογική) και αστρονομία (ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τις κινήσεις των άστρων) και του Άινχαρντ, που τον βοηθούσε στα μαθήματα αριθμητικής.
Η μεγαλύτερη μαθησιακή αποτυχία του, όπως αναφέρει ο Άινχαρντ, ήταν η αδυναμία του να γράφει. Όταν, στα γεράματά του, άρχισε προσπάθειες να μάθει – εξασκούμενος στο σχηματισμό γραμμάτων στο κρεβάτι του κατά τον ελεύθερο χρόνο του, σε βιβλία και μαυροπίνακες που έκρυβε κάτω από το μαξιλάρι του – “ήταν πια αργά για την προσπάθειά του και είχε ελάχιστη επιτυχία”, και η ικανότητά του να διαβάζει – την οποία ο Άινχαρντ αποσιωπά και καμμία άλλη πηγή της εποχής δεν υποστηρίζει – έχει επίσης αμφισβητηθεί.
Ίσως όμως να έχει υπερεκτιμηθεί ο επαναστατικός χαρακτήρας της Καρολίγγειας μεταρρύθμισης. Πριν ο Αλκουίν φτάσει στο Άαχεν είχαν γίνει προσπάθειες για την εξημέρωση της χοντροκομμένης Γερμανικής και Μεροβίγγειας γραφής. Η νέα μικρογραφία διαδόθηκε αρχικά από το Ααχεν και αργότερα από το σημαντικό κέντρο αντιγραφής στην Τουρ, όπου ο Αλκουίν αποσύρθηκε ως μοναχός.
Εκκλησιαστικές μεταρρυθμίσεις
Σε αντίθεση με τον πατέρα του, Πεπίνο, και το θείο του, Καρλομάν, ο Καρλομάγνος επεξέτεινε το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα για την εκκλησία. Η εμβάθυνση της πνευματικής ζωής έμελλε να θεωρηθεί ως κεντρικής σημασίας για τη δημόσια τάξη και τη βασιλική διακυβέρνηση. Η μεταρρύθμισή του εστίασε στην ενίσχυση των εξουσιαστικών δομών της εκκλησίας βελτιώνοντας τις ικανότητες και την ηθική ποιότητα του κλήρου, τυποποιώντας λειτουργικές πρακτικές, βελτιώνοντας τα βασικά δόγματα της πίστης και της ηθικής και εκριζώνοντας την ειδωλολατρία. Τώρα πια η εξουσία του είχε επεκταθεί σε εκκλησία και κράτος. Μπορούσε να ελέγχει τους κληρικούς και την εκκλησιαστική περιουσία και να καθορίζει το ορθόδοξο δόγμα. Παρά τη σκληρή νομοθεσία και την αιφνίδια αλλαγή είχε εξασφαλίσει τη σαφή στήριξη του κλήρου, που ενέκρινε την επιθυμία του να εμβαθύνει την ευσέβεια και το ήθος των χριστιανών υπηκόων του.
Ο Καρλομάγνος επιδόθηκε σε πολλές μεταρρυθμίσεις της Φραγκικής διακυβέρνησης, αλλά συνέχισε επίσης πολλές παραδοσιακές πρακτικές, όπως η διαίρεση του βασιλείου μεταξύ των γιων του.
Κυβέρνηση
Η κυβέρνηση, η διοίκηση και η οργάνωση της Καρολίγγειας Αυτοκρατορίας σφυρηλατήθηκαν στην αυλή του Καρλομάγνου τις δεκαετίες γύρω από το 800. Τη χρονιά εκείνη ο Καρλομάγνος στέφθηκε αυτοκράτορας και προσάρμοσε την υφιστάμενη βασιλική διοίκησή του, ώστε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του νέου του τίτλου. Οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις που επεξεργάστηκε στην πρωτεύουσά του Άαχεν έμελλαν να έχουν τεράστιο αντίκτυπο στον πολιτικό καθορισμό της Δυτικής Ευρώπης για το υπόλοιπο του Μεσαίωνα. Οι Καρολίγγειες βελτιώσεις των παλιών Μεροβίγγειων μηχανισμών διακυβέρνησης έχουν επαινεθεί από ιστορικούς για τον αυξημένο κεντρικό έλεγχο, την αποτελεσματική γραφειοκρατία, την υποχρέωση λογοδοσίας και την πολιτιτική αναγέννηση.
Η Καρολίγγεια Αυτοκρατορία ήταν η μεγαλύτερη δυτική χώρα μετά την πτώση της Ρώμης (476 μ.Χ.), αλλά οι ιστορικοί έχουν αναδείξει το βάθος της επιρροής και του ελέγχου του αυτοκράτορα. Νομικά ο Καρολίγγειος αυτοκράτορας ασκούσε το bannum, το δικαίωμα να κυβερνά και να διοικεί σε όλα τα εδάφη του. Είχε επίσης υπέρτατη δικαιοδοσία σε δικαστικές υποθέσεις, νομοθετούσε, ηγείτο του στρατού και προστάτευε τόσο την Εκκλησία, όσο και τους φτωχούς. Η διοίκησή του αποτελούσε μια προσπάθεια να οργανώσει το βασίλειο, την εκκλησία και τους ευγενείς γύρω του, όμως η αποτελεσματικότητά του εξαρτιόταν άμεσα από την αποδοτικότητα, την πίστη και την υποστήριξη των υπηκόων του.
Τον πρώτο χρόνο της βασιλείας του ο Καρλομάγνος πήγε για πρώτη φορά στο Άαχεν. (Γαλλικά Aix-la-Chapelle, Ιταλικά Aquisgrana) Άρχισε να κτίζει ένα ανάκτορο είκοσι χρόνια αργότερα (788) μετά το θάνατο του πατέρα του. Το έκανε για να το αφιερώσει στον πατέρα του και ήλπιζε ότι κάποια μέρα θα γινόταν εξ ίσου μεγάλος ηγέτης, όπως εκείνος. Το παρεκκλήσι του ανακτόρου, που κατασκευάστηκε το 796, έγινε αργότερα ο Καθεδρικός του Άαχεν. Ο Καρλομάγνος πέρασε τους περισσότερους χειμώνες από το 800 μέχρι το θάνατό του (814) στο Άαχεν, το οποίο έκανε συμπρωτεύουσα με τη Ρώμη, για να απολαμβάνει τις θερμές πηγές. Ο Καρλομάγνος οργάνωσε την αυτοκρατορία του σε 350 κομητείες, με διορισμένο κόμη. Οι κόμητες λειτουργούσαν ως δικαστές, διοικητές και εκτελεστές των νόμων. Για να επιβάλει την αφοσίωση ίδρυσε το σύστημα των missi dominici. που σημαίνει “απεσταλμένοι του ηγεμόνα”. Στο σύστημα αυτό ένας εκπρόσωπος της Εκκλησίας και ένας εκπρόσωπος του Αυτοκράτορα ήταν επικεφαλής κάθε χρόνο σε κάθε κομητεία και υπέβαλε έκθεση στον Καρλομάγνο για την κατάστασή τους.
Η βασιλική αυλή ήταν ένα όργανο μετακινούμενο (μέχρι το 802), που περιόδευε στο βασίλειο, εξασφαλίζοντας την καλή άσκηση της κυβέρνησης στα διάφορα μέρη. Οι σημαντικότερες θέσεις ήταν του εφημέριου (που ήταν υπεύθυνος για όλες τις εκκλησιαστικές υποθέσεις στο βασίλειο) και του κόμη του παλατιού (παλατίνου της αυλής), που είχε τον ανώτατο έλεγχο της αυλής. Περιελάμβανε επίσης πολλούς ελάσσονες αξιωματούχους, π.χ. τον αρχιθαλαμηπόλο, το φροντιστή και τον κριτή. Η αυλή μερικές φορές ηγείτο του στρατού (π.χ. ο Φροντιστής Αντορφ κατά των Βρετόνων το 786). Ενδεχομένως σχετικό με τον εφημέριο και το βασιλικό παρεκκλήσι ήταν το γραφείο του καγκελαρίου, επικεφαλής ενός μη μόνιμου γραφείου-αρχείου. Τα παραγόμενα έγγραφα ήταν στοιχειώδη και είχαν κυρίως να κάνουν με πράξεις επί της γης. Υπάρχουν 262 σωζώμενα από τη βασιλεία του Καρόλου, ενώ 40 από εκείνη του Πεπίνου και 350 του Λουδοβίκου του Ευσεβούς.
Υπάρχουν 3 κυρίως θεσμοί, με τους οποίους επιβαλλόταν η Καρολίγγεια εξουσία στις διάφορες περιοχές:
Ο Κόμης. Διορισμένος από τον Κάρολο να διοικεί μια κομητεία. Η Καρολίγγεια Αυτοκρατορία (εκτός από τη Βαυαρία) ήταν διαιρεμένη σε 110 ως 600 κομητείες, καθεμιά τους διαιρεμένη σε centenae, που ήταν υπό τον έλεγχο ενός ιερέα. Στην αρχή ήταν βασιλικοί αντιπρόσωποι σταλμένοι από τον Κάρολο, αλλά μετά το 802 σημαντικοί τοπικοί μεγιστάνες. Ήταν υπεύθυνοι για τη δικαιοσύνη, την εφαρμογή των νόμων, την είσπραξη διοδίων και τελών και τη συντήρηση δρόμων και γεφυρών. Τυπικά μπορούσαν να απολυθούν από το βασιλιά, αλλά πολλές θέσεις έγιναν κληρονομικές. Ήταν επίσης μερικές φορές διεφθαρμένοι, αν και μερικοί ήταν υποδειγματικοί, π.χ. ο Ερρίκος του Φρίουλι. Τελικά δημιουργήθηκαν επαρχιακοί κυβερνήτες, που επέβλεπαν πολλούς κόμητες.
Οι Missi Dominici (Λατινικά: dominical emissaries). Αρχικά διοριζόμενοι επί τούτου, μία μεταρρύθμιση το 802 κατέληξε στο αξίωμα του missus dominicus, που έγινε μόνιμο. Οι Missi Dominici αποστέλλονταν ανά δύο. Ο ένας ήταν εκκλησιαστικός και ο άλλος κοσμικός. Το καθεστώς τους ως υψηλόβαθμων αξιωματούχων θεωρείτο ότι τους προστάτευε από τον πειρασμό της δωροληψίας. Έκαναν 4 επισκέψεις το χρόνο στο τοπικό τους missaticum, που καθεμιά διαρκούσε ένα μήνα και ήταν υπεύθυνοι για τη γνωστοποίηση της βούλησης και των εντολών του βασιλιά, την εκδίκαση υποθέσεων και την κατά περίπτωση συγκρότηση στρατευμάτων.
Οι Vassi Dominici. Ήταν υποτελείς του βασιλιά, γόνοι ισχυρών οικογενειών, που κατείχαν “προνόμια” και σχημάτιζαν βοηθητικά σώματα του βασιλικού στρατού. Πήγαιναν επίσης σε ειδικές αποστολές.
Γύρω στα 780 ο Καρλομάγνος μεταρρύθμισε το τοπικό σύστημα απονομής δικαιοσύνης και θεσμοθέτησε τους scabini, ειδικούς επαγγελματίες σχετικούς με το δίκαιο. Κάθε κόμης είχε τη βοήθεια επτά από αυτούς τους scabini, που έπρεπε να γνωρίζουν όλους τους νόμους του βασιλείου, έτσι ώστε όλοι οι υπήκοοι να μπορούν να κριθούν σύμφωνα με αυτούς. Οι δικαστές απαγορευόταν επίσης να δωροδοκούνται και έπρεπε να χρησιμοποιούν ένορκες καταθέσεις για την εξακρίβωση των γεγονότων. Το 802 καταγράφηκαν και επικαιροποιήθηκαν όλοι οι νόμοι (ο Σαλικός νόμος τροποποιήθηκε επίσης το 798 και το 802, αν και ακόμη και ο Άινχαρντ παραδέχεται στο κεφάλαιο 29 ότι ήταν ατελής). Οι δικαστές έπρεπε να είχαν ένα αντίγραφο τόσο του Σαλικού, όσο και του Ριπουριανού νομικού κώδικα.
H νομισματοκοπία είχε έντονη σχέση με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ο Καρλομάγνος ανέλαβε τη ρύθμισή της μαζί με τα άλλα αυτοκρατορικά του καθήκοντα. Οι Καρολίγγειοι ασκούσαν ελέγχους στα αργυρά νομίσματα του βασιλείου, ελέγχοντας τη σύνθεση και την αξία τους. Στα νομίσματα εμφανιζόταν το όνομα του αυτοκράτορα και όχι του νομισματοκόπου. Ο Καρλομάγνος εργάστηκε για να κλείσει νομισματοκοπεία στη Βόρεια Γερμανία στη Βαλτική Θάλασσα.
To Φραγκικό βασίλειο υποδιαιρέθηκε από τον Καρλομάγνο σε τρεις ξεχωριστές περιοχές για να διευκολυνθεί η διοίκησή του. Αυτές ήταν ο εσώτερος “πυρήνας” του βασιλείου (Αυστρασία, Νευστρία και Βουργουνδία), που εποπτευόταν άμεσα από το σύστημα των απεσταλμένων και την περιοδεύουσα αυλή. Έξω από αυτόν ήταν η regna, όπου η Φραγκική διοίκηση επαφιόταν στους κόμητες και ακόμη πιο έξω οι μεθοριακές περιοχές, όπου διοικούσαν πανίσχυροι κυβερνήτες. Αυτές οι υπήρχαν στη Βρετανία, την Ισπανία και την Αβαρία. Ο Κάρολος δημιούργησε επίσης δύο υποβασίλεια στην Ακουιτανία και στην Ιταλία, κυβερνώμενα από τους γιους του Λουδοβίκο και Πεπίνο αντίστοιχα. Η Βαυαρία ήταν επίσης υπό τη διοίκηση ενός αυτόνομου κυβερνήτη, τον Γκέρολντ, μέχρι το θάνατό του το 796. Ενώ ο Κάρολος είχε ακόμη την κατ’ αρχήν εξουσία σε αυτές τις περιοχές, ήταν αρκετά αυτόνομες με δικό τους ανώτερο δικαστήριο και δυνατότητα κοπής νομισμάτων.
H ετήσια συνάντηση, το Placitum Generalis, διεξαγόταν κάθε χρόνο (μεταξύ Μαρτίου και Μαΐου), σε μέρος που καθοριζόταν από το βασιλιά. Συγκαλείτο για τρεις λόγους: να συγκεντρώσει το Φραγκικό κράτος για τις εκστρατείες, να συζητήσει πολιτικά και εκκλησιαστικά θέματα που αφορούσαν το βασίλειο και να νομοθετήσει για αυτά και να διεξάγει δίκες. Όλοι οι επιφανείς άνδρες όφειλαν να πηγαίνουν στη συνάντηση, που έτσι ήταν ένας σημαντικός τρόπος για τον Κάρολο να καθιστά γνωστή τη θέλησή του. Αρχικά η συνάντηση λειτουργούσε αποτελεσματικά αλλά αργότερα κατέστη απλώς ένα βήμα συζήτησης και έκφρασης της δυσαρέσκειας των ευγενών.
Ο όρκος πίστης ήταν ένας τρόπος για τον Κάρολο να εξασφαλίζει την αφοσίωση όλων των υπηκόων του. Ήδη από το 779 κατάργησε τα ορκωτά τάγματα μεταξύ άλλων ανδρών, έτσι ώστε όλοι να δίνουν όρκο πίστης μόνο σε αυτόν. Το 789 ( μετά την εξέγερση του 786) άρχισε να νομοθετεί ότι όλοι όφειλαν να ορκίζονται πίστη σε αυτόν ως βασιλιά και το 802 επεξέτεινε τον όρκο, ώστε όλοι οι άνδρες άνω των 12 ετών να ορκίζονται σε αυτόν.
Oι Εγκύκλιοι είναι η μαύρη τρύπα της κυβέρνησης του Καρλομάγνου, καθώς κανένας δεν γνωρίζει πραγματικά ποιος ήταν ο σκοπός τους ή πόσο αποτελεσματικές ήταν. Στην πραγματικότητα οι περισσότερες διαφωνίες γύρω από την κυβέρνηση του Καρόλου προέρχονται από το γεγονός ότι οι εγκύκλιοι είναι η μόνη ουσιαστική μαρτυρία και δεν υπάρχει νομολογία για να διαπιστώσουμε αν εφαρμόζονταν ή ακολουθούνταν.
Οι τέσσερις σημαντικότερες εγκύκλιοι της βασιλείας του Καρλομάγνου είναι:
- Η Εγκύκλιος του Χέρσταλ του 779. Είναι μια σύντομη εγκύκλιος και εκδόθηκε, σύμφωνα με το Γκάνσοφ, μετά από μια κρίση στην Ακουιτανία, την Ιταλία και την Ισπανία. Ασχολείται πολύ με οργανωτικά θέματα, διασφαλίζοντας τη σωστή λειτουργία της εκκλησίας, και με την ενίσχυση των Φραγκικών ιδεωδών. Αξίζει να σημειωθεί ότι επέβαλε τη χρήση της δεκάτης.
- Η Admonitio Generalis του 789. “Προσχέδιο για μια νέα κοινωνία”, που παραπέμπει για πρώτη φορά σε κοινωνικά θέματα. Οι πρώτες 58 (από τις 82) διατάξεις επαναλαμβάνουν αποφάσεις προηγουμένων εκκλησιαστικών συμβουλίων και το μεγαλύτερο μέρος της έχει επίσης να κάνει με οργανωτικά θέματα.
- Η Εγκύκλιος της Φρανκφούρτης του 794. Εχει να κάνει κυρίως με τη θεολογία και στρέφεται κατά της εικονομαχίας.
- Η Προγραμματική Εγκύκλιος του 802. Δείχνει αύξηση της αίσθησης του οράματος στην κοινωνία.
Αυτοκρατορική στέψη
Οι ιστορικοί συζητούν επί αιώνες αν ο Καρλομάγνος γνώριζε την πρόθεση του Πάπα να τον στέψει Αυτοκράτορα πριν από τη στέψη (ο Καρλομάγνος δήλωσε ότι δεν θα είχε μπει στον Άγιο Πέτρο αν το γνώριζε), αλλά η συζήτηση αυτή επισκιάζει το σημαντικότερο ερώτημα γιατί ο Πάπας του έδωσε αυτό τον τίτλο και γιατί ο Καρλομάγνος επέλεξε να τον δεχθεί από τη στιγμή που το έκανε.
Ο Ρότζερ Κόλινς (Άγγλος μεσαιωνολόγος) επισημαίνει ότι “είναι εξαιρετικά απίθανο το κίνητρο πίσω από την αποδοχή του αυτοκρατορικού τίτλου να ήταν ένα ρομαντικό και αρχαιολατρικό ενδιαφέρον αναβίωσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας”. Ένας τέτοιος ρομαντισμός δεν θα συγκινούσε ούτε τους Φράγκους ούτε τους Ρωμαιοκαθολικούς στο γύρισμα του ένατου αιώνα, καθώς και μεν και οι δε έβλεπαν την Κλασική κληρονομιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με δυσπιστία. Οι Φράγκοι περηφανεύονταν ότι είχαν “αγωνιστεί και απορρίψει από τους ώμους το βαρύ ζυγό των Ρωμαίων” και “από τη γνώση που κέρδισαν με το βάπτισμα, ντύσει με χρυσό και πολύτιμες πέτρες τα σώματα των αγίων μαρτύρων που οι Ρωμαίοι είχαν σκοτώσει με τη φωτιά, το σπαθί και τα άγρια ζώα”, όπως το περιέγραφε ο Πεπίνος Γ΄ σε ένα νόμο το 763 ή το 764.
Επί πλέον ο νέος τίτλος – δημιουργώντας τον κίνδυνο ο νέος αυτοκράτορας “να κάνει δραστικές αλλαγές στις μορφές και στις διαδικασίες της κυβέρνησης” ή “να επικεντρώσει γενικότερα την προσοχή του στα θέματα της Ιταλίας ή της Μεσογείου – διακινδύνευε την αποξένωση της Φραγκικής ηγεσίας.
Τόσο για τον Πάπα όσο και για τον Καρλομάγνο η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία παρέμενε σημαντική δύναμη στην Ευρωπαϊκή πολιτική εκείνη την περίοδο και συνέχιζε να κατέχει σημαντικό τμήμα της Ιταλίας, με σύνορα όχι πολύ μακριά νότια της ίδιας της πόλης της Ρώμης – είναι η αυτοκρατορία που ιστορικά έχει καταγραφεί ως Βυζαντινή αυτοκρατορία, γιατί πρωτεύουσά της ήταν η Κωνσταντινούπολη (αρχαίο Βυζάντιο) και λαός και ηγεσία της ήταν Ελληνική, ήταν ένα τελείως Ελληνικό κράτος. Στην πραγματικότητα ο Καρλομάγνος απλώς σφετερίσθηκε τα προνόμια του Ρωμαίου Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, απλώς κατά πρώτο λόγο στηριζόμενος στην απόφαση του Πάπα.
“Από ποιόν όμως μπορούσε (ο Πάπας) να κριθεί; Ποιος, με άλλα λόγια, είχε την εξουσία να εκφέρει κρίση για τον τοποτηρητή του Χριστού; Υπό κανονικές συνθήκες η μόνη πιθανή απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα ήταν ο Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης, αλλά ο αυτοκρατορικός θρόνος εκείνη τη στιγμή κατεχόταν από την Ειρήνη. Το ότι η Αυτοκράτειρα ήταν διαβόητη για την τύφλωση και το φόνο του ίδιου του γιου της, για το Λέοντα και τον Κάρολο ήταν επουσιώδες. Ήταν αρκετό το ότι ήταν γυναίκα. Το γυναικείο φύλο αναγνωριζόταν ως ανίκανο να κυβερνήσει και από την παλιά Σαλική παράδοση αποκλειόταν από κάτι τέτοιο. Όσον αφορούσε τη Δυτική Ευρώπη ο Θρόνος των Αυτοκρατόρων ήταν κενός. Η αξίωση της Ειρήνης επί αυτού ήταν απλώς μια πρόσθετη απόδειξη, αν και δεν χρειαζόταν, η υποβάθμιση στην οποία είχε περιπέσει η λεγόμενη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία”.
– Τζον Τζούλιους Νόργουιτς (Άγγλος ιστορικός), Βυζάντιο: Οι Πρώτοι Αιώνες, σελ. 378.
Τότε για τον Πάπα “δεν υπήρχε ζων Αυτοκράτορας εκείνη τη στιγμή”, αν και Ανρί Πιρέν (Βέλγος ιστορικός) το αμφισβητεί λέγοντας ότι η στέψη “κατ’ ουδένα τρόπο δεν εξηγείται από το γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή βασίλευε στην Κωνσταντινούπολη μια γυναίκα”. Ωστόσο ο Πάπας πήρε την εξαιρετική πρωτοβουλία να δημιουργήσει έναν (αυτοκράτορα). Οι πάπες βρίσκονταν από το 726 σε διαμάχη με τους προκατόχους της Ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη σε ορισμένα ζητήματα, κυρίως τη συνεχιζόμενη προσήλωση των Βυζαντινών στο δόγμα της εικονομαχίας, την καταστροφή των Χριστιανικών εικόνων, ενώ από το 750 η κοσμική εξουσία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην κεντρική Ιταλία είχε εξουδετερωθεί.
Αποδίδοντας το Αυτοκρατορικό στέμμα στον Καρλομάγνο, ο Πάπας οικειοποιήθηκε για τον εαυτό του “το δικαίωμα να διορίζει … τον Αυτοκράτορα των Ρωμαίων … θεσπίζοντας το αυτοκρατορικό στέμμα ως δικό του προσωπικό δώρο, αλλά συγχρόνως παραχωρώντας έμμεση υπεροχή στον Αυτοκράτορα που είχε ο ίδιος δημιουργήσει”. Και “επειδή οι Βυζαντινοί είχαν αποδειχθεί τόσο αναποτελεσματικοί από κάθε άποψη – πολιτική, στρατιωτική και δογματική – θα επέλεγε ένα δυτικό, το μοναδικό άνδρα που, με τη σοφία, την πολιτική του δεινότητα και την απεραντοσύνη της επικράτειάς του … ξεχώριζε πάνω από τους συγχρόνους του”.
Επομένως με τη στέψη του Καρλομάγνου, “η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία παρέμενε, όσον αφορούσε τον Καρλομάγνο και το Λέοντα, μία και αδιαίρετη, με τον Κάρολο ως Αυτοκράτορά της”, αν και υπήρχε “ελάχιστη αμφιβολία ότι η στέψη, με ότι συνεπαγόταν, θα καταδικαζόταν σφόδρα στην Κωνσταντινούπολη”.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο το αισθάνονταν ως ρεαλιστικό ο Καρλομάγνος και ο Πάπας να αποδεχθεί ποτέ ο λαός της Κωνσταντινούπολης το Βασιλιά των Φράγκων ως Αυτοκράτορά του. Ο Αλκουίν μιλάει στις επιστολές του ευελπιστώντας για ένα Imperium Christianum (“Χριστιανική Αυτοκρατορία”), μέσα στο οποίο, “ακριβώς όπως οι κάτοικοι [της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας] είχαν ενωθεί με την κοινή ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη” πιθανότατα αυτή η νέα αυτοκρατορία θα ενωνόταν από μια κοινή Χριστιανική πίστη. Αυτή είναι η άποψη του Πιρέν όταν λέει “ο Κάρολος ήταν ο Αυτοκράτορας της ecclesia, όπως ο Πάπας τη σχεδίαζε, της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, θεωρούμενης ως της παγκόσμιας Εκκλησίας”. Το Imperium Christianum υποστηρίχθηκε επίσης σε σειρά συνόδων σε όλη την Ευρώπη από τον Παυλίνο της Ακυληίας.
Όπως γνωρίζουμε από το Βυζαντινό χρονικογράφο Θεοφάνη, η αντίδραση του Καρλομάγνου μετά τη στέψη του ήταν να κάνει το πρώτο βήμα προς την εξασφάλιση του θρόνου της Κωνσταντινούπολης στέλνοντας πρέσβεις για γάμο στην Ειρήνη και ότι η Ειρήνη ανταποκρίθηκε κάπως ευνοϊκά.
Είναι σημαντικό να διακρίνουμε μεταξύ των οικουμενικών και των τοπικιστικών αντιλήψεων της αυτοκρατορίας, που έχουν αποτελέσει πηγή σημαντικών διαφωνιών μεταξύ των ιστορικών. Σύμφωνα με τις πρώτες η αυτοκρατορία ήταν μια οικουμενική μοναρχία, μια “κοινοπολιτεία όλου του κόσμου, της οποίας η ανώτερη ενότητα ξεπερνούσε κάθε ήσσονα διαφορά” και ο αυτοκράτορας “εδικαιούτο υπακοή στη Χριστιανοσύνη”. Σύμφωνα με τις δεύτερες ο αυτοκράτορας δεν είχε καμμιά φιλοδοξία για παγκόσμια κυριαρχία. Η πολιτική του ήταν περιορισμένη έτσι όπως κάθε άλλου ηγεμόνα και όταν προέβαλλε ευρύτερες αξιώσεις σκοπός του κανονικά ήταν να αποκρούσει επιθέσεις του πάπα ή του Βυζαντινού αυτοκράτορα. Σύμφωνα με την άποψη αυτή επίσης η προέλευση της αυτοκρατορίας πρέπει να εξηγηθεί μάλλον από τις ειδικές τοπικές συνθήκες, παρά από θεωρίες επεκτατισμού.
Σύμφωνα με το Βέρνερ Ονσοργκε, ήταν επί μακρόν έθιμο του Βυζαντίου να ονομάζει τους Γερμανούς πρίγκιπες πνευματικά “τέκνα” των Βυζαντινών. Ότι μπορεί να ήταν αποδεκτό τον πέμπτο αιώνα, ήταν προκλητικό και προσβλητικό για την περηφάνια των Φράγκων τον όγδοο αιώνα. Ο Κάρολος κατέληξε στη διαπίστωση ότι ο μεγάλος Ρωμαίος αυτοκράτορας, που διεκδικούσε να είναι επικεφαλής της παγκόσμιας ιεραρχίας των κρατών, στην πραγματικότητα δεν ήταν σπουδαιότερος από τον ίδιο τον Κάρολο, βασιλιά όπως άλλοι βασιλιάδες, καθώς από το 629 είχε αυτοονομασθεί “Βασιλεύς”. Ο Ονσοργκε βρίσκει σημαντικό ότι η κύρια κέρινη σφραγίδα του Καρόλου, που έφερε μόνο την επιγραφή: “Christe, protege Carolum regem Francorum” [Χριστέ, προστάτευε τον Κάρολο, βασιλιά των Φράγκων] χρησιμοποιείτο από το 772 ως το 813, ακόμη και κατά την αυτοκρατορική περίοδο, και δεν αντικαταστάθηκε από ιδιαίτερη αυτοκρατορική σφραγίδα, δείχνοντας ότι ο Κάρολος αισθανόταν βασιλιάς των Φράγκων και ενδιαφερόταν μόνο για το μεγαλείο του λαού αυτού. Ο Ονσοργκε επισημαίνει ότι την άνοιξη του 813 στο Άαχεν ο Κάρολος έστεψε το νεότερο, και μόνο επιζώντα, γιο του, Λουδοβίκο, αυτοκράτορα χωρίς αναφορά στη Ρώμη και μόνο υπό τις επευφημίες των Φράγκων του, ενώ και η μορφή υπό την οποία δόθηκε αυτή η δια βοής συναίνεση δεν ήταν Ρωμαϊκή αλλά Φραγκοχριστιανική, καταδεικνύοντας τόσο ανεξαρτησία από τη Ρώμη, όσο και μια Φραγκική αντίληψη της αυτοκρατορίας, διαφορετική από εκείνη της Ρώμης.
Ο τίτλος του αυτοκράτορα όμως παρέμεινε στην οικογένειά του τα επόμενα χρόνια, καθώς τα αδέλφια πάλευαν για το ποιος είχε την υπεροχή στο Φραγκικό κράτος. Οι ίδιοι οι πάπες ποτέ δεν ξέχασαν τον τίτλο, ούτε απεμπόλησαν το δικαίωμα να τον απονέμουν. Όταν η οικογένεια του Καρόλου έπαψε να παρέχει άξιους κληρονόμους, ο πάπας έστεφε μετά χαράς οποιονδήποτε Ιταλό άρχοντα μπορούσε να τον προστατέψει καλύτερα από τους τοπικούς εχθρούς του.
Αυτή η τακτική οδήγησε, όπως έπρεπε να αναμενόταν, στην αδράνεια του τίτλου για σχεδόν σαράντα χρόνια (924-962). Τελικά το 962, σε μια Ευρώπη ριζικά διαφορετική από εκείνη του Καρλομάγνου, στέφθηκε στη Ρώμη ένας νέος Ρωμαίος Αυτοκράτορας από έναν ευγνώμονα πάπα. Ο αυτοκράτορας αυτός, Όθων ο Μέγας, έφερε τον τίτλο στα χέρια των βασιλιάδων της Γερμανίας για μια σχεδόν χιλιετία, γιατί επρόκειτο να γίνει η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αληθινή αυτοκρατορική διάδοχος εκείνης του Καρόλου, αν όχι του Αυγούστου.
Διαιρεμένο βασίλειο
Το 806 ο Καρλομάγνος πήρε την πρώτη απόφαση για την παραδοσιακή διαίρεση της αυτοκρατορίας μετά το θάνατό του. Για τον Κάρολο το Νεότερο όρισε την Αυστρασία και τη Νεύστρια, τη Σαξονία, τη Βουργουνδία και τη Θουριγγία. Στον Πεπίνο έδωσε την Ιταλία, τη Βαυαρία και τη Σουηβία. Ο Λουδοβίκος πήρε την Ακουιτανία, την Ισπανική Μαρκία και την Προβηγκία. Δεν υπήρχε όμως μνεία του αυτοκρατορικού τίτλου, που οδηγεί στη σκέψη ότι, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, ο Καρλομάγνος θεωρούσε τον τίτλο ως τιμητικό, που δεν διέθετε καμμία κληρονομική σημασία.
Αυτή η διαίρεση μπορεί να λειτουργούσε αλλά δεν δοκιμάστηκε ποτέ. Ο Πεπίνος πέθανε το 810 και ο Κάρολος το 811. Ο Κάρολος τότε επανεξέτασε το θέμα και, το 813, έστεψε το νεότερο γιο του Λουδοβίκο συναυτοκράτορα και συμβασιλέα των Φράγκων, παραχωρώντας του το μισό μερίδιο της αυτοκρατορίας και το μισό μετά το θάνατο του ίδιου του Καρλομάγνου. Το μόνο τμήμα της Αυτοκρατορίας που δεν υποσχέθηκε στο Λουδοβίκο ήταν η Ιταλία, που ο Καρλομάγνος παραχώρησε στο νόθο γιο του Πεπίνου Βερνάρδο.
Γλώσσα
Την εποχή του Καρλομάγνου η λαϊκή Γαλλική γλώσσα είχε ήδη σημαντικά διαφοροποιηθεί από τα Λατινικά. Αυτό αποδεικνύεται από έναν από τους κανονισμούς της Συνόδου της Τουρ (813), που απαιτούσε οι ιερείς των ενοριών να κηρύττουν είτε στη “rusticam Romanam linguam” (Ρομανική) είτε στη “Theotiscam” (Γερμανική λαϊκή γλώσσα) μάλλον παρά στα Λατινικά. Ο σκοπός ήταν να κάνουν τα κηρύγματα κατανοητά στους απλούς ανθρώπους, που κατά συνέπεια έπρεπε να μιλούσαν είτε τη Ρομανική είτε τη Γερμανική. Ο ίδιος ο Καρλομάγνος μιλούσε πιθανότατα μια Φραγκονιακή του Ρήνου διάλεκτο της Παλαιάς Άνω Γερμανικής.
Εκτός από τη μητρική του γλώσσα μιλούσε επίσης Λατινικά και καταλάβαινε λίγο Ελληνικά, σύμφωνα με το βιογράφο του Αϊνχαρντ (Grecam vero melius intellegere quam pronuntiare poterat, “μπορούσε να καταλάβει Ελληνικά καλύτερα από όσο μπορούσε να τα μιλήσει”).
Η σε μεγάλο βαθμό μυθιστορηματική περιγραφή των Ιβηρικών εκστρατειών του Καρλομάγνου από τον Ψευδο-Τουρπίν, γραμμένη κάπου τρεις αιώνες μετά το θάνατό του έδωσε λαβή για το θρύλο ότι ο βασιλιάς μιλούσε επίσης Αραβικά.
Η προσωπική εμφάνιση του Καρλομάγνου είναι γνωστή από μια καλή περιγραφή ενός προσωπικού του συνεργάτη, του Άινχαρντ, συγγραφέα κατά το θάνατό του της βιογραφίας Vita Karoli Magni. Ο Άινχαρντ αναφέρει στο εικοστό δεύτερο κεφάλαιό του:
“Hταν χοντροκαμωμένος, εύρωστος, σημαντικού αναστήματος, αλλά όχι και τόσο, καθώς το ύψος του ήταν εφτά φορές το ύψος του ποδιού του. Είχε στρογγυλό κεφάλι, μεγάλα και ζωηρά μάτια, μύτη λίγο μεγαλύτερη από το κανονικό, άσπρα αλλά ακόμη ελκυστικά μαλλιά, φωτεινή και χαρούμενη έκφραση, κοντό και χοντρό λαιμό και καλή υγεία, εκτός από τους πυρετούς που τον επηρέασαν τα λίγα τελευταία χρόνια της ζωής του. Προς το τέλος κούτσαινε από το ένα πόδι. Ακόμη και τότε έκανε πεισματικά ότι ήθελε και αρνιόταν να υπακούει στους γιατρούς, στην πραγματικότητα τους απεχθανόταν γιατί ήθελαν να τον πείσουν να σταματήσει να τρώει ψητό κρέας, όπως συνήθιζε, και να αρκεστεί στο βραστό”.
Το φυσικό πορτρέτο, που μας δίνει ο Άινχαρντ, επιβεβαιώνεται από σύγχρονές του απεικονίσεις του αυτοκράτορα, όπως σε νομίσματα και το 20 εκ. χάλκινο άγαλμά του που φυλάσσεται στο Λούβρο. Το 1861 ο τάφος του Καρλομάγνου ανοίχθηκε από επιστήμονες, που ανασχημάτισαν το σκελετό του και τον εκτίμησαν μήκους 1,90 μ. Μία εκτίμηση του ύψους του από ακτινογραφία και αξονική τομογραφία της κνήμης του, που έγινε το 2010 είναι 1,84 μ. Αυτό τον κατατάσσει στο 1 % των ψηλότερων ανθρώπων της εποχής του, δεδομένου ότι το μέσο ύψος των τότε ανδρών ήταν 1,69 μ. Το πλάτος του οστού δείχνει ότι ήταν λεπτοκαμωμένος αλλά όχι εύρωστος ως προς τη σωματοδομή.
Ενδυμασία
Ο Καρλομάγνος φορούσε το παραδοσιακό ρούχο των Φράγκων, που περιγράφεται ως εξής από τον Άινχαρντ:
“Συνήθιζε να φοράει το εθνικό, δηλαδή το Φραγκικό, ένδυμα – από μέσα λινό πουκάμισο και λινό παντελόνι μέχρι το γόνατο και πάνω από αυτά ένα χιτώνα πλαισιωμένο με μετάξι, με πατζάκια που κλείνουν με ταινίες και καλύπτουν τα κάτω άκρα του, και προστάτευε τους ώμους και το στέρνο του το χειμώνα με ένα φαρδύ παλτό από δέρμα από κουνάβι”.
Φορούσε ένα μαύρο μανδύα και έφερε πάντα μαζί του ένα ξίφος. Το τυπικό ξίφος είχε χρυσή ή ασημένια λαβή. Έφερε ξίφη με φανταχτερά κοσμήματα σε συμπόσια ή δεξιώσεις πρέσβεων. Ωστόσο:
“Περιφρονούσε τα ξένα ενδύματα, οσοδήποτε όμορφα, και δεν επέτρεπε ποτέ στον αυτό του να ντυθεί με αυτά, εκτός από δύο φορές στη Ρώμη, οπότε φόρεσε το Ρωμαϊκό χιτώνα, χλαμύδα και παπούτσια, την πρώτη φορά κατόπιν αιτήματος του Πάπα Αδριανού και τη δεύτερη για να ευχαριστήσει το διάδοχο του Αδριανού, Λέοντα”.
Μπορούσε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν ήταν αναγκαίο. Στις μεγάλες γιορτές φορούσε ρούχα και παπούτσια με κεντήματα και κοσμήματα. Είχε μια χρυσή πόρπη για το μανδύα του για τέτοιες περιπτώσεις και εμφανιζόταν με το μεγάλο του στέμμα, αλλά απεχθανόταν τέτοια αμφίεση, σύμφωνα με τον Άινχαρντ, και συνήθως ντυνόταν όπως οι απλοί άνθρωποι.