ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΓΙΟ

Γράφει:

ο δημοσιογράφος Ανδρέας Φλογεράς

Εκδότης της ηλεκτρονικής εφημερίδας “ΕΡΕΥΝΑ” Αιγίου

email: info@ereyna-aigio.gr

τηλ:26910 24403 κιν: 6979 380 806

Ο αναξιοποίητος κάμπος της Αιγιάλειας

Ο άλλοτε παραγωγικός κάμπος της Αιγιάλειας, που με τα προϊόντα του εξέθρεψε πολλές γενιές και κράτησε ζωντανό κόσμο και κοσμάκη την περίοδο της Κατοχής, με τις πολλαπλές και εναλλασσόμενες καλλιέργειες κηπευτικών και δενδροκομικών προϊόντων, σήμερα, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, έχει εγκαταλειφθεί. Κτήματα που κρατούσε παραγωγικά και θαλερά το νερό του Σελινούντα, έχουν μείνει ακαλλιέργητα και προσφέρονται για οικοπεδοποίηση, που κι αυτή έπαψε να έχει το πρώτο ενδιαφέρον, αφού για να χτίσεις ένα σπίτι, με τα μέτρα που ισχύουν, είναι περίπου παραλογισμός.

Το τρεχούμενο νερό του Σελινούντα, υπερεπαρκεί να ποτίζει κάποια περιβόλια που οι ιδιοκτήτες τους δεν παραιτήθηκαν από την προσπάθεια να εμπιστεύονται τη γη. Είναι όμως λίγα τα ποτιζόμενα στρέμματα. Απόδειξη ότι δε χρειάστηκε να λειτουργήσουν οι βοηθητικές γεωτρήσεις να ενισχύσουν το υπάρχον ποτιστικό νεράκι και η συχνότητα σειράς ποτίσματος είναι κάθε δεύτερη εβδομάδα, επειδή είναι λιγότερα τα ποτιστικά κομμάτια γης.

Κι όμως, αυτός ο κάμπος της Αιγιάλειας αν αναπροσάρμοζε με μέθοδο τις ήδη παλαιωμένες καλλιέργειές του, θα ήταν μια σταθερή πηγή αγροτικού εισοδήματος και κάποιου πλούτου για τους κατ΄ επάγγελμα αγρότες. Αυτό φαίνεται, σε δυο τρεις ή και περισσότερους εσπεριδοκαλλιεργητές που έκαμαν αναδιάρθρωση των ποικιλιών, με ευρωπαϊκά χρήματα που τους προπλήρωσαν και την παραγωγή που θα έχαναν μέχρι να αναπτυχθούν τα νέα δένδρα, και δεν έχουν όχι μόνο πρόβλημα διάθεσης της παραγωγής τους αλλά πληρώνονται και σε καλές τιμές.

Προκαλεί μελαγχολία η εικόνα χορταριασμένων περιβολιών με μισοξεραμένα δέντρα που έμειναν χωρίς δενδροκομική φροντίδα. Και δεν είναι κάποια οικόπεδα μέσα στο σχέδιο πόλης και δίπλα στην άσφαλτο αλλά και βαθύτερα, πολλά μέχρι και δέκα στρέμματα καθένα, για τα οποία εκφράζονται φόβοι να γίνουν μικρές ζούγκλες και επικίνδυνες για τους συνορίτες τους.

Φωνάζουμε για ανάπτυξη και δεν βάζουμε πλάτη να εκμεταλλευτούμε πλουτοπαραγωγικά δεδομένα της δικής μας, γνωστής γης, επειδή το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε. Κόπηκαν τα αμπέλια, οι σιδερίτες που έφταναν ως τη θάλασσα επειδή το λεμόνι παρουσίασε ζήτηση. Ώσπου ήρθαν ένας δυο παγετοί και δεν άφησαν τίποτα, επειδή δεν προβλέφθηκε ότι η λεμονιά δεν αντέχει στον παγετό. Στα σύγχρονα εξευρωπαϊσμένα περιβόλια, που γράψαμε, υπάρχουν αντιπαγετικές εγκαταστάσεις που προστάτεψαν τα δέντρα σε ποσοστό εκατό τοις εκατό.

Η γη μπορεί να κουράζει τον καλλιεργητή αλλά δεν τον προδίδει. Εκείνο το περίφημο φράγμα του Σελινούντα, που πάλι η Ευρώπη το χρηματοδοτεί, με τη μείωση των επιφανειακών υδάτων, παγκοσμίως, και που θα μπορούσε να ποτίσει χιλιάδες στρέμματα με κλασικές και νεότερες καλλιέργειες αλλά και να υδροδοτήσει την πόλη και τους οικισμούς, ακόμη και ακόμη και ξανά ακόμη, δεν το ξεκίνησε καμιά αγροτοσυνεταιριστική οργάνωση, κανένας δήμαρχος, κανένα κρατικό ενδιαφέρον. Όλοι περιμένουν έτοιμα λεφτά σε βαλίτσες. Μα αυτές έφυγαν με το αεροπλάνο και δυστυχώς η περιοχή μας δε διαθέτει το κατάλληλο...χρηματοδρόμιο. Τώρα, κατά τη λαϊκή σοφία, πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο.

Δικαίωμα και συνέπειες απεργίας

Γλείφεις το χώμα να πετύχεις ένα διορισμό στο δημόσιο και αμέσως, μετά ασκείς το δικαίωμα της αντιπαλότητας. Έκφραση αυτού του παράδοξου οι απεργίες. Δεν πάω για δουλειά. Είναι ένα σχήμα, λογικά αχαρακτήριστο, πλην νομικά καλυμμένο λόγω συνδικαλισμού. Το κόστος μιας, οποιασδήποτε, απεργίας, μικρό ή μεγαλύτερο το πληρώνουν, η κοινωνία, ο λαός, οι μαθητές των σχολείων, που αρχίζουν τη χρονιά τους υπό καθεστώς ανωμαλίας και ψαλιδίσματος του μορφωτικού τους προγράμματος. Το πρώτο παράδειγμα που παίρνουν είναι να πραγματοποιήσουν και αυτοί, κάποια στιγμή, καταλήψεις των σχολείων τους και απεργία από τα μαθήματά τους, για κάποιους λόγους που δυναμικά θα θελήσουν να περάσουν.

Αυτή την παράμετρο του δυσμενούς παραδείγματος και τη δοκιμή του μαθητικού συνδικαλισμού, όπως έχει καθιερωθεί με τα λεγόμενα 15λή μαθητικά συμβούλια, φαίνεται να μην την υπολογίζουν, ως βλάβη του μορφωτικού έργου τους οι απεργοί της εκπαίδευσης. Η άκρως ευαίσθητη λειτουργία της μόρφωσης των νέων, θα έπρεπε να προστατεύεται από τέτοιου είδους αρνητικά παραδείγματα. Το ίδιο το κράτος θα έπρεπε να είχε προλάβει ρήξεις με τους υπαλλήλους του, με μια πιο ευέλικτη πολιτική του, που να αποκλείει τα λουκέτα στις αίθουσες, στο ξεκίνημα ή στο μέσον της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Εκτός, εάν τα σχολεία προορίζονται να αναπαράγουν μαχητικότερους συνδικαλιστές μόνο και να προάγεται η αμορφωσιά, αφού η απώλεια των γνώσεων δεν αναπληρώνεται.

Με τέτοιο καθεστώς η μορφωτική επιδίωξη είναι αλυσίδα κομμένη και ματισμένη συνέχεια και απόδειξη που και τα πανεπιστημιακά μας πτυχία, για να είναι έγκυρα και ισότιμα των αντίστοιχων τίτλων του εξωτερικού, θέλουν επαλήθευση και συμπλήρωση από κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα, που κι αυτό στο εξωτερικό το αναζητούμε, χρυσοπληρώνοντάς το βέβαια. Ενός κακού δοθέντος ακολουθούν μύρια όσα άλλα. Είναι κάποιες σκέψεις που απασχολούν τους γονείς που έχουν παιδιά στην κρίσιμη ηλικία της μόρφωσής τους και μη λειτουργούντος του σχολείου δε θα μπορούν να τα μαζεύουν στο σπίτι, ούτε για φαγητό, το λιγότερο.

Bασικές ανάγκες της παιδικής ηλικίας

Ποιες να πρωτοθυμηθείς και πώς να τις κατατάξεις; Ο μήνας, με το άνοιγμα των σχολείων, από τους νηπιοτροφικούς σταθμούς και πάνω, προκαλεί συγγενείς σκέψεις και συναισθήματα.

Στα τελειότερα όντα, τα μωρά τους, γεννιούνται ατελέστερα. Θέλουν χρόνο και φροντίδα να μεγαλώσουν, να αναπτυχθούν. Σε άλλα θηλαστικά, στην κατσίκα μας, στο πρόβατο, στην αγελάδα, στα ιπποειδή, το νεογέννητο μόλις βγει από το μητρικό σώμα ορθοποδίζει αμέσως, αναζητάει το μαστό να τραφεί και είναι έτοιμο να ακολουθήσει τη μητέρα του. Στον άνθρωπο δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Χρειάζεται για πολύ τη μητρική φροντίδα. Έχει ανάγκες, προκειμένου να επιβιώσει και να αναπτυχθεί. Από το πλήθος των αναγκών ενός παιδιού επιλέγουμε, για το σημείωμά μας, μόνο τρεις: την ανάγκη για τρυφερότητα, την ανάγκη για συναισθηματική ασφάλεια και την ανάγκη του για ελεύθερη δραστηριότητα παράλληλα με τη φυσική ανάπτυξή του.

Η τρυφερότητα είναι η έμπρακτη αγάπη που εκφράζεται με το χρώμα της φωνής μας, την απαλή κίνηση του χεριού μας πάνω του, με την όλη συμπεριφορά μας που κάποτε φτάνει μέχρι να...γαλιουρίζουν οι μεγάλοι και να απορούν τα μωρά για την ξαφνική υποστροφή μας. Όπως και νά ‘χει την τρυφερότητα τη νιώθουν τα παιδιά, είναι η θετική αύρα που συλλαμβάνουν με το ένστικτό τους, απ’ οπουδήποτε και αν προέρχεται.

Με την τρυφερότητα αναπτύσσεται και η συναισθηματική ασφάλεια του παιδιού, περιορίζονται οι φόβοι και οι φοβίες που εξ ενστίκτου αυτοσυντηρήσεως γεννιούνται μαζί με το νέο άνθρωπο και τον βοηθούν να αυτοπροστατευτεί προκειμένου να επιβιώσει. Μεγαλώνοντας, το παιδί, μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα και ωριμάζοντας πνευματικά με εξελιγμένη την αντιληπτικότητά του, ασκεί τις δεξιότητές του με την ελεύθερη δραστηριότητα που συνδυάζεται με την ψυχική του ικανοποίηση, γι αυτό παίζει. Όταν παίζει, δε χαίρεται μόνο αλλά και ασκείται, νιώθει την οντότητά του στη σχέση του με τους ομηλίκους του και όλ’ αυτά όχι ανεξέλεγκτα, αλλά μέσα σε κανόνες με αυξανόμενη δυσκολία, μέχρι να ενταχθεί στην ευρύτερη ομάδα που είναι η κοινωνία.

Με το θέμα των σχολείων που ξεκινήσαμε, γυρίσαμε τους δείκτες του χρόνου πολύ πίσω. Εκεί που η ζωή και το όνειρο, το όραμα και η πράξη είναι συμπλεγμένα και αξεδιάλυτα. Ποιος είχε την ευθύνη ενός μωρού, να το μεγαλώσει και να το διδάξει και δεν ονειρεύτηκε πολύ; Επενδύουμε με πολλή ελπίδα, υπολογίζοντας στην καλή μοίρα, που πρώτη επισκέφτηκε το νεογέννητο και το μοίρανε. Δεν αποκάλυψε με ποια δωρήματα έστρωσε το δρόμο του. Κακομοίρη λέμε το δυστυχή. Καλομοίρα την ευτυχισμένη κοπέλα. Ανάμεσα στην πρόληψη και στο πλήθος των εμπειριών, επιλέγουμε το καλύτερο. Τη συναισθηματική προσέγγιση και συνέπεια και σταθερότητα, που φτιάχνουν ένα κουκούλι, μέσα στο οποίο θα στεριώσει την πρώτη συνείδηση της ζωής ο νέος άνθρωπος. Απ’ αυτή την αγωγή βγαίνουν τα καλύτερα δείγματα στην κοινωνία των ενηλίκων.

Κι όμως, καταφέρνουμε να συνεννοούμαστε

Αν γινόταν μια απογραφή (θα λέγαμε) των ξένων όρων, των μη ελληνογενών λέξεων που υπάρχουν στη γλώσσα μας, θα διαπιστώναμε ότι στην καθημερινή συνομιλία μας (κυρίως), στα απλουστευμένα ελληνικά μας υπάρχουν γαλλικοί, αγγλικοί, σλαβικοί και προ πάντων τουρκικοί όροι, με τους οποίους προσδιορίζουμε τα πράγματα και εκφράζουμε τους συλλογισμούς μας. Είναι δε απόλυτα κατανοητοί.

Η, σχετικά, μικρή χρονική περίοδος από την απελευθέρωσή μας από την τουρκική κυριαρχία, άφησε πίσω της, συνεπεία της αγραμματοσύνης του λαού, πλήθος λέξεων και εκφράσεων, που αντί να εξοστρακίσουμε, τους ελληνοποιήσαμε. Αυτό συνέβαινε ανέκαθεν. Απορροφούσαμε πολιτισμικά στοιχεία των εκάστοτε κατακτητών, επινοούσαμε καινούργιους όρους, τους νεολογισμούς όσο η τεχνολογία και οι επιστήμες εξελίσσονταν και εμπλουτίζαμε τη δική μας γλώσσα, με συνέπεια, σήμερα, να είναι η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου, σε αντίθεση με την πενία των γηγενών, των ανθρώπων που έμειναν αμετακίνητοι σ’ αυτή την ιστορική γωνιά της Ευρώπης. Φτώχια στη ζωή μας (πενία αεί ξύντροφος τη Ελλάδι). Νά ‘χεις ένα τέτοιο σύντροφο και να επιβιώνεις τρεις χιλιάδες χρόνια, δεν είναι εύκολο, θέλει μυαλό ξουράφι!

Αφορμή για το σχόλιο ήταν ο κρεοπώλης και ο καφετζής. Είχε περάσει η ώρα το πρωινό εκείνο και οι δυο τους διατύπωσαν σε άπταιστη τουρκική το ίδιο παράπονο. Δεν κάναμε σεφτέ ακόμη! Δηλαδή δεν πιάσανε τα πρώτα λεφτά από πελάτη, μάλιστα από γουρλή πελάτη, που φέρνει κίνηση στην επιχείρηση.

Η δική μας γλώσσα, εκτός της μακραίωνης ιστορίας της φυλής, όπου μιλιέται και γράφεται σχεδόν αυτούσια από τον Όμηρο και δώθε, έχει επηρεάσει και εμπλουτίσει τις ευρωπαϊκές γλώσσες, σε ανώτερο επίπεδο (επιστήμης και φιλοσοφίας), σε βαθμό να νομίζει κανείς, όταν ακούει ή μελετάει κείμενα, ότι όλοι γνωρίζουν ελληνικά. Τα βαριά ελληνικά, τα αρχαία που κι αυτά τα καταστήσαμε ανεπιθύμητα στα σχολεία των μέσων σπουδών. Φυσικά, οι ευρωπαϊκές γλώσσες δανείστηκαν στοιχεία από τη λατινική (περίοδος της παγκυριαρχίας της Ρώμης) η οποία μην έχοντας δική της πνευματική ιστορία δανειζόταν...άτοκα από την ελληνική και δημιουργούσε ένα μείγμα, το οποίο με εμφανείς παραλλαγές διατηρείται ακόμη. Οι ελληνικές ρίζες στη γαλλική γλώσσα έχουν συγκεντρωθεί σε βιβλίο διακοσίων σελίδων που έγραψαν οι Jean Bouffartigue και η Anne Marie Delrieu , με τίτλο «Οι ελληνικές ρίζες στη γαλλική γλώσσα». Ο τίτλος του πρωτοτύπου είναι «Tresors des racines grecgues» Belin 1981, Paris.

H λογοτεχνία που διαμορφώνει την καθομιλουμένη, που πιάνει τη λαϊκή έκφραση και την κάνει ποίημα και κείμενο, χρησιμοποιεί αυτούσια τα γλωσσικά ιδιώματα που περνάνε χωρίς εθνολογική προέλευση και αξιολόγηση στο ευρύτερο κοινό, σε αντίθεση με την επίσημη σχολική εκπαίδευση η οποία δεν επιχείρησε μια κάθαρση του ελληνικού λόγου (γραπτού και προφορικού) και να διδάξει τα αμιγή στοιχεία του ελληνικού πνευματικού πολιτισμού. Ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο, όπου οικονομικό πρότυπο είναι ο τουρισμός, ο οποίος εξυπηρετείται από μια κατασκευασμένη...Βαβέλ. Κανένας δε γνωρίζει επαρκώς τα όσα μιλιούνται, ωστόσο όλοι συνεννοούνται, μια χαρά.

Να περνάς πρωί και ν’ αφήνεις ένα κέρμα, επειδή σε θεωρώ γουρλή, επιμένει ο χασάπης (αλα τούρκα) και ο καφετζής που...σταυρώνει το πρώτο ευρώ που θα πέσει στην ταμειακή του, αγνοώντας ο άνθρωπος ότι τα αργύρια δεν είναι ευλογημένα αφού αυτά πρόδωσαν τον Ιησού και τον σταύρωσαν. Πολλοί, πριν βάλουν κλειδί, περνούσαν από την ΑγιαΤριάδα (πριν την αμπαρώσουν, με φτηνιάρικες δικαιολογίες) και άναβαν ένα κεράκι. Από θεού άρχιζε η επαγγελματική ημέρα τους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα άλλαζε, ουσιαστικά, η νοοτροπία της επικερδέστερης συναλλαγής. Τα πρώτα λεφτά της ημέρας, κάποιοι τα περνάνε από τα μαλλιά τους, για να πολλαπλασιαστούν, να γίνουν όσες οι τρίχες της κεφαλής τους. Μερικοί περιορίζονται στα γένια τους , στην περίπτωση...φαλάκρας, όπερ και συνηθέστερον. Ας το σταματήσουμε όμως, εδωνά ,