ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΓΙΟ

Γράφει: ο δημοσιογράφος Ανδρέας Φλογεράς

Εκδότης της ηλεκτρονικής εφημερίδας “ΕΡΕΥΝΑ” Αιγίου

email: info@ereyna-aigio.gr

τηλ:26910 24403

κιν: 6979 380 806

Τα εντυπωσιακά επαγγέλματα

Η ψιλοκουβέντα περί δημοσιογραφίας, στο πρωινό καφενείο του περασμένου Σαββάτου, που διεκόπη, είχε συνέχεια, επειδή προκλήθηκαν συζητήσεις και διεγέρθηκαν συναφή διαφέροντα. Η δημοσιογραφία είναι το πλέον σύγχρονο και πάντα επίκαιρο μέσο προβολής και επαγγελματικής καταξίωσης. Οι νέοι, κυρίως, αναζητούν και επιδιώκουν τα εντυπωσιακά και παραγωγικά επαγγέλματα. Έχουν μέσα τους την αυταρέσκεια και την εγωπάθεια. Κοιτάζουν τον εαυτό τους στο κείμενο που δημοσιεύτηκε με την υπογραφή τους, όπως ο Άδωνις είδε μια μέρα το πρόσωπό του στο νερό και έγινε το μυθικό σύμβολο της ωραιοπάθειας. Η ομορφιά, η δύναμη, η υγεία, η φρεσκάδα είναι τα εξωτερικά γνωρίσματα της νιότης. Κι από μέσα η τάση για θαυμασμό, για διάκριση, για επιβολή. Είναι οι άλλοι έρωτες που έρχονται δεύτεροι, αφού ο κυρίαρχος είναι η σχέση με το άλλο φύλο. Η κατίσχυση, επειδή η γυναίκα της ίδιας ηλικίας θαυμάζει την αλκή, τη δύναμη και το πνεύμα του αγαπημένου της, κυρίως αυτό που αποτελεί την ομορφιά του άντρα.

Οι λαθραναγνώστες

Η κουβέντα όλο και άναβε και ξεμάκραινε σε περασμένους καιρούς , πρόσωπα και γεγονότα. Οι πιο εγωπαθείς είχαν να διηγηθούν ψέματα κι αλήθειες. Η αυταρέσκειά τους ακολουθούσε την ηλικία τους. Δεν της ζητιούνται αποδείξεις. Παραληρούν συχνά, όταν οι άλλοι σιωπούν. Στον κύκλο της ζωής συμβαίνουν πολλά. Μέχρι το τέλος. Η ψυχή και το πνεύμα, άφθαρτα και αδηφάγα αντιστέκονται. Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής, σιγομουρμούρισε ένας καινούργιος τύπος που μαζεύει όλες τις εφημερίδες, πιάνει το γωνιακό τραπεζάκι και ψάχνει στις σελίδες ακατάπαυστα, εξαντλώντας ως και τις μικρές αγγελίες. Καφέ ή ποτό δεν είδαμε να παραγγείλει. Κλασικός , μανιώδης αναγνώστης και λαθραναγνώστης φανερός. Από τις παθήσεις των εντύπων. Να διαβάζουν κάποιοι, την εφημερίδα του διπλανού τους ενώ έχουν ανοιχτή τη δική τους. Μια από τις εκτροπές της συμπεριφοράς.

Μέρες χωρίς τηλεόραση

Τις ημέρες που δεν είχαμε τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, η πνευματική συντροφιά της φωλιάς του καφενέ μας, έπαθε σύνδρομο στέρησης. Επειδή τα νέα, τα νεότερα, έστω τα προχθεσινά φρεσκομαγειρεμένα, είναι το ζητούμενο κάθε στιγμής. Ακόμη και σε στιγμές αμηχανίας, η εύκολη ερώτηση είναι: τι νέα; Όλοι για νέα ενδιαφέρονται και ανακυκλώνουν τα γνωστά και χιλιοειπωμένα. Το είπε η τηλεόραση ή το έγραψε ή εφημερίδα. Αμέσως αποκτούν εγκυρότητα και τα ασήμαντα. Έστω και αν είναι σανός, οι μανιακοί του είδους μασούν και αναμασούν την ίδια τροφή. Βγάζουν δικά τους συμπεράσματα και προσδιορίζουν την αξία ή την απαξία των βουλευτών του τόπου, επικρίνουν το δήμαρχο που δεν τήρησε ούτε τα ελάχιστα απ’ όσα είχε υποσχεθεί, τα βάζουν με την αστυνομία, αφού οι κλέφτες αλωνίζουν μέρα και νύχτα.

Σκοτώνουν τα ρέμπελα σκυλιά

Τα σκυλιά που δε φυλάνε το κοπάδι από τ’ αγρίμια, τα σκοτώνουν, έλεγε o Κολοκοτρώνης, για παράδειγμα εκφοβισμού στα πρώτα μπουλούκια που είχε μαζέψει πριν πέσει η Τριπολιτσά, επειδή τη νύχτα εγκατέλειπαν το στρατόπεδο και πήγαιναν στις στάνες και τις οικογένειές τους. Ήταν τότε που κρέμασε δυο τρεις στο δέντρο μεσοστρατίς, σφαγμένους και αιωρούνταν για παράδειγμα, ημέρες. Αποτρόπαια πράξη αλλά μετά οι σκοποί στη θέση τους και το ασκέρι όλο παρών. Τά ΄χει αυτά ο πόλεμος. Διάβασα ότι και ο ηρωικός στρατηγός της 8ης Μεραρχίας Ηπείρου Κατσιμήτρος, που έφαγε την πρώτη φωτιά στην Πίνδο από τους Ιταλούς, για να μη σπάσει η γραμμή και να μείνουν όλοι στη θέση τους, εκτέλεσε δυο τρεις λιποτάκτες, παιδιά που δείλιασαν, αλλά σε τέτοιες ώρες ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αυτά ...αποφαίνεται το καφενείο των φίλων. Ξεκινάει από τον καφέ και φτάνει στα κράσπεδα της ιστορίας και των γεγονότων. Σχολείο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, δια μέσου των εμπειριών που είναι όλες και οι πιο ασήμαντες, κείμενα, απομνημονεύσεις με διαχρονική αξία.

Πρόσχημα για κουβέντα, ο καφές

Στη συντροφιά, προστέθηκε και ο διπλανός του περασμένου Σαββάτου, που μπήκε με σεμνότητα στην αρχή στον κύκλο των συνομιλητών. Αλλά αυτή τη φορά ήρθε…διαβασμένος. Εντόπισε τα ενδιαφέροντα των συνομιλητών και μπήκε στα βαθιά. Να εντυπωσιάσει. Προς στιγμή, έφερε πρόβλημα. Ήταν από τους καλοκαιρινούς τύπους που είτε σκολάζουν είτε παραθερίζουν, έρχονται προετοιμασμένοι να κλέψουν την παράσταση. Αναζητούν …βήμα, μικρόφωνο, ν΄ανεβούν και ν΄ακουστούν. Μπορεί να είναι και καλάμι, δεν έχει γι αυτούς σημασία. Είναι οι σπουδαιοφανείς. Οι άλλοι, μεταβάλλονται, αθέλητα, σε…ακροατήριο. Έτσι και δεν εντοπιστούν έγκαιρα πάει η ενότητα και η ηρεμία της συντροφιάς. Είναι οι …ιοί που κάνουν άνω-κάτω το πρόγραμμα του υπολογιστή, οι Χάκερς της ηλεκτρονικής ορολογίας. Τα ίδια περίπου μου εμπιστευόταν και ο Σταύρος, πνευματικός άνθρωπος και φίλος από καρδιάς, ότι συμβαίνουν και στη δική τους συντροφιά, εν …Πάτραις. Με πρόσχημα, και εκεί, τον καφέ. Αυτό όμως δε σημαίνει τίποτα επειδή δε λύνεται το πρόβλημα. Αντίθετα διαπιστώνεται ότι η…επιδημία είναι πάνδημη. Συμβαίνει παντού, όπως και εις… Παρισίους, καθώς έλεγε – άλλο ψώνιο – που είχε τη μανία του πολυταξιδεμένου. Για να τους κόψεις τη φόρα, κοινώς να τους αδειάσεις, άλλαξε θέμα, βγάλτους από το γνωστικό τους πεδίο και θα απολαύσεις την ανεπάρκειά τους. Παλιά συνταγή, να ησυχάσεις από τα…κουνούπια. Υπάρχουν λογιών και λογιών χιμαιροκυνηγοί, σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες. Αλλά από το να λιώνεις μέσα στην απραξία, στο μηδενισμό και στην αντίληψη της ματαιότητας, προτιμότερες οι χίμαιρες.

Η ανημπόρια των γερατειών

ο φιλολογών πρώην τραπεζικός, αξιαγάπητος κατά πάντα, είχε ενοχληθεί από τον τίτλο του δημοσιεύματος «δημοσιογραφίας αρνητικόν εγκώμιο». Το οξύμωρο τον είχε ερεθίσει σε βαθμό που το καταλόγισε ως…λάθος. Τι είναι αυτά που γράφετε και παθαίνουμε σύγχυση; Αυτή η σύγκρουση των λέξεων και των εννοιών τους, πού πάει; Το εγκώμιο είναι έπαινος, θαυμασμός αλλά εκείνο το αρνητικό παραδίπλα του το απογυμνώνει τελείως και το μετατρέπει σε σκέτη ειρωνεία. Του εξηγούμε ότι αυτά τα ρητορικά σχήματα λόγου συνηθίζονται, δίνουν χρώμα στη φράση και στην έκφραση, εντυπωσιάζουν, κάνουν ανάλαφρο το ύφος του λόγου, αν αυτός που γράφει ή ομιλεί σκέπτεται και τη χάρη που πρέπει να έχει ένα άκουσμα ή ένας στίχος. Όλοι γυρίζουν γύρω-γύρω στο χορό, αλλά κάποιοι δεν πατάνε…πετάνε. Έτσι είναι και κάποια γραψίματα. Αλλά με την προσοχή τεντωμένη σ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας, οι καφέδες είχαν παγώσει, το καϊμάκι είχε σπάσει, έδειχνε εικόνα αποξηραμένης λίμνης και ο καφές είχε κατακάτσει, οπότε δεν πινόταν. Η κουβέντα καίει το μαγείρεμα έλεγε με την καλοκάγαθη σοφία της η καλή θεία που μας μεγάλωσε όταν ήθελε να σκορπίσει τις γειτόνισσες που το είχαν στήσει στην αυλή της κι ακόμη κλείνει σπίτι, πρόσθεσε η άλλη, που κάποια ήθελε να πειράξει. Είπαμε στον καφετζή να ξαναφτιάξει καφεδάκια έτσι για…συμφιλίωση και ειρήνευση της συντροφιάς. Καλά το ‘λεγε ο γεροδάσκαλος, που παρά τα ογδόντα εφτά του, περπάταγε κοτσανάτος και δεν καταδεχόταν να τον συνοδεύει, αγκαζέ, η Μολδαυή ή η Βουλγάρα…οικονόμος του σπιτιού, έτσι τις έλεγε όταν έβλεπε κάποιους πολύ νεότερους, να τους ανεβοκατεβάζουν στο πεζοδρόμιο, για να πέφτει στα μαλακά η ανημπόρια των γερατειών. Καλά τό ’γραφε και ο Καζαντζάκης : Μεγάλη ντροπή τα γεράματα, όταν μάλιστα – προσθέτουμε – συνοδεύονται από άνοια ή Αλτσχάϊμερ...μακριά από μας!

Προσκαλώντας και Προκαλώντας την τύχη

Όσο η κρίση περιορίζει τις δυνατότητες ανετώτερης διαβίωσης, η διέξοδος είναι η ελπίδα. Παρατηρούνται οι περισσότερες πωλήσεις σε λαχεία και τυχερά παιγνίδια της κατηγορίας Προ-πο. Τότε οι φτωχότεροι θυμούνται τη μοίρα τους και καταφεύγουν στα παιγνίδια της τύχης. Μα μια στο εκατομμύριο ή στα δέκα εκατομμύρια δε σημαίνει τίποτα. Αν σου τύχει. Και στερείται ο φτωχός από τη διαρκή στέρησή του ένα κομμάτι, μήπως εκεί στο άγνωστο που συμβαίνουν τα πάντα, του επιστραφεί χρυσωμένο. Πόσοι και πόσοι δεν έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη πλούσιοι;!

Προ ετών μια γιαγιά καθώς περνούσε με την εγγονούλα της έξω από ένα προποτζίδικο, μπήκε μέσα (άγνωστο από ποια πρόσκληση) και ο πράκτορας, γνωστός της, της έδωσε να παίξει ένα Δελτίο. Πού ξέρω εγώ παιδάκι μου από αυτά; Δε χρειάζεται να ξέρεις γιαγιά. Συμπλήρωσε αριθμούς. Μα μπας και βλέπω; Έχεις τη μικρή κοντά σου πέσε κι εκείνη θα γράψει. Έτσι έγινε. Και το Δελτίο κέρδισε ένα σεβαστό ποσόν. Ήταν οι δραχμές τότε. Είχε γίνει θέμα στην πόλη. Κάποτε η τύχη δεν είναι τυφλή αλλά και προκλητική. Πήρε τη γερόντισσα από το χέρι και τη συνόδεψε μέχρι τους θησαυρούς της. Άπλωσε το χέρι σου και πάρε. Κι ας μην πήγες ποτέ σου στο γήπεδο. Κι ας μην ξελαρυγγιάστηκες στις κερκίδες κι ας μην έσπασες καρέκλες. Γέλασε και μια φορά.

Για κάποιες μέρες, οι κυνηγοί της τύχης νιώθουν ευτυχείς. Μέχρι να γίνει η κλήρωση. Και μετά ανανέωση της ελπίδας. Ικανοποίηση, ακόμη και για το λήγοντα του λαχείου. Σημασία έχει να ακουμπάς το κουτί με το μέλι. Κι αν δε βουτήξεις βαθιά και που να γλείψεις τα δάχτυλά σου, κάτι είναι κι αυτό. Το κουράγιο το φέρνει η ποίηση, ο λυρικός Δροσίνης με το φιλοσοφημένο στίχο του: «Παρηγορήτρα θύμηση και ξελογιάστρα ελπίδα». Με τις αναμνήσεις παρηγοριόμαστε και με τις ελπίδες ξελογιαζόμαστε, τουλάχιστον μέχρι να διαψευστούν!....

Η υπερβολή δεν ωφελεί

Σε έξαρση οι πολιτιστικές εκδηλώσεις και όλες για βραβείο, θα λέγαμε. Από την υπεύθυνη αντιδήμαρχο, ως τον τελευταίο εκτελεστή της παράστασης. Χρειάζεται ο καλός λόγος για να προσπαθούν οι νέοι που πλαισιώνουν τους συλλόγους, να αμείβεται ο κόπος τους και να δικαιώνεται η προσπάθειά τους

Εκεί που έχει παραγίνει το πράγμα είναι, που οι ίδιοι υπεύθυνοι των συλλόγων γράφουν και το ρεπορτάζ της συμμετοχής των. Αποθέωση!. Μα είναι δυνατόν και μάλιστα κάθε φορά ; Φαίνεται πως η γλώσσα έχει κολλήσει στους υπερεπαίνους. Χάθηκαν οι άλλες λέξεις, οι μετριοπαθέστεροι χαρακτηρισμοί ; Ο σεβασμός προς το νοήμονα αναγνώστη, ακροατή, ψηφοφόρο, έγινε λέξη της μόδας και της υπερκατανάλωσης. Αλλά ο αντικειμενικός σεβασμός είναι η αλήθεια των πραγμάτων, όπως αυτά αποδέχεται το περιβάλλον και τα ίδια πείθουν, ανάλογα με τα επιτεύγματά τους. Επειδή, στις ημέρες μας, όλα έγιναν προσιτά και εύκολα, υπάρχει κίνδυνος εκτροπής από τις δυνατότητες που μπορεί να έχουν ερασιτεχνικές προσπάθειες.

Όταν οι πληροφορίες που διοχετεύονται, από τους ίδιους τους φορείς, καλό είναι να υπάρχει λίγη αυτοσυγκράτηση. Να μην αδειάζουμε τις ηχηρές λέξεις από το αντικειμενικό τους περιεχόμενο. Οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι προσπαθούν. Και είναι αξιέπαινοι που φτάνουν σε ένα επίπεδο απόδοσης. Την κενή θριαμβολογία, επιχειρούμε να κρίνουμε, με σκοπό να βασανίζεται λίγο η σκέψη πριν εκφράσει με υπερβολές το εφικτό, το σχετικά πραγματοποιήσιμο. Ως προς δε τις εφημερίδες, να δημοσιεύουν, ως ξένες δημοσιεύσεις – όπως και είναι - αυτούσια τα «δελτία τύπου» που έγιναν επιδημία και με την υπογραφή αυτών που τα γράφουν και τα διοχετεύουν στη δημοσιότητα για να κρίνονται και επωνύμως κάποιοι ακόρεστοι των επαίνων.