Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή (31.3.2013) στο γήπεδο Sporting, στην Αθήνα, Ημερίδα, με θέμα «Το τάμα του Έθνους – ελπίδα αναγέννησης του ελληνισμού». Τη διοργάνωση είχε αναλάβει το σωματείο «Οι φίλοι του τάματος του Έθνους», ίδρυμα προάσπισης ηθικών και πνευματικών αξιών.

Το «Τάμα του Έθνους» είναι η υπόσχεση του Θεοδ. Κολοκοτρώνη και όλων των αγωνιστών του 1821, να κτίσουν στην οριστική πρωτεύουσα του Κράτους, μετά την απελευθέρωση, ναό στο όνομα του Σωτήρος Χριστού σε ένδειξη ευγνωμοσύνης. Η υπόσχεση αυτή επισημοποιήθηκε με ομόφωνο ψήφισμα της Δ.΄ Εθνικής Συνελεύσεως των Ελλήνων στις 31.7.1829, στο Άργος, υπογράφηκε από τον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια και έγινε Νόμος του Κράτους με τα Β.Δ. ΦΕΚ 5/29. 1. 1834 και 12/11.4.1838.

Όπως διαβάζουμε στην πρόσκληση – πρόγραμμα της Ημερίδας, το ιστορικό του Τάματος, δείχνει ότι αυτό είναι σαφής υποχρέωση της Πολιτείας και της Εκκλησίας. Όμως με διάφορες δικαιολογίες οι υπόχρεοι δεν πραγματοποίησαν το Τάμα των αγωνιστών και μετά 184 έτη, ο σύλλογος «Φίλοι του Τάματος» αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν την παράλειψη αυτή, χωρίς να επιβαρύνουν το Κράτος ούτε με ένα ευρώ. Από την Εκκλησία ζητάνε να ευλογήσει την προσπάθεια και από το Κράτος να νομοθετήσει, για τις ενέργειες που θα χρειασθούν.

Την υπόθεση του Τάματος είχε ανακινήσει και η δικτατορία των Συνταγματαρχών, αλλά δεν προχώρησε τίποτα πέρα από τη δημιουργία ταμείου του έργου ύψους 453.000.000 δραχμών ει εισφορών του Κράτους, ιδιωτών κατά το μεγαλύτερο μέρος, των Τραπεζών και πιστών. Τα χρήματα αυτά ουδείς γνωρίζει τι απέγιναν. Τον Ιούνιο του 2012 η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε «...την ανέγερση μεγάλου Συνοδικού Πνευματικού Κέντρου Βυζαντινής Παραδόσεως με μεγαλοπρεπή Καθεδρικό Ναό αφιερωμένο στο Σωτήρα Χριστό, με χρονικό ορίζοντα αποπερατώσεως του έργου το 2021, δηλαδή διακόσια χρόνια μετά την εθνική παλιγγενεσία...»

Εδώ γίνεται εμφανής ο ενεργός ρόλος των «Φίλων του Τάματος» με επικεφαλής έναν Καλαβρυτινό μαικήνα (κατάγεται από το Σωποτό) , τον αυτοδημιούργητο επιχειρηματία Ιωάννη Αναγνωστόπουλο και τη σύζυγό του Αικατερίνη, οι οποίοι δηλώνουν ότι αναλαμβάνουν όλα τα έξοδα της ανεγέρσεως του ναού του Τάματος, ο οποίος δε θα είναι μια απλή εκκλησία αλλά κάτι αντίστοιχο του σκοπού και του μεγαλείου του Έθνους και της Θρησκείας μας. Επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου είχαν γίνει οι πρώτες βολιδοσκοπήσεις για τον καθορισμό του χώρου, αλλά ο πρόωρος θάνατός του, πολλές πρωτοβουλίες άφησε σε εκκρεμότητα.

Στην Ημερίδα έλαβαν μέρος πάνω από 3000 πολίτες, είχαν κληθεί και μίλησαν Μητροπολίτες, καθηγητές πανεπιστημίου, δημοσιογράφοι και από τον Κλήρο της Αιγιαλείας και Καλαβρύτων παρέστη ο απόγονος οπλαρχηγού του 21, Πρωτοπρεσβύτερος και Εφημέριος Πορρωβίτσας π. Σωτήριος Κόσκορης και ως Μέλος του συλλόγου «Φίλοι του Τάματος του Έθνους» αλλά και πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνοσερβικής & Ελληνοουκρανικής φιλίας, με πλούσια φιλανθρωπική δραστηριότητα και αναγνώριση από το Πατριαρχείο Σερβίας. Μένουμε στην είδηση της Ημερίδας με την επιφύλαξη να επανέλθουμε με νεότερα στοιχεία προόδου του μεγάλου σκοπού που βρίσκεται σε εξέλιξη πραγματοποίησής του.

II

Σκοπός της ζωής του ζεύγους Ιωάννη & Αικατερίνης Αναγνωστοπούλου, από το 2006, οπότε ίδρυσαν το ομώνυμο Σωματείο ήταν και παραμένει, η ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού, παρόμοιος του οποίου δε θα υπάρχει στην Ελλάδα. Ήρθαν σε επαφή με το μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ο οποίος ενθουσιάστηκε με την πρότασή τους. Μάλιστα, επισκέφθηκε με το αυτοκίνητό του και τους δωρητές κάποια οικόπεδα ιδιοκτησίας τους σε κάποιο απ’ο τα οποία θα μπορούσε να αναγερθεί ο ναός. Σε ερώτηση δημοσιογράφου της εφημερίδας «Θέμα», αν η ανέγερση ενός τέτοιου ναού, σε περίοδο κρίσης, αποτελεί πρόκληση ο κ. Αναγνωστόπουλος δήλωσε κατηγορηματικά: «Δεν µιλάµε για µία ακόµη εκκλησία, αλλά για έναν µεγαλοπρεπή ναό-ορόσηµο, που θα σηµατοδοτεί τα 200 χρόνια από την απελευθέρωση της Ελλάδας και για τον οποίο δεν πρόκειται να ζητήσουµε ούτε 1 ευρώ από τα κρατικά ταµεία», δεδομένου ότι σήμερα η περιουσία του ζεύγους των δωρητών ξεπερνάει τα 15 εκατομμύρια ευρώ. Πρόσφατα δε από την πώληση ενός οικοπέδου «φιλέτο» εξασφαλίστηκαν τα πρώτα 3,5 εκατομ ευρώ, προκειμένου ου μπουλντόζες να πιάσουν δουλειά. Αν και επιθυµία των δωρητών είναι ο ναός να ανεγερθεί στο Αττικό Αλσος, προκειµένου να είναι ορατός από παντού, η τελική απόφαση ανήκει στην Εκκλησία αλλά και στο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευµάτων. Επιλέγοντας, ο εκλεκτός Καλαβρυτινός, συμπλήρωσε: «Θέλουµε µια σύγχρονη Αγια-Σοφιά, που θα ενώσει όλους τους Ελληνες, εντός και εκτός συνόρων. Εµείς θα προσφέρουµε την περιουσία µας για να λάβει σάρκα και οστά, αλλά είµαστε σίγουροι πως θα βρεθούν Ελληνες και φιλέλληνες που θα αγκαλιάσουν την προσπάθεια, εφόσον διαπιστώσουν πως οι διαδικασίες που ακολουθούνται θα είναι απολύτως διαφανείς».

Αγωνιστής από μικρή ηλικία

Με καταγωγή από την Αροανία Καλαβρύτων, ο κ. Αναγνωστόπουλος, σε ηλικία 12 ετών, βρέθηκε µε τη φτωχή οικογένειά του στην Αθήνα. Τα χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα, αφού αναγκαζόταν να δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ, κουβαλώντας µε τα χέρια 50 κιλά συσκευασίες από φάρµακα και εφοδιάζοντας 350 φαρµακεία στην Αθήνα και τον Πειραιά µε τα πόδια.

«Από τότε φοράω µόνιµα το ζωνάρι στη µέση µου. Εργαζόµουν µέχρι να χτυπήσει το κουδούνι στο νυχτερινό σχολείο που φοιτούσα και µετά συνέχιζα και εφοδίαζα τα διανυκτερεύοντα φαρµακεία», θυμάται ο κ. Αναγνωστόπουλος, που παρά τα 78 του χρόνια εξακολουθεί να εργάζεται το ίδιο σκληρά, αυτή τη φορά για την εκπλήρωση του «Τάµατος» και όχι µόνο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, βρέθηκε στη Βόννη για κοινωνικές και οικονοµικές σπουδές. Αρχικά εργάστηκε στην ελληνική πρεσβεία, όπου «ξεσκόνιζε» φακέλους εγκληµατιών πολέµου στο γερµανικό υπουργείο Δικαιοσύνης, αλλά τελικά τον κέρδισε το εµπόριο, αναπτύσσοντας πλούσια επιχειρηµατική δραστηριότητα, µε τροµερή εξέλιξη τις επόµενες δεκαετίες κυρίως στον κλωστοϋφαντουργικό τοµέα αλλά και την αντιπροσώπευση ελληνικών προϊόντων στην τότε Δυτική Γερµανία.

Συνολικά 50 χρόνια θα ζήσει εκτός Ελλάδος, έχοντας στην κατοχή του πολλά εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας, από τα οποία σήµερα λειτουργούν µόνο τρία. Γρήγορα κατάφερε να συµπεριληφθεί στη λίστα των πλέον πετυχηµένων οµογενών στη χώρα, ενώ στις επιχειρήσεις του εργάζονταν δεκάδες Έλληνες κατά τα δύσκολα χρόνια της µετανάστευσης.

Με τη σύζυγο του Αικατερίνη, καθηγήτρια Βιολογίας µε καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, γνωρίστηκαν στα µέσα της δεκαετίας του 1970 και ήδη συµπληρώνουν 35 χρόνια έγγαµου βίου. Αδυναµία της κυρίας Αναγνωστοπούλου είναι η καλλιέργεια βοτάνων, αλλά και η συλλογή σπάνιων απολιθωµάτων.«Με τη σύζυγό µου πιστεύουµε πως οι άνθρωποι πρέπει να φεύγουν από τον µάταιο τούτο κόσµο φτωχότεροι απ’ ό,τι ήρθαν. Για τον λόγο αυτό αποφασίσαµε να αφιερωθούµε στον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη. Οχι µόνο διαθέτοντας την περιουσία µας, αλλά και τον χρόνο µας», λέει ο κ. Αναγνωστόπουλος, που για τον ίδιο το «lifestyle» είναι άγνωστος όρος. Ο ίδιος, αντί για καλοκαιρινές διακοπές και χαλάρωµα, προτιµάει να διαθέσει τον χρόνο του προκειµένου να βρει επιπλέον υποστηρικτές για το εγχείρηµα του «Τάµατος».

Βιώνοντας την Άνοιξη

Ο Μάης, στην περιοχή μας, αποτυπώνεται στη φύση με την έντονη ανθοφορία, το ανέβασμα των χυμών από τις ρίζες των φυτών την ανανεωμένη αίσθηση της αλλαγής του καιρού και της διάθεσης των ανθρώπων, της απαλλαγής από το χειμώνα. Ο Μάης ταυτισμένος με την Άνοιξη διεγείρει και την ποιητική διάθεση, με κορυφαία έμπνευση του Διον. Σολωμού, από τους «ελεύθερους πολιορκημένους», όπου η φύση, ηθικά αδιάφορη, συνεχίζει το δικό της κύκλο κι ας μένουν κλεισμένοι στη «μάντρα» της ηρωικής πόλης οι αδούλωτοι και ασυμβίβαστοι πολεμιστές και ο λαός μαζί τους. Αλλά και στις Ακολουθίες της Μ. Εβδομάδος, ο Ιησούς θρηνείται ποιητικότατα, προσφωνείται δραματικά ως «γλυκύ έαρ», με έξαρση την Κυριακή της Αναστάσεως, όπου «λαμπρυνθώμεν λαοί» ότι ανέτειλε Πάσχα Κυρίου. Ευτυχισμένες στιγμές της ποίησης

Τα λουλούδια που αφθονούν αυτή την εποχή, με τα απίθανα χρώματά τους και τις θαυμάσιες αποχρώσεις τους, πρόκληση στην όραση και πρόσκληση στις μέλισσες που τρυπώνουν βαθιά στον τρυφερό κύλικα και απομυζούν το νέκταρ και φορτώνονται τη γύρη, με την οποία συντηρούν την ποικιλότητα στο φυτικό κόσμο. Τελευταία μια είδηση, που αναφερόταν στον ομαδικό αφανισμό των μελισσών, προφανώς από τη χρήση δηλητηρίων με τα ραντίσματα στις καλλιέργειες, διατυπώθηκε η μεγάλη χρησιμότητα αυτών των εντόμων. Θα υπάρξει καταστροφή τόση, που θα ισοδυναμεί με καταστροφή, σαν αυτή που θα επιφέρει ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος. Μάλιστα αποδίδουν αυτή τη ρήση στο μεγάλο Αϊνστάιν, που την καθιστούν, έτι μάλλον, εγκυρότερη.

Αυτή η ύψιστη σκοπιμότητα της αναπαραγωγής των ειδών, συντελεί στην ισόρροπη σχέση της έμβιας ζωής και της φυσικής ποικιλότητας. Σοφία μεγάλη η σύνθεση των στοιχείων του εδάφους και του ήλιου, κυρίως, στη διαμόρφωση των χρωμάτων και των αρωμάτων, από την απλή τσιτσιμίδα που βγαίνει από μια τρύπα του μανδρότοιχου, μέχρι τις αυτοκρατορικές συνθέσεις σε εξοχές και λειμώνες. Αλλάζουμε κάθε πρωί στο ανθοδοχείο του γραφείου, τα χθεσινά λουλούδια με νέα χρώματα και αρώματα. Φέρνουμε τη φύση πιο κοντά μας, μπάζουμε την εποχή στο σπίτι μας και μ’ αυτήν εκφράζουμε τα αισθήματά μας. Η άνοιξη είναι το φέστιβαλ των ανθών μέσα στο πανηγύρι του φωτός.

Η αγωγή του λόγου

Η βραχυλογία ή αλλιώς το λακωνίζειν, είναι αρετές του λόγου, γραπτού και προφορικού και αποδίδει στα νοήματά μας «το μήκιστον εν βραχυτάτω». Με λίγα και κατάλληλα λόγια αποδίδεται η φιλοσοφική σκέψη. Φαίνεται, αλλιώς, ο καλλιεργημένος εγκέφαλος και κατά συνεκδοχή, ο άνθρωπος. Ζητάτε ψύλλους στ’ άχερα θα μας πουν κάποιοι που όταν διαβάζουν δε μελετούν και όταν ακούνε δεν προσέχουν. Κι όμως η ανάγνωση και η ακρόαση έχουν τους κανόνες και την ποιότητά τους.

Συνήθως δε γράφουμε όπως μιλάμε και είναι δύσκολο να μιλήσουμε όπως γράφουμε. Όπως και όταν ακούμε δε συγκρατούμε, παρά ελάχιστα. Η αγωγή του λόγου και της ακρόασης είναι μια μέθοδος άσκησης, επίπονη μεν αλλ΄ απαραίτητη για την ανάδειξη της ποιότητας. Η ποιότητα είναι δυσεύρετη και δυσαπόκτητη. Δεν είναι εμπορεύσιμο είδος στην κοινωνική παρουσία μας. Και για αυτό δεν αποκτιέται με τον πλούτο. Είναι αγαθό εν ανεπαρκεία. Όταν δε αφορά στη σκέψη και στα διανοήματα του ανθρώπου αποκτά την ακριβή ποιοτική ιδιότητα και ερμηνεία της.

Από την αρχαία γραμματεία ανασύρουμε το πλέον ενδεικτικό δείγμα σκέψης και γραφής άλλων καιρών και ανθρώπων, που άφησαν παρακαταθήκες αξεπέραστες. Ας το δούμε: « Η μεν τέχνη μακρά, ο δε βίος βραχύς, ο δε καιρός οξύς, η δε πείρα σφαλερή, η δε κρίσις χαλεπή.» Δηλ. η Τέχνη είναι μακρά αλλά η ζωή σύντομη, η κατάλληλος χρονική στιγμή φευγαλέα, η πείρα δεν διδάσκει τα πάντα για το τι θα συμβεί στο μέλλον, μπορεί να εξαπατηθείς και να σφάλεις, άρα η κρίση είναι δύσκολη.

Το ανωτέρω αριστούργημα της β ρ α χ υ λ ο γ ί α ς αποδίδεται εις τον πατέρα της Ιατρικής Ιπποκράτη (460-377 π.Χ.).

Άνθρωποι και ζώα!...

Καμπάνα, με πρόστιμο 4000 ευρώ και φυλάκιση, επέβαλε δικαστήριο των Πατρών σε απερίσκεπτο ...ζωόφιλο (!!) ο οποίος είχε δέσει το σκύλο του στο μηχανάκι που επέβαινε και το δύστυχο ζώο σουρνόταν, πίσω του, λαχανιασμένο. Ο μηνυτής θα διαπίστωσε την κακοποίηση του πιστού σκύλου που έτυχε να έχει ένα τόσο άστοργο και άπονο αφεντικό. Έχουμε δει και άλογα δεμένα πίσω από αγροτικά να καλπάζουν κάθιδρα επειδή ο οδηγός, πατώντας γκάζι, ξεχνιέται ή υπερεκτιμά τις ικανότητες του τετράποδου που έδεσε στην καρότσα.

Όσο και αν έχει σκληρύνει η καρδιά των ανθρώπων σε δυστυχίες συνανθρώπων, η ευαισθησία προς τα ζώα, και των δικαστών, με την επιβολή του Νόμου, είναι μια μορφή έμπρακτου σωφρονισμού των αναίσθητων. Στον μεγάλο Γάλλο πολιτικό πρωθυπουργό και δημοσιογράφο Ζωρζ Κλεμανσώ, (1841 – 1929) και συντάκτη της Συνθήκης των Βερσαλλιών, αποδίδεται ο αφορισμός που έμεινε ως κλασική διδαχή. Έλεγε λοιπόν «όσο περισσότερο γνωρίζω τους ανθρώπους, τόσο βαθύτερα εκτιμώ τα ζώα.» Είχε άδικο;

Τετράποδοι...κηπουροί!

Γράφοντας, για τον απεριποίητο περίβολο του Πολιτιστικού Κέντρου, πρώην Νοσοκομείου Αιγίου, τότε που ο ίδιος αύλειος χώρος ήταν πρότυπο αρχιτεκτονικής κήπου και ολάνθιστος, μέχρι που οι διερχόμενοι χαζεύαμε από τα κάγκελα, ιδιαίτερα τους πανσέδες που όλο το χρόνο κεντούσαν τη ρίζα ενός φοίνικα, βλέποντας την εγκατάλειψη και τα αγριόχορτα να έχουν θεριέψει, σημειώναμε ότι χρειαζόταν ένα κοπάδι πρόβατα να μπει μέσα και να υποκαταστήσει τους ανύπαρκτους κηπουρούς.

Με έκπληξή μας διαβάσαμε μιαν ανταπόκριση από τη Γαλλία , σύμφωνα με την οποία σκέπτονται «να χρησιμοποιήσουν πρόβατα για τη συντήρηση των χώρων πρασίνου» περιορίζοντας έτσι τη χρήση μηχανών και ζιζανιοκτόνων. Το πείραμα θα εφαρμοστεί σε ένα χώρο 2 στρεμμάτων που ανήκει στην Υπηρεσία Αρχείων του Παρισιού. Δεν αμφιβάλλουμε ότι θα πετύχει αλλά και θα επεκταθεί και σε άλλα μικρότερα πάρκα, όπου τα συμπαθή προβατάκια εκτός που θα απολαύσουν μπόλικο και τρυφερό χορτάρι, επιπλέον θα ... κοινωνικοποιηθούν, αν δεν εγγραφούν στη δύναμη συντήρησης του πρασίνου, ως μόνιμο «προσωπικό!

Συμβαίνουν, λοιπόν, και εις Παρισίους αυτά που προλάβαμε και γράψαμε και επειδή κάθε μόδα έρχεται από την πόλη του φωτός, ας απευθυνθεί ο Δήμος σε έναν έμπειρο τσοπάνη να του λύσει, με οικολογικό τρόπο, το πρόβλημα του κουρέματος του πρασίνου στα ανύπαρκτα δικά μας παρτέρια, καθόσον δεν διαθέτουμε δημοτικές εκτάσεις πρασίνου....