Γ ρ ά μ μ α τ α α π ό τ ο Α ί γ ι ο

Στην περίπτωση που κλείσει το ΤΕΙ, τι γίνεται;

Του Ανδρέα Φλογερά

Συλλογική, (πλην ενός), απόφαση δημοτικού συμβουλίου, λάθος, επί ημερών δημαρχίας Μέγαρη. Μόλις που είχε ο Δήμος, σχεδόν αποπληρώσει στην Τράπεζα το δάνειο αγοράς της πρώην Χαρτοποιίας, οπότε εμφανίστηκε ένας πολιτικάντης πρόεδρος του ΤΕΙ Πάτρας, παραμύθιασε τους συμβούλους, ότι από πληθωρικά τμήματα ΤΕΙ Πάτρας, Μεσολογγίου, Αγρινίου κ.λ.π. θα έφερνε στο Αίγιο....5000(!) φοιτητές και ότι η πόλη, που μόλις είχε ανοικοδομηθεί από το σεισμό με υπέρβαση στις κατασκευές, θα ωφελείτο με το να νοικιάσει διαμερίσματα στους υποτιθέμενους φοιτητές.

Το (πώς να το χαρακτηρίσει κανείς;) τραγικό ή επιπόλαιο ήταν πως στη συνεδρίαση εκείνη θα αποφασιζόταν η πώληση της 4ης μηχανής (και σε καλή τιμή) η οποία σήμερα δεν πιάνει τίποτα ούτε ως σίδερο και ανετράπη το σκεπτικό του συμβουλίου, αφού....5000 ενοικιαστές θα έλυναν το στεγαστικό πρόβλημα και θα είχε όφελος και η αγορά. Βασικά όλοι (οι σύμβουλοι) σκέφτηκαν και το πολιτικό κέρδος, άμεσα, αφού θα διευκόλυναν την επίλυση πλήθους οικονομικών προβλημάτων των συμπολιτών με το ότι θα γινόμαστε...Πανεπιστημιούπολη. Τρομάρα μας.

Μας τα πήρανε όλα. Δωρίσαμε στο Υπουργείο Παιδείας (ΤΕΙ Πάτρας, του οποίου το δικό μας θα ήταν – όπως και είναι – παράρτημα) πάνω από 80 στρέμματα γης και τα κτίρια του πρώην εργοστασίου. Αποξενωθήκαμε από ένα περιουσιακό στοιχείο του Δήμου, πολλαπλά χρήσιμο στο λιμάνι (όπως αποδεικνύεται σήμερα) το οποίο θα πρέπει να νοικιάσει χερσαίο χώρο για να λειτουργήσει αποδοτικά, όπως ελπίζεται.

Τότε, ο δήμαρχος Μέγαρης με το οξύ και πρακτικό μυαλό του, είχε εισηγηθεί να εγκατασταθεί το ΤΕΙ (με ένα δυο τμήματα που προβλεπόταν) στην }πρώην Κλινική Καλαμπόκα} περιουσία του δημοσίου (ειδικώς του Νοσοκομείου) που ρημάζει ακόμη ανεκμετάλλευτη, για ένα δύο χρόνια και το ΤΕΙ να αγοράσει γη και να χτίσει δικές του Σχολές. Αλλά ο πονηρός Καλαβρυτικός μάνατζερ πρόεδρός του, κορόϊδο ήταν να αφήσει το φιλέτο της παραλίας και μάλιστα δωριζόμενο;

Σήμερα που, εκτός των υποσχέσεων που δεν τηρήθηκαν και ουδέποτε εμφανίστηκαν οι 5000 φοιτητές, κινδυνεύουν να φύγουν και οι εν λειτουργία Σχολές του, να κλείσει δηλαδή, μήπως πρέπει οι νομικοί του Δήμου να ενεργοποιήσουν την ανατρεπτική του συμβολαίου ρήτρα και να επανέλθει το ακίνητο και το οικόπεδό του ξανά στο Δήμο; Περνάει από το μυαλό καθενός υπευθύνου κάτι τέτοιο; Μήπως, μέσα από την προβλεπόμενη αρνητική εξέλιξη των πανεπιστημιακών προγραμμάτων, υπάρξει ευκαιρία ανάκτησης μιας τόσο απαραίτητης στο Δήμο έκτασης σε συνδυασμό με το υπό αποπεράτωση εμπορικό λιμάνι;

Ερωμένες, σύντροφοι, νοσοκόμες

«Οι σύζυγοι είναι οι ερωμένες των νέων ανδρών, οι σύντροφοι των μεσηλίκων και οι νοσοκόμες των ηλικιωμένων». Τυχαία πέσαμε πάνω στο θέμα, που ο Φράνσις Μπέικον, το συνόψισε σε τρεις παραμέτρους. Τρεις πτυχές σε συσκευασία μιας, τελικά. Έχει το λόγο η κοινωνιολογία. Είναι έτσι ; πρέπει να είναι έτσι ; Συμβαίνουν αυτά τα φαινόμενα ; Οι απολογισμοί δεν εξιδανικεύουν καταστάσεις. Όταν μάλιστα το βάρος και η πολυπλοκότητα της ζωής είναι τέτοια, που μόνο αφορισμούς και συμπεράσματα επιτρέπεται να διατυπώνονται.

Όλα τα ζητάνε , οι άνδρες, από τη γυναίκα. Απαιτούν ρόλους που είναι αβέβαιο αν τους αποδέχεται και αν, τέλος, μπορεί να τους αποδώσει. Επειδή η ζωή, κατ’ άλλους, είναι τέχνη και κατ’ άλλους, πάθος. Όταν το πάθος εξαερώνεται απομένει, για την επιβίωση ή τη συμβίωση, η τεχνική πλευρά. Η τέχνη που είπαμε στο πρώτο μέρος του ορισμού που δώσαμε.

Η γυναίκα ,από ένστικτο, αυτοπροσανατολίζεται και επινοεί τεχνικές τέτοιες που να διατηρείται η ισορροπία μέσα στη συμβιωτική κοινότητα της οικογένειας. Και διορθώνει τις φθορές του χρόνου στην όψη και τις αντοχές της, αποδίδει ή ανταποδίδει τη συντροφικότητα όταν όλα τα άλλα έχουν ερεθίσματα έχουν υποχωρήσει, συμβιβάζεται στις υποχρεώσεις της συμβίωσης και στην τρίτη φάση (που συμπίπτει με την τρίτη ηλικία), ως νεότερη – κατά κανόνα οι άνδρες παντρεύονται μια γυναίκα κατά δέκα χρόνια νεότερή τους – επιτελεί καθήκοντα ή εκτελεί χρέη νοσοκόμας.

Όταν έχει χαθεί η λάμψη και η φαντασίωσή της, έχουν λησμονηθεί οι τρυφερές προσφωνήσεις, ξεχάστηκαν ακόμη και τα ονόματα. Είναι η γριά και αντίστοιχα ο γέρος. Περπατάνε στο πεζοδρόμιο, ακουμπισμένοι ο ένας στον ώμο του άλλου και για ν’ ανεβούν τις σκάλες του ιατρείου και η προσπάθειά τους ισοδυναμεί με αναρρίχηση... Έχουν αποχτήσει και εξάρτηση. Η παρουσία του ενός – παρά τα ελαττώματά της - είναι συμπλήρωμα του άλλου, αντίδοτο στη μοναξιά του. Και αν δεν υπάρχει όποια άλλη επικοινωνία, ο τσακωμός, η γκρίνια και οι πικροί χαρακτηρισμοί δεν απολείπουν. Είναι κι αυτά μέρος της ζωής που σέρνεται σε περιορισμένο χώρο, ακόμα και μέσα στο σπίτι.

Σα να μη φτάνουν από μόνα τους τα γεράματα

Ντροπή τα γεράματα,, τα αναθεματίζει ο Καζαντζάκης στα κλασικά κείμενά του. Αλλά και η γραμματολογία της Εκκλησίας εύχεται να είναι, ανώδυνα, ειρηνικά και αναμάρτητα. Πόσοι, όμως, φτάνουν στο όριο της αναχώρησης ξαλαφρωμένοι από επώδυνες καταστάσεις σαν αυτές που ορίζονται για τη χριστιανοπρεπή βίωση; Αφού ο άνθρωπος έχει και πανωγόμι στο φορτίο του. Αμαρτάνει έργω, λόγω και διανοία. Για να περάσει κεκαθαρμένος προς τον ιδεώδη προορισμό του, πρέπει να δοκιμάζεται «ως χρυσός εν πυρί εν χωνευτηρίω» για να διαπιστώνεται η γνησιότητά του. Κι εκείνη η ελευθερία της θελήσεώς του, το δικαίωμα των επιλογών του, κατά πόσον ισχύει ;

Πέρα, λοιπόν, από τα προβλήματα συμβίωσης, υφέρπουν και μεταφυσικές υποχρεώσεις που προκαλούν το υπέρτατο δέος. Προσφεύγουμε στη λαϊκή σοφία και εμπειρία για να ...παρηγορηθούμε κάπως. Είμαστε σαν το αυγό ανάμεσα σε δυο λιθάρια. Κύλησε το λιθάρι: Αλιά απ’ τ’ αυγό. Κύλησε τ’ αυγό ; Αλιά απ’ τ’ αυγό. Απλές, δυνατές σκέψεις αυτογνωσίας και η όποια απόφαση δύσκολη. Βέβαια ο Μπέικερ, ως προτεστάντης (ή άλλου δόγματος, πάντως μη ορθόδοξος) δεν θα έβαζε τις δικές μας προεκτάσεις, για τις δια βίου συμβιώσεις έτσι – όπως τις γράφει . Για μας, ο ανήφορος, παρά δίπλα. Ο μεγάλος ανήφορος που ελκύει και απωθεί. Ταυτόχρονα και προκαλεί, ως το υπερβατικό και υπέρτατο εν ζωή, άθλημα. Ας μην το πάμε παραπέρα!....

Με καθυστέρηση χρόνου και απώλεια εσόδων

αποφασίστηκε να προχωρήσει η «μαρίνα» στο Αίγιο

Διάβασα μια δήλωση του προέδρου της Ένωσης Πλοιοκτητών Ελληνικών Σκαφών Τουρισμού κ. Αντώνη Στελλιάτου, ο οποίος επισημαίνει κάτι που έχει ειπωθεί πολλές φορές αλλά ουδέποτε πραγματοποιήθηκε κάτι. Η Ελλάδα, είπε, μπορεί να γίνει παγκόσμιο κέντρο θαλάσσιου τουρισμού. Έφερε ως παράδειγμα την Κροατία η οποία ενώ έχει μόνο το 1/3 ακτογραμμής έναντι της Ελλάδος, διαθέτει 107 μαρίνες. Εδώ, στην Ελλάδα του μύθου, της ιστορίας και της κακοποίησης της προγονικής κληρονομιάς «για να φτιάξεις μια μαρίνα χρειάζονται δύο-τρία υπουργεία και πέντε-έξι τοπικές αυτοδιοικήσεις» να μη συμφωνούν συχνά, «και έτσι δε γίνεται δουλειά». Σε ό,τι αφορά το Δήμο Αιγίου, ειδικότερα την Αιγιάλεια, τα πράγματα φαίνονται ότι εξομαλύνθηκαν.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Συμφώνησαν για τη «μαρίνα». Να κατασκευαστεί στο χώρο του ναυταθλητικού και του νέου λιμανιού. Αν πραγματοποιηθεί, μάλλον θα συμπέσει με τα εγκαίνια της εμπορικής προβλήτας που μπαζώνεται τώρα. Το καλό πράμα...αργεί να γίνει. Η επιμονή του προέδρου του Ναυταθλητικού κ. Καραϊσκου, φαίνεται πως έφερε αποτέλεσμα. Φυσικά και υποβοηθήθηκε θετικά από την ομόφωνη απόφαση της Δημοτικής Κοινότητας (πρόεδρος ο Γιάννης Θεοφανόπουλος) την οποία το (ύπερθεν) δημοτικό συμβούλιο ενέκρινε, δίνοντας προθεσμία ενός έτους για τις διαδικασίες αδειοδότησης και την εξεύρεση χρηματοδότη, που θα επενδύσει δέκα οκτώ εκατομμύρια ευρώ, για μια μαρίνα που θα έχει δυνατότητα να εξυπηρετεί 420 θέσεις αγκυροβολίας.

Τώρα που ο Κορινθιακός γέμισε με αγκυροβόλια και μαρίνες, σε θέσεις με λιγότερα φυσικά προσόντα όπως του Κόλπου του Αιγίου, εδέησε να συναποφασιστεί η έναρξη ενός ζωτικής σημασίας έργου, το οποίο θα έπρεπε να είχε ήδη ολοκληρωθεί. Έρχεται στη μνήμη μας ο συμπολίτης Νίκος Χριστοδουλόπουλος ο οποίος πρώτος εμπνεύστηκε τη δημιουργία μαρίνας, σε ανύποπτο χρόνο, προέβη σε ενέργειες αγοράς του χώρου όπου σήμερα ο ΝΟΑ, πλην απογοητευμένος αποσύρθηκε. Πολλές αβλεψίες από πλευράς Δήμου έχουν γίνει στην παραλιακή ζώνη, προς τη δυτική πλευρά. Τόσοι σύμβουλοι των δημάρχων που πέρασαν τα...κατάφεραν και απόκλεισαν το λιμάνι από χερσαίους αποθηκευτικούς χώρους και όταν γίνει και η «μαρίνα» θα ψάχνονται να νοικιάσουν οικόπεδα ια τις απαραίτητες εγκαταστάσεις ανεφοδιασμού και σέρβις τν κότερων. Τέλος πάντων. Έγινε ένα θετικό βήμα με τη σύγκλιση ναυταθλητικού και Δήμου κι από τα ολότελα, κάτι είναι η απόφαση που πάρθηκε.

Εκείνο το «πέταλο» της παραλιακής ζώνης προς την πλευρά του Άνθη, είναι αξιοποιήσιμο. Όταν τελειώσουν τα έργα του λιμανιού και της μαρίνας και αναπτυχθούν επωφελείς επιχειρήσεις, τότε, ελπίζουμε να έχουν πιάσει τόπο τόσες προσπάθειες, συζητήσεις και διαφωνίες που συνέβησαν κατά καιρούς. Σε τούτη την πόλη, αν γίνεται κάτι, μόνο με σπρώξιμο και καθυστέρηση κατορθώνεται. Να πιάσουμε εγκαίρως τα θέματα, με προοπτική και να σπεύσουμε να εκμεταλλευτούμε καταστάσεις τον κατάλληλο καιρό, ουδέποτε υπήρξαμε ικανοί.

Ανασχολιάζοντας όσα σχολιάζονται

ι

# Σας ήρθε το ΕΕΤΗΔΕ με τον τελευταίο λογαριασμό της ΔΕΗ για το έτος 2012; Αν ναι, καλώς το δεχτήκατε. Αν όχι καλώς να το δεχτούμε. Δεν έχει και τόση σημασία τι σημαίνει η συντόμευση με τα ακρωνύμια του τίτλου του νέου φόρου. Νομίζουμε ότι σημαίνουν : Ειδική Εισφορά Τέλους Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών. Κάπως έτσι πρέπει να είναι, αφού το χαράτσι εισπράττεται με βάση τις φωτιζόμενες με ηλεκτρισμό επιφάνειες σπιτιών, αποθηκών, εργοστασίων, οποιωνδήποτε τέλος, εγκαταστάσεων.

ιι

# Αυτό το «καλώς» που γράφουμε είναι πικρή ειρωνεία γι αυτό που μας βρήκε. Αδιέξοδο. Αφαίμαξη. Δεν άφησαν φλέβα που να μην την τρυπήσουν. Φόροι ανελέητοι, όχι να σωθεί η Ελλάδα αλλά να διασωθούν εκείνοι που λεηλάτησαν την εθνική οικονομία. Τους έχουν επισημάνει αλλά δεν τους αποκαλύπτουν. Νούμερα μόνο βγάζουν στη δημοσιότητα. Διεσεκατομμύρια που έχουν εκπατριστεί και επωάζουν την κερδοφορία των κλεφταράδων. Ποιους ενοχλεί μια άρση κάποιων άρθρων του Συντάγματος, να δημευθούν περιουσίες και επενδύσεις που έγιναν με τα κλοπιμαία και να πληρώσει η Χώρα τις διεθνείς υποχρεώσεις της. Ο λαός που πεινάει, άρχισε να μιλάει για κάποιο...δεκανέα που θα φέρει τα πράγματα στα ίσια τους. Αλλ’ αν ακουστούν ένα πρωί τα κλαρίνα από τον εθνικό ραδιοσταθμό, τότε η προπαγάνδα θα φρυάξει ότι τάχα καταλύθηκε η...δημοκρατία. Σήμερα η ισχύουσα δημοκρατία καταπιέζει τους πολλούς χάρη των ολίγων. Αντιστροφή των όρων και του διαχρονικού αξιώματος ότι στις δημοκρατίες οι ολίγοι ή τέλος πάντων οι λιγότεροι υποτάσσονται στην πλειοψηφία, όταν αυτή απορρέει από υγιές πολίτευμα.

ιιι

# Το αγχώδες πρόβλημά μας είναι πώς θα το αναπληρώσουμε. Αδυνατίζει δραματικά, η εθνική οικονομία επειδή οι πολίτες που υπερφορολογούνται έχουν πλήρως απισχνανθεί, από έλλειψη δουλειάς, έχουν επιβαρημένη ψυχολογία, έχουν πάψει να προσδοκούν κάτι άμεσο και εφικτό, καταναλώνουν οικογενειακά μικροαποθέματα, στηρίζει η παραδοσιακή οικογένεια τα παιδιά της είτε αυτά σπουδάζουν είτε αναζητούν εργασία με πανεπιστημιακό πτυχίο που κανείς δεν το ζητάει, ο χρόνος περνάει άκαρπος και η κοινωνική δυσθυμία όσο πάει και πυκνώνει περισσότερο.

ιv

# Χάθηκε η ελληνική αγροκτηνοτροφική περιφέρεια. Στις πόλεις, από εποχής εμφυλίου (όπως τον καθιέρωσαν) το πλήθος των ανταρτόπληκτων, οι φοβισμένοι χωρικοί που στοιβάχτηκαν στα αστικά κέντρα, για ασφάλειά τους, δημιούργησε την αστυφιλία, με όλα τα αρνητικά επακόλουθα που τη συνόδευαν. Ύστερα η μετανάστευση του παραγωγικότερου τμήματος του πληθυσμού, των νέων, που άφησε πίσω της τα βασανισμένα γεράματα στο έλεος της μοίρας τους. Η οικοδομική έξαρση μια περίοδο και το εύκολο χρήμα του μεροκάματου, συντέλεσαν στην εγκατάλειψη των καλλιεργειών και της κτηνοτροφίας. Η έλλειψη ηλεκτρισμού και οδικού δικτύου στην ημιορεινή και ορεινή Ελλάδα, τα προκλητικά και περίπου εύκολα στην απόκτησή τους αγαθά του εμπορίου, έστρεψαν τον άνθρωπο στις εύκολες λύσεις για την επιβίωσή του. Η βιομηχανία που είχε απορροφήσει πολλούς, όσο βρισκόταν σε ανάπτυξη, άδειασε στην ανεργία όλο αυτό το ανειδίκευτο πλήθος μόλις τα εργοστάσια άρχισαν να κλείνουν και τα πρώτα σημάδια της επερχόμενης δυστυχίας άγγιζαν τους πιο αδύνατους. Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε εργάτες, ούτε αγρότες, σχεδόν κανένας δεν παράγει τα απαραίτητα της διαβίωσής του, σε πρωτογενές επίπεδο. Γι αυτό εμφανίστηκαν τα ταπεινωτικά συσσίτια, η μαζική ελεημοσύνη από την Εκκλησία και τους Δήμους.

V

# Γιατί ξαναγράφουμε τα χιλιοειπωμένα; Μήπως και αντιδράσουμε ομαδικά. Με οποιοδήποτε τρόπο αλλά δυναμικά. Όσο σφίγγει, υπερβολικά, ο βιδολόγος τη βίδα, είναι επόμενο να κλωτσήσουν οι βόλτες. Με τα ανυπόφορα φορολογικά μέτρα και την καταπίεση που ασκείται, οι απελπισμένοι προσφεύγουν σε ανατροπές. Κι όταν ο απελπισμένος βρει λίγη από την αυτοπεποίθηση και αυτοκυριαρχία του, γίνεται ακαταμάχητος. Η ζωή των λαών βελτιώθηκε όταν τα τίναξαν όλα στον αέρα και ακολούθησαν το ένστικτό τους, αυτό της επιβίωσης πρωτίστως και συνακόλουθα της διοίκησής τους ως Έθνος και Κράτος. Η απελευθέρωση από όποιες δουλείες δεν έγινε ούτε με γαρύφαλλα, ούτε με χαμόγελα. Αφέντες και δούλοι είναι σε διαρκή πόλεμο μέσα στην ιστορική τους διαδρομή. Ας μην αγνοούν αυτές τις εξελίξεις όσοι κυβερνάνε μεν, αλλά δε διοικούν!