Ο Αλέξανδρος Ε΄ (Antipapa Alessandro V, 1339 – 3 Μαΐου 1410) ήταν Αντίπαπας κατά τη διάρκεια του δυτικού σχίσματος, από τις 26 Ιουνίου 1409 μέχρι το θάνατό του το 1410. Ο Πέτρος Φιλάργης γεννήθηκε στις Καρές Μεραμπέλλου της Κρήτης, στην σημερινή Νεάπολης περί το 1339. Ο Πέτρος είχε την ατυχία να χάσει τον πατέρα του στην μεγάλη επιδημία πανώλης που μάστιζε εκείνα τα χρόνια την Κρήτη. Το μικρό παιδί περιμάζεψαν οι Φραγκισκανοί μοναχοί της καθολικής μονής του Αγίου Αντωνίου. Τα στοιχεία του χαρακτήρα του και η απόφασή του να γίνει και ο ίδιος μοναχός, ώθησαν τον ηγούμενο της μονής να στείλει τον νεαρό στον Χάνδακα, και από εκεί στη Βενετία το 1357 για να συνεχίσει τις σπουδές του. Φοίτησε στο εκεί πανεπιστήμιο και συνέχισε τις σπουδές του στη Θεολογία στα πανεπιστήμια της Πάδοβας, της Οξφόρδης και των Παρισίων, όπου αναγορεύθηκε διδάκτωρ. Στο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται σχόλια στα Sententiae του Πέτρου του Λομβαρδού και συγγράφει κείμενα στην ελληνική γλώσσα.
Εγκατέλειψε την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία όταν το 1378 εκδηλώθηκε στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας το μεγάλο σχίσμα και όλοι οι οπαδοί του πάπα Ουρβανού ΣΤ΄ εκδιώχθηκαν από το Πανεπιστήμιο των Παρισίων. Το 1384 μετέβη στην Παβία, το 1386 εξελέγη επίσκοπος Πιατσέντσας, το 1388 επίσκοπος Βιτσέντσας και το 1389 επίσκοπος στη Νοβάρρα. Παράλληλα γνώρισε τον Τζιαν Γκαλεάτσο Βισκόντι και έγινε πολιτικός του σύμβουλος, μετέχοντας σε διπλωματικές αποστολές στην Πράγα.
Με την υποστήριξη του Βισκόντι αναδείχθηκε αρχιεπίσκοπος Μεδιολάνων (Μιλάνου) το 1402. Αν και στενά συνδεδεμένη με την Αυλή της Γαλλίας (λόγω του μεγάλου σχίσματος στο εσωτερικό της), η οικογένεια Βισκόντι δεν είχε εν τούτοις εγκαταλείψει και τον ποντίφηκα της Ρώμης. Πάπας στην Αβινιόν ήταν ο Βενέδικτος ΙΓ΄, ενώ στη Ρώμη ο Ιννοκέντιος Ζ΄, ο οποίος επιζητούσε τη φιλία των Βισκόντι και του Πέτρου Φιλάργη. Από τότε ο Φιλάργης έγινε ιδιαίτερα σημαίνον πρόσωπο για την παπική Αυλή. Το 1405 τιμήθηκε με τον τίτλο του καρδιναλίου και στάλθηκε ως πρεσβευτής στη βόρεια Ιταλία, όπου συνασπίσθηκε με τους υπόλοιπους καρδιναλίους προγραμματίζοντας σύνοδο για να επιτευχθεί η ένωση της Καθολικής Εκκλησίας.
Στις 25/3/1409 άρχισε η Σύνοδος της Πίζας, κατά την οποία ο Πέτρος Φιλάργης αναδείχθηκε εξαιρετικά δραστήριος. Στις 26/6/1409 εκλέχθηκε Πάπας, έχοντας εξασφαλίσει τα δύο τρίτα του κονκλαβίου. Έλαβε το όνομα Αλέξανδρος Ε΄ και όφειλε πλέον να φροντίσει για την ειρήνη του Καθολικού κόσμου, και για την καλή λειτουργία της παπικής εξουσίας, με όραμα την Ένωση της Ορθόδοξης με την Καθολική Εκκλησία. Ακολούθησε η θριαμβευτική είσοδός του ως Πάπας Αλέξανδρος Ε΄ στον καθεδρικό ναό της Πίζας, και η θερμή και αυθόρμητη υποδοχή από μέρους του θρησκευόμενου καθολικού λαού που επιζητούσε από τον νέο πάπα να φέρει κάθαρση στην κλονιζόμενη από τις έριδες και τα σκάνδαλα Καθολική Εκκλησία.
Ως Φραγκισκανός, προώθησε αμέσως βούλλες (προνόμια) υπέρ του τάγματός του, ελπίζοντας ίσως ότι οι Φραγκισκανοί θα ανανέωναν το εκκλησιαστικό σώμα. Ο Αλέξανδρος Ε΄ επιθυμούσε το τέλος του σχίσματος μεταξύ της Αβινιόν και της Ρώμης. Αναγνωρίσθηκε από πολλές ιταλικές πόλεις, από τη Γαλλία, την Αγγλία, ένα τμήμα της Γερμανίας και από τη Βοημία. Ο σπουδαιότερος αντίπαλός του ήταν βέβαια η ίδια η Ρώμη. Μετά από οκτώ μήνες, την 1/5/1410, η Ρώμη έπεσε και ο Αλέξανδρος Ε΄ θα μπορούσε να εγκατασταθεί εκεί ως πνευματικός ηγέτης της παποσύνης με τη δύναμη των όπλων. Τελικά όμως δεν κατόρθωσε να εισέλθει στη Ρώμη. Ασθένησε στην Μπολώνια, απεβίωσε στις 4/5/1410 και ετάφη στο κοιμητήριο του τάγματος των Φραγκισκανών. Η επιτύμβια πλάκα στον τάφο του αναφέρει:
CRETENSIS EX DOMOCILIO CRETENSIS NUN CUPATUS
Δηλαδή Κρητικός στην καταγωγή, Κρητικός αναφερόμενος
Έλεγε για τον εαυτό του «υπήρξα ένας πλούσιος επίσκοπος, ένας φτωχός καρδινάλιος και ένας ακόμη πιο φτωχός Πάπας».