Ο Αρκάδιος (377 – 1 Μαΐου 408) ήταν αυτοκράτορας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, γιος του Μεγάλου Θεοδοσίου. Ανήκει και αυτός στη δυναστεία την οποία δημιούργησε ο Μεγάλος Θεοδόσιος. Βασίλευσε από το 395 ως το 408.
Στην εποχή του Αρκαδίου τη διοίκηση την ασκούσε ο σύμβουλος Ρουφίνος και, μετά τη δολοφονία του Ρουφίνου, ο διεφθαρμένος επίτροπος Ευτρόπιος και η αυτοκράτειρα Ευδοξία. Όταν ανέβηκε στο θρόνο ο Αρκάδιος, ήταν δεκαοκτώ χρονών και υπήρξε ασθενικός και αδρανής. Ενώ οι Ούννοι έκαναν εισβολές στη Μικρά Ασία και ο Γότθος Αλάριχος λεηλατούσε σχεδόν όλη την Ελλάδα, ο Ρουφίνος και ο στρατηγός του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους Στιλίχων βρίσκονταν σε διαμάχη. Τελικά, ο Στηλίχων κατόρθωσε να αντιμετωπίσει με επιτυχία τον Αλάριχο ενώ ο Ευτρόπιος απώθησε τους Ούννους.
Η βασιλεία του κατέχει υψηλή θέση στην ιστορία της Αυτοκρατορίας. Ήταν ο πρώτος που έκανε μόνιμη έδρα του την Κωνσταντινούπολη και σπάνια κινούνταν εκτός των τειχών της, σε αντίθεση με τους προκατόχους του που κινούνταν συνεχώς. Ανέπτυξε και συστηματοποίησε τις αυτοκρατορικές τελετές, και αύξησε την επιρροή των δημοσίων υπηρεσιών.
Προώθησε στην Αρχιεπισκοπή Κωνσταντινουπόλεως τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο οποίος όμως καυτηρίαζε δημόσια τη διαφθορά της αυλής και αυτό έγινε αιτία σύγκρουσης μεταξύ αυτού και της αντίπαλής του αριστοκρατίας, με την οποία συμμάχησαν και οι αντίπαλοί του κληρικοί. Ο Αρκάδιος πέθανε αφού βασίλεψε για 13 χρόνια.
Steven Runciman (2005). Η Βυζαντινή Θεοκρατία. Εκδόσεις Δόμος