(Αναδημοσίευση από το geopoliticalcyprus.org)
H απόφαση των τουρκοκυπριακών κομμάτων Κοινοτικής Δημοκρατίας (TDP) και Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού (CTP) να απέχουν-μποϊκοτάρουν πιθανή ομιλία Έρντογαν στη “βουλή” των κατεχομένων, στο παρόν στάδιο πετυχαίνει την επισημοποίηση της διαφωνίας ενός πολύ μεγάλου τμήματος της κοινότητας σε σχέση με το ποια τουρκοκυπριακή ιδεολογική δύναμη θα πρέπει να είναι “συνομιλητής” της Άγκυρας, αλλά και ποια πρέπει να είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της σχέσης Τουρκίας – Τουρκοκυπρίων.
Η άμεση επέκταση αυτής της διαφωνίας αγγίζει τον πυρήνα της αντιπαράθεσης για την ιδιοκτησία της Κύπρου, για την επιβίωση ή εξαφάνιση της κοινότητας ως πολιτικής οντότητας στο νησί.
Επομένως η πράξη της αποχής – μποϊκοταρίσματος, αποτελεί ρήξη με το πρόγραμμα κοινωνικής μηχανικής του Έρντογαν, το οποίο επικεντρώνεται στην μεθόδευση του μετασχηματισμού του πολιτικού και ιδεολογικού “DNA” των Τουρκοκυπρίων με τρόπο που να προσαρμόζεται απόλυτα η κοινωνική και πολιτική τους δομή στην Τουρκία.
Η συγκεκριμένη πολιτική απόφαση αποτελεί ρήξη στην διεκδικούμενη ηγεμονία και για ένα άλλο λόγο:
Τα προηγούμενα χρόνια και ιδιαίτερα στην περίοδο μετά την κατάρρευση των συνομιλιών στο Κραν Μοντανά, η Άγκυρα επιδιώκει να επιβάλει ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα «αντικατάστασης» των όποιων τουρκοκυπριακών εστιών εξουσίας επιβιώνουν στα κατεχόμενα με άλλες τουρκικών – συντηρητικών προσανατολισμών.
Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση της Τουρκίας εξαναγκάζεται σε αυταρχικότερες επιλογές περιθωριοποίησης όλων των τουρκοκυπριακών οργανωμένων δομών που υποστηρίζουν την ομοσπονδιακή λύση του Κυπριακού – με ότι αυτή συνεπάγεται για την αυτονόμηση της κοινότητας από την Τουρκία. Υπό αυτή την έννοια, το μοντέλο «διαχείρισης-διάσπασης της αντιπολίτευσης» που ο Έρντογαν ακολουθεί στο εσωτερικό της Τουρκίας, τώρα εξάγεται και στην Κύπρο (με λιγότερη ίσως ένταση).
Συνεπώς με την πρόσφατη τους απόφαση, δύο σημαντικές συνιστώσες της τουρκοκυπριακής αντιπολίτευσης επαναφέρουν στη δημόσια σφαίρα την αντιπαράθεση δύο διαφορετικών γεωπολιτικών οραμάτων: ενός τουρκικού που φαντάζεται τα κατεχόμενα ως προέκταση του πολιτικού σώματος της Άγκυρας και ενός τουρκοκυπριακού που επιμένει στην επιβίωση της κυπριακότητας του χώρου, των θεσμών, της οικονομίας και της πολιτικής.
Όμως η συγκεκριμένη απόφαση επαναφέρει και μια ιδιαίτερα σημαντική παράδοση του τουρκοκυπριακού κοινωνικού κινήματος. Η πολιτική πράξη του μποϊκοτάζ δεν είναι καθόλου άγνωστη, ούτε γίνεται για πρώτη φορά. Από την “άρνηση εκτέλεσης καθήκοντος” ενάντια στη ΤΜΤ στον θύλακα των Κοκκίνων το 1964, μέχρι και το μποϊκοτάρισμα συνόδου της “βουλής” λίγο πριν από την ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983, αυτές οι πολιτικές δυνάμεις των Τουρκοκυπρίων κατάφεραν να οικοδομήσουν συγκεκριμένους τύπους ρεπερτορίου διαμαρτυριών.
Το πιο σημαντικό από όλα, ήταν το μποϊκοτάρισμα των εργασιών της “βουλής” το 1990 απο τον τότε συνασπισμό της αντιπολίτευσης (κόμματος Κοινοτικής Σωτηρίας και Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό) ενάντια στις παρεμβάσεις της Άγκυρας στη ψηφοφορία που προηγήθηκε. Ήταν και αυτός ένας από τους παράγοντες που οδήγησε σε πρόωρες εκλογές το 1993.
Έστω και εντός διαφορετικών συγκυριών, η συγκεκριμένη μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας καταφέρνει συγκυριακά ή όχι, να “σπάζει τον καθρέφτη” της δημοκρατίας και να αποκαλύπτει εναλλακτικά πολιτικά αιτήματα και διαδικασίες.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι σε όλες τις περιπτώσεις μποϊκοταρίσματος, με διαφορετική ένταση και τρόπο, το επίκεντρο ήταν η κριτική ενάντια στην Άγκυρα.
(Λεπτομέρειες για τις παραδόσεις μποϊκοταρισματος από το κίνημα της τ/κ αντιπολίτευσης στο: State of Exception in the Mediterranean Turkey and the Turkish Cypriot Community, pp. 13-35, 101-126, 181-203)
Του Νίκου Μούδουρου, Λέκτορα Τουρκικών & Μεσανατολικών Σπουδών, Πανεπιστημίου Κύπρου.
πηγη: https://kosmodromio.gr