Την ώρα που ο εγχώριος Τύπος δειλά -πολύ δειλά- αρχίζει να αλλάζει ύφος απέναντι στην κυβέρνηση, ο διεθνής μάς κατακεραυνώνει. Οι New York Times πρώτα, που σύγκριναν τη σημερινή κυβέρνηση με τη χούντα, και το BBC μόλις πριν λίγες μέρες, που χαρακτήρισε την ελληνική ως μία από τις πιο αυταρχικές στην Ευρώπη. Η δε πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Ρομπέρτα Ματσόλα, όχι μόνο καταδικάζει τις παρακολουθήσεις, τις χαρακτηρίζει και ως αντιδημοκρατικές.

Η Ευρώπη, λοιπόν, το πιο μεγάλο τους αφήγημα. Αυτοί οι Ευρωπαίοι, εμείς οι μαδουραίοι. Μόνο που στη Βενεζουέλα έχουν δημοκρατία και ο διεθνής Τύπος δεν το αμφισβήτησε ποτέ. Δεν τους διέσυρε ποτέ. Τζάμπα και οι φιοριτούρες τής δήθεν εκδήλωσης λατρείας από πλευράς του Λευκού Οίκου, τζάμπα και η επίδειξη της καλής γνώσης των αγγλικών, (όχι) τζάμπα και τα πολεμοφόδια που στάλθηκαν στην Ουκρανία, να ενισχύσουν έναν πόλεμο ο οποίος δεν μας αφορά. Όπως και κανένας πόλεμος, εδώ που τα λέμε. Θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει η σωτηρία των αμάχων. Ψιλά γράμματα, δηλαδή, που κόστισαν πάρα, μα πάρα πολύ ακριβά, εντούτοις.

Είναι νεοφασισμός

Είναι ανοησία ή αλαζονεία από μέρους τους; Εγώ το λέω νεοφασισμό. Όχι μεταφασισμό, όχι αυτό το στάδιο που παγωμένα παρακολουθούσαμε την αυταρχικοποίηση της Ευρώπης, όταν η Ουγγαρία ύψωνε τείχη κατά των προσφύγων, όχι. Νεοφασισμό, όπως λέγαμε σε πιο ανυποψίαστες εποχές τη Λέγκα του Βορρά και τους υπολοίπους φυλάρχους. Νεοφασισμός. Υπερεθνικιστικός, ρατσιστικός, απάνθρωπος, αντιδημοκρατικός. Γεμάτος μίσος για τους ανθρώπους, τα δικαιώματά τους, ακραία νεοφιλελεύθερος (όπως ακραία εκφράζεται ο καπιταλισμός των φτωχοποιημένων και των άμοιρων) και ριζικά πολέμιος της Αριστεράς. 

Νέοι καιροί, νέα εργαλεία. Την Πέμπτη ο Μαρινάκης συνέκρινε τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μην πει απολύτως τίποτε για τον διεθνή μας διασυρμό. Μια σύγκριση, έναν ιστορικό αναθεωρητισμό, που επιχειρούν οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι -και εντέλει «ορθόδοξοι» ακροδεξιοί- της Ευρώπης εδώ και χοντρικά τρεις δεκαετίες: Τα δύο άκρα είναι ο ναζισμός και ο κομμουνισμός. Και είναι ίδια. Μα αυτήν τη στιγμή όλη η Ευρώπη χωρίζεται σε δύο διαφορετικά άκρα. Το ένα είναι αυτό του ορμπανισμού, το άλλο της προόδου, της δημοκρατίας. Του σεβασμού στη ζωή των λαών. 

Μόνο που η παράλογη αυτή ήπειρος, που θέλησε τόσο πολύ να έχει συντηρητικές, ακραίες -σε ένα βαθμό- και ελεγχόμενες κυβερνήσεις, ήρθε τελικά αντιμέτωπη με ένα Brexit, ένα προσφυγικό κύμα, που της έσκασε ως βόμβα τη στιγμή που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ορθωνόταν ο τραμπισμός, και τώρα έναν πόλεμο κυριολεκτικά στα σπλάχνα της. Όλα αυτά μέσα σε μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις των δύο τελευταίων αιώνων, στρωμένη πάνω στα πτώματα που άφησε η Covid. Και αν δεν θέλει να κλιμακωθεί όλη αυτή η βαρβαρότητα, αν δεν θέλει να υψωθούν περισσότερες «ορμπανικές» κυβερνήσεις, αν δεν θέλει, τελικά, να ξεφύγει από τα χέρια της η δημοκρατία και η ησυχία που η δημοκρατία συνεπάγεται, πρέπει να μαζέψει τα σπασμένα της. Η τελευταία φορά που η Ευρώπη δεν κατάφερε να ελέγξει τον εκφασισμό κόστισε στην ανθρωπότητα εκατομμύρια νεκρούς και στο εσωτερικό μας τη συνθήκη της Γιάλτας. Ας πούμε ότι οι εδαφικές κυριαρχίες είναι ήδη εύθραυστες, οι δε ανθρωπιστικές κρίσεις είναι αδιανόητες, ώστε να έχουμε δικαιολογία να ξεχάσουμε το παρελθόν μας.

Η δική μας κυβέρνηση, η ελληνική, ήταν κι αυτή ένα «λαγωνικό» που ξέφυγε κι επιτέθηκε στο θήραμα. Ή το θήραμα ήταν ο αρχικός στόχος, αλλά τελικά αποδείχθηκε πολύτιμο, αυτό θα το κρίνει η Ιστορία. Σημασία έχει πως οι φανατικοί ευρωπαϊστές, οι εγχώριοι, που από βήματος της Βουλής χαρακτήριζαν «πατρίδα» τους την Ε.Ε., αυτοί τώρα είναι οι αντιδημοκράτες που την απειλούν. Ποιος θα το περίμενε;

Με πόνο και πένθος

Εμείς το περιμέναμε, πάντως. Ως Κασσάνδρες, με πόνο και πένθος. Την στιγμή που προεκλογικά ανακοίνωναν ιδιωτικοποιήσεις, το περιμέναμε. Με το επιτελικό κράτος, το περιμέναμε. Με τις απανωτές κρίσεις (οικονομική, υγειονομική, επισιτιστική, ανθρωπιστική, στεγαστική), φυσικά το περιμέναμε. Με τη συρρίκνωση της δημοκρατίας, το περιμέναμε. Με την αλαζονεία τους και το μίσος τους για την κοινωνία, το περιμέναμε. Το περιμέναμε ότι κανένας δεν είναι ασφαλής. Φοβόμασταν τον εκφασισμό και της Ελλάδας και της Ευρώπης. Αυτό συμβαίνει όταν συρρικνώνονται οι δημοκρατίες, όταν τα καθεστώτα στήνονται πάνω στη βιοπολιτική κι όταν, τελικά, στο διά ταύτα το κύριο ζήτημα είναι η συσσώρευση του πλούτου.

Ετσι, λοιπόν, πέφτουν. Όχι με κρότο, αλλά με λυγμό. Ωστόσο, πέφτουν. Πέφτουν γιατί δεν μπορεί να γίνει ανεκτή η εκτράχυνση της κατάστασης συνολικά στην Ευρώπη κι αυτοί, όσο κι αν έστησαν το καλό τους προφίλ, το φιλοευρωπαϊκό, δεν παύουν να είναι το κόμμα του Πλεύρη, του Βορίδη, του Γεωργιάδη. Και, κυρίως, του χειρότερου πρωθυπουργού της Μεταπολίτευσης. Του Κυριάκου Μητσοτάκη. Που τώρα δεν θα τον προστατεύσει κανένας, ούτε αυτόν, ούτε τους υπολοίπους, όπως βαθιά πίστευαν ότι έχουνε συμμάχους. Το… παράκαναν και τώρα η Ευρώπη τούς «τελειώνει».

πηγη: https://www.avgi.gr