Η περήφανη νίκη του, όμως, δείχνει με πικρό τρόπο τις εξελίξεις τόσο στη χώρα του όσο και στην Ε.Ε. Η Μ. Βρεττανία εδώ και χρόνια έχει χάσει τις παλιές βιομηχανίες της. Πίσω από τη βιτρίνα του Λονδίνου και κάποιων άλλων πόλεων υπάρχει μια εργατική τάξη τσακισμένη εδώ και χρόνια από την αποβιομηχάνιση και την ανεργία, η ίδια εργατική τάξη που ο Κεν Λόουτς περιγράφει γλαφυρά στις ταινίες του. Μόνο που σε αντίθεση με τους συνειδητοποιημένους αριστερούς ήρωες του Λόουτς, η πλειονότητα της συντετριμμένης εργατικής τάξης δεν προσδοκά κάτι καλό από τους Εργατικούς και την Αριστερά. Δεν έχει πλέον καν αριστερή συνείδηση τουλάχιστον κατά πλειοψηφία. Οι Brexiteers ήξεραν πολύ καλά, ότι η κρίση αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να χαθούν ψήφοι από την Αριστερά υπέρ των αντιευρωπαϊστών (και ακροδεξιών, σε άλλες περιπτώσεις). Πόνταραν, έτσι, στο θυμικό αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων, τους υπέδειξαν τους ενόχους, παρέμειναν σταθεροί στις απόψεις τους περί εξόδου και πήραν την ψήφο τους. Δεν ενδιαφέρει η βασιμότητα των λύσεών τους. Όταν υποδεικνύεις σε ένα ταπεινωμένο και περιφρονημένο άνθρωπο τον ένοχο, οι προτάσεις περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Άλλοι ψηφοφόροι των Συντηρητικών είδαν τα χρόνια στην Ε.Ε. σαν εποχή ταπείνωσης. Χρονικά η ένταξη της Μ. Βρεττανίας στην Ε.Ε. συνέπεσε με τη ραγδαία αποβιομηχάνιση της χώρας και τα τεράστια οικονομικά προβλήματά της. Δεν ενδιαφέρει, αν τα αίτια αυτής της αποβιομηχάνισης εντοπίζονται κυρίως εντός της Μ. Βρεττανίας. Αυτός ο κόσμος εστίασε στο αποτέλεσμα και όχι στους λόγους. Επίσης, η χώρα ουδέποτε απέκτησε κυρίαρχο ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα. Οι αναφορές στο περήφανο παρελθόν πλήθυναν και η απόφαση των Τόρηδων να στηρίξουν το Brexit χωρίς υποχωρήσεις έφερε και άλλο κόσμο στο στρατόπεδο του «ΜποΤζο».
Από την άλλη, οι Εργατικοί περιχαρακώθηκαν σε μια πολιτική αδιέξοδη. Υιοθέτησαν ένα ανεδαφικό πρόγραμμα, που μιλούσε για επανακρατικοποιήσεις – πράγμα απίθανο με τη νομοθεσία της Ε.Ε. – και από τη στήριξη του Bremain άρχισαν να ολισθαίνουν προς το Brexit αλλά χωρίς ξεκάθαρη στάση. Ταυτόχρονα, η ρητορεία τους έγινε έντονα αριστερή αλλά με συνθήματα, που παρέπεμπαν σε αλλοτινές εποχές. Το αφήγημα αυτό όχι μόνο δεν έπεισε αλλά έδιωξε πολλούς κεντρώους ψηφοφόρους. Επίσης, όταν υπάρχει ο κατεξοχήν εκφραστής της εξόδου της χώρας από την Ε.Ε., γιατί κάποιος να ακολουθήσει το ιμιτασιόν προϊόν;
Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Πρώτον, δεν αρκεί να δαιμονοποιηθεί ένας πολιτικός, για να χάσει ή να περιοριστούν τα ποσοστά του, ούτε είναι αρκετή η κονιορτοποίηση των θέσεών του – θυμηθείτε πόσες φορές σε εκπομπές, τις παραμονές του δημοψηφίσματος για το Brexit, αποδείχθηκε, ότι οι πρωτεργάτες του είχαν πει ψέμματα - αλλά απαιτείται ένας ικανός αντίλογος για να υπάρξει ένα όραμα για τους πολίτες. Και οι Εργατικοί δεν το διέθεταν ούτε κατά διάνοια. Δεύτερον, η Αριστερά πάσχει πανευρωπαϊκά. Δεν αναφέρομαι μόνο στην κλασική Αριστερά του σφυροδρέπανου ή του ριζοσπαστισμού αλλά και στη σοσιαλδημοκρατία, η οποία μετά από χρόνια διεμβολισμού του δεξιού και κεντρώου χώρου μοιάζει πλέον ανήμπορη ν’ αρθρώσει πειστικό λόγο κατά της κρίσης. Τρίτον, στάθηκε αδύνατο οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις να συμπήξουν ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στους αντιευρωπαϊστές λαϊκιστές και να προβάλουν ένα υποψήφιο κοινής αποδοχής ως ανάχωμα στην προέλαση των πάσης φύσεως «ΜποΤζο». Τέταρτον, όπως συμβαίνει σε εποχές κρίσης, ο κόσμος στρέφεται νομοτελειακά και με τη βοήθεια των πάσης φύσεως επιτηδείων σε ένα παρελθόν εξιδανικευμένο, όπου όλοι είχαν δουλειά και ασφάλεια, οι μετανάστες δεν απειλούσαν την εθνική συνοχή και ασφάλεια, στη χώρα όλα λειτουργούσαν ρολόι (και ας βασίλευε ένα έντονα ταξικό σύστημα που δεν επέτρεπε την κινητικότητα των πολιτών) και η ήλιος δεν έδυε ποτέ στη βρεττανική επικράτεια. Πέμπτον, αυτό, που κάποτε οραματιζόταν η Αριστερά, ότι οι μάζες θα συνειδητοποιήσουν την εκμετάλλευσή τους και θα ξεσηκωθούν υπέρ αυτής, ήταν μια άσκηση επί χάρτου και σε εποχές κρίσης νικητής βγαίνει ο λαϊκιστής και ακραίος. Το έργο ξαναπαίχτηκε στα χρόνια του Μεσοπολέμου και ο νικητής δεν προερχόταν από την Αριστερά, αν και ο νικητής των προχθεσινών βρεττανικών εκλογών δεν θυμίζει ούτε καν ταυτίζεται με τους μπρούτους και βάρβαρους Ευρωπαίους δικτάτορες του ’30. Και, έκτον, η επιστροφή στα περιχαρακωμένα κράτη και έθνη, τα οποία θ’ αποφασίζουν μόνα τους για τα πάντα και χωρίς τις παρεμβάσεις άλλων οργανισμών, είναι ο κανόνας σε ταραγμένες πολιτικά εποχές.
Κανένας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα, πως θα διαμορφωθεί η επομένη μέρα για τη Μ. Βρεττανία. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί το αντίδοτο για τους πάσης φύσεως Τζόνσον της Γηραιάς Ηπείρου. Και όσο η επινόησή του αργεί, τόσο οι λαϊκιστές και αντιευρωπαϊστές θα παγιώνουν τη θέση και τα ποσοστά τους στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και θα παίζουν χωρίς αντίπαλο.
πηγη:https://www.o-klooun.com