H πολιτική, με την εκρηκτική της ισχύ, κατέλαβε τη Γαλλία. Αυθόρμητες πρωτοβουλίες παντού, αποχωρήσεις χωρίς προειδοποίηση, αποκλεισμός δρόμων, ξεσπάσματα ταραχών ή απλώς δυναμικές διαδηλώσεις, φοιτητικά AG σε κάθε γωνιά, η πλατεία Concorde γεμάτη από την ενέργεια των νέων. Όλοι νιώθουν τη φωτιά αλλά οι δημοσιογράφοι που είναι προσκολλημένοι στον Μακρόν και την Μπορν, αγνοούν το τι πραγματικά συμβαίνει: τον κοινωνικό αναβρασμό.

Είναι όμορφο αυτό που συμβαίνει. Μικρά αλλά πρωτόγνωρα πράγματα. Εδώ οι αγρότες φέρνουν καλάθια με λαχανικά στους σιδηροδρομικούς που απεργούν. Εκεί ένας Λιβανέζος εστιάτορας μοιράζει φαλάφελ σε κουρασμένους διαδηλωτές. Οι μαθητές εντάσσονται στις πικετοφορίες. Σύντομα θα δούμε πολίτες ν’ ανοίγουν τις πόρτες τους για να κρύψουν τους διαδηλωτές από την αστυνομία. Το πραγματικό κίνημα ξεκινά. Ήδη μπορούμε να πούμε ότι η κατάσταση είναι προεπαναστατική. Τι προοπτικές έχει για να γίνει πλήρως επαναστατική;

 Ο Μακρόν είναι σε διάλογο μόνο με τον εαυτό του, άλλος δεν υπάρχει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το νόημα των λόγων του, δεν υπόκειται σε καμία από τις συλλογικές επικυρώσεις της συνομιλίας. Κάθε δυνατότητα διαλόγου στην πραγματικότητα καταργείται. Τίποτα από όσα λέει δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι ένα τέτοιο άτομο, μη γνωρίζοντας τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό του, είναι εντελώς ανίκανο να παραδεχτεί ένα λάθος. Γι’ αυτό όλα τα επίπεδα βίας είναι πιθανά, όλα μπορούν να συμβούν. Η πολιτική του Μακρόν επιδιώκει την πλήρη διάλυση του κινήματος μέσω του αστυνομικού εκφοβισμού. Στο εξής θα κυβερνά με το αστυνομικό συμβούλιο. Και το μήνυμα θα είναι ένα: μην βγαίνετε στο δρόμο, μείνετε στο σπίτι, δείτε τηλεόραση, υπακούστε… είναι η εποχή των σαδιστών και των νταήδων με στολή. Όταν η εξουσία απελευθερώνει τους κακοποιούς της, μπορεί να υπάρξουν δύο ριζικά αντίθετα αποτελέσματα: ή ο εκφοβισμός ή η αυξημένη οργή. Όλες οι ανατροπές συμβαίνουν όταν η πρώτη επίδραση (ο εκφοβισμός) μεταλλάσσεται σε οργή. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να πιστεύουμε ότι είμαστε εκεί. 

Σε κάθε περίπτωση, δεν περνά κανείς από τη σημερινή «προεπαναστατική» κατάσταση σε «επαναστατική» με μόνη την άρνηση. Μια εξέγερση για να γίνει πραγματικά μια επαναστατική διαδικασία, πρέπει να αρθρώσει μια διέξοδο. Να διατυπώσει, δηλαδή, μια θετική πολιτική βούληση. Να περάσει η κυριαρχία από την ηγεσία της παρασιτικής τάξης, που έχει καταστρέψει τη χώρα, που έχει κάνει τα νοσοκομεία, τη δικαιοσύνη, την εκπαίδευση, την έρευνα και το πανεπιστήμιο ερείπια, στους παραγωγούς. Οι άνθρωποι πεινάνε. Δεν θα φανταζόμασταν ότι θα μπορούσαμε να γράψουμε κάτι τέτοιο μια μέρα, αλλά το γεγονός είναι εδώ: το ένα τέταρτο των Γάλλων δεν έχει αρκετό φαγητό. Οι νέοι πεινούν. Οι ουρές για επισιτιστική βοήθεια είναι ατελείωτες… Ένα ολόκληρο μοντέλο έχει γονατίσει. Γονάτισαν την οικονομία. Κατέστρεψαν τη χώρα. Η αποδιοργάνωση είναι πλήρης. Παράδοξο (που δεν είναι ένα), στον ύστερο καπιταλισμό, η ανικανότητα της αστικής τάξης έγινε μια δύναμη από μόνη της – μπορεί να της δοθεί το όνομα κατά παράφραση του Schumpeter: καταστροφική καταστροφή…

Πρέπει να διώξουμε αυτούς τους βλαβερούς ηλίθιους… το αληθινό νόημα που πρέπει να δοθεί στη φράση «γενική απεργία» είναι: όχι η γενική διακοπή της εργασίας, αλλά η πράξη της έναρξης της γενικής επανιδιοποίησης της κυριαρχίας από τους παραγωγούς.

 *Αποσπάσματα από κείμενο του Frédéric Lordon στην Le Monde diplomatique, 22 Μαρτίου 2023 σε ελεύθερη μετάφραση του ΓΧΠ

πηγη: http://artinews.gr