Του Γιαννάκη Λ. Ομήρου
Ας μιλήσουμε καθαρά. Η Ελλάδα είναι ο μοναδικός φυσικός και ανιδιοτελής σύμμαχος της Κύπρου. Είναι αξίωμα. Κι εκτός από τη σκοτεινή περίοδο της χουντικής επταετίας, η οποία άλλωστε βαρύνεται με την προδοσία της Κύπρου, το αξίωμα αυτό ισχύει ανεξαιρέτως για όλες τις δημοκρατικά εκλεγμένες Κυβερνήσεις της Ελλάδας. Ασφαλώς με διακυμάνσεις που σχετίζονται με πολιτικές που υιοθετήθηκαν για το Κυπριακό από τις διάφορες Ελληνικές Κυβερνήσεις. Προ του 1967 και μετά το 1974.
Θα πρέπει να σημειώσω με έμφαση ότι θεωρώ βαρύτατο εθνικό όνειδος, που αφορά ολόκληρο το Ελλαδικό πολιτικό σύστημα, το γεγονός ότι η προδοσία της Κύπρου το 1974, που οδήγησε στη μεγαλύτερη εθνική τραγωδία μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, δεν αποτέλεσε αντικείμενο ποινικής δίωξης και ποινικού κολασμού. Η Χούντα δικάστηκε και τιμωρήθηκε για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και την αιματηρή καταστολή της φοιτητικής εξέγερσης του πολυτεχνείου. Για το κολοσσιαίο έγκλημα της της 15ης Ιουλίου 1974 που οδήγησε στην τουρκική εισβολή και την στρατιωτική κατοχή του 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας, ούτε δικάστηκε, ούτε καταδικάστηκε. Μάλιστα οι επίορκοι αξιωματικοί που έστρεψαν τα όπλα εναντίον του Προέδρου Μακαρίου και του Κυπριακού Ελληνισμού, επέστρεψαν στην Ελλάδα και πολλοί από αυτούς έλαβαν προαγωγές και συνέχισαν να υπηρετούν μέχρι αφυπηρέτησης τους στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Μετά από αυτή την αναγκαία πρόταξη επανέρχομαι στη σημερινή κατάσταση.
Το Κυπριακό είναι ασφαλώς διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής μιας ανεξάρτητης χώρας, μέλους του ΟΗΕ. Είναι όμως και για την Ελλάδα κορυφαίο θέμα της εξωτερικής της πολιτικής, είναι θέμα συμβατικών υποχρεώσεων έναντι της Κύπρου, αφού η Ελλάδα είναι εγγυήτρια δύναμη και είναι και εξόχως εθνικό ζήτημα λόγω των εθνικών δεσμών με τη μεγάλη πλειοψηφία του Κυπριακού λαού.
Τούτων λεχθέντων η κατά καιρούς διακηρυττόμενη εθνική ομοψυχία Κύπρου – Ελλάδας, που πρέπει να αποτυπώνεται σε απόλυτο συντονισμό, συνεργασία και συμπαράσταση, θα πρέπει να οδηγεί σε κοινό μέτωπο απέναντι στην τουρκική απειλή.
Στην τελευταία συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού και του Τούρκου Προέδρου «διασφαλίστηκε» ότι κατά το φετινό καλοκαίρι θα υπάρξουν «ήρεμα νερά» στα Ελληνοτουρκικά. Όπερ σημαίνει αποχή της Τουρκίας από παραβιάσεις των θαλασσίων συνόρων της Ελλάδας και ανάλογες παραβιάσεις του εθνικού εναέριου της χώρου. Και στην Κύπρο; Ουδεμία δέσμευση της Τουρκίας. Μάλιστα ο Ερτογάν το δήλωσε. Θα συνεχίσει η Τουρκία να προστατεύει τα δικαιώματα της στην Ανατολική Μεσόγειο. Σε αυτό το πλαίσιο επισκέφθηκε την Κύπρο στις 20 Ιουλίου , 47η επέτειο της τουρκικής εισβολής και εξήγγειλε την έναρξη εποικισμού των Βαρωσίων. Κατά παραβίαση των ψηφισμάτων 550 και 789 του Συμβουλίου Ασφαλείας. Σαφής κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας και δημιουργία νέων τετελεσμένων. Υπονόμευση κάθε προοπτικής διαπραγματεύσεων για τη λύση, αφού πέραν του θέματος της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου έθεσε και θέμα αναγνώρισης του «τουρκικού κράτους» της Κύπρου.
Τα πιο πάνω δεν καταγράφονται για να σκιάσουν με οποιοδήποτε τρόπο τις προθέσεις και την ειλικρίνεια της συμπαράστασης της Ελλάδας προς την Κύπρο. Σημειώνονται όμως και υπογραμμίζονται για να μην επαναλαμβάνεται η ιστορία. Άλλωστε υπάρχουν «οι εν Αθήναις ασχημονούντες» οι οποίοι μονίμως βυσσοδομούν με «συμβουλές» προς τις Ελληνικές Κυβερνήσεις, ότι «φτάνει επιτέλους με αυτούς τους Κύπριους» και ότι «δεν μπορεί το Κυπριακό να κρατεί αιχμάλωτη την Ελλάδα».
Κοντόφθαλμες πολιτικές είναι αδιανόητες. Ο τουρκικός επεκτατισμός δεν απειλεί μονάχα την Κύπρο. Απειλεί και το Αιγαίο, τα νησιά, την Θράκη . Και είναι αδήριτη ανάγκη ενιαίο να είναι το μέτωπο Κύπρου – Ελλάδας όπως ακριβώς ενιαία είναι η απειλή και κοινοί οι κίνδυνοι. Το να παροράται αυτή η οφθαλμοφανής πραγματικότητα στη λογική ψευδαισθήσεων και ανιστόρητων αφηγημάτων κατευνασμού, συνιστά επιλογή εθνικού αυτοχειριασμού.
Προέδρου Βουλής των Αντιπροσώπων