Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 12 Μάρ 2014
Τα σχολεία χτίστε
Κλίκ για μεγέθυνση

 

Ο ποιητής της φυλής μας Κωστής Παλαμάς (1859-1943) υπήρξε αληθινά μεγάλος ποιητής.

Εθνικός και κοινωνικός ποιητής, που θέλει τα σχολεία να είναι : «…Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα,/γερά θεμελιωμένα/από της χώρας, ακάθαρτης,/πολύβοης, αρρωστιάρας, μακριά/ Μακριά τα’ανήλιαγα σοκάκια, /τα σχολεία χτίστε…».

Και στους τρεις τελευταίους στίχους της δεύτερης στροφής εστιάζει την προσοχή μας: «….Στον τόπο απάνω όχι πολέμων κάστρα/τα σχολεία χτίστε!»

Η κάθε λέξη έχει τη θέση της και η φράση του έχει μια θαυμαστή πληρότητα. Αναρωτιόμαστε, όμως, κουνώντας το κεφάλι: -Αμ, πού’ναι τα παιδιά; Ντουβάρια χτίσαμε, ευπρόσωπα διδακτήρια, αλλά και καλλιμάρμαρα ανώτερα και ανώτατα διδακτήρια, στήσαμε.

Όμως, «η αιμορραγία» της μετανάστευσης στις δεκαετίες του ’50 και ’60, η αφαίμαξη της υπαίθρου με κράχτη την αστυφιλία και τελευταία η «επάρατη» παγκοσμιοποίηση, νέκρωσαν τον τόπο μας! Μάραναν τα χωριά μας και απόμειναν τα σχολεία άδεια κουφάρια να καμαρώνουν την βουβαμάρα τους.

Διαμαρτύρονται με το παράπονο και τη θλίψη της μαυρομάνας που μαλλιοτραβιέται σαν χάσει τη γέννα της. Τα καμπαναριά μουγκάθηκαν. Δεν καλούν τα σχολειαρόπαιδα στον προορισμό τους. Και η θλίψη αυγαταίνει. Οι σχολικές αίθουσες θυμίζουν τους στίχους από το ίδιο ποίημα: «Γιομίζοντάς τα να τα ζωντανεύουν/μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια/με τους κελαϊδισμούς και με τους μόσκους /και ο δάσκαλος, ποιητής /και τα βιβλία να είναι σαν κρίνα».

Τα ίδια μας θυμίζει και ο Βίκτορας Ουγκώ (1802-1885): «Φτιάξτε σχολεία. Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή». Μήπως δε φτιάξαμε; Γιόμισε η χώρα μας από διδακτήρια όλων των βαθμίδων. Ειδικότερα τα ανώτερα και ανώτατα αυξήθηκαν δυσανάλογα με τον πληθυσμό. Χωρίς πρόβλεψη για αντίστοιχες θέσεις, να απορροφήσουν τους νέους μας. Η ψηφοθηρία έπραξε το διαβρωτικό της ρόλο και τα νιάτα οδηγούνται σε ξένες χώρες. Μπούχτισε το άπληστο πελατειακό σύστημα της ψηφοθηρί(ωδί)ας και ικανοποιήθηκε με κάθε πλάγιο και στραβό τρόπο το αίτημα του Λαού.

Καμαρώσαμε τα πτυχία των παιδιών. Έλαμψαν τα ρυτιδωμένα πρόσωπα των γονιών, αφού οι νέοι επιστήμονες θα διοικούσαν τη χώρα. Να σωθεί, να αναπτυχθεί. Να ευημερήσει…. Μορφωμένοι είναι . Ξέρουν τι θα κάμουν. Θα χαράξουν, είπαμε, και ευοίωνο το μέλλον για τις επόμενες γενιές.

Ωραία και καλά ως εδώ. Τους ψηφίσαμε. Τους ξανά-ματά-πάλε-ψηφίσαμε. Εντούτοις, αλλιώς μας βγήκανε! Διαψευστήκαμε .Όχι, βέβαια, από όλους για να μη γινόμαστε υπερβολικοί. Αλλά οι αχόρταγοι και οι λαίμαργοι, πολλοί! Ξεφύτρωσαν, επίορκοι και απάτες. Μιζαδόροι με εξωχώριες εταιρείες, με τεράστια ποσά μαύρου χρήματος, ανέλεγκτα και πολλά αφορολόγητα.

 

Το Δημόσιο ζημιώθηκε. Επέλασε και η κρίση και οι πολίτες βουλιάζουμε στη φτώχια. Ο κοσμάκης ζητάει παράθυρο με φως. Ομόνοια και εθνική συνεννόηση. Αλλά άναυδοι και απορούντες βλέπουμε χειροπέδες και τις φυλακές να γεμίζουν! Μάλιστα από επιστημονικά, σπουδαγμένα στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Και θλιμμένοι διαπιστώνουμε ότι αστοχήσαμε στην ψηφοφορία. Εκτός, ασφαλώς, από τους ευνοημένους και διαπλεκόμενους. Που είναι και αμετανόητοι.

Και ‘δω βλέπουμε να επαληθεύεται το επίγραμμα του Σολωμού: «Λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.» Ποιους να πιστέψουμε οι αγαθοί και παραπλανηθέντες ψηφοφόροι; Έκπληκτοι ακούμε πως δεν επαρκούν οι υπάρχουσες φυλακές. Χρειάζονται κι άλλες. Κάποιες, μάλιστα, να είναι υψίστης ασφαλείας για να φιλοξενήσουν τους λεβέντες μας, τα καμάρια του τόπου μας, που βύθισαν την οικονομία στο χάος και τον λαό στην ανέχεια. Και δεν ξέρω για πού αλλού τραβάει.

Ύστερα απ’όλα αυτά με συσπειρωμένη, ακόμη, αγανάκτηση λέμε: -Φτιάχτε φυλακές και γκρεμίστε τα σχολεία ή χτίστε σχολεία και διδάξτε τα παιδιά μας πώς θα τις μετατρέψουν σε πολεμικά κάστρα! Τι κι’αν τα ‘γραψε αλλιώτικα ο ποιητής της φυλής μας Κωστής Παλαμάς, ο πατριδολάτρης και ανθρωπολάτρης. Τι κι’αν το είπε ο Βίκτορας Ουγκώ!

-Τα έγραψαν, λένε κάποιοι, για κείνους τους καιρούς. Μολονότι γνωρίζουν, ότι οι καιροί και τα ήθη αλλάζουν. Οι άνθρωποι, όμως, ίδιοι μένουν. Γεμάτοι μυστήριο και δύναμη. Αλλά και σκοτεινές αδυναμίες. Η διαχρονική τους αυτή αδυναμία-ελάττωμα θα μας θυμίζει την υποχρέωση που επωμίζονται οι άρχοντες κάθε βαθμίδας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ειδικότερα την ευθύνη που έχουν για τα μη λειτουργούντα σχολεία, ελλείψει μαθητών.

Ας χρησιμοποιηθούν, τουλάχιστον, ως περικαλλή Ιστορικά και Λαογραφικά Μουσεία. Οι Παλαμάς και Ουγκώ θα συμφωνήσουν! Κάθε άλλη χρήση τους θα θυμίζει πολέμων κάστρα! Θα θυμίζει δικαιοφανή και αταίριαστη δικαιολογία. Τα σχολεία επιβάλλεται να παραμείνουν πρωταγωνιστές της πολιτιστικής κληρονομιάς μας! Η πνοή τους να είναι μήνυμα αισιοδοξίας και να αποτελούν μια πηγή φωτός. Έτσι, όπως τα θέλει ο ποιητής μας. Να στέκονται αλησμόνητο πνευματικό ταμείο. Ένας ανασασμός ψυχής.

 

ΔΗΜΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου