Αξιότιμοι αναγνώστες, το άρθρο 24 του Συντάγματος της χώρας μας αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της εθνικής περιβαλλοντικής νομοθεσίας. Ορίζει μεταξύ άλλων ότι η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός. Το κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει προληπτικά αλλά και κατασταλτικά μέτρα για την διαφύλαξή του. Ο νόμος 1650/1986 είναι ο βασικός νόμος για το περιβάλλον στην χώρα μας. Oρίζει την προστασία του περιβάλλοντος ως απαραίτητη προϋπόθεση ώστε ο άνθρωπος να ζει σε ένα περιβάλλον ποιοτικό, μέσα στο οποίο προστατεύεται η υγεία του και ευνοείται η ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Με βάση το άρθρο 2 της Συνθήκης για την ίδρυση της Ευρωπαίκής Κοινότητας η προστασία του περιβάλλοντος και η ενσωμάτωσή του στις επιμέρους πολιτικές αποτελεί βασική υποχρέωση των κρατών μελών της ΕΕ. Η Κοινότητα έχει ως αποστολή να προάγει την ισόρροπη, αρμονική και αειφόρο ανάπτυξη ως και τη βελτίωση της ποιότητας του περιβάλλοντος.Στο άρθρο 6 της Συνθήκης καθορίζεται ότι οι απαιτήσεις της περιβαλλοντικής προστασίας πρέπει να ενταχθούν στον καθορισμό και την εφαρμογή των κοινοτικών πολιτικών και δράσεων. Επίσης η κοινοτική νομοθεσία αποτελείται από κανονισμούς και οδηγίες που ρυθμίζουν κρίσιμα ζητήματα όπως οι υδάτινοι πόροι, το φυσικό περιβάλλον, η ατμοσφαιρική ρύπανση, η κλιματική αλλαγή, ο θόρυβος, τα απόβλητα, τα χημικά, οι μελέτες των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, η βιομηχανική ρύπανση. Η δικαιοδοσία της ΕΕ για τη δημιουργία περιβαλλοντικής νομοθεσίας προκύπτει από τα άρθρα 174-176 της Συνθήκης για την ΕΕ.Η χώρα μας σήμερα έχει υποχρέωση να ενσωματώνει στο εθνικό της δίκαιο και να εφαρμόζει τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες αλλά και να συμμετέχει ενεργά σε όλες τις διαδικασίες για την περαιτέρω θεσμική και νομική ενίσχυση της προστασίας του περιβάλλοντος.

Τα ορόσημα της ανάπτυξης και ωρίμανσης του διεθνούς περιβαλλοντικού δικαίου αποτελούν το συνέδριο του ΟΗΕ για το ανθρώπινο περιβάλλον στη Στοκχόλμη το 1972, το συνέδριο του ΟΗΕ στο Ρίο ντε Τζανέϊρο το 1992 και η παγκόσμια συνδιάσκεψη για την αειφόρο ανάπτυξη στο Γιοχάνεσμπουργκ το 2002. Ετέθηκαν συνολικά οι βάσεις και οι αρχές του περιβαλλοντικού δικαίου οδηγώντας στην σύναψη πολλών περιβαλλοντικών συμβάσεων με δεσμευτικές διατάξεις. Η Σύμβαση για τη διεθνή εμπορία απειλούμενων ειδών πανίδας και χλωρίδας ( CITES , 1973 ) και την ίδρυση του περιβαλλοντικού προγράμματος του ΟΗΕ ( UNEP ). Η σύμβαση πλαίσιο του ΟΗΕ για τις κλιματικές αλλαγές καθώς και η σύμβαση για την βιοποικιλότητα και την επιτροπή αειφόρου ανάπτυξης του ΟΗΕ συμφωνήθηκαν στη Διάσκεψη του Ρίο το 1992.

Η οδηγία 2000/60 είναι μια οδηγία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και Κοινοβουλίου για την θέσπιση πλαισίου κοινοτικής δράσης στον τομέα της πολιτικής των γλυκών νερών.Η οδηγία αυτή αποσκοπεί στην προστασία των υδάτων με αρχές κοινές και μέσα. Κάθε κράτος πρέπει να διατηρεί τα επιφανειακά νερά σε καλή οικολογική κατάσταση και να προχωρεί σε επανορθώσεις όπου χρειάζεται. Επίσης επιδιώκεται η αειφόρα διαχείριση των υδατικών πόρων ως προς την επάρκεια του πόσιμου νερού, την επάρκεια νερού για περιβαλλοντικές χρήσεις, την προστασία του περιβάλλοντος και την πρόληψη και αποτελεσματική αντιμετώπιση των πλημμυρών και της ξηρασίας.

Με εκτίμηση

Σωτηρόπουλος Σωτήρης

Πολιτικός Επιστήμων - Δημοσιολόγος