Του Αριστοτέλη Αντωνίου

Λένε πως η ιστορία έρχεται να μας διδάξει! Πολιτικές αναλύσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε κάτι τόσο σημαντικό όσο η Ιστορία, αλλά ποιος είναι ο λόγος της βαθειάς ανάλωσης και εμβάθυνσης τη στιγμή που κανένα αποτέλεσμα από τις διαδικασίες αυτές δεν μπορεί να δώσει ένα ισχυρό νόημα σε αυτή τη στιγμή, σε αυτόν τον άνθρωπο, σε αυτήν την κοινωνία. Βαδίζουμε πάνω σε ιδέες που κάποτε άλλαξαν τον κόσμο. Αυτές οι ιδέες υπάρχουν και σήμερα…και θα υπάρχουν όσο τις βλέπουμε δίπλα μας, να παίρνουν σάρκα και οστά στον άνθρωπο, στα δέντρα, στη φωτιά!

Όμως τι γίνεται όταν δεν βλέπουμε κάτι που διαδραματίζεται δίπλα μας, όταν αγνοούμε αυτό που αγγίζουμε, όταν οι παρωπίδες γίνονται σκοτάδι σε κάθε ξεχωριστή ψυχή. Όλα θα μοιάζουν ίδια μέχρι τη στιγμή που θα μοιάζει αιώνια για μας…, όλα θα παραμένουν ίδια μέχρι που κάποιος δίπλα μας θα σκοτώνεται προσπαθώντας να ξεφύγει από τα δεσμά της Λογικής που μας γαλούχησαν, μέχρι που σπίτια και τείχη θα γκρεμίζονται, άνθρωποι θα υποφέρουν και εμείς θα στεκόμαστε εκεί…αβοήθητοι από τη ζωή που επιλέξαμε…που μας δημιούργησε και δημιουργήσαμε. Χωρίς τροφή για σκέψη, χωρίς τροφή για το σώμα! Ίσως τότε να αντιληφθούμε καλύτερα την ανάγκη του σεβασμού και της αξιοπρέπειας. Ίσως αντιληφθούμε στην πράξη την ελευθερία, χωρίς οικονομικές και πολιτικές διακρίσεις. Η ιδέα χωρίζει τον άνθρωπο. Μπορεί όμως και να τον Ενώσει. Αυτό θέλουμε…πέρα από κάθε πολιτική σκοπιμότητα, κάθε αισχροκέρδεια και οικονομικούς ιμπεριαλισμούς. Δεν γίνεται ο άνθρωπος να πληρώνει για την ανάγκη μιας ιδέας, είτε αυτό λέγεται Κράτος, είτε Ομοσπονδία είτε Ευρώπη. Σκοπός μας είναι να λύσουμε κάθε φόβο και κάθε ελπίδα. Δεν γεννηθήκαμε για να ελπίζουμε σε κάτι καλλίτερο, γεννηθήκαμε για να ζούμε καλά. Δεν ήρθαμε εδώ για να φοβόμαστε τους Ισχυρούς και Παντοδύναμους, εμείς τους κάναμε Ισχυρούς, εμείς μπορούμε να τους κάνουμε αδύναμους.

Βρισκόμαστε λοιπόν, πάνω σε μια κλωστή ακροβατώντας, με τη ζωή και τον θάνατο. Φοβόμαστε να πέσουμε, αλλά ο Ακροβάτης σαν πέσει θα γελάσει. Γιατί ποια μεγαλύτερη τιμή υπάρχει από το να γελάς εκεί που φοβάσαι, από το να συνεχίζεις εκεί που βασανιστικά σε αποτελειώνουν.

Μπροστά σε όλα αυτά κάποιοι μιλούν για Κάποιους, που έζησαν Κάπου…Κάποτε! Μα τι μπορεί να μας δώσει ο χρόνος, εκτός από τις μέρες που η Θεά Τύχη, μας διάλεξε να ζήσουμε! Ξεκινώντας από τον Παρόντα Χρόνο, το παρελθόν τι μπορεί να μας διδάξει…την ώρα που πεθαίνει ο Πατέρας δίπλα στα γόνατα του Παιδιού…πως μπορεί να μας αλλάξει…την ώρα που ο Φίλος μου θανατώνεται στο διπλανό γραφείο! Όλα ήρθαν και όλα θα έρθουν. Θα γίνουμε εμείς η Ιστορία! Μακάρι όμως κάποτε η πολιτική εκμετάλλευση της Ιστορίας να σταματήσει να διαχωρίζει τους ανθρώπους. Μπορούμε να κάνουμε έναν άλλο κόσμο εφικτό…μπορεί όχι εμείς…μπορεί ούτε οι επόμενοι…όμως ο Αγώνας που δεν δόθηκε είναι αγώνας Χαμένος. Ας αλλάξουμε αυτό που κάνουμε (και σίγουρα μπορούμε) για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε!

Ίσως αυτό που ονομάζουμε Πολιτική, καμία σχέση δεν έχει με αυτό που δημιούργησε ο άνθρωπος, η κοινωνία, οι ανάγκες και ερμήνευσε η Ιστορία.

Ίσως όλα είναι κύκλος, ίσως εξέλιξη, ίσως δύο κύκλοι, ίσως και όλα μαζί ταυτόχρονα! Ίσως να ζούμε σε ένα επίπεδο, ίσως και σε δύο, ίσως σε μία σφαίρα, ίσως και σε μια κλωστή! Ίσως να παριστάνουμε τον Ακροβάτη, ίσως τον Θεατρίνο σε μια παράσταση χωρίς αρχή…μέση…τέλος! Ίσως είμαστε οι Θεατές που περιμένουμε το Τέλος (ίσως το δικό τους…ίσως το δικό μας) περιμένοντας ο καθένας την δική του προσωπική κάθαρση! Ίσως είμαστε η Παράσταση, ίσως η Ιδέα της, ίσως και τα τείχη που Χτίζουμε…που Πέφτουν…ίσως ο από μηχανή Θεός του Εαυτού μας! Είμαστε η υλική μας Ιδέα και η Ιδεατή μας Μορφή. Η ανθρώπινη Φύση και το κοινωνικό Ζώον! Το Τέρας, ο Καθρέφτης και το αληθινό μας Πρόσωπο. Η ψυχή, το σώμα και ο Ουρανός!

Εγώ είμαι ο Άλλος

Εγώ είμαι η Κοινωνία και ίσως ο Άλλος

Κάποια μέρα γίνει Εγώ…

Αυτό Είμαστε…είναι Μπροστά μας…

Ο χρόνος χάνεται…. και μένουμε Εμείς!

Αιώνια…σε μια Στιγμή!