Λίστα αντικειμένων
Του Αριστοτέλη Αντωνίου
Πολλοί ορισμοί έχουν δοθεί για τους νόμους και την λειτουργία τους ανά τους αιώνες. Επειδή όμως βρισκόμαστε σε μια περίοδο που σηματοδοτεί το τέρμα μιας πνευματικής αναζήτησης και ώσμωσης του ανθρώπινου νου, μπορούμε με μεγαλύτερη βεβαιότητα να κρίνουμε την πορεία των όντων, την θεωρία, την σκέψη και την πρακτική τους, με γνώμονα πάντα τις συνέπειες που αντανακλούν στην καθημερινή μας ζωή. Γιατί μπορεί ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας να φαντάζουν μακρινοί φιλόσοφοι μιας άλλης εποχής, που σχεδόν μοιάζει απροσέγγιστη, όμως αυτοί είναι που επηρεάζουν ακόμα τις δομές και τα θεμέλια συστημάτων που καθορίζουν άμεσα εμάς, ως πολίτες του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Αποτέλεσαν τις ρίζες για όλες τις μετέπειτα κοινωνικές διαδράσεις, συγκρούσεις και αναγεννήσεις. Και στεκόμαστε μπροστά στην ίδια μας την Ιστορία χωρίς να μπορούμε να επιδείξουμε τίποτα, παρά μονάχα μια μιζέρια, πολιτική, πολιτισμική, απάνθρωπη και καταστροφική. Η σκέψη δυστυχώς δεν κληρονομείται, αλλά επιτυγχάνεται. Κάποτε ο αρχαίος κόσμος έλεγε «ότι ο κόσμος είναι ένα τακτοποιημένο σύνολο και λειτουργεί με νόμους που μπορεί να τους ανακαλύψει το ανθρώπινο μυαλό». Τώρα καταλήγουμε πως το ανθρώπινο μυαλό χρησιμοποιείται μόνο και μόνο για καταστρέψει ένα τακτοποιημένο σύνολο που ονομάζεται Φύσις και περιλαμβάνει τον άνθρωπο, την κοινωνία και το ακαθόριστο! Και αν ευφυΐα ονομάζεται η καλλιέργεια του νου σε σημείο που να βλάπτει τον συνάνθρωπο πρέπει να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε το Λογικό. Η χρήση ακριβώς της λογικής αποτέλεσε το έναυσμα για μια δίκαιη κοινωνία που θα βασίζεται σε νόμους. Η συνείδηση του δικαίου αρχίζει να συνδέεται με τους νόμους. Ποια όμως η σχέση του δικαίου με τους νόμους; Οι νόμοι περικλείουν μια δημοκρατική νομιμοποίηση των συμφερόντων που προωθούνται ή μάλλον ότι περιλαμβάνεται σε νόμο είναι και «εξ ορισμού» δίκαιο;
Στην Ελλάδα ο μόνος που ορίζει το δίκαιο και το άδικο είναι το Σύνταγμα της Ελλάδος. Ο μόνος ρυθμιστής των νόμων, που ελέγχει , την ουσία τους, τον τύπο τους, και το σκοπό τους. Εφόσον όμως και αυτό αποτελεί δημιούργημα του ανθρώπινου μυαλού ποιος θα είναι αυτός που θα κρίνει δίκαιο το νομικό αυτό κατασκεύασμα της πυραμίδας όπου ο κατώτερος νόμος θα ελέγχεται από τον ανώτερο και όλοι αυτοί από το Σύνταγμα. Και εφόσον υπάρχει η δυνατότητα αναθεώρησής του, κατά πόσο είναι δυνατόν ν α προσαρμόζεται αυτό στα εκάστοτε συμφέροντα ή αφήνονται τα κατάλληλα κενά για να διαιωνίζεται ένα δοσμένο σύστημα(;) και εφόσον ο άνθρωπος, ως ξεχωριστή προσωπικότητα και μέλος της κοινωνίας λαμβάνει τη μεγαλύτερη αξία γιατί αυτός παράλληλα τίθεται στο περιθώριο, εκτός νομοπαρασκευαστικού τομέα; Καλλίτερα λοιπόν να μιλάμε για ανθρώπους με κοινά συμφέροντα, για ανθρώπους μιας δομημένης κοινωνικής τάξης και όχι για μεμονωμένους ανθρώπους και άτομα. Γιατί όταν η κοινωνική τάξη που ελέγχει τους μηχανισμούς εξουσίας, συνηθίζεται στις μέρες μας, να θέτει εκτός τέτοιων μηχανισμών ανθρώπους μιας κοινωνικής τάξης ή στρώματος με διαφορετικά συμφέροντα. Ένας τέτοιος μηχανισμός είναι και ο νομοπαρασκευαστικός, η δυνατότητα δηλαδή να παράγονται νόμοι που θα εξουσιάζουν το σύνολο ενός λαού. Γιατί λοιπόν στο Σύνταγμα να εδραιώνεται ως θεμελιώδης όρος η λαϊκή κυριαρχία όταν το σύνολο των πολιτών το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ασκεί κριτική στους νόμους παρά να είναι αυτός που θα τους παράγει; Και η κριτική αυτή όταν παίρνει τη μορφή μαζικής διαμαρτυρίας και κοινωνικής αναστάτωσης, ο θεσμικός ρόλος της λαϊκής κυριαρχίας μάλλον εγκαταλείπεται παρά ενισχύεται. Ο παθητικός ρόλος των πολιτών είναι δεδομένος...και όχι από παράγοντες εξωγενείς αλλά από τον ίδιο μηχανισμό ανάπτυξης των κοινωνικών δομών. Από το ίδιο το ΣΎΝΤΑΓΜΑ ... Ο λαός είναι αυτός που νομιμοποιεί, που ορίζει την δημοκρατία, στα πλαίσια όμως της δημοκρατίας που του δίνουν. Ένα ερώτημα που πρέπει προβληματίσει λοιπόν όλους τους τεχνικούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι το κατά πόσον νομιμοποιείται μια κυβέρνηση να εξουσιάζει τη στιγμή που εκλέγεται με ποσοστό ψηφισάντων κάτω του συνόλου του αριθμού της ελληνικής επικράτειας; Και αυτή τη στιγμή ποιος ορίζει το δίκαιο; Το σύνολο του Ελληνικού λαού που αφήνεται απαθές να εξουσιάζεται με την αποχή του ή το σύνολο των εγκύρων ψηφοδελτίων; Η παρέμβαση είναι αναγκαία και αποτελεί ουσιώδη όρο της δημοκρατίας. Ο πραγματικός εχθρός της δημοκρατίας είναι η εναντίωση στη Φύση, η αδράνεια στην διαρκή κίνηση των όντων, και όταν η αδράνεια γίνεται αποχή σίγουρα η Φύση η ίδια θα σε ξεπεράσει. Ακόμα και ένα Σύνταγμα φαντάζει δημοκρατικό όταν η νομική άγνοια και η ουσία (ο σκοπός) των νόμων αφήνεται στα χέρια των τεχνικών. Μορφές «πραγματικής» δημοκρατίας και συστήματα δημοκρατικής και άμεσης παρέμβασης του συνόλου των πολιτών υπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια...αρκεί να ενδιαφερθούμε να τα γνωρίσουμε... γιατί στο τέλος η ιστορία «σα φάρσα» θα ξεδιπλωθεί και θα μας δείξει το δρόμο.