Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 27 Σεπ 2011
ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΑΥΡΙΑ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΝ ΤΑ ΣΗΜΕΡΑ... ΚΑΙ ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΝ... - 06 Δεκεμβρίου 2009 16:25
Κλίκ για μεγέθυνση

« Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν » Μπ. Μπρεχτ

 

Κατειλημμένα πανεπιστήμια και σχολεία για την επέτειο του Αλ. Γρηγορόπουλου, πορείες στο κέντρο της Αθήνας, συνελεύσεις σε όλους τους εκπαιδευτικούς χώρους και απεργίες των εργαζομένων είναι η πραγματικότητα που αντικρύζει σήμερα ο έλληνας πολίτης. Ένας νεολαιίστικος αναβρασμός και μια έντονη αγωνία που καταλήγει σε φοβικότητα είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της καθημερινότητας. Καταστολή και αστυνομοκρατία, στα πλαίσια προστασίας του πολίτη. Η αστυνομία σε κάθε γωνία του κέντρου, σε κάθε γωνία, όπου κάποιοι νέοι αμφισβητούν ή και φοβούνται για το αύριο, συζητούν και εκδηλώνονται άλλοτε με το δικό τους τρόπο, καθοδηγούμενοι από τον αυθορμητισμό της ηλικίας, τον επαναστατισμό της ιδεολογίας και το συναισθηματισμό των ημερών, πνίγει κάθε έκφραση δημοκρατικών ελευθεριών.

Μέσα σε όλη αυτή τη σύνθετη πραγματικότητα έρχεται η πανδημία (γρίπη των χοίρων), «καθοδηγούμενη από κομματικά συμφέροντα», να υπογράψει το κλείσιμο των Πανεπιστημίων. Πρόσφατο παράδειγμα, το κλείσιμο της ΑΣΟΕΕ, με απόφαση της Πρυτανικής Αρχής. Ως εκ τούτου, οι αστυνομικές αρχές και οι δυνάμεις καταστολής (διμμοιρίες των ΜΑΤ) ήταν εκεί κάνοντας έντονη την παρουσία τους. Αρχικά αφού απώθησαν τους φοιτητές από την είσοδο του Πανεπιστημίου και παρεμπόδισαν κάθε δημοσιoγραφική αρχή να αποτυπώσει τα στιγμιότυπα, με τη χρήση ωμής βίας, οι φοιτητές βρέθηκαν δυο τετράγωνα μακριά, επί της οδού Πατησίων. Η παραβίαση του ασύλου ήταν προφανής. Το δικαίωμα που έχει κατακτηθεί εδώ και χρόνια από τους αγώνες των φοιτητών, συμβολίζοντας κάθε αντιφασιστικό στοιχείο, ενάντια σε κάθε παράγοντα που βάζει φραγμόυς στα δημοκρατικά φρονήματα των φοιτητών, εξασφαλίζοντας παράλληλα τη διεξαγωγή κάθε δημοκρατικής συλλογικής διαδικασίας, λίγο έφτασε να γίνει τροφή στο στόμα του λύκου, στο όνομα πάντα των κυβερνητικών επιταγών.

Τη στιγμή λοιπόν, που η κοινωνία ελπίζει και αγωνίζεται, το κυβερνόν κόμμα ακολουθεί πολιτικές όξυνσης του κοινωνικού αισθήματος και ιδιαίτερα της νεολαίας, σε μια περίοδο που η επέτειος του δολοφονηθέντα στις 6/12/2008, αναδύεται στην επικαιρότητα, υπενθυμίζοντάς μας όλη την κοινωνική αναταραχή του περσμένου Δεκέμβρη, αλλά ιδιαίτερα την κοινωνική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, χάρη στις πολιτικές του δικομματικού μπλοκ εξουσίας, που μας έφτασαν στο αδιαχώρητο. Τα κοινωνικά αίτια που ξεπήδησαν είχαν αφορμή τη δολοφονία. Τώρα η αφορμή πέρασε, τα αίτια όμως επιζούν στον ευπαθή οργανισμό της κοινωνίας. Η καταπάτηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με στόχο την εμπορευματοποίηση του κοινωνικού αγαθού της παιδείας, οι επισφαλείς και ελαστικές σχέσεις εργασίας, που συντηρούν καιρό τωρα οι εναλασσόμενες κυβερνήσεις ενισχύοντας την οικονομία των «λίγων», τα stage, το ασφαλιστικό αδιέξοδο, η αποδυνάμωση του κόσμου της εργασίας με την ανεργία να αποτελεί το κυρίαρχο πρόβλημα, ακολουθώντας την ίδια διηνεκή πορεία της προηγούμενης κυβέρνησης, οδηγούν στην κοινωνική εξαθλίωση, μια εξαθλίωση που έφερε το κόσμο σε αδιέξοδα, μια εξαθλίωση που εξελίχθηκε σε κοινωνική έκρηξη, την οποία κάποιοι τη θεώρησαν «μεμονωμένο γεγονός». Ας δώσουμε, λοιπόν, τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα μετατρέψουν τα αδιέξοδα σε δρόμους που δεν έχουμε ακόμα διαβεί, που θα μπορούν να μετατρέψουν μια εξεγερτική διαδικασία σε παλλαικό κίνημα. Η οργή και ο αυθορμητισμός αποτελούν χαρακτηριστικά εξέγερσης. Οι πρακτικές βίας, επίσης, αποκρυσταλλώνονται στις εξεγέρσεις, όπως η ιστορία μας διδάσκει. Η παραγωγή όμως πολιτικών αποτελεσμάτων, μέσα από πολιτικές συγκρούσεις, είναι αδύνατη, αν η γενικευμένη αυτή λαική δυσαρέσκεια και αμφισβήτση δεν καταφέρει να οργανωθεί σε μία μαζική φωνή, που θα προτάσσει τα δικά της πολιτικά χαρακτηριστικά, αναδυκνείοντας τα πραγματικά προβλήματα και θέτωντας τα σωστά ερωτήματα. Ας μην σταθούμε λοιπόν σε ψευδερωτήματα τύπου, « καταδικάζουμε ή όχι τη βία; », και ας απομακρυνθούμε από ατομικές πρακτικές βίας, που καταλήγουν όπλο στα χέρια των κρατικών μηχανισμών και των αστικών μέσων ενημέρωσης, με κύρια απόλιξη τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και όχι την πρόοδό της, με την όσμωση της δημοκρατίας και του πολιτικού λόγου μέσα σε κάθε κύτταρό της.

 

Αριστοτέλης Αντωνίου

Φοιτητής Νομικής Αθηνών

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου