Του Γ.Γ.

 

Διαβάζοντας την προηγούμενη ανάρτησή μας η οποία αναφέρετε στον "ανανήψαν κομμουνιστή" Τάκη Θεοδωρικάκο, ασυναίσθητα μου ήρθε στο μυαλό το κατάντημα ανθρώπων παρόμοιας ¨ποιότητας".

Πριν κάποια χρόνια, μια ηρωίδα της τάξης μας, η θανατοποινίτισσα, Πότα Κακκαβά περιγράφοντας σε μια συνέντευξη της τα βασανιστήρια που υπέστη στο εξόριστη στο νησί του θανάτου την Μακρόνησο είχε πει ότι οι Αλφαμίτες βασανιστές της "ήταν πρώην δηλωσίες. Φοβισμένοι, και γι' αυτό τόσο βίαιοι και λυσσασμένοι".

Αν διαβάσει κανείς τους δυο τόμους του βιβλίου "Η Νεκρή Μεραρχία" του Κώστα Παπακωνσταντίνου, (Μπελά) -προσωπικά έχω πάθος με την ιστορία του κομμουνιστικού κόμματος στην χώρα μας και έτσι αφιέρωσα δεκάδες ώρες για να μεταφέρω σε μορφή κειμένου, όλο τον δεύτερο τόμο στον προσωπικό μου ιστότοπο), μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ποιο είναι το μεγαλείο του κομμουνιστή αν έχει ακλόνητη πεποίθηση στα ιδανικά του, και που μπορεί να φτάσει το κατάντημα του, αν εξελιχθεί σε "ανανήψαντα". 

 

Και αν αυτές τις χρονικές περιόδους κατά τις οποίες νόμος ήταν το πιστόλι του παρακρατικού και θεσμοθετημένη "δικαιοσύνη" τα βασανιστήρια στις φυλακές και στους τόπους εξορίας, μπορούσες να επικαλεστείς ένα "άλλοθι" για τον ξεπεσμό σου, η σημερινή κατάντια του υπουργού μπάτσων και καταστολής να χειροκροτεί, να καλύπτει και να επιβραβεύει, υφιστάμενους του, δολοφόνους, μετά μάλιστα τα όσα έχουν αποκαλυφθεί, δεν έχει καμιά δικαιολογία.   

 

Δυστυχώς όμως είναι τέτοιες οι σημερινές συνθήκες, που μόνο την αηδία και την απέχθεια μας μπορούμε να εκφράσουμε για μια σειρά άτομα της συνομοταξίας Θεοδωρικάκου.  

Τροχός όμως είναι και γυρίζει ...