Δεν είναι πρόθεση μας να γράφουμε λεπτομέρειες σ' αυτό το γεγονός, που άλλωστε αναφέρεται αναλυτικά σε όλες τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες. Θα αρκεστούμε σε κάποιες επισημάνσεις.  

Η οπαδική βία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθεί αν δεν εκλείψουν οι πραγματικές αιτίες που τη γεννούν και την συντηρούν. Τα όποια μέτρα που κατά καιρούς παίρνονται έχουν στόχο τη διαχείριση του προβλήματος και την οριοθέτησή του σε ανεκτά επίπεδα, χωρίς αυτό να είναι πάντα κατορθωτό όπως είδαμε στην θανάσιμη ενέδρα με θύμα τον 19χρονο και τον τραυματισμό δυο φίλων του.

"Ανατριχιάζω με τη βία που ασκείται μέσα και έξω από τα γήπεδα, με το βιασμό του ποδοσφαίρου που συντελείται από τους ανθρώπους, που το διοικούν. Οι τραγελαφικές φιγούρες διαιτητών που απροκάλυπτα αλλοιώνουν αποτελέσματα, καθώς και οι γελοίες αποφάσεις των αθλητικών αρχών", είχε πει σε μια συνέντευξη του ο σύντροφος Σάββας Κωφίδης. 

Εδώ και 35 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου, η πολιτική που ακολουθείται (και) στο ποδόσφαιρο «παράγει» διάφορα «διαμάντια»: «Χοντρούς», «Περίεργους», «Αγαπούλες», «μπάρμπα-Θωμάδες», «Ρίνγκο», «Κοκαλιάρηδες», «Τίγρεις» και «Κάου-μπέους».
Δεν πρόκειται για ονόματα μαφιόζικων συμμοριών στο Σικάγο, αλλά για προσωνύμια, - χαριτωμένα παρατσούκλια, ευυπόληπτων παραγόντων που κατά καιρούς διοικούν και ελέγχουν το ελληνικό ποδόσφαιρο... ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ