Το φαντάζομαι το διάλογο.

- «Πρόεδρε τον πίνουμε! Οι πραγματικές δημοσκοπήσεις μας δείχνουν δεύτερους και καταϊδρωμένους, ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει ούτε το ρεύμα, μας βρίζουν όλοι, περάσαμε τους 25.000 νεκρούς, τα όσα τάζουμε δεν τα πιστεύει κανείς - αντίθετα μας βρίζουν περισσότερο - και κάθε μέρα αποκαλύπτονται διάφορες σκανδαλιές μας…»

- «Πάρε το φίλο μου το Σουλτάνο, να στήσουμε ένα καυγά μπας κι ασχοληθούν τα γίδια με αυτό. Πες στον Δένδια να πει καμιά κουταμάρα με τον Τούρκο να έχουν να γράφουν οι δικοί μας».

Θέατρο. «Μαλώνεις; - Μαλώνω ρε! - Πες πως μαλώνεις ρε να πεθάνεις!» Ζήκος ο διαχρονικός, ο πανταχού παρών. Από ΗΠΑ μέχρι Μπανανία.

Αχός βαρύς ακούγεται πολλά καρύδια σπάνε
Ο Μητσοτάκης πολεμά πάλι με το Σουλτάνο!
Με τι θα κάνεις πόλεμο; Με νύφες και κουμπάρους;
Αυτοί, σαν πέσει τουφεκιά, θα χέσουν όλα τα βρακιά
Και θα την κάνουν με ελαφρά για Ελβετία ή νησιά
που χουν τα φράγκα τα πολλά. Τραλαλά τραλαλά

Και εμείς και οι γείτονες παραβιάζουμε τη Συνθήκη της Λωζάννης. Το ξέρουμε κι οι δυο.

Τα νησιά σύμφωνα με τη Συνθήκη δεν έπρεπε να έχουν στρατό. Δεν έχουν, έχουν τάγματα εθνοφυλακής! Κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Αλλά δεν είχαν μέχρι το 1974, όταν έγινε εισβολή στην Κύπρο από τους συμμάχους. Έφταιξαν κι οι χουντικοί σ’ αυτό.

Ξεχάστε τώρα τον πόλεμο. Γιατί δεν βγαίνουμε μάνα μου. Χρειάζονται χρήματα. Κι εμείς κι οι Τούρκοι ψοφάμε της πείνας. Βλάκες με περικεφαλαία κι από δω κι από κει, πόσο θα πάει το αγγούρι, αν γίνει πόλεμος, ξέρεις; Και σε ποιο πισινό θα μπει;

Α) Στου Μητσοτάκη

Β) Του Ταγίπ ή

Γ) Των φτωχών που θα σκοτωθούν;

Έχεις μόνο μια απάντηση. Γάμμα (τα)

Προφανώς είναι αποπροσανατολισμός, δεν είναι καν καλό θέατρο, έπρεπε να σκηνοθετεί ο Λιγνάδης, αλλά βίασε μερικά παιδάκια «για το τίποτα», κι έχει μπουγάδα.

Για πείτε μου πως θα βρω χρήματα, να πληρώσω τη ΔΕΗ. Αυτό με απασχολεί, καθώς σε λίγο δε θα έχω ρεύμα. Έχει η Καλλιόπη. Ευτυχώς βοηθάμε κι εμείς ο ένας τον άλλο, όχι μόνο ο Μητσοτάκης τον Ταγίπ κι αντίστροφα.

«Όπως μαλώνουνε ο σκύλος και η γάτα,
έτσι και εμείς μαζί δεν κάνουμε χωριό
και την πληρώνουνε τα βάζα και τα πιάτα
παν τα σερβίτσια και όλο το νοικοκυριό.

Σταμάτα να γκρινιάζεις να χαρείς
να μου πετάς συσκευασίες μαργαρίνης
έλα να ανάψουμε την πίπα της ειρήνης,
κι ό, τι σου λέω πάψε να παρεξηγείς».

Κάντε πίπα… Της Ειρήνης. Μ’ ευχαριστείτε μετά.