«Το Διάκο τότε παίρνουνε και στο σουβλί τον βάζουν,
ολόρθο τον εστήσανε κι’ αυτός χαμογελούσε…»

Το σούβλισμα ή παλούκωμα δεν ήταν απλός θάνατος. Ήταν αργός, πολύ βασανιστικός θάνατος, ήταν το χειρότερο βασανιστήριο. Αν ήταν ο Αθανάσιος Διάκος μπροστά σας θα του λέγατε να κάνει πίσω; 

Γιατί το τραγούδι λέει καθαρά πως έγινε πρόταση από τον εχθρό.

«Κι’ ο Ομέρ Βρυόνης μυστικά στο δρόμο τον ερώτα:
"Γίνεσαι Τούρκος, Διάκο μου, την πίστη σου ν’ αλλάξεις,
να προσκύνησης στο τζαμί, την εκκλησιά ν’ αφήσεις"»;

Τι θα έλεγε ένας ήρωας, ένας Επαναστάτης, σε όσους Έλληνες ήθελαν να ζήσει; Ίσως έλεγε πως όλοι είμαστε θνητοί και πως κάποτε θα πεθάνουμε. Σημασία είχε να πεθάνουμε ελεύθεροι για τα πιστεύω και τα ιδανικά μας.

Πόσο μεγάλη άραγε θα ήταν η νίκη των τυράννων, αν αλλαξοπιστούσαν οι Επαναστάτες; Αν όλοι αυτοί που έχασαν τη ζωή τους δείλιαζαν; Τι επίπτωση θα είχε άραγε στο ηθικό των υπολοίπων, αν ο Διάκος και άλλοι οπλαρχηγοί προτιμούσαν τη ζωή με την ελπίδα πως θα τους ελευθερώσουν άλλοι;

Ο Διάκος απαντά ειρωνικά: Μόνο 7 μέρες θέλει να ζήσει να δει τη νίκη του Οδυσσέα.

«Αν θέλετε χίλια φλουριά και χίλιους μαχμουτιέδες,
μόνον εφτά μερών ζωή θέλω να μου χαρίστε,
όσο να φτάσει ο Οδυσσεύς και ό Θανάσης Βάγιας»…

Όταν κάποιος άνθρωπος προτιμά να πεθάνει παρά να υποταχθεί αυτός είναι άξιος θαυμασμού, όχι οίκτου.

Κάθε εξουσία απειλεί και τρομοκρατεί. Το έκαναν οι Τούρκοι μαζί με τους κοτζαμπάσηδες και τους βολεμένους ραγιάδες.

Σε άλλο δημοτικό φαίνεται το δίλημμα:

«Βασίλη, κάτσε φρόνιμα, να γίνεις νοικοκύρης,
για ν’ αποκτήσεις πρόβατα, ζευγάρια κι αγελάδες,
χωριά κι αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν».

Αυτοί που επαναστάτησαν δεν λογάριασαν τη ζωή τους δεν λογάριασαν τίποτα. Ήξεραν πως το τίμημα θα είναι βαρύ. Αλλά καλά έκαναν. Γιατί κέρδισαν την αθανασία. Και οι ραγιάδες του 1821 και οι ήρωες νεκροί είναι όλοι σήμερα. Ποιους όμως μνημονεύουμε και ποιους θαυμάζουμε;


Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Κυριακή, 14 Μαρτίου 2021 | 4:41 π.μ.
πηγη: http://tsak-giorgis.blogspot.com