Ενας όρος, ο οποίος στην Ελλάδα έχει κακοποιηθεί περισσότερο από τον τον καθένα, είναι αυτός του «ηγέτη». Από την πολιτική μέχρι τον Αθλητισμό, από τις επιχειρήσεις μέχρι τις απλές παρέες. Μια βασική εκτροπή είναι ότι μοιάζει με ταμπέλα, την οποία νιώθουμε την ανάγκη να τοποθετήσουμε οπωσδήποτε σε κάποιον, ανεξάρτητα αν ανταποκρίνεται στην επίδραση που έχει σε μια συλλογική προσπάθεια.

Και ολόκληρη αυτή η διαδικασία αντιβαίνει με το βασικό χαρακτηριστικό που συνοδεύει τον τίτλο, ο οποίος κερδίζεται και δεν απονέμεται. Πολλές φορές, τον φορτώνεται κάποιος επειδή βρίσκεται σε μια θέση η οποία απαιτεί να έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Η Ιστορία μάς έχει δείξει ότι υπήρξαν πολλοί τέτοιοι, οι οποίοι όχι απλά δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν, αλλά ήταν τόσο ευάλωτοι σε σημείο να προσπαθούν να εξυπηρετήσουν περισσότερο το «φαίνεσθαι» παρά την ουσιαστική έννοια της αποστολής τους. Είναι άλλο να είσαι πραγματικός ηγέτης και άλλο να τον παριστάνεις για οποιονδήποτε λόγο.

Εύκολα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς τον ορισμό που υποστηρίζει ότι πρόκειται για εκείνον που είναι μπροστά, επηρεάζει και καθοδηγεί το περιβάλλον του, δείχνει τον δρόμο προς το μέλλον, στην προσπάθεια επίτευξης ενός κοινού σκοπού. Είναι εκείνος που όλοι νιώθουν την ανάγκη να κοιτούν στα μάτια και να υπακούν τυφλά, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Η διαφορά όμως είναι ότι έτσι αποσυνδέουμε τον ρόλο από τον τρόπο και το αποτέλεσμα.

Πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις «ηγέτη» κάποιον ο οποίος δεν έχει θετική επίδραση και δεν συμβάλλει στη δημιουργία υγιών σχέσεων ανάμεσα στην ομάδα; Πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις «ηγέτη» εκείνον που σκέφτεται με ναρκισσισμό και οδηγεί σε καταστροφικά αποτελέσματα; Οπως αναρωτιέται συχνά και ο συγγραφέας Νικόλας Σμυρνάκης: «δηλαδή ο Χίτλερ μπορεί να μπει σε αυτή την κατηγορία;».

πηγη: https://www.efsyn.gr