Τιμημένοι μου αναγνώστες, ο πόνος από τις μανάδες και τους πατεράδες, που κλαίνε για τα βλαστάρια τους, με εμποδίζει, να γράψω. Η αγωνία, όσων πατάνε συνέχεια τα πλήκτρα στα τηλέφωνα τους , μήπως και απαντήσουν, γιοί, κόρες και φίλοι, δεν με αφήνει να σκεφτώ. Η Στήλη Άλατος σήμερα δεν μπορεί να αστειευτεί, να σας κάνει να γελάσετε. Να κάτσουμε να κλάψουμε όλοι μαζί. Να κλάψουμε για τις ψυχές, που χάσαμε, για τις ψυχές που αγνοούνται. Να κάτσουμε να κλάψουμε, όλοι μαζί, γιατί δεν είμαστε ικανοί να προστατέψουμε την ελπίδα…

πηγη: https://thefaq.gr