Η "επένδυση" ήταν από την αρχή τόπος συνάντησης επιχειρηματιών, βιομηχάνων και άλλων παρατρεχάμενων τους, μαζί με ξένους "συναδέλφους" τους. 
Το Μον Παρνές ήταν έμπνευση του "εθνάρχη" Κωνσταντίνου Καραμανλή. Οι κυβερνήσεις του το σχεδίασαν στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Το αρχικό κόστος υπολογίστηκε γύρω στα 40 εκατομμύρια δραχμές, αλλά τελικά ξεπέρασε τα 150 εκατομμύρια, προκαλώντας αντιδράσεις για την σπατάλη δημοσίου χρήματος.  

Η αριστερά κατήγγειλε το σχέδιο "για παράδεισο των καρχαριών του πλούτου" και το "παλάτι, που το 'χτισε ο Καραμανλής με το αίμα του λαού". 

Τα εγκαίνια έγιναν 17 Ιουνίου 1961 με ιδιαίτερη χλιδή, ξένους προσκεκλημένους κ.α. Όμως, δύο χρόνια μετά, η "επένδυση" (που έγινε με λεφτά των εργαζομένων) είχε αποτύχει. Το 1963 το ξενοδοχείο έφθασε να έχει λιγότερους πελάτες από ότι προσωπικό. Έτσι, διακόπηκε η χειμερινή του λειτουργία από το 1963-1964 και άνοιγε μόνο το καλοκαίρι για ζευγάρια κηφήνων της Αθηναϊκής "καλής" κοινωνίας. Ο φτωχός κόσμος το γνώρισε μέσα από ασπρόμαυρες ταινίες όπως "Ο εμίρης και ο κακομοίρης" (1964). 

Η χούντα μετέτρεψε την χρεοκοπημένη "επένδυση" του "εθνάρχη" σε καζίνο. Από το 1974 και μετά το Μον Παρνές επικεντρώθηκε μόνο στη λειτουργία του καζίνο. Το κράτος έχει συνέχεια.

Πηγή: Praxis Review - twitter