Η συνοπτική μνημόνευση της νεότερης ιστορίας μας που συναντάει κανείς

στις σελίδες του έργου μου που κυκλοφορεί αυτή την περίοδο ως ειδική έκδοση

κυριακάτικης εφημερίδας δεν μπήκε τυχαία.

Σκοπό έχει να διεγείρει την προσοχή και να ερεθίσει το ενδιαφέρον.

Για να θυμηθούν οι παλαιότεροι εκείνα που έζησαν και να αναζητήσουν οι νεότεροι

αξίες που λησμονήθηκαν.

Γιατί εμείς οι Έλληνες έχουμε εγγενείς αδυναμίες:

Ξεχνάμε τα Ωραία και Αληθινά, αγνοούμε τις Εθνικές Παρακαταθήκες μας.

Ξεχνάμε την Ιστορία μας ενώ θα έπρεπε να τη συμβουλευόμαστε.

Αγνοούμε τους Αγωνιστές της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας ενώ θα έπρεπε

να έχουμε «Σηματωρό και Κήρυκα» την πολύτιμη προσφορά τους.

Εμείς οι Έλληνες, έχουμε πάψει να μαθητεύουμε στους ποιητές μας.

Εξίσου αναγκαία και χρήσιμη θεώρησα την περιορισμένη μεν, λόγω του λειτουργικού

προορισμού του έργου, αλλά συμβολική αναφορά σε δύο εμβληματικές προσωπικότητες

που άφησαν το φωτεινό τους αποτύπωμα στην ταραγμένη δεκαετία του ΄60,

του Ηλία Ηλιού και του Τάκη Παπαγεωργόπουλου.

Είναι βέβαιο ότι οι πολλοί θα την επιδοκιμάσουν.

Κάποιοι, ίσως, απορήσουν ή και να στραβομουτσουνιάσουν.

Αλλά, ποιον μπορεί να ενδιαφέρει η μικρότητα των «άκαπνων και απόλεμων»;

Λοιπόν, αναγκαία και χρήσιμη η αναφορά.

Ένα χρέος της εφηβικής ψυχής απέναντι σε εκείνους που τη γαλούχησαν που

προσπαθώ σιγά σιγά να ξεπληρώσω.

Το επιχειρώ σε κάθε μου έργο και είναι μια ευεργετική διέγερση της μνήμης.

Αυτό έγινε και στο πόνημα που κυκλοφορεί που με έκανε να θυμηθώ.

Θυμήθηκα τον Ηλία Ηλιού, πόσο πάσχιζε να μας μπολιάσει τις αξίες της Δημοκρατίας ,

πόσο αγωνιούσε για την απουσία από τη δραματική εκείνη επικαιρότητα

της Πολιτικής Ανάλυσης.

Θυμήθηκα το παθιασμένα του λόγια για τους «εχθρούς που έρχονται ντυμένοι

΄φίλοι΄για να σκορπίσουν φωτιά και δυστυχία», την οργή του για «τις κοιμισμένες

συνειδήσεις».

Θυμήθηκα τον Τάκη Παπαγεωργόπουλο μέσα στο Στρατοδικείο, με υψωμένο το χέρι,

να μας δείχνει τις λεωφόρους της Αξιοπρέπειας, να προσφέρει τα νιάτα του «θυσία στην

καθαρότητα των ουρανών».

Με τον οξύ λόγο του να αποσυναρμολογεί τους παρακρατικούς μηχανισμούς

και να μεταλαμπαδεύει στα νιάτα τη νουθεσία του ποιητή:

Ό,τι σώσετε μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει.

Ο ένας «έφυγε» από κοντά μας χωρίς ποτέ να κρύψει την πίκρα του για τις «αβασάνιστες

επιλογές του Έλληνα», για «την ευκολία της αφομοίωσης του εικονικού».

Ο Τάκης ζει ανάμεσά μας.

Σιωπηλός μα ανήσυχος, σεμνός αλλά αυστηρός και ανυπότακτος.

Όπως τότε, όπως και στους ύστερους χρόνους.

Πάντοτε πρόθυμος να ιστορήσει και να συμβουλεύσει

Εκείνος πρόθυμος αλλά η προθυμία, άφαντη.

Αλήθεια, ποιος νοιάστηκε να μάθει τι αντιπροσώπευε ο αγώνας του,

εκείνους τους δύσκολους καιρούς;

Ποιος ενδιαφέρθηκε να ακούσει τη γνώμη του για τους λόγους που η πολιτική σκηνή

σήμερα λοιδορείται και λιθοβολείται;

Ποιος επεδίωξε να μάθει τα βαθύτερα αίτια της εθελόδουλης στάσης

των …εθνοσωτήρων με τις παχιές αρλούμπες και τους , χωρίς ένα ένσημο, παχυλούς

τραπεζικούς λογαριασμούς;

Ποιος πέρασε το κατώφλι του να συζητήσει μαζί του για την ηθική υποχρέωση που

έχει ο καθένας μας απέναντι στο χειμαζόμενο και ταπεινωμένο λαό μας;

Ίσως, κάποιοι, παρερμηνεύοντας τον προβληματισμό, τον προσπεράσουν,

σφυρίζοντας αδιάφορα.

Ίσως, άλλοι, παρά τα όσα βιώνουμε και τα χειρότερα που ακολουθούν,

τον θεωρήσουν περιττό.

Δικαίωμά τους αναμφισβήτητο.

Όπως, δικαίωμα και καθήκον των υπόλοιπων είναι να θυμίζουν σε όλους το

αποφθεγματικό αξίωμα:

Αλίμονο στους λαούς που ξεχνούν την Ιστορία και αγνοούν Εκείνους

που την έγραψαν...

ΥΓ: Η Ακράτα, πολλές φορές, μας έχει εκπλήξει ευχάριστα με πρωτοποριακές

εκδηλώσεις και τιμητικά αφιερώματα.

Οι τοπικές Αρχές και οι έχοντες δημόσιο λόγο μας έχουν πείσει πως

ξέρουν να τιμούν και να ευγνωμονούν.

Λοιπόν, μήπως είναι ώρα για ένα πολύμορφο αναβάπτισμα στα τόσο διδακτικά

χρόνια του ’60 και στα μηνύματα των πρωταγωνιστών του;

Νομίζω πως η Ακράτα έχει έναν παραπανίσιο λόγο να το κάνει…

Του Πάνου Υφαντή

βραβευμένου δημιουργού ντοκιμαντέρ ιστορίας και πολιτισμού