Καλά μου παιδιά, είδατε που δεν γράφω για την αντιπολίτευση; Στο σπίτι όλα καλά; Τα παιδιά, η θειά η κουφή; Ο θείος μας συνήλθε; Κι άλλα τέτοια πολλά μπορώ να γράψω.

Και μετά πάμε σε μας, καλά μου παιδιά. Σε σας και σε μένα. Εγώ που γράφω κι εσεις που διαβάζετε. Στην καρέκλα είμαι εγώ, σε καναπέδες, καρέκλες και κρεβάτια εσείς. Ποιός να μας σηκώσει; Κάποιος που βαριέται, κάποιος που κοιτάει το πουγκί του, κάποιος που είναι μακριά, κάποιος που νομίζει ότι κάνει τις τέλειες επιλογές, κάποιος που τραυματίζεται εύκολα ή τα λιμά; Ονόματα δεν γράφω, υπολήψεις δεν θίγω, αλλά αυτός που τύποις είναι πρωθυπουργός, αλλά ουσιαστικά λειτουργεί ως κυβερνήτης, έχει απονευρώσει,  κάθε αντίδραση εναντίον του.

Σπάνε τις πόρτες   του κοσμάκη τα “κοράκια”

Καλά μου παιδιά, δεν θα επεκταθώ πολύ. Βιάζομαι να πάω να κρυφτώ, να μην δείτε την ντροπή μου, που δεν έκανα τίποτα να βοηθήσω και είδα αυτές τις εικόνες το πρωί. “Κοράκια” και αστυνομικοί, ένα σώμα, που πήρε σβάρνα την κακομοίρα την Ιωάννα Κολοβού, της έσπασαν την πόρτα, την έβγαλαν έξω από το σπίτι της κι όταν η γυναίκα, τους ζήτησε να πάρει ένα ρούχο, τότε … Συγνώμη τιμημένοι μου αναγνώστες, αλλά εκείνη την στιγμή έμεινα Στήλη Άλατος. Η απάντηση αυτού του καλού κυριούλη, του γλυκομίλητου, του δικαστικού κλητήρα, που την είδε εξουσία, ξέρετε ποιά ήταν; “Τίποτα δεν θα πάρεις. Φύγε”. Από που να φύγει ρε κ@@@@λη και ποιός είσαι εσύ;
Ες αύριον τα αποδέλοιπα, καλά μου παιδιά. Μόλις μου φύγουν τα νεύρα, για να μην μου ξεφύγουν οι λέξεις…