Bλέπουν οι της κυβέρνησης την απέχθεια και την οργή του κόσμου απέναντι στα λαθεμένα και ιδιοτελή σφάλματά τους και τρέμουν... στην κυριολεξία. Διαισθάνονται ότι ο κόσμος δεν παραμυθιάζεται πια από ευρωπαϊσμούς, αμερικανισμούς, φιλελευθερισμούς και ότι έχει αρχίσει και βλέπει κατάματα τις ακρότητες αυτού του δεξιού μορφώματος.
Το σύγκορμο τρέμουλό τους φάνηκε από την τοποθέτηση του ανεκδιήγητου αυτού καθηγητή, του Αγγελου Συρίγου - του θλιβερού αυτού ανθρώπου [και ας μην υπάρχει φειδώ στους χαρακτηρισμούς σε τέτοια πρόσωπα - αξίζουν την απαξίωση και την περιφρόνηση], που τραύλισε ακατανόητα πράγματα για το Πολυτεχνείο και την αντίσταση στη χούντα· ό,τι εκστόμισε ήταν μια ύβρις απέναντι στην Ιστορία [αλλά και στην Αριστερά, αυτό είναι που τους εξαναγκάζει να εκδηλώνουν τη ζηλοφθονία τους και τα κόμπλεξ, που φαίνονται καθαρά στο ύφος τους, τους καψερούς].
Ο,τι και να κάνουν εντούτοις καταντά αυτεπίστροφον, λούζονται δηλαδή τον φανατισμό τους και το μίσος τους για τις αριστερές ιδέες, αποδεικνύοντας καθημερινά πόσο ολίγιστοι και ανίκανοι είναι στη διαχείριση της οικονομίας και του πολιτισμού. Ε, βέβαια, η Αριστερά πάντα ήταν υπέρ των εξεγέρσεων των αδυνάτων εναντίον των αρχόντων, που τους έπιναν το αίμα, τους βασάνιζαν, τους φυλάκιζαν, τους έστελναν στην εξορία - άσε που δεν χάνουν ευκαιρία να βυσσοδομούν εναντίον τους [θυμηθείτε Βορίδη, Αδωνη, Πλεύρη και όλα τα φερέφωνα, του ΣΚΑΪ κυρίως, αλλά και άλλων, σχεδόν όλων, τηλεοπτικών καναλιών].
Με τέτοιους ανθρώπους έχει να παλέψει η ελληνική κοινωνία και καλό είναι να μην το ξεχνάμε. Δεν χρειάζεται να θυμηθούμε το σύνθημα «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», διότι αυτό το ξέχασε στις προηγούμενες εκλογές - αρκεί που βιώνει αυτές τις στιγμές τα ολέθρια για την υγεία του και την οικονομία του αποτελέσματα της πολιτικής αυτής της Δεξιάς, αρκεί που μαθαίνει με το αίμα του και τον ιδρώτα του και την ασφυξία του τι ακριβώς σημαίνει Δεξιά, εννοώ Ακροδεξιά.
Οι άνθρωποι κατατάσσονται σε πολλές κατηγορίες, με δική τους ή όχι απόφαση - εδώ θα αναφερθούμε σε τρεις παρότι θα θέλαμε η κατάταξη να έχει ανάποδα. Στην πρώτη βρίσκουμε αυτούς που πάση θυσία, είτε κληρονομικά είτε επιδεικνύοντας άκρατο ραγιαδισμό, ταυτίζονται με την εξουσία. Στη δεύτερη, που είναι και η πολυπληθέστερη, συναντάμε όλους εκείνους που ναι μεν θέλουν να είναι με την εξουσία [και ψηφίζουν δώθε κείθε, ανάλογα με το πού γέρνει η ζυγαριά, λείχοντας ταυτόχρονα τα υποπόδια όλων των εξουσιαστών, μικρών και μεγάλων] και τέλος στην τρίτη, που είναι και η συντριπτική μειοψηφία, προσπαθούν να επιβιώσουν εκείνοι που στέκονται κριτικά απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας και το πληρώνουν ακριβά βέβαια αφού βάλλονται ανελέητα και από τις δύο προηγούμενες κατηγορίες [για τους δικούς της λόγους η κάθε μία]. Μάλιστα. Κάπως έτσι.
Ο καθηγητής Συρίγος είναι ζηλόφθων - άλλο να ζηλεύεις από χαρά και εντελώς διαφορετικό να ζηλεύεις από φθόνο και μίσος άσβεστο. Ηθελα να ήξερα τι διδάσκει στους φοιτητές του. Εξακολουθεί να διδάσκει ή τον έχει φάει η ακατάσχετη παρουσία του στα τηλεοπτικά κανάλια, τον καημένο; Λίγος σεβασμός στην Ιστορία δεν βλάπτει...
πηγη: https://www.efsyn.gr