Η πρόσφατη κηδεία του τέως, όπως αναμενόταν ήταν ένα γεγονός που τροφοδότησε τον δημόσιο διάλογο.
Μια σοβαρή παράμετρος της συζήτησης ήταν η βαρύτητα της προσέλευσης, όπως αυτή μπορούσε να προσδιορισθεί, τόσο από την παρουσία προσωπικοτήτων και υψηλά ιστάμενων όσο και από την έκταση, τον αριθμό, των ανθρώπων που επιθυμούσαν να παραστούν. Με βάση την εκτίμηση κάποιων μέσων αυτή η προσέλευση κοινού ήταν σχετικά μεγάλη. Και το ερώτημα που πλέον τίθεται είναι ποιοί είναι αυτοί;
Εκτός από κάποιους ηλικιωμένους που μπορεί να είχαν μνήμες ενός παρελθόντος και κάποιων πολιτικών που αποτελούν την συνέχειά του, ποιοι μπορεί να είναι οι «προτιθέμενοι υπήκοοι» ενός αραχνιασμένου θεσμού που έχει τελειώσει πολλά χρόνια πριν για την χώρα μας.
Με μια σύντομη ανασκόπηση της σύγχρονης ιστορίας, βλέπουμε ότι στην διάρκεια των χρόνων ο θεσμός αυτός είχε φανατισμένους οπαδούς και ορκισμένους αρνητές. Είναι συνδυασμένος με εντάσεις, πάθη, συγκρούσεις, εκτροπές και εθνικό διχασμό. Ωστόσο οι υπέρμαχοι της βασιλείας θα μπορούσες να πεις ότι είχαν ένα είδος λατρείας προς τον θεσμό, τους εκπροσώπους του και τα σύμβολα του.
Ακριβώς εκεί ίσως βρίσκεται και η απάντηση!
Η λατρεία είναι από την φύση της ένα υπερθετικό συναίσθημα, αφού είναι πάνω και από την αγάπη.
Οι γονείς λατρεύουν τα παιδιά τους. Ο εραστής λατρεύει την ερωμένη του, σε έναν παράφορο έρωτα. Έως εδώ η υπέρβαση συναισθημάτων αφορά άτομο προς άτομο. Αντε εγώ σαν φίλιππος να πω ότι μπορεί σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις να λατρέψεις το άλογο σου.
Υποθέτω η Μερεντιθ Μπιρμπαουμ πρέπει να λάτρεψε τον Sattefly και ο Γουιτακερ τον Μίλτον. Όμως και εδώ αφορά μια ζωντανή σχέση ανάμεσα σε συντρόφους, συναθλητές, συνεργάτες και είναι αμοιβαία.
Η λατρεία όμως στην διάρκεια της Ιστορίας των ανθρώπων κατευθύνεται και προς το θείο.
Εξ αρχής οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι πρέπει να λατρεύουν τους θεούς τους για να τύχουν της εύνοιας τους. Εγώ μπορώ να αντιληφθώ ότι το θείο το σέβεσαι, το επικαλείσαι, προσδοκάς την παρέμβαση του, την επιείκεια του, το φοβάσαι ίσως ως τον μεγάλο διαχειριστή του δικαίου.
Όμως η λατρεία είναι κατά βάση ένα ερωτικό συναίσθημα. Πως είναι δυνατόν να λατρεύεις κάτι που δεν αντιλαμβάνεσαι με τις αισθήσεις που δεν είναι απτό και ορατό!
Και εδώ ακριβώς μπαίνουν οι Βασιλιάδες.
Μαζί με τους θεούς οι άνθρωποι κατευθύνονταν να λατρεύουν παράλληλα και τους Βασιλείς τους.
Στην αρχή αποδίδοντας τους και θεϊκή διάσταση, όπως οι Φαραώ της Αιγύπτου και μετά σαν εκπροσώπους του Θεού επί της γης. Η εξουσία τους εκπορευόταν από τον Θεό και αυτοί ήταν οι αντιπρόσωποι του επί της γης.
Όπως το πρόσφατο....God save the Queen.
Σε αντίθεση με τον Θεό που είναι αόρατος, ο βασιλιάς είναι ορατός, λύνοντας έτσι και αυτή την ασάφεια που ήταν όμως καθοριστική. Σαν τέτοιος λοιπόν έπρεπε να εντυπωσιάζει, να δημιουργεί δέος και σεβασμό, άρα υποταγή!
Έτσι λοιπόν σε μια παραλληλία οι εκπρόσωποι των δύο αυτών θεσμών έπρεπε να φορούν εντυπωσιακά και μεγαλοπρεπή άμφια, με λατρευτικά σύμβολα, στέμματα κορώνες, σκήπτρα, να κάθονται σε θρόνους.
Οι κατοικίες τους επίσης έπρεπε να είναι αντίστοιχα μεγαλοπρεπείς, Παλάτια, Ναοί κλπ.
Όλα αυτά είναι τα συστατικά των παραμυθιών που μεγαλώσαμε. Όμως και σήμερα δεν απέχουν πολύ, από έναν κόσμο που μυθοποιεί και αποθεώνει το υλικό. Μαζί με όλα τα άλλα πλέον... λατρεύουμε και τα... brand names.
Με την πάροδο του χρόνου η Βασιλεία αποτελεί στις περισσότερες χώρες παρελθόν, τουλάχιστον ως προς την βαρύτητα της σαν πολιτειακό σύστημα. Είναι απλα η ιστορία μας. Εξηγείται όμως ο φανατισμός των οπαδών της, σαν απότοκο μιας κατευθυνόμενης, συνδιασμένης λατρείας.
Ένα αταβηστικό συναίσθημα για κάποιους, κατάλοιπο μιας μακροχρόνιας παράδοσης.
Πάντως στις σύγχρονες κοινωνίες ο θεσμός εκπροσωπεί ξεπερασμένες, οπισθοδρομικές και συντηρητικές αντιλήψεις.
Στην χώρα μας είναι συνδεδεμένος ιστορικά με την άκρα δεξιά, τον εθνικισμό, τον σοβινισμό, αναθεωρητισμό και μνήμες από ιδιαίτερα ταραγμένα χρόνια.
Και τελικά σήμερα ποιοί ακριβώς είναι όλοι αυτοί που σπεύσαν να προσκυνήσουν, να αποδώσουν τιμές στον τέως!
Είναι νοσταλγοί του παρελθόντος, μιας άκρας δεξιάς που αναβιώνει, αποτελούν απειλή!
Θα έλεγα πως όχι. Πρόκειται για το τμήμα μιας απολιτίκ γενιάς που χαίρεται να απολαμβάνει τα καλογυρισμένα επεισόδια του... the Crown.. στο Netflix. Μια γενιά που έχει κατευθυνθεί να υπερεκτιμήσει ..το γκλαμουρ....
Για όλους αυτούς η πρόσφατη Ιστορία μας, ο μεγάλος διχασμός, η σύγκρουση του Καραμανλή με την Φρειδερίκη, ο γέρος της Δημοκρατίας, ο Ανένδοτος, η ορκωμοσία των Συνταγματαρχών, δεν είναι παρά επεισόδια στο....Στέμμα.....που δεν έχουν προλάβει να δουν ακόμα.
Λατρεύουν απλά την λάμψη, την ευημερία και την καλοπέραση.
Αν λοιπόν θέλουμε να ανησυχήσαμε για κάτι δεν είναι το πολιτειακό.
Είναι αυτή ακριβώς η αδυναμία μιας γενιάς, που αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από την εικόνα, εγκλωβισμένη και κατευθυνόμενης από ένα σύστημα και τα μέσα που το υπηρετουν.
Και σίγουρα δεν μπορεί να μας τρομάζει ένα ξεθωριασμένο φάντασμα του παρελθόντος, που τρέμει πάνω από όλα την λήθη...
*Ο Θόδωρος Καμπέρος έχει σπουδάσει οικονομικά, Περιφερειακή Ανάπτυξη και είναι επίσης προπονητής ιππασίας.
πηγη: https://tvxs.gr