Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 21 Ιαν 2023
Αναρχία στην Ουκρανία
Κλίκ για μεγέθυνση

 






Η επανάσταση του 1917 έως το 1921 στην Ουκρανία είναι μια περίοδος της ιστορίας που δεν έχει μελετηθεί καθόλου. Ενώ οι Μπολσεβίκοι εδραίωσαν τον γραφειοκρατικό τους έλεγχο πάνω στους εργάτες της Ρωσίας, στον χώρο της Ουκρανίας έγινε πείραμα με ένα άλλο μοντέλο σοσιαλισμού. Ενώ επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις αναρχικές αντιλήψεις και απόψεις, οι σοσιαλιστές από πολλά κόμματα αγωνίστηκαν δίπλα στους εργάτες και τους αγρότες για να βρουν μια πιο ελευθεριακή κατεύθυνση, όπου η αυτοδιαχείριση και η αυτοοργάνωση σήμαιναν μια ευκαιρία για πραγματικό σοσιαλισμό από τα κάτω. Οι αναρχικοί θα έχτιζαν μια εθνική ομοσπονδία για να συντονίσουν τις πολιτικές και πολιτιστικές προσπάθειές τους, και θα έπαιζαν, επίσης, καθοριστικό ρόλο στην συγκρότηση του Επαναστατικού Εξεγερτικού Στρατού της Ουκρανίας, συχνά γνωστοί ως «Μαχνοβίτες» (σ.τ.μ. Makhnovtsi), όπως ονομάστηκε το κίνημα, ένα όνομα το οποίο προέρχεται από τον Νέστορα Μάχνο.


ΜΑΧΝΟΒΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (MAHNOVIST)

Ο Μάχνο συμμετείχε στην οργάνωση συνδικάτων στη διάρκεια του 1917, και μέχρι το 1919 θα γινόταν σημαντικός αντάρτης και διοικητής στον Επαναστατικό Εξεγερτικό Στρατό της Ουκρανίας (RIAU) κατά τη διάρκεια της επανάστασης. Οι εξεγερμένοι θα πολεμούσαν μαζί με τους μπολσεβίκους ενάντια στους αντεπαναστάτες και μετά ενάντια στους Μπολσεβίκους, καθώς το καθεστώς εκφυλιζόταν. Θα προσπαθούσαν ακόμη και να βοηθήσουν την εξέγερση των εργατών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Κρονστάνδης.

Αναρχικοί στην Ουκρανία

Σε σύγκριση με την αναρχία στη Ρωσία, το αναρχικό κίνημα στα τέλη του 1800 και στις αρχές του 1900 είχε πολύ βαθύτερες ρίζες στην Ουκρανία. Πόλεις όπως η Οδησσός και το Κίεβο είχαν μεγάλη και ενεργή αναρχική παρουσία. Οι αναρχικοί αποτελούσαν την πλειοψηφία πολλών μεγάλων συνδικάτων, συμπεριλαμβανομένων των μεταλλουργών, των αρτοποιών, των υποδηματοποιών, των ξυλουργών και των μυλωνάδων. Ειδικά οι αναρχοσυνδικαλιστές είχαν μεγάλη βάση μεταξύ των ανθρακωρύχων του Ντονμπάς. Σύμφωνα με τα ημερολόγια του αναρχικού Gorelik [σ.τ.μ. Grigorii aka Anatoli Gorelik. https://libcom.org/article/gorelik-grigorii-aka-anatolii-1890-1956%5D, «εργατικές διαδηλώσεις έως και 80.000 ατόμων συχνά οδηγούνταν από μια πομπή μαύρων σημαιών» (Skirda, 2004). Στις πιο αγροτικές περιοχές, οι μικρότερες αναρχοκομμουνιστικές ομάδες πολλαπλασιάστηκαν. Αν και δεν είχαν ακόμη μετασχηματιστεί σε εθνική οργάνωση, οι αγροτικές ομάδες θα σχημάτιζαν μεγαλύτερες περιφερειακές ομοσπονδίες. Το αναρχικό ρεύμα επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τα γραπτά των Ρώσων αναρχικών Μιχαήλ Μπακούνιν και Πέτρου Κροπότκιν.

Κατά την περίοδο της ρωσικής επανάστασης του 1917, οι αναρχικοί ιδρύουν τις «Μαύρες Φρουρές». (Makhno, 2007). Πρόκειται για ένοπλες ομάδες αντίστοιχες των επαναστατικών «Κόκκινων Φρουρών» στη Ρωσία. Με τη βάση τους στα χωριά, τα συνδικάτα και τα εργοστάσια, θα υπερασπίζονταν τους εργάτες από εχθρικές δυνάμεις, θα προστάτευαν τις απεργίες, θα απαλλοτρίωναν χρήματα κ.λπ. Οι πρώτες Μαύρες Φρουρές στην Ουκρανία ιδρύθηκαν από την αναρχική αγωνίστρια Μαρία Νικιφόροβα στην πόλη Αλεξάντροβσκ, ενώ σύντομα θα ακολουθούσε η Οδησσός, το Νικολάεφ (στμ. αλλιώς και Μικολάιβ), το Καμένσκ, η Νικόπολη και άλλες πόλεις. Οι Μαύρες Φρουρές της Μαρίας Νικιφόροβα ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους Μπολσεβίκους για να ανατρέψουν την τοπική αστική κυβέρνηση και να ιδρύσουν εργατικά Σοβιέτ. Αναρχικοί από την περιοχή Γκουλάι Πόλε (Guilay- Polye) κινητοποιήθηκαν για να προσφέρουν βοήθεια. Στα πρώτα Σοβιέτ της Αριστερής Όχθης της Ουκρανίας κυριαρχούσαν Μπολσεβίκοι, Αριστεροί Σοσιαλεπαναστάτες και Αναρχικοί. Ωστόσο, όταν η κυβέρνηση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία υπέγραψε τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, η Ουκρανία τέθηκε υπό γερμανική στρατιωτική κατοχή. Η βάση της παρτιζάνικης αντίστασης των Μαύρων Φρουρών θα σχηματίσει τότε τον Επαναστατικό Εξεγερτικό Στρατό της Ουκρανίας.

Τον Νοέμβριο του 1918, συγκλήθηκε ένα αρχικό συνέδριογια την διοργάνωση μιας «Εθνικής Συνομοσπονδίας Αναρχικών Οργανώσεων της Ουκρανίας». Αυτή η συνομοσπονδία έγινε γνωστή ως «Ναμπάτ!» (= Συναγερμός) και ιδρύθηκε επίσημα στο δεύτερο συνέδριο, τον Απρίλιο του 1919. Η Nabat είχε την έδρα της στο Χάρκοβο. Στο Εκατερινοσλάβ τα περιφερειακά γραφεία της βρισκόνταν στο ίδιο κτίριο και στον ίδιο όροφο με το αρχηγείο των Μπολσεβίκων. Η Ναμπάτ ήταν η πρώτη εθνική αναρχική συνομοσπονδία που λειτούργησε κατά τη διάρκεια μιας επαναστατικής περιόδου και ο πρόεδρος της, ο διανοούμενος Βολίν, έγραψε μια ιστορία κολοσσιαίων διαστάσεων της Ρωσικής επανάστασης με τίτλο «Η Άγνωστη Επανάσταση». Πολλά από τα διοργανωτικά μέλη της Ναμπάτ ήταν αναρχικοί που είχαν εγκαταλείψει τη Ρωσία λόγω των διώξεων που είχαν υποστεί από τους Μπολσεβίκους και αναρχικοί που είχαν επιστρέψει από το εξωτερικό, από μέρη τόσο μακρινά όσο η Αγγλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες για να συμμετάσχουν. Η Ναμπάτ είχε υποομάδες σχεδόν σε κάθε πόλη της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας.

Καθ’ όλη την διάρκεια της επαναστατικής περιόδου στην Ουκρανία, οι αναρχικοί είχαν δύο κύριους στόχους: την ανάπτυξη των «ελεύθερων σοβιέτ» δίπλα στα συνδικάτα και τους συνεταιρισμούς, καθώς και την υπεράσπιση της επανάστασης, μέσω του Επαναστατικού Εξεγερτικού Στρατού της Ουκρανίας.

Τα Ελεύθερα Σοβιέτ

Όπως και στη Ρωσία, οι Ουκρανοί εργάτες και αγρότες χρησιμοποίησαν το ίδιο μοντέλο για τη νέα οργάνωση της κοινωνίας, τα Σοβιέτ. Αυτά τα Σοβιέτ βασίζονταν σε συνδικάτα, επιτροπές από τους χώρους εργασίας, επιτροπές αγροτών-εργατών και μαζικές συνελεύσεις, που συνήθως συγκαλούνταν κατά μήκος των γεωγραφικών γραμμών των δήμων και κοινοτήτων. Η ουκρανική επανάσταση βασίστηκε περισσότερο στην ύπαιθρο απ’ ό,τι στη Ρωσία, πλην όμως το αγροτικό προλεταριάτο της ήταν σχετικά καλά οργανωμένο και, αν και φτωχοί, οι ουκρανοί αγρότες ήταν συχνά πιο μορφωμένοι από τους αντίστοιχους ρώσους.

Οι αναρχικοί πίστευαν ότι τα Σοβιέτ έπρεπε πραγματικά να εκπροσωπούν τα συμφέροντα των εργατών και των αγροτών, αντί να λειτουργούν ως σφραγίδες για το Κόμμα ή τη γραφειοκρατία. Εξ ου και ο όρος «Ελεύθερα Σοβιέτ». Το πρώτο συνέδριο των Ελεύθερων Σοβιέτ πραγματοποιήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1917, στην διοικητική περιοχή του Γκουλάι-Πόλε. Μετά από αυτό το πρώτο μικρότερο τοπικό συνέδριο, υπήρξαν μεγαλύτερα συνέδρια που εκπροσωπούσαν πολλές περιοχές της Ουκρανίας.

Παρά την αρχική υποχώρηση από την επανάσταση μετά τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, με την απελευθέρωση από τη γερμανική κατοχή από τον Επαναστατικό Εξεγερτικό Στρατό της Ουκρανίας (RIAU), εργάτες, αγρότες και επαναστάτες άρχισαν να οργανώνουν νέα Σοβιέτ. Από τις 23 Ιανουαρίου έως τις 20 Οκτωβρίου του 1919πραγματοποιήθηκαν τέσσερα μεγάλα συνέδρια. Τα συνέδρια έκαναν σχέδια για την κατανομή και τη συλλογικοποίηση της γης και της γεωργίας, ασχολούνταν με οικονομικά ζητήματα που προέκυπταν, καθώς και με την υπεράσπιση των εδαφών. Κάθε συνέδριο εξέλεγε ένα Επαναστατικό Στρατιωτικό Σοβιέτ, ο ρόλος του οποίου ήταν να διαχειρίζεται τις αποφάσεις του συνεδρίου μεταξύ των συνελεύσεων. Θεωρητικά αυτό το Σοβιέτ είχε εξουσία πάνω στον Επαναστατικό Εξεγερτικό Στρατό της Ουκρανίας (RIAU), αν και η πραγματικότητα του πολέμου το έκανε δύσκολο. Ωστόσο, το πολιτικό συνέδριο θα μπορούσε να ακυρώσει την στρατιωτική οργάνωση. Η σύνθεση του Σοβιέτ αντιπροσώπευε εργάτες, αγρότες, στρατιώτες και τα επαναστατικά κόμματα. Οι αντιφρονούντες μπολσεβίκοι συμμετείχαν σε πολλούς ρόλους στην ουκρανική επανάσταση, μέχρι που διατάχθηκαν από ανώτερα κομματικά όργανα να αποσυρθούν. Κατά την στρατιωτική κατάρρευση του 1920 το R.M.S. (=Επαναστατικό Στρατιωτικό Σοβιέτ) διαλύθηκε και αντικαταστάθηκε από ένα άλλο Σοβιετικό εκλεγμένο από τον Επαναστατικό Εξεγερτικό Στρατό της Ουκρανίας (RIAU). Είχε επτά μέλη, συμπεριλαμβανομένων των αριστερών σοσιαλεπαναστατών (Left SRs).

Η κορύφωση του σοβιετικού πειράματος ήταν στο τρίτο συνέδριο της 10ης Απριλίου του 1919 στο Αλεξαντρόφσκ. Εκεί εκπροσωπήθηκαν πάνω από 2 εκατομμύρια εργάτες και αγρότες, με αντιπροσώπους από 72 περιοχές. Είχαν προγραμματιστεί άλλα δύο συνέδρια, αλλά και τα δύο ακυρώθηκαν λόγω της καταστολής από μεριάς των Μπολσεβίκων. Οι Μπολσεβίκοι δεν ήταν διατεθειμένοι να ανεχθούν ένα πείραμα με εργατικό έλεγχο του οποίου δεν θα είχαν το μονοπώλιο. Όπως το θέτει ο ιστορικός Malet, «Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ανεχθεί για πολύ καιρό μια ανεξάρτητη ή αυτόνομη περιοχή εντός των ορίων της και σε καμία δεν ισχύει αυτό περισσότερο από ένα εξαιρετικά συγκεντρωτικό αυταρχικό κράτος όπως αυτό με επικεφαλής τον Λένιν. Δεν υπήρχε περιθώριο ούτε για ήπιες παραχωρήσεις στον φεντεραλισμό, ειδικά όταν αφορούσαν τομείς ζωτικής στρατηγικής σημασίας.» (Malet, 1982).

Η καταστολή των Μπολσεβίκων θα ήταν ανελέητη. Ένα συνέδριο ορίστηκε για τις 15 Ιουνίου του 1919 αλλά κρίθηκε παράνομο από τον Τρότσκι με ποινή θανάτου.. Η τελευταία προσπάθεια για ένα ελεύθερο συνέδριο επρόκειτο να γίνει στις αρχές του 1920, αλλά ο Κόκκινος Στρατός είχε κατακτήσει την πλειοψηφία της Ελεύθερης Επικράτειας μέχρι εκείνη τη στιγμή. Απαγορεύτηκαν όλες οι ανεξάρτητες εργατικές και αγροτικές οργανώσεις.

Ο Εξεγερτικός Στρατός

Η άλλη βασική οργάνωση στην οποία συμμετείχαν οι αναρχικοί ήταν ο Επαναστατικός Εξεγερτικός Στρατός της Ουκρανίας. Ο Εξεγερτικός Στρατός ιδρύθηκε το 1919 συγκεντρώνοντας πολλές αντάρτικες ομάδες που δρούσαν στην περιοχή του Αικατερινοσλάβ. Οι πρώτες που ένωσαν τις δυνάμεις τους ήταν οι μονάδες υπό τη διοίκηση του Νέστορα Μάχνο και του Φεντίρ Σχσου, λίγο έξω από το χωριό Μπολσέ-Μιχαήλοβα. Όταν η περιοχή απελευθερώθηκε από τη γερμανοαυστριακή κατοχή, οι αγρότες της απελευθερωμένης πόλης έδωσαν στο κίνημα το όνομα Μαχνοβίτικο («Mahnovist»). Έτσι, αφού συνένωσε πολυάριθμες αντάρτικες ομάδες που είχαν αναπτυχθεί από το κίνημα των Μαύρων Φρουρών, σχηματίστηκε ένας πιο επίσημος στρατιωτικός μηχανισμός.

Σε αντίθεση με την υποτιθέμενη αυθόρμητη φύση της οργάνωσης, η πραγματικότητα είναι ότι η Ναμπάτ είχε φέρει σαν πρόταση θεωρίες περί αντάρτικου πολέμου για την υπεράσπιση της επανάστασης. Οι αναρχικοί γνώριζαν πολύ καλά ότι κάθε ένοπλο σώμα, αυτόνομο από τον πληθυσμό, είχε τη δυνατότητα να γίνει μια νέα κυρίαρχη δύναμη πάνω στην εργατική τάξη. Όπως το έθεσε η Νεολαία της Ναμπάτ, «Κανένας υποχρεωτικός στρατός, συμπεριλαμβανομένου του Κόκκινου Στρατού, δεν μπορεί να είναι ο γνήσιος και πιστός υπερασπιστής της κοινωνικής επανάστασης. Εξαιτίας της ίδιας του της φύσης, κάθε τέτοιος στρατός πρέπει, σε τελική ανάλυση, να γίνει εργαλείο αντιδραστικών δυνάμεων και έτσι να αποτελεί διαρκή απειλή για την επανάσταση.» (https://soviethistory.msu.edu/1917-2/red-guard-into-army/red-guard-into-army-texts/on-the-red-army/). Η υπεράσπιση της επανάστασης στηριζόταν στον ίδιο τον λαό που είχε πάρει τα όπλα. Οι αναρχικοί κατάλαβαν, επίσης, ότι αν η επανάσταση δεν εξαπλωθεί διεθνώς, δεν θα μπορούσε να πετύχει.

Ο Επαναστατικός Εξεγερτικός Στρατός της Ουκρανίας (RIAU) διατήρησε μια σειρά από αρχές που είχαν εξαφανιστεί γρήγορα στον Κόκκινο Στρατό. Οι αξιωματικοί επιλέγονταν μέσω εκλογικής διαδικασίας και υπόκεινταν σε ανάκληση. Αυτό περιλάμβανε τα υψηλότερα επίπεδα διοίκησης. Σε περιόδους «ειρήνης» οι αντάρτες, συμπεριλαμβανομένων των αξιωματικών, αναμενόταν να επιστρέψουν στις κοινότητές τους και στους χώρους εργασίας τους. Πιστοί στις αναρχικές αντιλήψεις περί ηγεσίας, ακόμη και οι αξιωματικοί έπρεπε να πολεμούν στην πρώτη γραμμή. Ο Μάχνο πυροβολήθηκε, όπως όλοι γνωρίζουμε, στο λαιμό και στα πόδια, διοικητές όπως ο Σχσου θα πέθαιναν στη μάχη ενάντια στους εθνικιστικούς στρατούς και ο Ντμίτρι Ποπώφ (αριστερός σοσιαλεπαναστάτης Left-SR) θα εκτελούνταν από τους Μπολσεβίκους.

Ο Επαναστατικός Εξεγερτικός Στρατός της Ουκρανίας (RIAU) εξέδιδε μια εφημερίδα που ονομαζόταν «Ο δρόμος προς την ελευθερία» και ένα πολιτιστικό τμήμα που επικεντρωνόταν στην εκπαίδευση των παρτιζάνων. Επίσης προχωρούσε στην ίδρυση σχολείων στις περιοχές που απελευθέρωναν. Το πολιτιστικό τμήμα θα στελεχωνόταν σε μεγάλο βαθμό από μέλη της Nabat και του κόμματος των αριστερών σοσιαλεπαναστατών (Left-SR).

Ο Επαναστατικός Εξεγερτικός Στρατός της Ουκρανίας (RIAU) θα έφτανε να αριθμεί ως και περίπου 40.000 μέλη και θα υπερασπιζόταν μια περιοχή πολλών εκατομμυρίων κατοίκων. Ο RIAU έκανε δύο στρατιωτικές συμμαχίες με τους Μπολσεβίκους και μαζί πολέμησαν ενάντια στις αντεπαναστατικές δυνάμεις. Και οι δύο αυτές συμμαχίες προδώθηκαν από τους Κόκκινους όταν οι Μπολσεβίκοι ένιωσαν ότι είχαν το πάνω χέρι. Η πιο ποταπή προδοσία έγινε στις 26 Νοεμβρίου του 1920. Οι διοικητές του Επαναστατικού Εξεγερτικού Στρατού της Ουκρανίας (RIAU)προσκλήθηκαν σε ένα κοινό συνέδριο με την ηγεσία του Κόκκινου Στρατού. Εν αγνοία τους, έπεσαν σε μια παγίδα που σχεδίασε ο ίδιος ο Τρότσκι. Όταν έφτασαν, περικυκλώθηκαν και οι περισσότεροι εκτελέστηκαν επί τόπου. Μεταξύ των θυμάτων περιλαμβανόταν ο Σάιμον Καρέτνικ, ο οποίος ήταν εκείνη την εποχή διοικητής του Επαναστατικού Εξεγερτικού Στρατού της Ουκρανίας (RIAU).

Ο Επαναστατικός Εξεγερτικός Στρατός της Ουκρανίας (RIAU) θα συνέχιζε τον αγώνα για τον ελεύθερο σοσιαλισμό μέχρι το 1921. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Κρονστάνδης, ο RIAU προσπάθησε ακόμη και να βρει προμήθειες για στους επαναστάτες. Δυστυχώς, λόγω του σύντομου χρονικού πλαισίου της εξέγερσης, η εξέγερση είχε τελειώσει πριν μπορέσει να παρασχεθεί ουσιαστική βοήθεια. Όταν τελικά ο Επαναστατικός Εξεγερτικός Στρατός της Ουκρανίας (RIAU) καταστράφηκε από τον Κόκκινο Στρατό, οι επιζώντες εγκατέλειψαν τη χώρα, και οι περισσότεροι κατέληξαν στην Γαλλία. Σύμφωνα με πληροφορίες, η υπόγεια αντίσταση από τους αντάρτες συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1930.

Τα βασικά επιτεύγματα του Επαναστατικού Εξεγερτικού Στρατού της Ουκρανίας (RIAU) περιελάμβαναν το σπάσιμο της προέλασης του στρατηγού Ντενίκιν προς τη Μόσχα, σώζοντας έτσι την ίδια τη Ρωσική επανάσταση. Ο Ντενίκιν ηγήθηκε μιας τελικής επίθεσης των νότιων Λευκών δυνάμεων στην τελική τους προέλαση να καταλάβουν την Μόσχα το καλοκαίρι του 1919. Για ένα διάστημα, φάνηκε ότι ο Λευκός Στρατός θα πετύχαινε στην προσπάθειά του· ο Λέων Τρόσκι, ως ανώτατος διοικητής του Ερυθρού Στρατού, εσπευσμένα κατέληξε σε συμφωνία με τον αναρχικό Επαναστατικό Εξεγερτικό Στρατό της Ουκρανίας (τον «Μαύρο Στρατό») του Νέστορα Μαχνό, για αμοιβαία υποστήριξη. Ο Μαχνό εγκαίρως έστρεψε τον Μαύρο Στρατό του ανατολικά και τον οδήγησε κατά των εκτεταμένων γραμμών προμηθειών του Ντενίκιν, αναγκάζοντας τους Λευκούς να υποχωρήσουν. Ο στρατός του Ντενίκιν θα ηττάτο αποφασιστικά στο Ορέλ τον Οκτώβριο του 1919, κάπου 400 χιλιόμετρα νότια της Μόσχας. Και επίσης, τη συμμετοχή στην ήττα του στρατηγού Wrangle και τη βοήθεια στην διατήρηση της πολιτικής ελευθερίας στην Ουκρανία, ώστε το πείραμα στον αυτοδιαχειριζόμενο σοσιαλισμό να μπορέσει να συνεχιστεί.

Συμπέρασμα

Η ουκρανική επανάσταση είναι σημαντική για τους ελευθεριακούς, καθώς ήταν η πρώτη φορά που η αναρχική αντίληψη είχε σημαντική επιρροή σε μια επαναστατική διεργασία. Οι επαναστάτες που συμμετείχαν πήραν πολλά μαθήματα που θα είχαν επίδραση στην ανάπτυξη του αναρχικού κινήματος. Για παράδειγμα, χωρίς μια αφοσιωμένη, επίσημη εθνική οργάνωση, το ουκρανικό αναρχικό κίνημα θα είχε καταστεί τόσο αναποτελεσματικό όσο το ρωσικό ομόλογό του. Οι αναρχικοί κατάλαβαν πόσο σημαντικό ήταν να ζεις και να αγωνίζεσαι δίπλα στον κόσμο. Ήταν ο προβληματισμός γύρω από την ουκρανική εμπειρία που οδήγησε ορισμένους από τους αναρχικούς που συμμετείχαν να γράψουν την Οργανωτική Πλατφόρμα [σ.τ.μ. της Γενικής Ένωσης Αναρχικών] χρόνια αργότερα. Οι Ουκρανοί επαναστάτες θα συνέβαλλαν στην ισπανική επανάσταση και στον αγώνα κατά του φασισμού.

Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν ότι, ενώ περιορίζονταν από συγκεκριμένες συνθήκες, οι αναρχικοί θα αποδείκνυαν ότι υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις στις επιλογές που έκαναν οι Μπολσεβίκοι. Η περίπλοκη σχέση μεταξύ των οικονομικών οργανώσεων των εργατών και των αγροτών, η πολιτική οργάνωση των αναρχικών και ο αντάρτικος στρατός χρήζουν βαθιάς ανάλυσης. Αν και δύσκολα μπορείς να τους χαρακτηρίσεις ιδεαλιστές ονειροπόλους, οι ενέργειες των Ουκρανών αναρχικών προσπάθησαν να συνενώσουν τους εργάτες και τους αγρότες της Ουκρανίας και να τους ενθαρρύνουν προς τη δημιουργία μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τον καπιταλισμό και το κράτος. Γνώριζαν ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορούσε να επιβληθεί, παρά να επιτευχθεί μέσω του αγώνα των ίδιων των εργατών και μόνο.

Bιβλιογραφικές αναφορές

[στμ. ΣΕΙΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΧΝΟ https://www.aftoleksi.gr/2022/07/10/oi-9-zoes-nestor-machno-tileoptiki-seira-ellinikoi-ypotitloi/ Οι «9 ζωές του Νέστορ Μαχνό» (Девять жизней Нестора Махно) είναι μια σειρά 12 επεισοδίων για τον ουκρανό επαναστάτη Μαχνό και το αγροτικό μαχνοβίτικο κίνημα. Γυρίστηκε στην Ουκρανία το 2005 και προβλήθηκε από τη ρώσικη κρατική τηλεόραση 2 χρόνια αργότερα. Αποτελεί τη μακροσκελέστερη ίσως βιογραφία αναρχικού που έπαιξε ποτέ στην οθόνη. Η μετάφραση/συγχρονισμός των υπότιτλων της σειράς έγινε από το ιστολόγιο makhnovchina.noblogs.org.]

Skirda, A. (2004), Νέστορ Μάχνο – Ο Κοζάκος της Αναρχίας: Ο αγώνας για τα ελεύθερα Σοβιέτ στην Ουκρανία 1917–1921. AK Press.

Shubin, A. (2010), «Το Μαχνοβιστικό Κίνημα και το Εθνικό Ζήτημα στην Ουκρανία». Ο αναρχισμός και ο συνδικαλισμός στον αποικιακό και μετα-αποικιακό κόσμο, 1870–1940. Brill.

[στμ.: το Πέμπτο Κεφάλαιο συνδιαλέγεται με το περίφημο αναρχοκομουνιστικό μαχνοβίτικο κίνημα στην Ουκρανία το 1917 με 1921 και είναι γραμμένο από τον Ρώσο ιστορικό Alexandr Shubinhttps://www.anarkismo.net/article/20557?save_prefs=true]

Makhno, N. (2009). Κάτω από τα χτυπήματα της αντεπανάστασης, Edmonton: Black Cat Press.

Makhno, N. (2007). Η Ρωσική Επανάσταση στην Ουκρανία. Edmonton: Black Cat Press.

Makhno, N. (2011). Η Ουκρανική Επανάσταση. Edmonton: Black Cat Press.

Avrich, Ρ. (1973). Οι αναρχικοί στη Ρωσική Επανάσταση. Ithaka: Cornell.

[σ.τ.μ. «Κάθε άνθρωπος με καλοσύνη, βαθιά μέσα του, είναι αναρχικός». Αυτή ήταν η εισαγωγική πρόταση του ιστορικού Πολ Άβριτς την ημέρα που το Queens College της Νέας Υόρκης τον συμπεριέλαβε μεταξύ των καθηγητών του. Ο συλλογικός τόμος «Αναρχικοί και μπολσεβίκοι στη Ρωσική Επανάσταση» παρουσιάζει ευσύνοπτα τον ιστορικό ρόλο που διαδραμάτισαν οι αναρχικοί και οι μπολσεβίκοι στη μακρά διαδικασία της Ρωσικής επανάστασης.https://www.kathimerini.gr/culture/books/931320/oi-anarchikoi-sti-rosiki-epanastasi/

και εδώ:https://protaanka.espivblogs.net/files/2021/01/Avrich-%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7.pdf%5D

[σ.τ.μ.Ο ίδιος έχει γράψει και το Avrich, Ρ. (1967), Ρώσοι αναρχικοί, Princeton, NJ: Princeton University Press.[392]https://hwikiel.cyou/wiki/Bibliography_of_the_Russian_Revolution_and_Civil_War]

Malet, Μ. (1982). Ο Νέστορας Μάχνο στον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο. The Macmillan Press Ltd.

Azarov, V. (2008). Kontrrazvedka : Η ιστορία της Μαχνοβίτικης Υπηρεσίας Πληροφοριών. Edmonton: Black Cat Press.

Μετάφραση-απόδοση Π.

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.233, Iανουάριος 2023

πηγη: https://anarchypress.wordpress.com

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου