Η εικόνα που έρχεται για τον κόσμο είναι, μάλλον, απαισιόδοξη: επιβράδυνση της ανάπτυξης, δημοσιονομικά χρέη, δημογραφικές ανατροπές, αύξηση ανισοτήτων, ανεργία νέων, πληθωρισμός, ενεργειακή φτώχεια, υγεία, επισιτιστική κρίση, καταστροφή περιβάλλοντος. Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι και τόσο διαφορετικά: εκδηλώνονται όλες οι προηγούμενες τάσεις συν μείωση της ευημερίας, δημογραφική μείωση, μείωση του κράτους πρόνοιας, αντικοινωνικές συμπεριφορές… γυναικοκτονίες.
Με βάση τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat η Ελλάδα έρχεται πρώτη μεταξύ των 27 χωρών-μελών της Ενωσης στην ανεργία των νέων, με ποσοστό 29,5% τον Ιούνιο του 2022 και με μέσον όρο στην Ε.Ε. στο 13,6%.
Στην ήπειρο με τη μεγαλύτερη γήρανση πληθυσμού, τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας τον Μάιο του 2022 -υπερδιπλάσια του μέσου όρου της Ε.Ε.- καταγράφονται στην Πορτογαλία (+19%) και στην Ελλάδα (+17%). Το 2021, οι πιστώσεις του κρατικού προϋπολογισμού για έρευνα και ανάπτυξη σε επίπεδο Ε.Ε. ανήλθαν στα 244 ευρώ ανά άτομο, ενώ στην Ελλάδα έμειναν στο 152 ευρώ, όπως και στην Ισπανία (για να πούμε κι ένα καλό, την τελευταία δεκαετία, από το 2011 έως το 2021, η Ελλάδα, η Λετονία και η Ουγγαρία είχαν τις μεγαλύτερες ποσοστιαίες αυξήσεις στις πιστώσεις για έρευνα και ανάπτυξη). Σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ, οι Ελληνες για το 2022 θα έχουν απώλειες γύρω στο 10,5% του εισοδήματός τους, ενώ οι απώλειες για την Ε.Ε. είναι γύρω στο 7,5%.
Παρεμπιπτόντως, το ΔΝΤ, που ενδιαφέρεται για τη φτώχεια, έχει και τη συνταγή για την ενεργειακή κρίση: θα πρέπει, λέει, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να σταματήσουν τις επιδοματικές πολιτικές στην ενέργεια (που μπορεί να φτάσουν στο 1,5% του ΑΕΠ) και να μεταφέρουν την αύξηση των τιμών της ενέργειας στους καταναλωτές (κάνοντας στοχευμένες πολιτικές κατά της φτώχειας που φτάνουν στο 0,4% του ΑΕΠ), γιατί έτσι θα «ενθαρρυνθεί η εξοικονόμηση ενέργειας» και η στροφή προς την «πράσινη» ενέργεια.
Εν τω μεταξύ, το διεθνές πρακτορείο ειδήσεων Reuters σε δημοσίευμα με τίτλο «Greek intelligence service admits spying on journalist sources» ασχολήθηκε με την υπόθεση των υποκλοπών των τηλεφωνικών συνομιλιών (που παραδέχθηκαν οι ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών οι οποίες, όλως τυχαίως, βρίσκονται υπό τον έλεγχο του πρωθυπουργικού γραφείου), όσο δεν ασχολήθηκε η μερίδα των φιλοκυβερνητικών εγχώριων μίντια.
Οπως μπορεί να αντιληφθεί ένας μέσος παρατηρητής, πρόκειται για ένα πρίσμα θέασης του κόσμου που, μέσα από τους θεσμικούς ιστορικούς πυλώνες του, δεν αποτελεί επιλογή ούτε καν για τους φιλελεύθερους θεωρητικούς της παγκόσμιας πολιτικής οικονομίας. Το λαλίστατο ΔΝΤ δεν βρήκε να πει τίποτα για την επίσκεψη της προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόζι, στην Ταϊβάν. Αφησε την Ομάδα των Επτά (G7) συν την Υπατη Αρμοστεία της Ε.Ε. να συστήσουν ψυχραιμία στην Κίνα και να επιβεβαιώσουν δέσμευση για τη διατήρηση της ειρήνης και σταθερότητας βασισμένης σε κανόνες διεθνούς τάξης η οποία, όμως, έχει ανατραπεί προ πολλού, λ.χ., από την ύφεση του 2008, την εποχή του Τραμπ και του Brexit.
Το πώς παρακμάζουν οι θεσμοί και πεθαίνουν οι οικονομίες έχει πάψει να ερμηνεύεται με τα κλειδιά της παγκόσμιας τάξης του 20ού αιώνα. Τα μαύρα κουτιά του παγκόσμιου θεσμικού εκφυλισμού που συνδέεται και με εθνικές επιλογές (π.χ. της Ελλάδας) βρίσκονται στις δυνάμεις της καθημερινής ζωής: στη δημοκρατική διακυβέρνηση, την αγορά υπό τη συγκεκριμένη λογική του ΔΝΤ, στα νομικά συστήματα και στις ομάδες της κοινωνίας των πολιτών. Ολα τα παραπάνω βασίζονταν σε μία παγκόσμια μεταπολεμική τάξη που, πλέον, αυτοαναιρείται.
Στην Ομάδα των Είκοσι (G20), στην οποία μετέχουν η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία, η Τουρκία, το Μεξικό, η Αργεντινή, η Νότα Αφρική, η Σαουδική Αραβία, η Ινδονησία κ.ά., η θέαση του κόσμου είναι τελείως διαφορετική από αυτό που αντιλαμβάνεται ως ειρήνη, σταθερότητα και κανόνες διεθνούς τάξης η Ομάδα των Επτά (G7). Και αυτή η αποκωδικοποίηση του κόσμου έχει να κάνει λιγότερο με την αναθεωρητική άνοδο των χωρών του αναπτυσσόμενου κόσμου (όπως η Κίνα ή η Ινδία) και περισσότερο με τη θεσμική παρακμή και στασιμότητα της Δύσης.
Ομως, στη Δύση η γενική αντίληψη είναι περίπου ίδια με την αντίληψη που έχει η ελληνική κυβέρνηση για τον εαυτό της. Ολα είναι υπό έλεγχο. Κάνουμε ό,τι μπορούμε. Ολα βαίνουν καλώς. Είμαστε η σωστή πλευρά του κόσμου και της ιστορίας — η οποία κανονικά θα έπρεπε να έχει τελειώσει. Οι υπόλοιποι (the Rest) είναι η λάθος πλευρά· η σατανική πλευρά· η πλευρά που μισεί την ανάπτυξη, «τις αξίες και τον πολιτισμό μας».
Σίγουρα, δεν είναι έτσι. Ας ρωτηθούν οι νέοι. Ας ρωτηθούν τα αγέννητα, που δεν θα έχουν τα μέσα να αναπτύξουν τις δυνατότητές τους. Αλλά ποιος να απαντήσει;
πηγη: https://www.efsyn.gr