Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 12 Σεπ 2020
Ποιον Ταλιμπάν προτιμάτε;
Κλίκ για μεγέθυνση
Νίκος Κουλούσιος
12/09/2020, 09:00
 

 

Το δράμα της κωμωδίας

To 2006 το γαλλικό σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo αναδημοσιεύει σκίτσα του Προφήτη και μπαίνει στο στόχαστρο φονταμενταλιστών ισλαμιστών που το πήραν ως ύψιστη προσβολή στο δόγμα τους.

Έξι χρόνια αργότερα, ο γελοιογράφος και διευθυντής του περιοδικού Στεφάν Σαρμπονιέ δηλώνει σε συνέντευξη πως «καμία γελοιογραφία δε σκότωσε ποτέ κανέναν» και φωτογραφίζεται επιδεικνύοντας ένα επίμαχο πρωτοσέλιδο που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, επειδή φιλοξενούσε γελοιογραφίες με πρωταγωνιστή τον προφήτη Μωάμεθ.

Στην ίδια συνέντευξη τόνιζε «δε φοβάμαι τα αντίποινα. Δεν έχω παιδιά, ούτε σύζυγο, ούτε αυτοκίνητο, ούτε κανένα χρέος απλήρωτο. Ακούγεται υπερφίαλο αλλά προτιμώ να πεθάνω όρθιος παρά γονατιστός». 

Τον Ιανουάριο του 2013 αποτυπώνει με δικά του και πάλι σκίτσα τη ζωή του Προφήτη και καταχωρείται επίσημα πλέον στη λίστα με τις έντεκα Δυτικές προσωπικοτήτες που «καταζητούνταν ζωντανές ή νεκρές για εγκλήματα κατά του Ισλάμ». Δύο χρόνια μετά, στις 7 Ιανουαρίου του 2015 τζιχαντιστές εισβάλλουν στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού στο Παρίσι και ανοίγουν πυρ. Ο Σαρμπονιέ και ακόμη έντεκα άνθρωποι πέφτουν νεκροί, στο όνομα του προφήτη του Ισλάμ. Με την επίθεση στο σατιρικό περιοδικό σκάει το απόστημα της ισλαμιστικής τρομοκρατίας στη Γαλλία και οι επιθέσεις αρχίζουν να διαδέχονται η μία την άλλη, με θλιβερό αποκορύφωμα αυτή στο Bataclan που βύθισε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτου ανάγκης για δύο χρόνια.Ο δυτικός κόσμος έμεινε για ακόμη μία φορά άναυδος με το επίπεδο βίας που μεταφέρεται πλέον, από τα πεδία των μαχών σε Ιράκ και Αφγανιστάν, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Κανένας δεν επιτρέπεται να «γελοιοποιεί» τον Προφήτη και θάνατος είναι η μόνη λύτρωση για όποιον το επιχειρήσει. Όπου κι αν κατοικεί. Δεν υπάρχει σάτιρα, δεν υπάρχει άλλος νόμος, υπέρτατος του σεβασμού στον θρησκευτικό ηγέτη. Η επίθεση των ακραίων ισλαμιστών έγινε ακόμη ένα ματωμένο σύμβολο της ελευθερίας της παγκοσμιοποιημένης πια έκφρασης. 

Το Charlie Hebdo ήταν πνευματικό παιδί του Μάη του '68. Από το 1970 κι έκτοτε έχει φιλοξενήσει σκίτσα διάσημων αιρετικών γελοιογράφων. Στην πιό σύγχρονη ιστορία του, εκτός από τους τζιχαντιστές, έχει βάλει στο στόχαστρο της πένας του την Ακροδεξιά, τον καθολικισμό, αλλά και τη Δεξιά του πρώην πρόεδρου Νικολά Σαρκοζί.

Στο αντίπαλο δέος τώρα, τίποτα δε δικαιολογεί πλέον τη φράση «αντίπαλο δέος». Αν η Αμερική κάποτε κόμπαζε πως είναι η χώρα της ελευθερίας, τα τελευταία χρόνια έχει απολέσει κάθε δικαίωμα να θεωρεί εαυτόν οτιδήποτε παρά φορέα σκοταδισμού και οπισθοδρόμησης. Στις 30 Μαϊου του 2017 το ιντερνετικό δίκτυο κουτσομπολίστικων ειδήσεων TMZ, που διατηρεί στενότατες σχέσεις με το επιτελείο Τραμπ, δημοσιεύει μία αιχμηρή φωτογραφία με την αμερικανίδα κωμική ηθοποιό Κάθυ Γκρίφιν να κρατά στο υψωμένο χέρι της μάσκας με το πρόσωπο του Τραμπ που έσταζε αίμα. Η ηθοποιός αργότερα είπε πως η φωτογραφία ήταν το αντισχόλιό της στα όσα σεξιστικά είπε ο πρόεδρος στο τηλεοπτικό δίκτυο CNN για τη δημοσιογράφο του FOX NEWS Μέγκαν Κέλυ μετά το ντιμπέιτ – θυμίζω «Θα μπορούσαμε να δούμε αίμα να τρέχει από τα μάτια της, αίμα να τρέχει από το... ή από οποιαδήποτε μέρος» είχε πει ο υποψήφιος τότε Ντόναλντ.

Η Κάθυ Γκρίφιν τόλμησε να δείξει το μεσαίο δάχτυλο στον σχεδόν νεοεκλεγέντα Αμερικανό Πρόεδρο, και να βάλει φωτιά στα συντηρητικά τόπια με μία ανατρεπτική φωτογραφία που αποτύπωνε στην ουσία την ίδια, μία γυναίκα κωμικό, σε ρόλο Περσέα, και τον ισχυρό πολιτικό άνδρα σε ρόλο Μέδουσας. Η αντιστροφή των ρόλων ξεσήκωσε κύματα οργής ένθεν και ενθέν του κύριου ρεύματος, μιας οργής που πήγαζε από τα άδυτα της πολιτικής ορθότητας και ενδύθηκε τον μανδύα της αντίδρασης στην «πρόκληση σωματικής βλάβης», την έκλυση των χρηστών ηθών και το πέρασα των ορίων.

Ο Λευκός Οίκος, αφού βάφτισε το γεγονός «απειλή για τη σωματική ακεραιότητα του Προέδρου», ξεκίνησε εκστρατεία συντριβής της «καριέρας και της ζωής» της Γκρίφιν - λόγια που εκστόμισε ο ίδιος ο γιος του Τραμπ, Ντόν Τζούνιορ, περιγράφοντας σε ραδιοφωνικό σταθμό το τι έμελλε να πάθει η ηθοποιός που έθιξε το κύρος του πατρός του. Οι επιθέσεις που δέχθηκε ως επακόλουθο εξιστορούνται από την ίδια σε ένα νέο, γενναίο φιλμ με τίτλο «One Hell Of A Story» που έγραψε, γύρισε και κυκλοφόρησε μόνη της, αφού κανείς μέχρι τώρα, από τα μεγάλα αφεντικά, δεν της έχει συγχωρήσει την απρέπεια. Ακόμα και τώρα, που ο ίδιος ο πρόεδρος αποδείχτηκε πολλαπλές φορές, και με τη βούλα Κογκρέσσου και Γερουσίας, απειλή για την χώρα που τον εξέλεξε, τα μεγάλα στούντιο αρνούνται να κάνουν ένα βήμα πίσω στην αδέκαστη κρίση τους για την ηθοποιό. Να σημειώσουμε πως η Κάθυ Γκρίφιν δεν παρανόμησε, ούτε καταστρατήγησε με την φωτογράφησή της το σύνταγμα. Κι όμως βρέθηκε στην ιδιαίτερα δύσκολη θέση να θεωρείται ταυτόχρονα θύτης και θύμα για τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών. Το FBI έτρεχε για διάστημα δύο χρόνων δύο παράλληλες ανοιχτές έρευνες για την ηθοποιό. Μία για να διαπιστώσει αν η μπριόζα κομιντιέν - άκουσον ακουσον- συνεργάζεται με τον ISIS, και μία δεύτερη για να εξιχνιάσει ποιοι είναι αυτοί που απειλούν κατάφορα τη ζωή της επί αμερικανικού εδάφους και πόσο σοβαρά πρέπει να πάρουν τα αντίποινα στα οποία λένε ότι θα προβούν οι φίλοι και οπαδοί του Τραμπ. Το υπουργείο δικαιοσύνης έφτασε ένα βήμα πριν την κατηγορήσει ανοιχτά για συνωμοσία με σκοπό τη δολοφονία του Αμερικανού προέδρου, έγκλημα που τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη. Μέχρι και στη λίστα της Ιντερπόλ κατάφεραν να την εντάξουν, ενώ το όνομα της βρέθηκε και στη λίστα μίσους με «εχθρούς του Τραμπ προς εξόντωση» που είχε συνθέσει ο MAGA bomber. Υποστηριχτές της συνωμοσιολογικής σπείρας Qanon την έχουν ήδη εντάξει στο κάδρο όσων κινούν τα νήματα πίσω από το ψευδεπίγραφο «κύκλωμα παιδεραστίας» που υποτίθεται πως διευθύνει η Κλίντον και ο Χανκς.

Πέντε χρόνια μετά την αιματηρή επίθεση, το περιοδικό Charlie Hebdo συνεχίζει ατρόμητο ακόμα και σήμερα να δημοσιεύει, χωρίς φραγμό, το όραμά του για μια πραγματικά ελεύθερη έκφραση στη δημόσια σφαίρα. Η αμερικανίδα κωμικός πάλι συνεχίζει ακάθεκτη να ροκανίζει το φαλλοκρατικό νεοσυντηρητικό οικοδόμημα, τώρα και με ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα, κάνοντας δυναμικό come back και μάλιστα αναλαμβάνοντας η ίδια τα ηνία της παραγωγής και διαφημιστικής προώθησης των εμφανίσεών  της. Ζητούμενο πάντως αποτελεί για τη νέα γενιά, αν θα εξακολουθήσει η σάτιρα να έχει φωνή και το δικαίωμα να την υψώνει ενάντια στην αυθαιρεσία της όποιας ηγεσίας ή ηγεμονίας. Και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού ο ταλιμπανισμός καλά κρατεί. Όπου και να κοιτάξει ο πολίτης αντικρίζει το ίδιο μοτίβο δολοφονίας της παρακαταθήκης που άφησε ο Αριστοφάνης και ο Περικλής. Σάτιρα και δημοκρατία βάλλονται από παντού κι από κοινού. Με πυρά μολυβένια ή άσφαιρα. Και τα δύο πονάνε εξίσου.

ΥΓ. Στην Ελλάδα, όσοι αθυρόστομοι έριξαν λάδι στην φωτιά της πολιτικής ορθότητας, όπως η Μαλβίνα ή ο Τζίμης Πανούσης, χτυπήθηκαν επίσης αλύπητα, από όλες τις πλευρές και τελικά «έσβησαν». Ακόμα και η λαοφιλής Ελληνοφρένεια βρέθηκε και συνεχίζεται να βρίσκεται σε κόντρα με τις ορέξεις ενός αδηφάγου συστήματος που για να επικρατήσει πρέπει να εξοντώσει τελειωτικά κάθε φωνή αντιφρονούσα.  

πηγη:https://www.koutipandoras.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου