Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 12 Μάρ 2015

 

 

 

 

 

Να ελέγξουμε την κυβέρνηση, ακόμα και τη δική μας κυβέρνηση, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι αδιαφοροποίητα καλοί ή κακοί, ό,τι κι αν λένε οι συντηρητικοί. Οι άνθρωποι κατορθώνουν να λειτουργήσουν με τη μέγιστη δυνατή επάρκεια, όταν ελέγχονται

Μάθαμε, ιδιαίτερα μετά το βιβλίο του Νορμπέρτο Μπόμπιο Δεξιά και Αριστερά, ότι η διάκριση ανάμεσά τους εδράζεται πάνω στην αξία της ισότητας. Ότι, δηλαδή, δεξιοί είναι αυτοί που δεν πιστεύουν σε αυτήν, ενώ, αντίθετα, οι αριστεροί πιστεύουν και μάχονται για την ισότητα. Ένα άλλο κριτήριο, που δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με το πρώτο, είναι ότι η Δεξιά αρνείται να αποδεχθεί τη θεαματική πρόοδο και βελτιωσιμότητα του ανθρώπου και ότι οι άνθρωποι, όμοιοι και απαράλλαχτοι, θα μάχονται εσαεί για περισσότερη εξουσία, προς ίδιον όφελος. Η Αριστερά, αντίθετα, κηρύσσει ότι η πάλη για εξουσία μπορεί να μην έχει απώτερο στόχο τα εγωιστικά και ιδιοτελή συμφέροντα των λίγων, αλλά τη βελτίωση της ζωής των πολλών.

Οι παραπάνω, σχεδόν τετριμμένες, σκέψεις έρχονται στο μυαλό σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, πήρε στη χώρα μας την εξουσία. Θα κατορθώσει να αμφισβητήσει έμπρακτα την πεποίθηση των συντηρητικών, που, βοηθούσης της κρίσης, αγγίζει ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού και που την εκφράζει η κραυγή «όλοι ίδιοι είναι» ή, αντίθετα, θα υλοποιήσει στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό το όραμα της Αριστεράς;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δεν αποτελεί απάντηση σε ένα ηθικό στοίχημα που έχει θεωρητική και μόνον αξία. Από αυτήν εξαρτάται η ανακούφιση από τα δεινά που πλήττουν τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού.

Και επειδή, με τον τρόπο αυτόν, το ερώτημα παύει να είναι αφηρημένο, δεν μπορούν και οι απαντήσεις να είναι αφηρημένες. Και μια από τις πρακτικές απαντήσεις μού φαίνεται ότι είναι η σχετικά αυτόνομη ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση.

Γνωρίζουμε όλοι όσοι κατοικούμε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι το κόμμα μας δεν διαθέτει μεγάλη οργανωτική επάρκεια ούτε έχει ριζώσει σε τοπικό επίπεδο στον βαθμό που θα θέλαμε, ούτε, τέλος, μπορεί να στηριχθεί σε πανίσχυρα συνδικάτα, όπως αυτά που γνώρισε το εργατικό κίνημα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Από την άλλη, γνωρίζουμε τον πρωτόγνωρο για τις πρακτικές των άλλων κομμάτων πολυφωνικό του χαρακτήρα καθώς και τον μεγάλο βαθμό δημοκρατίας που έχει επιτευχθεί στο εσωτερικό του.

Αυτά είναι τα όπλα μας, αυτές και οι ατέλειές μας. Το θέμα είναι πώς θα κατορθώσουμε ενισχύοντας τα πρώτα και μειώνοντας μέχρι αφανισμού τα δεύτερα να ελέγξουμε την κυβέρνηση, ακόμα και τη δική μας κυβέρνηση, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι αδιαφοροποίητα καλοί ή κακοί, ό,τι κι αν λένε οι συντηρητικοί. Οι άνθρωποι κατορθώνουν να λειτουργήσουν με τη μέγιστη δυνατή επάρκεια όταν ελέγχονται. Όχι από σώματα ομοίων σαν αυτά που προβλέπει η φιλελεύθερη ιδεολογία για να τηρήσει τις περισσότερες φορές τα προσχήματα, αλλά από τον λαό. Τον εντός του κόμματος λαό, αλλά και τον εκτός κόμματος λαό.

Ξέρουμε ότι το μέγεθος και η πολυπλοκότητα των προβλημάτων της χώρας μας αλλά και το επείγον της επίλυσής τους διευκολύνουν την εναπόθεση της επίλυσής τους στα χέρια λίγων ειδικών. Ξέρουμε, όμως, από την άλλη πλευρά -και ας μου επιτραπεί αυτή η ιστορική αναδρομή- ότι δεινά, όπως ο πόλεμος ή η «λευκή τρομοκρατία» μεταμόρφωσαν το μπολσεβίκικο κόμμα στη γραφειοκρατική μηχανή που όλοι γνωρίζουμε.

Αν συγκεντρωθεί όλη εξουσία στα χέρια της κυβέρνησης, δεν θα έχουμε παραβιάσει μόνον την αρχή της ισότητας, καταστατική αρχή ύπαρξης της Αριστεράς, αλλά θα έχουμε γίνει και αναποτελεσματικοί εφόσον θα έχουμε αφυδατώσει την ύπαρξη του κόμματος και έτσι θα έχουμε στερηθεί, με μοιραία αποτελέσματα, το άκουσμα της φωνής της κοινωνίας, που μέχρι τα τώρα γνωστά κυρίως μέσα από το κόμμα εκφράζεται.

 

 

 

08.02.2015

+ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου