Πίσω από την γαλαρία καθόμασταν και στρώναμε τις πρώτες αταξίες της καθημερινότητας, τις πρώτες κοπάνες.

Κοπάνες από τις στιγμές που προκαλούσαν δυσφορία,
από τις αμήχανες και κακοτράχαλες διαδρομές.

Σαν φόβος από την αντιμετώπιση του παρόντος.

Το χαλάζι έπεφτε και εμείς φορούσαμε τις φαρδιές κουκούλες.

Στα σκαλοπάτια λίγος ζεστός καπνός
και όταν χώριζαν οι δρόμοι της ομάδας, βγάζαμε τους φίλους της νέας εποχής.

Λευκά μικρά πλαστικά συντροφικά πλάσματα για να περπατάμε γρήγορα και να αποφεύγουμε του κόσμου την βουή.

Παράξενη η πόλη καθώς βρέχει…

Όλοι ξαφνικά βιάζονται,

σαν να θέλουν να κάνουν κοπάνα, από λίγες σταγόνες αλήθειας.

Από μια καθαρή επαφή με την πραγματικότητα.

Τα πεζοδρόμια καθαρίζουν από την ανθρώπινη παρουσία και στο στενάκι, σαν αρρώστια βαριά, τρεμοσβήνει το σκονισμένο κιτρινισμένο φως.

Φτάνει η ώρα του γυρισμού και στο μικρό καταφύγιο δεν υπάρχει διαφυγή από την κοπάνα, παρά μόνον η εφήμερη υπαρκτότητά μας.

Μ.

πηγη: https://anarchypress.wordpress.com