Το περιβάλλον Μητσοτάκη σε σύντομο πολιτικό χρόνο έχασε τα υποτιθέμενα πλεονεκτήματα με τα οποία καυχιόταν -υποσχόταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός- ότι «θα» έχτιζε μια νέα δημοκρατική, ισχυρή, φιλελεύθερη και ευημερούσα ευρωπαϊκή κοινωνία και οικονομία. Πολλές φορές από αυτή τη στήλη έχουμε υποστηρίξει ότι το «σύστημα Μητσοτάκη» δεν ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία, για αξίες, την εθνική ανεξαρτησία ή την ευημερία των πολιτών· ότι το μοναδικό μέλημα είναι η εξουσία, τα προνόμια, τα κέρδη και η περιουσία μέσω πολιτικών εξαπατήσεων.
Αν αυτό που κάνεις σου δίνει ευχαρίστηση, τότε είναι απίθανο να είναι ηθικό | Ιμάνουελ Καντ
Σήμερα αποδεικνύεται ότι ο κ. πρωθυπουργός δεν ενδιαφέρεται μόνον για την «επικοινωνία» των δικών του πεπραγμένων. Ενδιαφέρεται και για τις μύχιες σκέψεις και επικοινωνιακές επιδόσεις πολιτικών του αντιπάλων και δημοσιογράφων, μέσω της επίκλησης του «εθνικού συμφέροντος». Μάλιστα, το «εθνικό συμφέρον», κατά τα λεγόμενά του, προσλαμβάνει μια διασταλτική ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία μια παρακολούθηση θα μπορούσε να είναι θεμιτή και νόμιμη με «πρόσθετα φίλτρα», δηλαδή όταν θα έχει και τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης.
Προφανώς δεν θεώρησε τον εαυτό του υποχρεωμένο να πει κάτι για το Predator της παράνομης κατασκοπίας -το οποίο εντόπισε υπηρεσία του Ευρωκοινοβουλίου- που αποδεδειγμένα έχει αγοραστεί από κάποιους και χρησιμοποιείται στην Ελλάδα και μέσω αυτού εκβιάζονται πολιτικοί, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι.
Το σύστημα εξουσίας που εγκαθίδρυσε με την άνοδό του στην πρωθυπουργία αυτή τη στιγμή μετράει δύο Ιφιγένειες. Οι παραιτήσεις του γενικού γραμματέα και πρωθυπουργικού ανιψιού Γρηγόρη Δημητριάδη και του διοικητή της ΕΥΠ Παναγιώτη Κοντολέοντος είναι παραδοχές «του ολισθήματος», ότι, δηλαδή, κάτι στραβό έγινε με τις υποκλοπές των επικοινωνιών πολιτικών, δημοσιογράφων, δημόσιων προσώπων και άλλων πολιτών.
Μερικά ερωτήματα, επίσης, που μένουν ανοιχτά. Πρώτον, υπάρχει κάτι -οτιδήποτε- που να είναι σύμφωνο με το γράμμα του νόμου, αλλά να είναι και λάθος; Ο παραπάνω συλλογισμός διατυπώθηκε στο πρωθυπουργικό διάγγελμα. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος με κομψή διατύπωση σχολίασε τη θέση του πρωθυπουργού ότι «η παρακολούθηση ήταν τυπικά νόμιμη αλλά πολιτικά εσφαλμένη» χαρακτηρίζοντάς την ως «μεγάλων διαστάσεων σφάλμα» σχετικά με το ζήτημα της παρακολούθησης των τηλεφωνικών συνομιλιών. Θα μπορούσε να μιλήσει για ανοησία. Δεύτερον, πώς μπορεί η μηχανή στο πλαίσιο του επιτελικού κράτους να είναι αξιέπαινη και εθνικά αναγκαία την εποχή που στήθηκε και με τον τρόπο που στήθηκε -μόλις το 2019- και τώρα ξαφνικά να γίνεται συζητήσιμη -έστω ως «ολίσθημα»- από τον ίδιο τον εμπνευστή της;
Ο κ. πρωθυπουργός, ως θεσμικός φορέας επιπλέον προβλημάτων, είπε αυτά που ήθελε να πει το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας, όχι για να βγάλουμε κάποιο σοβαρό συμπέρασμα, όχι για να στηρίξει εθνικούς στόχους, αλλά για να πετάξει από πάνω του τις ευθύνες. Ο κ. πρωθυπουργός ασκεί πολιτική-τεφλόν. Να μην «κολλάει» τίποτα πάνω του, με λειτουργούσα την ασυλία της λίστας Πέτσα. Χωρίς καμία συγγνώμη, κρύφτηκε πίσω από τη νομότυπη παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη και την επίκληση του «εθνικού συμφέροντος» δίχως άλλη κουβέντα. Λίγο-πολύ, είπε ότι αγνοούσε τι κάνουν οι μυστικές υπηρεσίες (άλλως, πώς θα ήταν «μυστικές»;) και ότι -σε κάθε περίπτωση- εάν γνώριζε «θα το είχε σταματήσει». Για ακόμα μία φορά έδειξε ότι δεν κυβερνά θεσμικά, αλλά κατά πώς αντιλαμβάνεται ότι θα πρέπει να κυβερνά. Και φάνηκε ότι γνώριζε καλά πώς λειτουργούσε η ΕΥΠ, η οποία λειτουργούσε ακριβώς όπως θα ήθελε να λειτουργεί το «σύστημα Μητσοτάκη».
Σε περίοδο μεγάλων ανατροπών και αβεβαιότητας, σε χώρα με ιστορικά τραύματα από ανάλογες πρακτικές, σε φάση που οι κοινωνικο-οικονομικές προϋποθέσεις για επάνοδο της ευημερίας και ισχυροποίηση της αστικής δημοκρατίας στην Ευρώπη κλονίζονται, ο κ. πρωθυπουργός γίνεται «ευθύς» στην παραπολιτική και την αναδεικνύει ως μέσον της πολιτικής του επιβίωσης. Περιεκτικός στη διάσωσή του, μονίμως υποσχόμενος, λαμπρός στις κενολογίες και τις αντιφάσεις του, ώριμος σε στάδιο πολιτικής σήψης, υπηρετεί με κομπασμό το δημιούργημά του. Αποκαλυπτικός όσο ποτέ, διασύρει διεθνώς τη χώρα και την παράταξή του. Πρωτοτυπεί: «Για όλα φταίνε οι άλλοι». Υπερασπίστηκε ως ορθή πολιτική το «σύστημα Μητσοτάκη» και τον παρακρατισμό της παρέας. Ενοχλημένος, μάλιστα, με τη διάσταση της υπόθεσης, ως πρωθυπουργός του τεφλόν που είναι, διέλυσε την οποιαδήποτε δημοκρατική ψευδαίσθηση (ιλούζιο), υποστηρίζοντας ότι δημοκρατία και ισχυρή χώρα είναι μια υπόθεση της ΕΥΠ.
Ομως, σταθείτε λίγο στο πολιτικό σχόλιο του κ. Βενιζέλου: «Παρακολουθούμε ένα ολόκληρο μοντέλο συγκεντρωτικής άσκησης της εξουσίας να φτάνει με πολύ θόρυβο στα όριά του». Ισως να προοικονομεί εξελίξεις -πολιτικές λύσεις ευρωπαϊκού τύπου- για να απαλλαγεί η χώρα από την πολιτική δυναστεία· εξελίξεις που υπερβαίνουν την τρέχουσα πολιτική φαντασία εν Ελλάδι. Ιδωμεν.
πηγη: https://tvxs.gr