Γεώργιος Εμ.Δημητράκης

Η ψυχική Εθελοδουλεία των Ελλήνων, κυρίως μετα την Μεταπολίτευση, δεν έχει όρια. Ο Θουκυδίδης (460-398 π. Χ.) είπε: «Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της Πατρίδος  εις τους  εχθρούς, αλλά και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του, δεν προβαίνει εις τις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω εις τους οποίους άρχει». Ο δε Γεώργιος Σουρής (1853-1919): «Οι Έλληνες πολιτικοί έχουν μονίμως ως επάγγελμα την σωτηρία της Πατρίδος. Γι΄αυτό  και αποφεύγουν επιμελώς να τη σώσουν. Μετά την σωτηρία, δεν θα έχουν επάγγελμα!».

Η κατάντια όμως της Ελληνικής κοινωνίας αποτυπώνεται και εις την «απώλεια» των τριών (3) παιδιών της Πάτρας. «Οι πολύ μεθοδικοί, ψυχροί και ήρεμοι δράστες-γονείς εργαλοποιούσαν τα 3 παιδιά τους και χρησιμοποιούν τους θανάτους αυτών  για να ευρίσκονται συνεχώς εις το επίκεντρο της δημοσιότητας. Μιας δημοσιότητας, αλλά  και μίας κοινωνίας συνώνυμα και χαρακτηριστικά των οποίων όμως είναι η απόλυτη σιωπή, αδιαφορία, αναλγησία, αφασία, αδιαφάνεια, ανευθυνότητα, ατιμωρησία και υποκρισία κ.α.».

Ο Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ (1613-1689) είπε: «Η υποκρισία είναι τα λύτρα που πληρώνει η αμαρτία εις την αρετή». Ο δε Κωνσταντίνος Καβάφης (1868-1933) γράφει: «Η σιγή είναι βαρεία νόσος, σκιά και νυξ. Ο Λόγος είναι αλήθεια, ζωή, αθανασία». Και προσθέτω, «ότι δυστυχώς σήμερα οι άνθρωποι αδυνατούν να χειριστούν και την αλήθεια».