«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φορά για πολύ καιρό ένα πρόσωπο για τον εαυτό του και ένα διαφορετικό για τον πολύ κόσμο, χωρίς να μπερδευτεί τελικά για το ποιο από τα δύο είναι το αληθινό»
(Nαθάνιελ Χόθορν)
Ήρθε ο Σεπτέμβρης και πλέον όλα κινούνται στους ρυθμούς της κανονικότητας. Έστω και αν αυτή έτσι όπως έχει διαμορφωθεί δεν αρέσει... Τέλος πάντων, αυτή είναι και με αυτήν πρέπει να παλέψουμε όλοι. Όπως μπορούμε, και όσο αντέχουμε... Στην εγχώρια πολιτική επικαιρότητα, ήδη εδώ και καιρό δεσπόζει το απερίγραπτο σκάνδαλο των υποκλοπών. Αυτό θα έχει πλέον διάφορες παραμέτρους, πολλά γεγονότα και κινητικότητες προσώπων που θα απασχολούν το δημόσιο πεδίο. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η πρόσφατη δημόσια παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.
Όλοι περίμεναν την παρέμβαση πώς και πώς, από τις πρώτες κιόλας στιγμές που έγινε γνωστό πως θα λάβει χώρα. Ο Κώστας Καραμανλής διάλεξε να μιλήσει αιχμηρά, εστιάζοντας σε κρίσιμα σημεία της υπόθεσης. Και μόνο το γεγονός πως δεν στρογγυλοποίησε, δεν «πέταξε τη μπάλα στην εξέδρα», δεν μίλησε για να δικαιολογήσει ή να κουκουλώσει, δεν υιοθέτησε μία παράταιρη μορφή «κομματικού πατριωτισμού» και «αρχηγικής αλληλεγγύης», μετατρέπει τη συγκεκριμένη ομιλία του σε σημαντική εξέλιξη. Ο Καραμανλής δημιούργησε μέσα σε λίγα λεπτά πολιτικό γεγονός.
Όλα αυτά σε ένα εγχώριο αστικό πολιτικό σκηνικό, που το αυτονόητο τις περισσότερες φορές δεν λέγεται. Που τα κρίσιμα ερωτήματα δεν προβάλλονται με την επιτακτικότητα που αρμόζει στην κάθε περίσταση. Που κάποιες λέξεις αποφεύγονται όπως αποφεύγει «ο διάολος το λιβάνι». Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων οι Έλληνες πολιτικοί σιωπούν, κάνουν αναφορές που μετατρέπουν την ουδετερότητα σε «υπό ανακάλυψη σύμπαν» και κρύβονται πίσω από τετριμμένες ατάκες που δημιουργούν μία «νέα πραγματικότητα μέσα στην ήδη υπάρχουσα πραγματικότητα». Ο Κώστας Καραμανλής αυτή τη φορά είπε αυτά που ήθελε να πει και τα οποία ήταν τα πρώτα που έρχονται στο νου οποιουδήποτε ανθρώπου δεν θέλει να συγκαλύψει την υπόθεση...
Η παρέμβασή του έχει σημασία γιατί ο ίδιος για διάφορους λόγους εξακολουθεί να έχει απήχηση σε σημαντικό κομμάτι τόσο των νεοδημοκρατών, όσο και του ελληνικού κοινωνικού σώματος. Η εμφάνισή του αυτή έχει εσωκομματικές προεκτάσεις; Ασφαλώς. Άλλοτε υπόγειες, άλλοτε φανερές, αλλά όλοι πια τις καταλαβαίνουν. Ευνοεί την αξιωματική αντιπολίτευση; Ναι. Και θα προσπαθήσει αυτή να το αξιοποιήσει. Από την άλλη, δεν είναι λίγοι εκείνοι, που ενώ ξέρουν πως ο Καραμανλής έχει δίκιο σε όσα είπε για τις υποκλοπές, διάλεξαν την αποδόμηση της προσωπικότητάς του. Για να μεταθέσουν την κουβέντα και τις διανοητικές επεξεργασίες του κόσμου, αλλού. Το τι έκανε και δεν έκανε ο Καραμανλής φερ΄ειπείν στα χρόνια της θητείας του είναι άλλο θέμα. Όλοι θυμούνται και αξιολογούν αναλόγως. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως δεν δικαιούται να λέει το αυτονόητο για τις υποκλοπές...
Πέρα από τις βολικές τυπικότητες και τους υποκριτικούς καθωσπρεπισμούς υπάρχει και η ουσία και αυτή είναι μονάχα μία: η σημερινή κυβερνητική τάξη πραγμάτων ήθελε να ασκήσει εξουσία χρησιμοποιώντας μεθοδολογίες που δεν αρμόζουν στο fair play του αστικού κόσμου. Ήθελαν να εφαρμόσουν στην πράξη τον Μακιαβέλι, με όρους νεοελληνικού αρχοντοχωριατισμού και με (τρύπιο...) αριστοκρατικό μανδύα...
Ούτε καν στις στοιχειώδεις συνήθειες ακόμα και της πιο σκληρής πολιτικής αντιπαράθεσης (πάντα με βάση τα εγχώρια δρώμενα, γιατί σε άλλα μέρη του κόσμου συχνά πυκνά γίνονται διαφορετικά πράγματα...) δεν επιλέγονται τέτοιες πονηριές. Ήθελε να ξέρει η ηγετική ομάδα πολύ παραπάνω από αυτά που χρειαζόταν, για να διαχειριστεί κατά το δοκούν πληροφορίες κάθε προέλευσης... Που μόνο στα μυαλά των εμπνευστών μίας τόσο δολερής τακτικής θα έδιναν πλεονεκτήματα.
Όταν η όποια υπαρκτή ικανότητα αναμειγνύεται με την εν γένει ανασφάλεια, τότε η ανικανότητα και οι πλαγιότητες (που στηρίζονται στα επιχειρήματα των συμβούλων επικοινωνίας, των γραφιάδων του προπαγανδιστικού επαγγελματισμού και των εμπειριστών κάθε διαλογής) «σαρώνουν». Όμως, όταν σε έχουν πάρει χαμπάρι σχεδόν όλοι, σε Ελλάδα και εξωτερικό, το να παραδεχτείς δημόσια και κάτι μόνο καλό (θα) σου κάνει... Έστω και σε μάκρος χρόνου.
Πιστεύω πως ένα σημαντικό κομμάτι του επικοινωνιακού μηχανισμού της κυβέρνησης έχει πέσει θύμα της ίδιας του της δουλειάς-τακτικής. Στο βωμό του να φιλοτεχνήσουν ένα κολακευτικό προφίλ στον νυν πρωθυπουργό, από ένα σημείο και μετά το πίστεψαν και οι ίδιοι πως ισχύσει στην πράξη... Όμως, η πραγματικότητα δεν βοηθάει, δεν επιβεβαιώνει, δεν δικαιώνει. Αλλά, εδώ υπάρχει μία λεπτή γραμμή που δεν πρέπει να ξεπεραστεί. Δεν είναι θέμα προσωπικής αποδόμησης κανενός. Δεν πρέπει όλοι εμείς να αναλωθούμε σε επιθέσεις στην προσωπικότητα του πρωθυπουργού. Το τι είναι, το τι θέλει και τι (δεν) μπορεί να κάνει πλέον -ως πολιτικός- το ξέρουν όλοι στη χώρα. Και όχι μόνο εδώ...
Εμείς, όμως, τι είμαστε; Τι θέλουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Τα ξέρουμε-συνειδητοποιούμε με επάρκεια όλα αυτά; Σκοπός μας δεν είναι να ξεσπαθώνουμε ειδικά εναντίον εκείνων που βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, αλλά να αλλάξουμε την καθημερινότητα προς όφελος του κοινωνικού-λαϊκού σώματος. Με τη δέουσα οριστικότητα...
πηγη: https://www.efsyn.gr