Ομιλία που δόθηκε στις 30 Μαρτίου 2003 κατά την απονομή του Βραβείου Όσκαρ Ρομέρο στον Ishai Menuchin, πρόεδρο της οργάνωσης Yesh Gevul (Enough Is Enough) από το Ισραήλ που υποστηρίζει αντιρρησίες συνείδησης.
Το κείμενο είναι εισαγωγή στο τόμο Refusenik! Israel’s Soldiers of Conscience (Zed Books, 2004). Η Susan Sontag (1933-2004) ήταν φιλόσοφος, συγγραφέας και πολιτική ακτιβίστρια.


Δημοσιεύθηκε την 2 Σεπτεμβρίου, 2022


Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας

Επιτρέψτε μου να αναφέρω όχι έναν αλλά δυο, μόνο δυο, που ήταν ήρωες – ανάμεσα σε εκατομμύρια ήρωες. Που ήταν θύματα – ανάμεσα σε δεκάδες εκατομμύρια θύματα.

Ο πρώτος: ο Oscar Arnulfo Romero, αρχιεπίσκοπος του Σαν Σαλβαδόρ, δολοφονήθηκε φορώντας τα άμφια του ενώ εκτελούσε την θεία λειτουργία στο καθεδρικό στις 24 Μαρτίου 1980 – είκοσι τρία χρόνια πριν – επειδή είχε γίνει «ένθερμος υποστηρικτής μιας δίκαιης ειρήνης, και είχε αντιταχθεί ανοιχτά στις δυνάμεις της βίας και της καταστολής» (Παραθέτω από την περιγραφή του Βραβείου Όσκαρ Ρομέρο, που απονέμεται σήμερα στον Ishai Menuchin).

Η δεύτερη: η Rachel Corrie, μια εικοσιτετράχρονη φοιτήτρια από την Ολύμπια της Ουάσιγκτον, δολοφονημένη φορώντας το φωσφοριζέ πορτοκαλί γιλέκο με τις ανακλαστικές λωρίδες που οι «ανθρώπινες ασπίδες» φοράνε για να γίνουν ορατές, και πιθανώς πιο ασφαλείς, ενώ προσπαθούν να σταματήσουν τις σχεδόν καθημερινές κατεδαφίσεις σπιτιών στη Ράφα από τις ισραηλινές δυνάμεις, πόλη που βρίσκεται στο νότο της Λωρίδας της Γάζας (εκεί που η Γάζα συναντά τα αιγυπτιακά σύνορα), στις 17 Μαρτίου 2003. Στέκονταν μπροστά από το σπίτι ενός Παλαιστίνιου γιατρού που είχε επιλεχθεί για κατεδάφιση, η Corrie, μια από του οχτώ Αμερικάνους και Βρετανούς εθελοντές που σχημάτιζαν μια ανθρώπινη αλυσίδα στη Ράφα, κουνούσε τα χέρια της και φώναζε στον οδηγό μιας θωρακισμένης μπουλντόζας D-9 μέσα από το τηλεβόα της, μετά έπεσε στα γόνατα στο δρόμο της τεράστιας μπουλντόζας… που δεν σταμάτησε.

Δυο εμβληματικές μορφές θυσίας, σκοτωμένες από τις δυνάμεις της βίας και της καταπίεσης στις οποίες αντέταξαν μη βίαιη, πειθαρχημένη, επικίνδυνη αντίσταση.

Είμαστε Όλοι Κληρωτοί

Ας αρχίσουμε με το ρίσκο. Το ρίσκο του να τιμωρηθείς. Το ρίσκο του να απομονωθείς. Το ρίσκο του να τραυματιστείς ή να σκοτωθείς. Το ρίσκο του να περιφρονηθείς.

Είμαστε όλοι κληρωτοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Για όλους εμάς, είναι δύσκολο να σπάσουμε την γραμμή· να υπομείνουμε την απόρριψη, την λογοκρισία, τη βία μιας ενοχλημένης πλειοψηφίας με μια διαφορετική αντίληψη πίστης. Κρυβόμαστε κάτω από λέξεις όπως δικαιοσύνη, ειρήνη, συμφιλίωση που μας κατατάσσουν σε νέες, αν και πολύ μικρότερες και σχετικά αδύναμες, κοινότητες ομοϊδεατών. Που μας κινητοποιούν για τη διαδήλωση, την διαμαρτυρία, την δημόσια εκτέλεση πράξεων πολιτικής ανυπακοής – όχι για τις παρελάσεις και το πεδίο της μάχης.

Το να παραστρατήσει κάποιος από την φυλή (tribe) του· το να φύγει από τα όρια της φυλής σε ένα κόσμο που είναι μεγαλύτερος ψυχικά αλλά μικρότερος αριθμητικά – αν η αποξένωση ή η ανυπακοή δεν είναι η συνηθισμένη ή λυτρωτική στάση σου, είναι μια περίπλοκη, δύσκολη διαδικασία.

Είναι δύσκολο να αψηφήσουμε τη σοφία της φυλής: τη σοφία που αξιολογεί τις ζωές των μελών της φυλής πάνω από τις υπόλοιπες. Θα είναι πάντα αντιδημοφιλές – θα θεωρείται πάντα αντιπατριωτικό – το να πεις πως οι ζωές των μελών της άλλης φυλής είναι το ίδιο πολύτιμες με της δικής σου.

Είναι ευκολότερο να δώσουμε όρκο πίστης σε εκείνους που γνωρίζουμε, σε εκείνους που βλέπουμε, σε εκείνους στους οποίους βρισκόμαστε ανάμεσα, σε εκείνους με τους οποίους μοιραζόμαστε – ενδεχομένως – μια κοινότητα φόβου.

Ας μην υποτιμήσουμε την δύναμη εκείνων στους οποίους αντιστεκόμαστε. Ας μην υποτιμήσουμε τα αντίποινα που μπορεί να πέσουν πάνω σε εκείνους που τολμούν να αντιταχθούν από τις βαρβαρότητες και τις καταπιέσεις που θεωρούνται δικαιολογημένες από τους φόβους της πλειοψηφίας.

Είμαστε σάρκα. Μπορούμε να τρυπηθούμε από μια ξιφολόγχη, να κομματιαστούμε από έναν βομβιστή αυτοκτονίας. Μπορούμε να τσακιστούμε από μια μπουλντόζα, να πυροβοληθούμε σε ένα καθεδρικό.

Ο φόβος δένει τους ανθρώπους μαζί. Και ο φόβος τους σκορπά. Το κουράγιο εμπνέει κοινότητες: το κουράγιο ενός παραδείγματος – γιατί το κουράγιο είναι μεταδοτικό όπως ο φόβος. Το κουράγιο όμως, συγκεκριμένα είδη κουράγιου, μπορεί να απομονώσει τον γενναίο.

Η αέναη μοίρα των αρχών: ενώ όλοι λένε πως τις έχουν, είναι πιθανό να θυσιαστούν μόλις γίνουν ενοχλητικές. Η επωδός εκεινού που δεν έχει αρχές: «Κάνω ότι καλύτερο μπορώ». Το καλύτερο δεδομένων των συνθηκών, φυσικά.

Όχι, Δεν Θα Υπηρετήσω

Ας υποθέσουμε, η αρχή είναι: είναι λάθος να καταπιέζεις και να ταπεινώνεις έναν ολόκληρο λαό. Να τους στερείς συστηματικά στέγη και επαρκή διατροφή· να καταστρέφεις τις κατοικίες τους, τα μέσα διαβίωσης τους, την πρόσβαση στην εκπαίδευση και στην ιατρική φροντίδα, και την δυνατότητα να συναντά ο ένας τον άλλο. Το ότι αυτές οι πρακτικές είναι λάθος, όποια και αν είναι η πρόκληση. Και υπάρχει πρόκληση. Και αυτό επίσης, δεν μπορεί να το αρνηθεί κάποιος.

Και το κέντρο της ηθικής μας ζωής και της ηθικής μας φαντασίας είναι τα μεγάλα μοντέλα αντίστασης: οι σπουδαίες ιστορίες εκείνων που έχουν πει «Όχι». Όχι, δεν θα υπηρετήσω.

Ποια μοντέλα, ποιες ιστορίες; Ένας Μορμόνος μπορεί να αντισταθεί στην ποινικοποίηση της πολυγαμίας. Ένας ακτιβιστής πολέμιος των εκτρώσεων μπορεί να αντισταθεί στο νόμο που έκανε τις εκτρώσεις νόμιμες, και αυτοί επίσης θα επικαλεστούν λόγους θρησκευτικούς (ή πίστης) και ηθικής – ενάντια στις αποφάσεις της πολιτικής κοινωνίας. Επίκληση στην ύπαρξη ενός ανώτερου νόμου που μας επιτρέπει να αψηφήσουμε τους νόμους του κράτους μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει εγκληματικά παραπτώματα όπως και τον ευγενέστερο αγώνα για δικαιοσύνη.

Το κουράγιο δεν έχει ηθική αξία από μόνο του, γιατί το κουράγιο δεν είναι, από μόνο του, μια ηθική αρετή. Χυδαία υποκείμενα, δολοφόνοι, τρομοκράτες μπορεί να είναι γενναίοι. Για να περιγράψουμε το κουράγιο ως αρετή, χρειαζόμαστε ένα επίθετο: μιλάμε για «ηθικό κουράγιο», επειδή υπάρχει επίσης ένα πράγμα όπως το ανήθικο κουράγιο. Και η αντίσταση δεν έχει καμμιά αξία από μόνη της. Είναι το περιεχόμενο της αντίστασης που καθορίζει την αξία της, η ηθική της αναγκαιότητα.

Ας πούμε: αντίσταση σε ένα εγκληματικό πόλεμο. Ας πούμε: αντίσταση στην κατοχή και προσάρτηση της γης ενός άλλου λαού.

Ξανά: δεν υπάρχει τίποτα το έμφυτα ανώτερο στην αντίσταση. Όλοι οι ισχυρισμοί μας για το δίκιο της αντίστασης βασίζονται στην ορθότητα του ισχυρισμού πως οι αντιστεκόμενοι δρουν στο όνομα τη δικαιοσύνης. Και η δικαιοσύνη του σκοπού δεν βασίζεται, ούτε ενισχύεται, από την αρετή εκείνων που διατυπώνουν τον ισχυρισμό. Εξαρτάται πρώτα και κύρια από την αλήθεια της περιγραφής μιας κατάστασης πραγμάτων που είναι, πραγματικά, άδικη και αχρείαστη.

Να τι πιστεύω πως είναι μια αληθινή περιγραφή μιας κατάστασης πραγμάτων που μου πήρε πολλά χρόνια αβεβαιότητας, άγνοιας, και αγωνίας, για να αποδεχτώ.

Μια πληγωμένη και φοβισμένη χώρα, το Ισραήλ περνά μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της ταραγμένης του ιστορίας, που έφερε η πολιτική της σταδιακής αύξησης και επέκτασης των εποικισμών στις περιοχές που κερδήθηκαν μετά τη νίκη του στον αραβικό Πόλεμο εναντίον του Ισραήλ το 1967. Η απόφαση διαδοχικών ισραηλινών κυβερνήσεων να διατηρήσει τον έλεγχο πάνω στην Δυτική Όχθη και τη Γάζα, αρνούμενες έτσι στους Παλαιστίνιους γείτονες τους ένα δικό τους κράτος, είναι καταστροφή – ηθική, ανθρωπιστική και πολιτική – και για τους δυο λαούς.

Οι Παλαιστίνιοι χρειάζονται ένα ανεξάρτητο κράτος. Το Ισραήλ χρειάζεται ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Όσοι από εμάς στο εξωτερικό που επιθυμούμε την επιβίωση του Ισραήλ δεν μπορούμε, και δεν πρέπει, να θέλουμε να επιβιώσει με κάθε κόστος, με κάθε τρόπο. Χρωστάμε μια ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη στους θαρραλέους Ισραηλινούς Εβραίους μάρτυρες, δημοσιογράφους, αρχιτέκτονες, ποιητές, συγγραφείς, καθηγητές – μεταξύ άλλων – που έχουν περιγράψει και καταγράψει και διαμαρτυρηθεί και δράσει ενάντια στο μαρτύριο των Παλαιστίνιων που ζουν υπό όλο και σκληρότερους όρους της υποταγής στον ισραηλινό στρατό και την προσάρτηση οικισμών.

Ο μεγαλύτερος θαυμασμός μας πρέπει να πάει στους γενναίους Ισραηλινούς στρατιώτες, που αντιπροσωπεύονται εδώ από τον Ishai Menuchin, που αρνούνται να υπηρετήσουν πέρα από τα σύνορα του 1967. Οι στρατιώτες αυτοί ξέρουν πως στο τέλος όλοι οι οικισμοί εποίκων θα εκκενωθούν.

Αυτοί οι στρατιώτες που είναι Εβραίοι, παίρνουν στα σοβαρά την αρχή που τέθηκε στο προσκήνιο στις δίκες της Νυρεμβέργης το 1946: δηλαδή, πως ένας στρατιώτης δεν είναι υποχρεωμένος να υπακούσει άδικες διαταγές, διαταγές που αντιβαίνουν τους νόμους του πολέμου – και στη πράξη, είναι το καθήκον κάποιου να τις παρακούσει.

Καθήκον Ανυπακοής

Οι ισραηλινοί στρατιώτες που αρνούνται να υπηρετήσουν στις Κατεχόμενες Περιοχές δεν αρνούνται μια συγκεκριμένη διαταγή. Αρνούνται να μπουν σε ένα χώρο όπου παράνομες διαταγές είναι δεδομένο πως θα δοθούν – δηλαδή, εκεί που είναι περισσότερο από πιθανό πως θα διαταχθούν να κάνουν πράξεις που συνεχίζουν την καταπίεση και την ταπείνωση των Παλαιστίνιων πολιτών. Σπίτια κατεδαφίζονται, περιβόλια ξεριζώνονται, οι πάγκοι της τοπικής αγοράς καταστρέφονται, ένα πολιτιστικό κέντρο λεηλατείται και τώρα, σχεδόν καθημερινά, πολίτες κάθε ηλικίας πυροβολούνται και σκοτώνονται. Δεν υπάρχει αμφιβολία  πως η αυξανόμενη βαναυσότητα της ισραηλινής κατοχής του 22% της πρώην έκτασης της Βρετανικής Παλαιστίνης στην οποία θα δημιουργηθεί ένα παλαιστινιακό κράτος. Οι στρατιώτες αυτοί πιστεύουν, όπως και εγώ, πως θα πρέπει να υπάρξει μια άνευ όρων αποχώρηση από τις Κατεχόμενες Περιοχές. Έχουν διακηρύξει συλλογικά πως δεν θα συνεχίσουν να πολεμούν πέρα από τα σύνορα του 1967 «για να κυριαρχούν, εκτοπίζουν, λιμοκτονούν και ταπεινώνουν έναν ολόκληρο λαό».

Αυτό που έχουν κάνει αυτοί οι στρατιώτες – είναι τώρα κάπου δυο χιλιάδες από αυτούς, περισσότεροι από διακόσιοι πενήντα έχουν πάει στη φυλακή – δεν συμβάλει στο να μας πει πως μπορούν να κάνουν ειρήνη οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι, πέρα από το αδιαπραγμάτευτο αίτημα πως οι οικισμοί των εποίκων πρέπει να διαλυθούν. Οι πράξεις αυτής της ηρωικής μειονότητας δεν μπορούν να συμβάλλουν στην απαραίτητη μεταρρύθμιση και εκδημοκρατισμό της Παλαιστινιακής Αρχής. Η στάση τους δεν θα χαλαρώσει την αρπαγή της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και ρατσισμού στην ισραηλινή κοινωνία ή θα μειώσει την διάχυση ακραίας αντισημιτικής προπαγάνδας στον θυμωμένο αραβικό κόσμο. Δεν θα σταματήσει τους βομβιστές αυτοκτονίας.

Δηλώνει απλά: αρκετά. Ή: υπάρχει και ένα όριο. Yesh Gvul. Προσφέρει ένα μοντέλο αντίστασης. Ανυπακοής. Για την οποία πάντα θα υπάρχουν ποινές.

Κανένας από εμάς δεν έχει υπομείνει ακόμη τίποτα σαν αυτά που υπομένουν αυτοί οι γενναίοι κληρωτοί, πολλοί από τους οποίους έχουν πάει στη φυλακή. Το να μιλάς για ειρήνη αυτή τη στιγμή στη χώρα αυτή είναι αρκετό για να σε γιουχάρουν (όπως στην πρόσφατη τελετή απονομής των Όσκαρ), να παρενοχληθείς, να μπεις σε μαύρη λίστα (η απαγόρευση από την πιο ισχυρή αλυσίδα ραδιοφωνικών σταθμών των Dixie Chicks)· με λίγα λόγια, να σε περιφρονούν σαν αντιπατριώτη.

Το ήθος μας του «Μαζί Στεκόμαστε» ή «Ο Νικητής τα Παίρνε Όλα»… οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια χώρα που έχει κάνει τον πατριωτισμό συνώνυμο της ομοφωνίας. Ο Tocqueville, που παραμένει ο σημαντικότερος παρατηρητής των Ηνωμένων Πολιτειών, παρατήρησε  ένα δίχως προηγούμενο κομφορμισμού στην τότε ακόμη νέα χώρα, και 175 επιπλέον χρόνια απλά επιβεβαίωσαν την παρατήρηση του.

Μερικές φορές, με δεδομένη τη νέα, ριζική στροφή στην αμερικάνικη εξωτερική πολιτική, μοιάζει σα να ήταν αναπόφευκτο πως η εθνική ομοφωνία πάνω στο μεγαλείο της Αμερικής, που μπορεί  να ενεργοποιηθεί σε ένα εξωπραγματικό άλμα θριαμβευτικής εθνικής αυτοεκτίμησης, ήταν αναπόφευκτο να βρει έκφραση σε πολέμους όπως ο τωρινός, που υποστηρίζεται από τη πλειοψηφία του πληθυσμού, που έχουν πεισθεί πως η Αμερική έχει το δικαίωμα – ακόμη και το καθήκον – να κυριαρχεί το κόσμο.

Και Αν το Κακό Είναι Ασταμάτητο;

Ο συνηθισμένος τρόπος αναγγελίας ανθρώπων που δρουν επί αρχών είναι να πεις πως είναι η εμπροσθοφυλακή μιας τελικά θριαμβευτικής εξέγερσης εναντίον της αδικίας.

Αν δεν είναι όμως; Τι γίνεται αν το κακό είναι πραγματικά ασταμάτητο; Τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Κι αυτό το μικρό διάστημα μπορεί να είναι, και πρόκειται να είναι, πολύ μεγάλο στη πραγματικότητα.

Ο θαυμασμός μου για τους στρατιώτες που αρνούνται την υπηρεσία στις Κατεχόμενες Περιοχές είναι το ίδιο ισχυρή όσο και η άποψη μου πως θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να υπερισχύσει η θέση τους.

Αυτό όμως που με στοιχειώνει αυτή τη στιγμή είναι  η δράση πάνω σε αρχές, όταν δεν πρόκειται να αλλάξει η κατανομή δυνάμεων, ο βαθμός της αδικίας και η φονικότητα της πολιτικής μια κυβέρνησης που δηλώνει πως λειτουργεί όχι στο όνομα της ειρήνης αλλά της ασφάλειας.

Οι στρατιώτες βρίσκονται εκεί επειδή «είμαστε» υπό επίθεση· ή απειλούμαστε. Ανεξάρτητα πως μπορεί να τους επιτεθήκαμε πρώτοι. Τώρα αντεπιτίθενται, προκαλώντας απώλειες. Συμπεριφερόμενοι με τρόπους που αγνοούν τους «ορθούς» τρόπους διεξαγωγής πολέμου. Συμπεριφερόμενοι σαν «άγριοι», όπως οι άνθρωποι στη δική μας πλευρά του κόσμου μας αρέσει να αποκαλούμε τους ανθρώπους σε εκείνη τη πλευρά του κόσμου. Και οι «βάρβαρες» ή «παράνομες» πράξεις τους έχουν προσφέρει αιτιολόγηση για νέες επιθέσεις.  Και μια ανανεωμένη ορμή να καταπιεστούν ή να λογοκριθούν  ή να διωχθούν πολίτες που είναι αντίθετοι στην επιθετικότητα που έχει βυθιστεί η κυβέρνηση.

Ας μην υποτιμάμε την δύναμη στην οποία είμαστε απέναντι. Ο κόσμος είναι, σχεδόν για όλους, αυτό πάνω στο οποίο δεν έχουμε έλεγχο. Η κοινή λογική και η αίσθηση αυτοπροστασίας μας λέει να προσαρμοζόμαστε σε αυτό που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Δεν είναι δύσκολο να δούμε πως κάποιοι από εμάς  μπορεί να πειστούμε από τη δικαιοσύνη, την αναγκαιότητα ενός πολέμου. Ιδιαίτερα ενός πολέμου που έχει διαμορφωθεί ως μια μικρή, περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση που θα συμβάλει πρακτικά στην ειρήνη ή θα ενισχύσει την ασφάλεια· μια επιθετικότητα που παρουσιάζει τον εαυτό της ως εκστρατεία αφοπλισμού – πραγματικά, αφοπλισμό του εχθρού, και, δυστυχώς απαιτώντας την χρήση ανώτερης δύναμης. Μια εισβολή που αποκαλεί τον εαυτό της, επισήμως, απελευθέρωση.

Αγνοείστε την διαφορά δυνάμεων, πλούτου, ισχύος πυρός, ή απλά πληθυσμού. Πόσοι Αμερικάνοι ξέρουν πως ο πληθυσμός του Ιράκ είναι 24 εκατομμύρια, με τα μισά από τα οποία να είναι παιδιά; (Ο πληθυσμός των Ηνωμένων Πολιτειών όπως θα θυμάστε είναι 286 εκατομμύρια). Το να μην υποστηρίζεις εκείνους που δέχονται πυρά από τον εχθρό μοιάζει σαν προδοσία.

Μπορεί να είναι ότι, σε μερικές περιπτώσεις, η απειλή είναι πραγματική. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο φορέας της ηθικής αρχής μοιάζει με κάποιον που τρέχει σε ένα κινούμενο τραίνο, φωνάζοντας «Σταμάτα! Σταμάτα!».

Μπορεί να σταματήσει το τραίνο; Όχι δεν μπορεί. Τουλάχιστον, όχι τώρα. Άλλοι άνθρωποι πάνω στο τραίνο θα οδηγηθούν να πηδήξουν από αυτό και να ενωθούν με εκείνους που είναι έξω; Ίσως μερικοί, αλλά οι περισσότεροι δεν θα το κάνουν. (Τουλάχιστον όχι μέχρι να αποκτήσουν μια ολόκληρη πανοπλία φόβων).

Η δραματουργία του να «δρας με αρχές» μας λέει πως δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε χρειάζεται να δρούμε με αρχές είναι σκόπιμο, ή αν μπορούμε να υπολογίζουμε στην τελική επιτυχία των δράσεων που αναλάβαμε.

Το να δρας με αρχές είναι, μας έχουν πει, καλό από μόνο του.

Παραμένει όμως ακόμη μια πολιτική πράξη, με την έννοια πως δεν το κάνεις για εσένα. Δεν το κάνεις μόνο για να είσαι καλός, ή για να κατευνάσεις την ίδια σου την συνείδηση· λίγο πολύ επειδή έχεις τη σιγουριά πως η πράξη σου θα πετύχει το σκοπό της. Αντιστέκεσαι ως πράξη αλληλεγγύης. Με κοινότητες ανθρώπων με αρχές και ανυπάκουων: εδώ, αλλού. Στο παρόν. Στο μέλλον.

Αντίσταση ως Πράξη Αλληλεγγύης

Η φυλάκιση του Thoreau για την διαμαρτυρία για τον αμερικάνικο πόλεμο κατά του Μεξικού το 1849, δεν σταμάτησε το πόλεμο. Η ηχώ αυτής της πιο μη-τιμωρητικής και συντομότερης φυλάκισης (μια μοναδική νύχτα στη φυλακή) δεν έχει πάψει να εμπνέει αντίσταση αξιών στην αδικία σε όλο το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα και στην δική μας νέα εποχή. Το κίνημα στα τέλη της δεκαετίας του 1980 για το κλείσιμο του πεδίου πυρηνικών δοκιμών στη Νεβάδα, ένα σημαντικό σημείο για την κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών, απέτυχε στο στόχο του· η λειτουργία του πεδίου δοκιμών παρέμεινε ανεπηρέαστη από τις διαμαρτυρίες. Ενέπνευσε όμως άμεσα την δημιουργία ενός κινήματος διαδηλωτών στην μακρινή Άλμα Άτα που κατόρθωσε τελικά στο να κλείσει το βασικό σοβιετικό πεδίο πυρηνικών δοκιμών στο Καζακστάν, μνημονεύοντας τους διαδηλωτές ενάντια στα πυρηνικά από τη Νεβάδα ως την πηγή έμπνευσης τους και εκφράζοντας αλληλεγγύη με τους Αυτόχθονες Αμερικάνους πάνω στη γη των οποίων είχε δημιουργηθεί το πεδίο δοκιμών της Νεβάδα.

Η πιθανότητα πως οι δικές σας πράξεις αντίστασης δεν μπορούν να σταματήσουν την αδικία δεν σας εξαιρεί από το να δράτε σύμφωνα με αυτά που ειλικρινά και σίγουρα προφυλάσσουν τα συμφέροντα της κοινότητας σας.

Έτσι: δεν είναι προς το συμφέρον του Ισραήλ να είναι καταπιεστής.

Έτσι: δεν είναι προς τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών να είναι υπερδύναμη, ικανή να επιβάλλει τη θέληση της σε κάθε χώρα στο κόσμο, όπως κάνει.

Αυτό που είναι προς το συμφέρον μιας σύγχρονης κοινότητας είναι η δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να είναι δίκαιο να καταπιέζεις και να περιορίζεις συστηματικά ένα γειτονικό λαό.  Είναι σίγουρα λάθος να νομίζεις πως φόνος, εκτοπισμός, προσάρτηση, το χτίσιμο τειχών – όλων όσων έχουν συμβάλλει στην μείωση της ανεξαρτησίας ενός λαού, στην εξαθλίωση, και την απόγνωση – θα φέρει ασφάλεια και ειρήνη στους καταπιεστές.

Δεν μπορεί να είναι σωστό ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών να μοιάζει να πιστεύει πως έχει ως αποστολή να είναι πρόεδρος του πλανήτη, και να ανακοινώνει πως εκείνοι που δεν είναι με την Αμερική είναι «οι τρομοκράτες».

Αυτοί οι γενναίοι Ισραηλινοί Εβραίοι που, με ένθερμη και ενεργητική αντίσταση στις πολιτικές της τωρινής κυβέρνησης της χώρας τους, έχουν μιλήσει για τη δυστυχία και τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, υπερασπίζονται τα πραγματικά συμφέροντα του Ισραήλ. Όσοι από εμάς που αντιστέκονται στα σχέδια της τωρινής κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών για παγκόσμια ηγεμονία είναι πατριώτες που μιλούν για τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πέρα από αυτούς τους αγώνες, που είναι άξιοι της πιο παθιασμένης μας συμμετοχής, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως στα προγράμματα της πολιτικής αντίστασης η σχέση αιτίας και αποτελέσματος είναι μπλεγμένα, και συχνά έμμεσα. Κάθε αγώνας, κάθε αντίσταση είναι – πρέπει να είναι – συμπαγής. Και κάθε αγώνας έχει παγκόσμιο αντίκτυπο.

Αν όχι εδώ, τότε εκεί. Αν όχι τώρα, τότε σύντομα: αλλού όπως και εδώ.

Για τον αρχιεπίσκοπο Oscar Arnulfo Romero.

Για την Rachel Corrie.

Και για τον Ishai Menuchin και τους έξι συντρόφους του.

Ευχαριστώ

Για περισσότερες πληροφορίες για το κίνημα των refusenik:

Η επίσημη σελίδα της οργάνωσης Yesh Gvul (εβραϊκά)

Η επίσημη σελίδα της οργάνωσης Breaking The Silence (αγγλικά)


πηγη: https://geniusloci2017.wordpress.com