Διαβάζω σήμερα στη Στύγα αναδημοσίευση άρθρου από το rosa.gr  «Ο επιζών του Ολοκαυτώματος Simon Gronowski θα παίξει μουσική στη μνήμη του αγωνιστή Μανώλη Γλέζου στις Βρυξέλλες την ερχόμενη Τρίτη.»

 Το τρένο με τον αριθμό 20 πήγαινε στο Άουσβιτς. Ο Simon ήταν μόλις 11 ετών. Η μάνα του άνοιξε την πόρτα από μέσα. Του είπε: «Πήδα».

Πήδηξε. Σώθηκε. Πιστεύει στη δύναμη της ανθρώπινης καλοσύνης. Θα παίξει μουσική για τον  «τελευταίο παρτιζάνο της  Ευρώπης».

Έχω μανία με τα τρένα. Παντού φυτεύω ράγες. Να περνούν. Να ταξιδεύουν. (Τα τρένα που έχω στο μυαλό μου. Άλλοτε ταχείες άλλοτε καρβουνιάρηδες).

Δεν ξέρω, αλλά σήμερα ειδικά θα ήθελα μονάχα ένα πράγμα. Να ανατινάξω αυτό το τρένο που είμαστε όλοι επιβάτες και μας πηγαίνει σ’ ένα νέο Άουσβιτς και δεν μας λέει κανένας «πήδα».

Κανείς δεν βρέθηκε να τους φωνάξει «πήδα»

Στους ανθρώπους που ανά 4 δευτερόλεπτα και ένας τους πεθαίνει από πείνα!

Στο κορίτσι με την αλογοουρά (Χαντίς Νατζαφί, μόλις 20 ετών) που όπως διάβασα πλήρωσε το «κούρεμα» της διαμαρτυρίας της  με έξι σφαίρες

Στη γυναίκα που ψάχνουν στην Ευρυτανία

Και έχουμε κι εμείς παιδιά σ’ αυτό το τρένο και τα σφίγγουμε επάνω μας και δεν τους λέμε «πήδα», να σωθούν. Τα τραντάζουμε μονάχα δυνατά για να μην κλαίνε και τους φυτεύουμε αστυνόμους στα σχολειά.

Και κάνουμε και πειράματα στο διάστημα  πώς να εκτρέπουμε την πορεία των αστεροειδών μην τυχόν και πέσει κάποιος και διακόψει την πορεία αυτού του τρελαμένου  τρένου  που είμαστε επιβάτες-μελλοθάνατοι. Σιγά μην επιτρέψουμε σε εξωπλανητικούς να βλάψουνε το τρένο, βλάπτουμε ωστόσο οι ίδιοι τον πλανήτη, τον μετατρέπουμε σιγά-σιγά σε Γολγοθά. Κρανίου τόπο, ζοφερή η θέα και απειλές κανείς μην ξεμυτίσει.

Και δεν φωνάζουμε αυτό το «πήδα» το σωτήριο, δεν κάνουμε κι εμείς το άλμα και δεν το βλέπουμε το πού μας πάει του τρόμου το «τρενάκι»  κι από τα παράθυρά του καμαρώνουμε να υψώνονται παντού εκείνα τα άθλια  κουρέλια και δεν υπάρχει πια ο τελευταίος των παρτιζάνων να τα κατεβάσει.

Υπάρχει όμως, ακόμα, ανθρώπινη καλοσύνη.

Γι’ αυτό

Πήδα!